Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Grażyna Jaszczuk
Sędziowie:		SSO Dariusz Półtorak SSO Teresa Zawiślak (spr.)
Protokolant:	st.sekr.sądowy Marzena Głuchowska

przy udziale Prokuratora Luizy Bichy-Włoszek

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2016 r.

sprawy K. Z. (1)

oskarżonego z art. 178 a § 4 kk, art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 25 maja 2016 r. sygn. akt II K 18/16

I.  wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:

1.  uchyla orzeczoną w pkt VI wyroku karę łączną pozbawienia wolności,

2.  podwyższa orzeczoną wobec oskarżonego K. Z. (1) karę z pkt II aktu oskarżenia do 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 47§3 kk orzeka wobec oskarżonego K. Z. (1) za czyn z pkt II aktu oskarżenia nawiązkę w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

4.  na podstawie art. 85§1 kk, art. 85a kk i art. 86§1 kk orzeczone wobec oskarżonego K. Z. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy,

II.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od opłaty za obie instancje i wydatków za postępowanie odwoławcze stwierdzając, że wydatki te ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 421/16

UZASADNIENIE

K. Z. (1) został oskarżony o to, że:

I.  W dniu 12 lipca 2015 roku w miejscowości D., gmina S., powiat (...) województwo (...) kierował samochodem osobowym m-ki F. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 1,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazany
za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych
na okres 3 lat orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim sygn. akt. II K 1299/14 z dnia
29 stycznia 2015 roku

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

II.  W dniu 12 lipca 2015 roku w miejscowości D., gmina S., powiat (...), województwo (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa
w ruchu lądowym w ten sposób, że kierował samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości 1,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, nie należycie obserwował drogę przed pojazdem, nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych, w wyniku czego obrażeń ciała doznał pasażer M. M. (1), które to obrażenia skutkowały jego śmiercią w dniu 7 października 2015 roku w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym dla Dorosłych z siedzibą w miejscowości K.

tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 maja 2016 r., sygn. akt II K 18/16, Sąd Rejonowy
w Mińsku Mazowieckim:

I.  Oskarżonego K. Z. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzu­canego mu w punkcie I aktu oskarżenia, wyczerpującego znamiona czynu
z art. 178 a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazał go na karę
6 mie­sięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej
w wysokości 10000 złotych.

III.  Na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

IV.  Oskarżonego K. Z. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzu­canego mu w punkcie II wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 k.k. w zw.
z art. 178 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

VI.  Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył oskar­żonemu kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie I i IV i wymie­rzył mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lata pozbawienia wolności.

VII.  Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k. i art. 90 § 2 k.k. połączył oskar­żonemu środki karne zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mecha­nicznych orzeczone w punkcie III i V i orzekł łączny środek karny w postaci doży­wotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

VIII.  Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, obciążając kosztami procesu Skarb Państwa.

Apelację od zaprezentowanego wyżej wyroku wywiódł Prokurator Rejonowy
w Mińsku Mazowieckim, zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze na nie­korzyść oskarżonego K. Z. (1) i zarzucając mu:

- obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 47 § 3 k.k., polegającą
na jego niesłusznym nie zastosowaniu i nie orzeczeniu w stosunku do oskarżonego K. Z. (1) za czyn II z aktu oskarżenia nawiązki w kwocie 12.000 zł,
na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w sy­tuacji, gdy jej orzeczenie w przypadku skazania za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. jeśli sprawca znajdował się w stanie nietrzeźwości jest obligatoryjne,

- obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na niepełnym opisie czynu z pkt. II aktu oskarżenia,
tj. pominięciu frazy „w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem, wjechał do przydrożnego rowu” , w wyniku czego opis czynu z pkt II aktu oskarżenia jest nie­pełny w stosunku do czynu opisanego w punkcie II wyroku,

- rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego K. Z. (1) polegającą na wymierzeniu mu za czyn II z aktu oskarżenia kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzeniu kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wol­ności, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy świadczą o wysokim stopniu winy oskar­żonego, wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskar­żonego, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć wobec oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej spo­łe­czeństwa przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego kary w wymiarze wnio­skowanym przez oskarżyciela publicznego tj. za czyn II z aktu oskarżenia 3 lat
i 6 mie­sięcy pozbawienia wolności i wymierzeniu kary łącznej w wymiarze 3 lat
i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o:

- orzeczenie wobec oskarżonego K. Z. (1) za czyn II z aktu oskarżenia na­wiązki w kwocie 12.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

- zmianę opisu czynu z pkt II. wyroku poprzez dodanie po słowach „do panujących warunków” drogowych frazy „w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem, wjechał do przydrożnego rowu” ,

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego K. Z. (1) za czyn II z aktu oskarżenia kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wy­mierzeniu kary łącznej w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W toku rozprawy apelacyjnej prokurator poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Obrońca oskarżonego wniósł o utrzymanie pkt. I oraz pkt III – VIII zaskar­żonego wyroku Sądu I instancji w mocy, a także o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu w postepowaniu odwo­ławczym, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy, według norm przepisanych. Oskarżony wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna i jako taka doprowadziła do rozstrzygnięcia o charakterze reformatoryjnym.

Podzielając w pełni poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i ocenę prawną zachowań K. Z. (1), Sąd Odwoławczy stwierdził wystąpienie nie­pra­widłowości w zakresie rozstrzygnięcia o karze wymierzonej oskarżonemu za prze­stępstwo objęte zarzutem z punktu II. aktu oskarżenia. Zawartość akt sprawy i lektura pisemnego uzasadnienia zanegowanego orzeczenia uzasadniają przyjęcie wniosku,
że przed­miotowe rozstrzygnięcie zawiera cechy rażącej niewspółmierności, o której mowa w treści art. 438 pkt 4 k.p.k., a zatem wiąże się z występowaniem różnicy między karą wy­mierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby orzec
w instancji od­woławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw sądo­we­go wymiaru kary. We wskazanym wyżej zakresie różnica ta jest natury zasadniczej, oczywistej, rzucającej się w oczy i stanowi niedającą się zaakceptować nieproporcjo­nal­ność kary orzeczonej w stosunku do kary sprawiedliwej, zasłużonej ( podobnie: wyrok Sądu Naj­wyższego z 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924).

Mimo, że analiza pisemnych motywów zanegowanego orzeczenia nakazuje po­dzie­lenie rozważań Sądu Rejonowego, co do okoliczności wpływających na wymiar kary, to jednak koniecznym jest stwierdzenie, iż nie nadano im należytej wagi, dopro­wadzając do rażącej łagodności reakcji prawnokarnej.

Sąd Okręgowy przychyla się do wyrażonego przez apelującego stanowiska,
iż kara w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie uwzględnia we wła­ściwy sposób konsekwencji płynących z wysokiego stopnia zawinienia K. Z. (1)

W pierwszej kolejności odnotować należy, że wyżej wy­mie­niony zdecydował się na naruszenie porządku prawnego w wieku 22 lat, a zatem jako osoba dysponująca już na tyle poważnym doświadczeniem życiowym, aby zdawać sobie sprawę z niedo­pusz­czalności takiego stanu rzeczy i możliwych jego kon­sekwen­cji. Na wysoki stopień świadomości K. Z. (1) wskazuje dodatkowo oko­licz­ność, że niespełna
6 mie­sięcy przed zaistnieniem inkryminowanego zdarzenia, w dniu 29 stycznia
2015 r., został on skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazo­wiec­kim
w sprawie II K 1299/14 za czyn z art. 178a § 1 k.k., polegający na tym, że w dniu
30 listopada 2014 r. w miejscowości D., powiat (...), woje­wódz­two (...), kiero­wał po drodze publicznej samochodem osobowym marki F. (...) o nr tablicy rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 1,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Przedmiotowy wyrok łączył się przy tym z orzeczeniem wobec oskar­żonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat
(k. 14).

Wobec okoliczności, iż istotę winy bardzo dobrze oddają stwierdzenia, w myśl których „każda odpowiedzialność represyjna musi odwołać się do tej przesłanki zarzu­calności, jaką jest możliwość zgodnego z prawem zachowania” oraz, że „konsty­tucyjnym warunkiem odpowiedzialności o charakterze represyjnym jest możliwość podjęcia zachowania zgodnego z prawem i uniknięcia sankcji o charakterze repre­syjnym” ( vide wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 3 listopada 2004 r., K 18/03, LEX nr 133746), przy określaniu stopnia zawinienia K. Z. (1) nie sposób po­mi­jać jego stosunku psychicznego do popełnienia czynu zabronionego. W związku z tym na uwagę zasługuje okoliczność, że z wyjaśnień K. Z. (1) wynika,
iż rankiem 12 lipca 2015 r., a także bezpośrednio przed inkryminowanym zdarzeniem razem z M. M. (1) spożywał alkohol w postaci wódki i piwa. Na prowadzenie samochodu zdecydował się w związku z zamiarem zakupienia alko­holu w miejscowości P. (k. 66 zbiór A akt 2 Ds. 1021/15/Spc, k. 32). W sprawie nie zaistniały jakiekolwiek okoliczności, które zmuszały wyżej wymienionego do na­ru­szenia porządku prawnego. Decyzja o podróży autem stanowiła nie tylko przejaw lek­ko­myśl­no­ści, lecz również przejaw bezkrytycznego zignorowania zakazu prowa­dzenia wszel­kich pojazdów mechanicznych. Za słusznością takiego stanowiska prze­mawia fakt, iż sam oskarżony przyznał, że nie wie dlaczego tak zrobił ( tamże).

Zamykając rozważania w materii stopnia winy oskarżonego, uzupełniająco pod­nieść trzeba, że Sąd Odwoławczy przyjmuje, iż zawarte w art. 53 § 1 k.k. odwołanie do winy sprawcy w zakresie orzeka­nej wobec niego sankcji karnej ma charakter wy­łącz­nie limi­tujący. Sko­ro w myśl art. 53 § 1 in principio k.k. sąd wymierza karę we­dług swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dole­gli­wość nie przekraczała stopnia winy, to brak jest podstaw do wyprowadzania dy­rektywy nakazującej orze­kanie kary odpowiadającej swoją dolegliwością stopniowi winy sprawcy (współ­miernej do stopnia winy). W efekcie poglądy tej części doktryny, która wska­zuje na dyrektywę współmierności kary do stopnia winy ( por. m.in. A. Ma­rek, Komentarz do art. 53 Kodeksu karnego, [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komen­tarz, LEX 2010, teza 6.) uznać należy za chybione ( vide W. Wróbel, Komentarz
do art. 53 Kodeksu karnego, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1- 116 k.k., LEX 2012, teza 22., P. Hofmański, Komentarz do art. 53 Kodeksu karnego, [w:] O. Górniok (red.) , Kodeks karny. Ko­mentarz, LexisNexis 2006, teza 4.). Reasumując, stwierdzić należy, że stopień winy K. Z. (1) został uwzględniony tylko o tyle, o ile wyznaczał on zakres dopuszczalnej sankcji względem jego osoby. Z przytoczonych wyżej względów zakres ten, w przekonaniu Sądu Odwoławczego, był o wiele szerszy niż ten, który swymi wywodami zakreślił Sąd I instancji.

Argumentacji podniesionej przez Prokuratora Rejonowego nie sposób odmówić racji także o tyle, o ile wskazuje on na nienależyte uwzględnienie przez Sąd Rejonowy znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punk­cie IV. wyroku. Już w tym miejscu zaznaczyć trzeba, że mimo, iż przepis art. 115
§ 2 k.k. formułuje szereg kryteriów mających służyć prawidłowej ocenie stopnia spo­łecznej szkodliwości konkretnego czynu, to jednak ocena tego stopnia musi speł­niać wymogi oceny kompleksowej – całościowej, nie zaś mającej charakter niejako matematycznego sumowania poszczególnych wyznaczników ( vide wyrok Sądu Naj­wyż­szego z 19 września 2006 r., WA 25/06, LEX nr 295047). W związku z tym wska­zać trzeba, że z niżej podanych przyczyn taka właśnie, kompleksowa ocena prowadzi do wniosku o znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu objętego zarzutem
z pkt. II. aktu oskarżenia.

Prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości K. Z. (1) na­ruszył dobro prawne w postaci bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zaś spowodowany przezeń wypadek stanowił impuls dla łańcucha przyczynowo- skutkowego, który przez naruszenie dobra prawnego w postaci zdrowia człowieka, doprowadził do utraty przez tego człowieka życia. Czyn zabroniony został popełniony w znacznym stanie nie­trzeź­wości, w godzinach wieczornych ( wyjaśnienia K. Z. (1)- k. 66 zbiór A akt 2 Ds. 1021/15/S. , k. 32), w niedzielę, a zatem w czasie, w którym na­tężenie ruchu drogowego było niższe niż przeciętne. K. Z. (1) działał w wyniku motywacji nie zasługującej na jakiekolwiek uwzględnienie, dążąc tylko i wy­łącznie
do pozyskania większej ilości alkoholu, a tym samym do wprawienia się w stan jesz­cze większej intoksykacji. Znajdując się w stanie nie­trzeźwości wyrażającym się war­tością 1,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w bardzo poważny sposób naruszył reguły ostrożnością wiążące się z obowiązkiem powstrzy­mania się z tejże przyczyny od prowadzenia pojazdu mechanicznego. Wygenerował w ten spo­sób wy­soki stopień zagrożenia dla innych uczestników ruchu drogowego. Na korzyść wyżej wymienionego w odniesieniu do stopnia niebezpieczeństwa zaistniałego wobec M. M. (1) przemawia jedynie okoliczność, iż pokrzywdzony mu­siał dosko­nale zdawać sobie sprawę ze stanu w jakim znajdował się jego towarzysz.

Sąd Okręgowy podziela także tę część toku rozumowania skarżącego, w której podnosi on, że kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie jest w stanie osią­gnąć względem K. Z. (1) swych celów zapobiegawczych i wychowaw­czych. Podkreślić przy tym trzeba, że przez rzeczone cele rozumieć trzeba taką zmianę postawy sprawcy wobec wartości chronionych przez prawo, która wynika z inter­naliza­cji norm społecznych i ma charakter trwały. Kara winna prowadzić do ukształ­towania dojrzałej osobowości, tak by sprawca po jej odbyciu mógł normalnie funk­cjonować w społeczeństwie. Należy mieć przy tym świadomość, iż wszelka trwała zmia­na postaw u sprawców czynów zabronionych wynikać musi z dobrowolnej, kry­tycznej oceny dotychczasowego sposobu postępowania ( vide W. Wróbel, Komentarz do art. 53 Kodeksu…, teza 59. i 60.). Na chwilę obecną nie sposób zakładać, aby K. Z. (1)przejawiał takie właśnie dobrowolne i trwałe przekonanie o ko­niecz­no­ści posza­nowania porządku prawnego. W przedmiotowym zakresie zaznaczyć trze­ba,
że reakcja prawnokarna uprzednio podjęta względem wyżej wymienionego nie osią­gnęła zamierzonego rezultatu, albowiem jak wskazuje fakt popełnienia kolejnych prze­stępstw została zignorowana. Okoliczność ta dowodzi za­razem, że na postawę K. Z. (1) nie miały wpływu również jego warunki osobiste, a wśród nich zwłaszcza okoliczność założenia rodziny i posiadania mało­letniego dziecka ( dane osobo­poznaw­cze- k. 72 zbiór A akt 2 Ds. 1021/15/Spc ). Decydując się na wejście w konflikt z pra­wem oskarżony powinien był liczyć się z koniecznością poniesienia konsekwencji swych czynów, które z natury rzeczy będą oddziaływały na osoby dla niego najbliższe ( analogicznie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 23 lutego 2016 r., II AKa 385/15, LEX nr 2034114).

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w za­skarżonej części w ten sposób, że podwyższył orzeczoną wobec oskarżonego K. Z. (1) karę z pkt. II. aktu oskarżenia do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Rozstrzygnięcie takiej treści nie stanowi przejawu zignorowania oko­licz­ności dla oskarżonego korzystnych, składających się na zachowanie po popełnieniu przestępstw. Nie przecząc, iż fakt przyznania się przezeń do popeł­nienia zarzuconych mu czynów, a także wyrażenie skruchy i podjęcie prób udziału w terapii antyalko­holowej stanowią istotne okoliczności łagodzące, zaznaczyć trzeba, że nie należą one do grupy podstawowych, określonych w art. 53 § 1 k.k., lecz dodatkowych, określonych w art. 53 § 2 k.k., okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary. Tym samym nie mogą mieć, tak jak chce tego obrońca, znaczenia równoważącego kwe­stie takie jak ocena stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia ( podob­nie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., II AKa 10/16, LEX nr 2006012). Zamykając dotychczasowe rozważania pod­kreślić należy, iż miarą suro­wości kary nie jest ilościowe oznaczenie czasu pozba­wienia wolności, ale stopień wy­korzystania sankcji karnej przewidzianej za dane prze­stępstwo ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 listopada 2015 r., II AKa 321/15, LEX nr 1936791). Skoro czyn zabroniony kwalifikowany z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. zagrożony jest karą od 9 miesięcy do 12 lat pozbawienia wolności, to nie sposób przyj­mować, aby kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolno­ści, w świetle zapre­zen­towanych wyżej okoliczności, była karą nadmiernie surową.

Zmiana wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn przypisany K. Z. (1) w pkt. IV. zanegowanego wyroku nakazała uchylenie orze­czo­nej w pkt. VI. tegoż wyroku kary łącznej pozbawienia wolności i podjęcie roz­strzygnięcia w tym zakresie.

Łącząc jednostkową karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzoną
za czyn z art. 178a § 4 k.k., z karą 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wy­mierzoną za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., Sąd Okręgowy posłużył się zasadą absorpcji i orzekł karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Po­dej­mu­jąc rozstrzygnięcie w tym zakresie Sąd II instancji miał na uwadze wystę­powa­nie pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez K. Z. (1) bardzo silnego związku przedmiotowego i podmiotowego. Rzeczone przestępstwa zostały popełnione jednocześnie, a ich skutki ograniczyły się do jednej osoby. Każdy z czynów zabro­nionych łączył się z naruszeniem dobra prawnego w postaci bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwo­ści. Inkry­minowane zachowania zostały podjęte w realizacji tożsamej motywacji, wiążącej się
z chęcią pozyskania większej ilości alkoholu.

Kontrola instancyjna wyroku Sądu Rejonowego w zakresie zarzutu obrazy
art. 47 § 3 k.k. doprowadziła do podzielenia stanowiska zaprezentowanego przez oskarżyciela publicznego. W ślad za apelującym podkreślić trzeba, iż unormowanie art. 47 § 3 k.k. w razie skazania sprawcy m.in. za przestępstwo z art. 177 k.k., jeżeli tenże sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, nakłada na sąd obowiązek orzeczenia nawiązki na rzecz po­krzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego prze­stępstwa nawiązki na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W sytuacji, w której usta­lono więcej niż jedną taką osobę, wspomniana nawiązka winna zostać orzeczona na rzecz każdej z nich, zaś gdy ustalenie takiej osoby nie jest możliwe, sąd orzeka na­wiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd obowiązany jest orzec nawiązkę w wysokości co najmniej 10 000 złotych. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 47 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. Z. (1) za czyn z pkt II. aktu oskarżenia na­wiązkę w kwocie 10.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Podejmując rozstrzygnięcie wskazanej treści Sąd Odwoławczy miał na uwadze okoliczność, iż wspomniany czyn dopro­wadził do śmier­ci pokrzyw­dzo­nego M. M. (1). Zmarły nie pozo­stawił osób najbliż­szych, któ­rych sytuacja życiowa wskutek jego śmierci uległa znacz­nemu pogorszeniu. Z relacji J. J. nie wynika bowiem, aby zgon jej brata wywarł wpływ
na sytuację życiową jej, bądź jego niepełnosprawnej siostry (k. 30, 32- 32v). W związ­ku z tym beneficjentem orzeczonej nawiązki stał się Fundusz Pomocy Pokrzyw­dzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Ustalając wysokość nawiązki Sąd II instan­cji wziął pod uwagę nie tylko sytuację rodzinną oskarżonego, związaną z przyczynia­niem się do utrzymania pracującej żony i dziecka, nieposiadanie przezeń majątku
i wysokość dochodów osiąganych dzięki podejmowaniu prac dorywczych (k. 31v), lecz także perspektywę odbycia kary pozbawienia wolności, z natury rzeczy ograni­czającej moż­li­wo­ści zarobkowania.

Reasumując powyższe rozważania w przedmiocie wniesionej apelacji warto zaznaczyć, że jej wywody, jak również kontrola odwoławcza przeprowadzona przez Sąd Okręgowy pod kątem wystąpienia także innych przesłanek odwoławczych, do­prowadziła wyłącznie do takiej zmian zaskarżonego wyroku, jak przedstawiona wyżej, co sprawiło, iż w pozostałym zakresie zanegowany wyrok należało utrzymać w mocy.

Kierując się zarówno względami słuszności związanymi z zaistnieniem zawi­nionych uchybień Sądu Rejonowego, jak i podniesionymi wyżej względami zwią­zanymi z sytuacją rodzinną i majątkową K. Z. (1) Sąd Okręgowy, na pod­stawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje i wydatków za postępowanie odwoławcze stwierdzając, że wydatki te ponosi Skarb Państwa.

Ze wszystkich wyżej omówionych przyczyn i przy braku przesłanek
z art. 439 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.