Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

Sędzia SO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 337/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 30 stycznia 2023 r. w sprawie
II K 307/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obrazy przepisów prawa procesowego mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 398 § 1 kpk w zw. z art. 399 § 1 kpk a contrario w zw. art. 14 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk wyrażającą się skazaniu R. K. za czyn wykraczający poza granice oskarżenia i nie objęty aktem oskarżenia oraz zakwalifikowany z przepisów co do których zastosowania oskarżony nie został uprzedzony, co stanowiło orzekanie bez żądania uprawnionego oskarżyciela, a tym samym naruszenie kardynalnej zasady skargowości oraz pozbawiało R. K. prawa do obrony;

b) art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 pkt. 1 kpk polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, co skutkowała niesłusznym uznaniem R. K. za winnego przypisanego mu występku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie warto przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem SN, ramy postępowania jurysdykcyjnego, w myśl zasady określonej w art. 14 § 1 kpk, są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. W konsekwencji, sąd nie jest związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w akcie oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela. Bezspornie skazanie za czyn inny niż zarzucany, stanowiące naruszenie zasady skargowości, a następnie uchybienie będące bezwzględną przyczyną odwoławczą (art. 439 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.), nastąpi wówczas, gdy sąd wyjdzie poza granice oskarżenia, to jest poza jego podstawę faktyczną, a nie poza wskazaną w akcie oskarżenia podstawę prawną odpowiedzialności karnej. Jeśli zatem sąd orzekający inaczej niż oskarżyciel postrzega zakres i przesłanki odpowiedzialności karnej oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to oczywiste jest, że pociągnie to konieczność zastosowania odmiennej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego, do czego sąd jest nie tylko uprawniony, ale wręcz zobowiązany (art. 413 § 2 pkt 1 in fine i art. 342 § 1 k.p.k.) Zakres związanych z tym uprawnień (i obowiązków) sądu orzekającego obejmuje także uznanie, iż zarzucany jako jeden czyn (jedno zdarzenie historyczne) stanowi kilka, w odmienny sposób - niż w akcie oskarżenia - kwalifikowanych czynów zabronionych, byleby tylko każdorazowo był spełniony ów warunek w postaci utrzymania się w granicach oskarżenia. W związku z powyższym, warunkiem pozostania w granicach oskarżenia, o których mowa w art. 399 § 1 k.p.k., jest istnienie (zachowanie) choćby części wspólnych znamion czynu zarzucanego i przypisanego, zaś podstawa faktyczna odpowiedzialności, na której zbudowane zostało oskarżenie, tylko wtedy nie ulegnie zmianie, jeżeli chociaż część działania lub zaniechania przestępczego pokrywa się z takimi zachowaniami zarzucanymi w akcie oskarżenia. Istotne jest zatem to, by opisy czynów zarzucanego i przypisanego miały jakiś wspólny obszar, wyznaczony cechami (znamionami) tych czynów i aby fragmenty obrazów tychże czynów, chociaż częściowo nakładały się (wyroki Sądu Najwyższego z dni: 23 września 1994 r., II KRN 173/94, OSNKW 1995, z. 1-2, poz. 9 i 9 czerwca 2005 r., V KK 446/04, OSNKW 2005, z. 11, poz. 110 oraz S. Śliwiński, Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne, Warszawa 1948, s. 205 i n.) (wyrok SN z 10.10.2016 r., IV KK 152/16, LEX nr 2148637). W toku postępowania apelacyjnego dokonano analizy, czy zdarzenie faktyczne, opisane przez prokuratora
w akcie oskarżenia, stanowi to samo zdarzenie faktyczne, które przypisał
oskarżonemu Sąd I instancji. Jej wyniki są następujące. Otóż nie ulega wątpliwości, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a także pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym to zarzucony i ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny nakładają się na siebie, stanowiąc jedność, dowody, które prokurator wskazywał jako fundament dowodowy aktu oskarżenia z tymi przeprowadzonymi w postępowaniu jurysdykcyjnym, że w obydwu przypadkach chodzi o to samo zdarzenie faktyczne, a tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, że ów Sąd wyszedł poza granice oskarżenia – czyn ów polegał na całokształcie niewłaściwych, bezprawnych zachowań oskarżonego względem pokrzywdzonej, których katalog nie mógł być uznany za zamknięty poprzez opis z aktu oskarżenia. Bezspornym jest również, że rodzaj przestępczej działalności oskarżonego, mającej miejsce w czasie postępowania sądowego, pokrywała się z zachowaniami podsądnego zaprezentowanymi w skardze prokuratorskiej, inicjującej niniejsze postępowanie, przy czym niezmienny był podmiot czynu, jak również osoba pokrzywdzona. Nie można też zgodzić się z obrońcą, że wiadomości wysłane przez oskarżonego do pokrzywdzonej, a zawarte w aktach sprawy na kartach 179-180, są oderwane od zdarzenia faktycznego objętego zarzutem, skoro zachowania oskarżonego dzieli okres prawie roku czasu, bowiem nie było to zachowanie jednostkowe, ale kolejne z ciągu zachowań, a doprecyzowanie czasookresu czynu w wyroku było wręcz obowiązkiem Sądu I instancji, który powstał na skutek kompleksowej analizy materiału dowodowego. Sytuacja ta często ma miejsce przy czynach zabronionych o strukturze złożonej, jak przy czynach ciągłych czy o weloczynowo określonych znamionach, np. przy przestępstwie znęcania się czy niealimentacji i zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą dookreślenie czasu jego popełnienia datą sprzed wyrokowania nie stanowi wyjścia poza granice tożsamości czynu.

Za całkowicie bezzasadne należało uznać podniesienie w apelacji zarzutu obrazy
art. 399 kpk, nakładającego na sąd obowiązek uprzedzenia na rozprawie stron
o możliwości zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego, przy zachowaniu jednak granic zaskarżenia, gdyż z protokołu rozprawy z dnia 23 stycznia 2023 r. (k. 193v) wynika jasno, że strony zostały uprzedzone o możliwości zakwalifikowania czynu zarzucanego w akcie oskarżenia w formie przyjętej następnie w zaskarżonym wyroku za podstawę skazania. Myli się obrońca sugerując, jakoby inne zakwalifikowanie przez Sąd Rejonowy czynu przypisanego oskarżonemu oraz doprecyzowanie daty tego czynu stanowiło dla niego zaskoczenie i fakty te nie były brane przez oskarżonego, jak i jego obrońcę pod uwagę w ramach realizowania prawa do obrony. Pokrzywdzona w toku postępowania przed Sądem I instancji dwukrotnie, na początku i na końcu procesu zeznawała i składała na piśmie dowody przeciwko oskarżonemu wskazując, iż w dalszym ciągu R. K. dzwoni do niej i wysyła wiadomości, a Sąd te dowody przyjmował. Sąd zwracał się też o dokumenty i informacje, obejmujące bieżący czas, co wyraźnie wskazywało, że nie tylko czasokres z zarzutu aktu oskarżenia, ale i czas bieżący, pozostaje w zainteresowaniu Sądu, co eśłi nie oskarżonemu, to już profesjonaliście wyraźnie wskazywało, że z tych dowodów Sąd zamierza zrobić użytek procesowy, wobec czego istniała możliwość, by wnoskować o przeprowadzenie kontrdowodów. Wreszcie należy zwrócić uwagę na dwa kolejne fakty, a mianowicie - we wszystkich fazach postępowania oskarżony występował z tym samym obrońcą, który jest autorem apelacji, co dodatkowo przemawia za przyjęciem, że podnoszone w omawianym zakresie okoliczności były na bieżąco znane zarówno oskarżonemu, jak i jego obrońcy. Obrońca oskarżonego, podobnie jak i sam oskarżony miał możliwość wypowiedzenia się, zgodnie z treścią art. 367 kpk, zarówno w toku rozprawy głównej, a także po zakończeniu postępowania dowodowego, tj. pomiędzy przewodem sądowym a wyrokowaniem, co do każdej kwestii podlegającej rozstrzygnięciu. Z tego uprawnienia, jak wynika z protokołu rozprawy w dniu 23 stycznia 2023 r. nie skorzystał (k. 193v), jednocześnie w tymże dokumencie brak jakichkolwiek zapisów, które choćby uprawdopodobniały tezę, iż ktokolwiek ograniczał mu swobodę wypowiedzi albo też w inny sposób utrudniałyby realizację przysługujących jako stronie praw. Nadto, pomimo iż ciągle dysponował prawem złożenia wniosków dowodowych, nie dokonał takiej czynności ani na łamach wniesionego środka zaskarżenia, ani też w toku rozprawy apelacyjnej, nie wykazał też, że istnieją dowody, których rzekomo nie mógł zawnioskować, a których przeprowadzenie miałoby istotne znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych, wobec czego nie można uznać za wykazane, że rzekome naruszenie proceduralne w zakresie prawa do obrony miało jakikolwiek wpływ na treść wyroku. Procedura karna nie przewiduje po stronie Sądu obowiązku pytania strony przy każdej czynności, czy chce zająć jakiekolwiek stanowisko w sprawie, skoro nie wykazuje ona ku temu żadnej chęci (wyrok SA w Warszawie z 12.11.2012 r., II AKa 325/12, LEX nr 1238313). Wobec wskazanych okoliczności zarzuty w omawianym zakresie nie mogły spotkać się z akceptacją Sądu Okręgowego.

Odnosząc się do drugiego zarzutu, należy podnieść, że istotą kontroli odwoławczej prowadzonej przez sąd drugiej instancji nie jest ponowne, merytoryczne rozpoznawanie sprawy - przeprowadzanie oceny materiału dowodowego i dokonywanie ustaleń faktycznych, lecz ocenienie trafności skarżonego wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych i uchybień uwzględnianych z urzędu (postanowienie SN z 7.06.2017 r., III KK 93/17, LEX nr 2375930). Skarżący tymczasem jedynie podniósł zarzut, jednakże w żaden sposób nie wskazał i nie uzasadnił, na czym faktycznie rzekome uchybienia miałyby polegać.

Nie sposób uznać zasadności zarzutu obrazy przepisów postępowania,
opartego wyłącznie na subiektywnym stwierdzeniu strony procesowej, bez wykazania nieprawidłowości po stronie Sądu meriti. Jednakże dokonując kontroli zaskarżonego wyroku z urzędu, Sąd Okręgowy, stwierdził, że Sąd Rejonowy w sposób staranny zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które pozwoliły na wyjaśnienie okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego została przeprowadzona prawidłowo, wnikliwie i rzetelnie, a Sąd Rejonowy szczegółowo w pisemnych motywach zapadłego orzeczenia wskazał, jakimi przesłankami kierował się uznając jedne dowody za wiarygodne, a innym tego waloru odmawiając. Po skonfrontowaniu treści zarzutu z całością akt sprawy, należało zarzut uznać za oczywiście bezzasadny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 kpk na samym początku należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia art. 7 kpk jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie
art. 5 § 2 kpk, lecz art. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z rzetelnej oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy Sąd Okręgowy również nie dostrzega, ażeby takowe wątpliwości występowały. W związku z czym obrońca nie mógł liczyć, że zarzut ten zostanie uwzględniony.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność zarzutu powodowała niezasadność wniosku.

Lp.

Zarzut

2.

rażąca surowość, a tym samym niewspółmierność orzeczonej R. K. kary roku pozbawienia wolności w sytuacji gdy stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, okoliczność jego popełnienia, uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bezzasadnym był również zarzut dotyczący niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). W przekonaniu Sądu Okręgowego, nie można tego powiedzieć o represji karnej wymierzonej R. K. w zaskarżonym wyroku. Wszystkim przesłankom łagodzącym i obciążającym oskarżonego Sąd I instancji nadał właściwą rangę i znaczenie, żadnej z nich nie przecenił, żadnej nie zdewaluował. Rozważając sięgniecie po uregulowanie z art. 37a kk, Sąd za każdym razem obowiązany jest do indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku. W sprawie niniejszej zdaniem Sądu Okręgowego brak było argumentów, aby oskarżonego potraktować łagodniej aniżeli ustawodawca przewidział to w zagrożeniu ustawowym. Należy zauważyć, że oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, wobec niego w przeszłości stosowano już karę wolnościową, która jednak nie spełniła celów zakładanych przez Kodeks karny,
o czym świadczy niniejsze postępowanie. Okazał tym samym lekceważący stosunek
do obowiązującego porządku prawnego, w tym do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 8 października 2018 r. w sprawie II K 702/18 i zawartych w nim w pkt II i III zakazów. Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, jedynie kara pozbawienia wolności, jako najsurowsza rodzajowo, mogła zostać orzeczona w tej sprawie wobec oskarżonego, a jej wymiar odpowiadał okolicznościom tej sprawy i celom przyświecającym prewencji generalnej, jak i stricte odnoszącym się do osoby R. K.. Nadto będzie stanowiła dla niego asumpt do przemyślenia swojego zachowania i odmiennego usystematyzowania istotnych w życiu wartości, a nadto ugruntowania właściwych i pożądanych społecznie postaw.

Z kolei środki karne wobec celu, jaki mają osiągnąć, tj. zapobieżenia jakimkolwiek kontaktom oskarżonego z pokrzywdzoną, słusznie zostały orzeczone. Ich zaś czasookres jest jednocześnie wymiernym dla rodzaju zachowań, jakich dopuścił się oskarżony w stosunku do pokrzywdzonej.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu powodowała niezasadność wniosku, zwłaszcza że był on niekompatybilny z treścią zarzutu próbującego wykazać, że winna być orzeczona inna kara.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 30 stycznia 2023 r. w sprawie II K 307/22 – w zaskarżonej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

- z tych względów na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 zł (opłata w kwocie 180 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie czynu z pkt I zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana