Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy VII Wydział Karny w Białej Podlaskiej w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Makarska

Protokolant st.sekr.sądowy Elżbieta Micewicz

w obecności -

po rozpoznaniu w dniach 13 lipca, 31 sierpnia, 28 września, 24 października, 13 listopada 2017 roku

sprawy K. S. s. M. i E. z domu R. ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że I. w dniu 17 lipca 2016r. w O. woj. (...) kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, iż poruszając się z prędkością 124 km/h, gdzie na odcinku drogi obowiązywała dozwolona prędkość do 70 km.h, doprowadził do utraty kontroli nad kierowanym pojazdem w konsekwencji czego samochód znalazł się w poślizgu, zjechał poza jezdnię przewracając się w wyniku czego przewożony pasażer M. W. (1) doznał obrażeń ciała w postaci złamania dalszej nasady prawej kości promieniowej z przemieszczeniem, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas dłuższy od siedmiu dni

tj. o czyn określony w art. 177 § 1 kk

II. w dniu 17 lipca 2016 roku w O. woj. (...) pomimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej sygn. akt VII K 212/16 z dnia 10 maja 2016 roku dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym kierował pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...);

tj. o czyn określony w art. 244 kk

K. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 177 § 1 kk oraz z art. 244 kk i za czyn z pkt I na podstawie art. 177 § 1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; za czyn z pkt II na podstawie art. 244 kk wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, 86 § 1 kk orzeczone kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem opłaty oraz 185,30 (sto osiemdziesiąt pięć zł trzydzieści gr) tytułem zwrotu wydatków.

UZASADNIENIE

W oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

15 lipca 2016r. ok. 21.00 M. W. (1) spotkał się z W. G. przed sklepem Delikatesy Centrum w B. na ul. (...). K. S. zaproponował im wówczas wyjazd do O. nad jezioro B.. Pojechali tam wraz ze znajomym K. o imieniu M., samochodem V. (...) o nr rej. (...), którym kierował K. S..

W O. zatrzymali się w centrum miejscowości i udali się najpierw na dyskotekę, a następnie na imprezę do domku znajomych K.. Tam bawili się wraz z innymi osobami. Wśród obecnych był również J. S. (1), który poszukiwał transportu do B., a któremu K. S. zaproponował podwiezienie do domu. Nad jeziorem B. K. S., W. G., M. W. (1) oraz chłopak o imieniu M. zostali do niedzieli 17 lipca 2016r. Wieczorem postanowili wracać do B.. Zabrali również J. S. (1).

( zeznania M. W. k. 7-9, 226, W. G. k.12v-13, 15v-16, 226v-227, J. S. k.21, 227v)

Ok. godz. 19.00 wyjechali z posesji. K. S. usiadł na miejscu pasażera z przodu, zaś samochodem kierował W. G.. Z tyłu zajęli miejsca M. W. (1), J. S. (1) oraz M.. Po dojechaniu do centrum O. zjedli kebaby i udali się w dalszą drogę. Przed wyjazdem z tej miejscowości na drogę (...), prowadzącą z C. do W., zatrzymali się. Wówczas K. S. usiadł za kierownicą.

W kierunku W. K. S. prowadził V. z prędkością ok 124 km/h. Na łuku drogi stracił panowanie nad tym pojazdem, w wyniku czego samochód wpadł w poślizg i przewrócił się po lewej stronie drogi. Zatrzymał się na dachu w przydrożnym rowie. Mimo, że pojazd uległ znacznemu uszkodzeniu, wszyscy podróżni samodzielnie opuścili go. A. K. (1), jadący swoim samochodem do W., zatrzymał się przy leżącym pojeździe. Zadzwonił pod numer 112. Kiedy pogotowie i straż pożarna dojeżdżała do miejsca wypadku, kierujący V. K. S. i pasażer M. uciekli do lasu. M. W. (1) i W. G. stanęli przy drodze i zatrzymali jeden pojazd jadący w stronę W., zaś J. S. (1) drugi. Na stację paliw przyjechała karetka pogotowia, która zabrała ich na obserwację.

( zeznania M. W. k. 7-9, 226, W. G. k. 13, 15v-16, 226v-227, J. S.. 21, 87v- 88, 227v, A. K. k.81, 84v, 245v-246, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k.2, protokół oględzin pojazdu k. 18-19, 27-28, materiał poglądowy k. 94-95, szkic k. 96, opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej ruchu drogowego k. 101-113, protokół badania urządzeniem kontrolno- pomiarowym k.11, 17, 24 )

W wyniku zdarzenia drogowego M. W. (1) doznał złamania dalszej nasady prawej kości promieniowej z przemieszczeniem, W. G. doznał rany tłuczonej okolicy prawego stawu skokowego, zaś J. S. (1) doznał otarcia naskórka potylicy po stronie prawej oraz lewego łuku brwiowego i uskarżał się na ból głowy. Z opinii biegłego wynika, że obrażenia ciała, których doznał M. W. (1) spowodowały rozstrój zdrowia lub naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni i wyczerpały dyspozycję art. 157 § 1 kk.

( zeznania J. S. k.21, 227v, M. W. k.8, 226, W. G. k. 13, 15v-16, 226v-227, dokumentacja medyczna M. W. k. 51, J. S. k.52, W. G.. K.53, opinia biegłego k.62, 65, 68)

K. S. z zawodu jest malarzem. Zamieszkuje na stałe w B.. Ma żonę i jedno dziecko. Był wcześniej dwukrotnie karany za przestępstwa z art. 178a § 1 kk oraz za przestępstwo z art. 178a § 4 kk na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności i środek karny dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, za przestępstwo z art. 244 kk i za inne przestępstwa.

( dane o osobie k.136, dane o karalności k. 236-238, odpis wyroku w sprawie VII K 212/16 z dnia 10 maja 2016r. k. 140, II K 962/11 z dnia 20 czerwca 2012r. k. 139, II K 1047/11 z dnia 14 marca 2012r. k. 138)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o wymienione wyżej dowody.

Oskarżony K. S. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k.158,214v).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd odmówił wiarygodności twierdzeniu oskarżonego K. S. wskazującemu, że nie prowadził pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) i nie spowodował wypadku w O. w dniu 17 lipca 2016r. Na taką ocenę ma wpływ jego oczywista sprzeczność z przeprowadzonymi w sprawie wiarygodnymi dowodami. Na fakt prowadzenia przez oskarżonego wskazanego wyżej pojazdu mechanicznego, w czasie kiedy doszło do zdarzenia drogowego, wskazują przesłuchani w postępowaniu przygotowawczym świadkowie: M. W. (1), W. G., J. S. (1), W. K., z których dwaj podczas okazania rozpoznało oskarżonego jako kierowcę pojazdu. Poza tym zasady logiki dowodzą, że jedynie K. S. mógł być kierowcą samochodu V. (...) o nr rej. (...).

M. W. (1) słuchany w postępowaniu przygotowawczym twierdził, że do O. przywiózł go i W. G. kierowca V. (...), którego danych nie podał, na którego mówili K.. Z O. wracali tym samym autem z tym samym kierowcą. On przesiadł się przy drodze W (...) za kierownicę, gdyż wcześniej do centrum O. kierowcą był W. G.. Świadek podał, ze K. jadąc w stronę W. wpadł w poślizg na zakręcie, nie opanował samochodu i zjechał do przydrożnego rowu. W wyniku tego zdarzenia świadek doznał złamania nadgarstka. M. W. (1) nie wiedział, gdzie znajdował się kierowca. Kiedy odjeżdżał z G. z miejsca wypadku, ten stał przy aucie (k.7-9). Wprawdzie na rozprawie świadek M. W. (1) podawał, że nie pamięta osoby kierowcy i nie wie, czy był nim obecny na sali oskarżony, ale potwierdził składane wcześniej zeznania (k.226-226v). Zeznania świadka M. W. (1) są spójne ze sobą, stąd zostały uznane za wiarygodne mimo, że podczas okazania (k.89-90) świadek twierdził, że nie rozpoznaje kierowcy.

W. G. na etapie postępowania przygotowawczego, w swoich kolejnych zeznaniach składanych w dniu wypadku podawał (15v-16), że wyjechali do O. ze znajomym M. W. (1) o imieniu K., który przyjechał po nich swoim samochodem osobowym marki V. (...) wraz z kolegą. Wracali 17 lipca 2016r. ok. godz. 18-19 w pięciu tj. wraz z chłopakiem o imieniu J., którego poznali w O. na imprezie. Świadek podał, że początkowo sam kierował pojazdem, ale przy wjeździe na drogę prowadzącą do W. przesiadł się z K., który dalej prowadził auto. W ocenie świadka do zdarzenia drogowego doszło dlatego, że K. nie dostosował prędkości pojazdu do warunków na drodze i nie wyrobił się na zakręcie. Przedstawione wyżej zeznania świadka są wiarygodne w przeciwieństwie do jego zeznań składanych na rozprawie (k.226-227) i w czasie okazania (k.77), kiedy to utrzymywał, że nie zna osoby z którą podróżował do i z O. samochodem i wskazywał, że raczej to nie mógł być oskarżony. Zeznania W. G. ewidentne są niekonsekwentne i zmierzają do uniknięcia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej. Świadek nielogiczne próbował zmienić zeznania i tłumaczyć dlaczego wskazywał, iż samochodem kierował chłopak o imieniu K.. Podawał, że był zestresowany i zmuszany przez policję do składania zeznań tej treści. Materiał dowodowy nie potwierdza, aby tak prowadzone czynności przez policję, miały miejsce.

Świadek J. S. (1) poszukiwał możliwości powrotu do B. z O., stąd w czasie rozpytywania osób przebywających w jednym z domków letniskowych dowiedział się, że młody mężczyzna posiadał jedno miejsce w samochodzie marki V. (...). Świadek opisał wygląd mężczyzny wskazując, że posiadał on tatuaże na piszczelach, a na jednej z dłoni w wierzchniej części tatuaż z napisem JP. Świadek zeznał, że początkowo samochód prowadził jeden z pasażerów, ten który miał później kontuzjowaną nogę, a potem ten chłopak z tatuażami. Przedstawiony przez świadka J. S. (1) opis samego wypadku, osób podróżujących, okoliczności w jakich znalazł się w szpitalu, są w niniejszej sprawie bezsporne. Istotne jest również, że świadek J. S. (1) w czasie okazania rozpoznał oskarżonego K. S. jako osobę, która była kierowcą pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) i doprowadziła do wypadku (k. 87v-88). Podał wówczas, ze wiadomo mu, że mężczyzna ten miał ksywę (...). Świadek był tego pewien w 100 procentach, chociaż wcześniej nie znał oskarżonego. Na rozprawie świadek potwierdził swoje zeznania z postepowania przygotowawczego, chociaż utrzymywał, że nie rozpoznaje oskarżonego jako kierowcy V. (...) (k.227v-228). Zeznania świadka w całości są wiarygodne mimo, że nie był stanowczy i podejmował próby zasłaniania się niepamięcią. W ocenie sądu mogło to wynikać z obawą przed oskarżonym, na co wskazuje treść pisma na k. 198. Jednocześnie załączone do akt wydruki z systemu (...) odbrazują jakie tatuaże i w jakim miejscu posiada oskarżony (k.251). Te fotografie dowodzą, że znajdujące się na ciele oskarżonego K. S. tatuaże, odpowiadają opisowi tatuaży kierowcy pojazdu, przedstawione przez świadka J. S. (1) w czasie pierwszego przesłuchania.

Również A. K. (1), który był przypadkowym świadkiem wypadku do jakiego doszło w O. w dniu 17 lipca 2017r., nie miał problemów z rozpoznaniem oskarżonego jako osoby, która stała przy samochodzie V. (...) od strony kierowcy (k.84v), a który uciekł wraz z innym mężczyzną do lasu, kiedy nadjechała policja i straż pożarna. Świadek opisał w jakich okolicznościach dostrzegł pojazd jeszcze przed tym jak doszło do zdarzenia drogowego oraz co zaobserwował po tym jak ten samochód znalazł się z przydrożnym rowie. Osobiście rozmawiał z osobami podróżującymi autem, pytając czy im się nic nie stało. Widział którzy z nich odjechali okazją, a którzy uciekli (k.81v, 245v-246).

Zatem sprzeczność wyjaśnień oskarżonego z relacją opisanych świadków, a także zasadami logiki, z których wynika, że K. S. i jego żona nie udostępnili pojazdu obcej osobie o imieniu W., świadczy o dążeniu przez oskarżonego do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Oskarżony zdawał sobie sprawę, że był karany za przestępstwa jazdy w stanie nietrzeźwości i że ma orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów. Znał zatem konsekwencje popełnienia przestępstwa. W toku procesu oskarżony przyjął więc linię obrony dowodzącą jego niewinności, którą należy z wyżej wskazanych względów zakwestionować.

W ocenie sądu na wiarę nie zasługują zeznania żony oskarżonego D. S. (k.215-215v, 37v, 126), która podawała, że samochód marki V. (...), zarejestrowany na jej ojca J. B., na polecenie męża udostępniła koledze, który miał się nazywać W. czy W.. Wskazała, że przez kilka dni nie miała z mężem kontaktu, bo się z nim pokłóciła. Potem dowiadywała się wśród znajomych, kto kierował tym samochodem i ustaliła, że to chłopk z okolic P.: M. C..

W świetle wiarygodnych, przedstawionych wyżej dowodów, zeznania świadka D. S. zarówno co do udostępnienia samochodu koledze męża jak i osoby będącej kierowcą są niewiarygodne. Nie sposób przyjęć, że świadek po roku przedstawia osobę kierowcy, który był jej wcześniej znany, godząc się na zarzuty stawiane jej mężowi. Zdaniem sądu taka postawa jest nieracjonalna, a wynika z przyjętej linii obrony. Świadkowi, jako osobie najbliższej zależało na uniknięciu odpowiedzialności karnej przez męża K. S..

Z tych samych względów należy odmówić waloru wiarygodności twierdzeniom świadka G. S. - brata oskarżonego (k.240v-241), który podawał, że ktoś mu wskazał, że samochodem kierował M. C.. Nie potrafił logicznie wyjaśnić, dlaczego wcześniej nie zgłosił, że osoba ta była kierowcą, a czekał do kolejnej rozprawy, która odbywała się ponad rok od zdarzenia.

Zeznania świadka M. C. są w całości nieprawdziwe (k.252v-254v). Świadek wskazywał, że w dniu wypadku jechał do W., aby odwiedzić kolegę, którego poznał w czasie leczenia na schizofrenię. Nie potrafił jednak określić, gdzie on zamieszkuje. Wskazywał, że leczy się po wypadku, który miał miejsce 16 grudnia 2016r. Przyznał również, że cierpi na depresje i ma luki w pamięci tzw. error w mózgu. Oświadczył, że zgodził się, aby zawieźć do B. przypadkowe 3 osoby ich samochodem. Pojechał z nimi samochodem marki P. koloru granatowego. Podawał, że nie znał tych osób, nie wie jak wyglądają ani jak mają na imię. Wskazywał, że do wypadku doszło, bo samochód był niesprawny i nie działały w nim hamulce, stąd zjechał na przeciwległy pas i zatrzymał się na poboczu. W czasie wypadku nic się nikomu nie stało. Powiedział im, że nie będzie jeździł niesprawnym autem i wrócił po samochód do O., aby pojechać swoim autem do domu.

Przedstawione wyjaśnienia są wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne, niezgodne z wiarygodnymi dowodami. Sam świadek podawał, że ma zaniki pamięci, że bierze silne leki. Trudno przyjąć, aby w okolicznościach przez niego przedstawionych mógł zdecydować się na wyjazd do W., a następnie na pozostawienie swego pojazdu i podróżowanie jako kierowca do B.. Poza tym odmiennie niż pozostali uczestnicy przedstawia m.in. okoliczności samego wypadku, liczbę osób podróżujących. Celem świadka w niniejszym postepowaniu było przyjęcie na siebie odpowiedzialności za zdarzenie objęte zarzutem aktu oskarżenia.

W pełni wiarygodnym dowodem jest opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków (k. 101-115). Pod względem formalnym opinia pisemna sporządzona została zgodnie z wymogami prawa, opiera się na wnikliwej ocenie dowodów nieosobowych i osobowych, przedstawia logiczny tok rozumowania, a wnioski z niej wypływające wynikają z wiedzy specjalistycznej i doświadczenia jej autora. Jest ona logiczna i precyzyjna. Ponadto opinia pisemna wzbogacona została o wydruki symulacji opracowanej za pomocą programu PC C. . Biegły na podstawie dokumentacji zawartej w aktach sprawy dokonał rekonstrukcji wypadku drogowego i wskazał, że bezpośrednią jego przyczyną był stan zagrożenia jaki stworzył kierujący samochodem V., który doprowadził do utraty kontroli nad kierowanym samochodem. W konsekwencji samochód znalazł się w poślizgu i zjechał poza jezdnię przewracając się. Biegły określił również prędkość pojazdu bezpośrednio przed wypadkiem - ok. 124 km/h i w czasie, kiedy kierowca znajdował się na łuku drogi – ok. 100-101 km/h. W ocenie biegłego przekroczenie administracyjnie dopuszczalnej prędkości miało bezpośredni wpływ na przebieg wypadku drogowego albowiem nie zapewniało kierującemu panowania nad pojazdem w zmiennej sytuacji drogowej.

Nie budzą zastrzeżeń dowody z dokumentów w postaci: protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego (k.2), dokumentacji fotograficznej (k.94-95), szkicu z miejsca wypadku drogowego (k.96), protokołów użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego (k.11, 17, 24), protokołów oględzin pojazdu (k. 18-19, 27-28), dokumentacji medycznej (k. 51, 52, 53), opinii biegłego lekarza (k.62, 65, 68), danych o karalności (k.236-238), danych osobie (k.136), odpisów wyroków w sprawie VII K 212/16 z dnia 10 maja 2016r. (k. 140), II K 962/11 z dnia 20 czerwca 2012r. (k. 139), II K 1047/11 z dnia 14 marca 2012r. (k. 138), wydruku z systemu (...) (k. 251), których zgodność z prawdą w toku postępowania nie była kwestionowana przez strony procesowe, ponadto stwierdzają okoliczności, którym oskarżony nie zaprzeczał.

Zeznania przedstawionych wyżej, wiarygodnych świadków, wraz z dowodami nieosobowymi, które Sąd obdarzył wiarą w całości oraz opiniami biegłych, wskazują ponad wszelką wątpliwość, że K. S. był kierowcą pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) i wskutek niedostosowania prędkości do ukształtowania drogi doprowadził do wypadku, w wyniku którego pasażer M. W. (1) doznał obrażeń ciała naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej dni 7. Jednocześnie bezsporne jest, że prowadząc pojazd mechaniczny K. S. naruszył orzeczony wyrokiem Sadu Rejonowego w Białej Podlaskiej w dniu 10 maja 2016r. w sprawie VII K 212/16 dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zatem zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na zakwalifikowanie zachowania oskarżonego K. S. z art. 177 § 1 kk oraz z art. 244 kk.

Art. 177 § 1 kk przewiduje odpowiedzialność za wypadek, który polega na naruszeniu, chociażby nieumyślnie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, jeżeli inna osoba doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk.

Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwałę SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33).

Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. 2012r. Nr 1137 z późn. zm.). Art. 19 ust. 1 ustawy zobowiązuje kierującego pojazdem do jechania z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Treść tego przepisu wskazuje, że prędkością bezpieczną jest taka, która zapewnia panowanie nad pojazdem w konkretnych warunkach drogowych. Panowanie nad pojazdem oznacza stan, w którym kierujący może, w istniejących warunkach, swobodnie reagować na zmieniającą się sytuację na drodze. Jednocześnie w art. 21 ww. ustawy dopuszczono możliwość zmniejszania dopuszczalnej prędkości za pomocą znaków drogowych przez organ zarządzający ruchem na drodze, jeżeli warunki bezpieczeństwa na drodze lub na jej odcinku za tym za tym przemawiają.

W przedmiotowej sprawie K. S. kierując samochodem osobowym marki V. (...) umyślnie naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu lądowym określoną w art. 19 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, polegającą na poruszaniu się z prędkością bezpieczną tj. zapewniającą panowanie nad pojazdem. Jednocześnie oskarżony poruszając się z prędkością określoną znakiem drogowym na 70 km/h, naruszył przepis art. 21 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Oskarżony K. S. kierując samochodem marki V. (...) z prędkością 124 km/, gdzie na odcinku obowiązywała prędkość dozwolona 70 km/h, doprowadził do utraty kontroli nad pojazdem w konsekwencji czego wpadł w poślizg na łuku drogi, a następnie zjechał poza jezdnie przewracając się. Jak wskazano w opinii oskarżony stworzył zagrożenie na drodze przekraczając prędkość obowiązująca na tym odcinku drogi. Bowiem gdyby K. S. prowadził samochód w z prędkości nie przekraczająca 70 km/h, mógł bezpieczne pokonać łuk drogi.

W przestępstwie z art. 177 § 1 kk, poza naruszeniem zasad ruchu drogowego, niezbędnym znamieniem jest skutek w postaci powstania u pokrzywdzonego obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk, tj. powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na czas dłuższy niż dni 7. W związku z tym, że pasażer pojazdu M. W. (1) doznał obrażeń ciała w postaci złamania dalszej nasady prawej kości promieniowej z przemieszczeniem, które to obrażenia, zgodnie z opinią biegłego, powstały w czasie przedmiotowego wypadku i należą do kategorii obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk, znamię to zostało spełnione.

Działanie oskarżonego od strony podmiotowej wyrażało się w nieumyślności co do samego wypadku, zaś umyślności co do naruszenia przez niego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności w sytuacji, gdy mógł i powinien był przewidzieć, że jego sposób prowadzenia pojazdu z nadmierną prędkością może spowodować zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przepis art. 244 kk penalizuje m. in. zachowanie polegające na nie stosowaniu się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów orzeczony został wobec oskarżonego K. S. wyrokiem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia z dnia 10 maja 2016r. w sprawie sygn. akt VII K 212/16 (k.140). Zakaz ten rozpoczął swój bieg zgodnie z dyspozycją art. 43 § 2 kk od dnia uprawomocnienia się orzeczenia tj. od dnia 16 czerwca 2016 roku.

W związku z tym stwierdzić należy, że oskarżony K. S. jadąc w dniu 17 lipca 2016r. samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) złamał obowiązujący go zakaz. Wyczerpał tym samym znamiona przestępstwa z art. 244 kk.

Powyższe przestępstwo popełnił oskarżony umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Był on w pełni świadomy, iż obowiązuje go orzeczony prawomocnie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, a pomimo to zdecydował się na jazdę samochodem.

W przedmiotowej sprawie spełnione są przesłanki warunkujące przypisanie oskarżonemu K. S. winy tj. skutecznego postawienia zarzutu zachowania sprzecznego z prawem, bowiem jest on człowiekiem dorosłym i poczytalnym, a w warunkach przedmiotowego zdarzenia miał możliwość zapobiegnięcia naruszeniu przepisów ruchu drogowego.

Wymierzając oskarżonemu K. S. karę Sąd kierował dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Sąd wziął pod uwagę stopień winy sprawcy, a także znaczny stopień społecznej szkodliwości jego czynu przejawiający się tym, że oskarżony jechał z nadmierną prędkości i wbrew zakazowi prowadzenia pojazdów, czym bez wątpienia stworzył realne zagrożenie bezpieczeństwa powodując wypadek, w którym trzej pasażerowie doznali obrażeń ciała, w tym jeden takie, które kwalifikują się z art. 157 § 1 kk. Działał on ponadto z zamiarem bezpośrednim zarówno co do naruszenia orzeczonego zakazu jak i co do naruszenia zasad ruchu drogowego. Z powyższego faktu można wnioskować o nasileniu złej woli oskarżonego oraz o zupełnym lekceważeniu przez niego obowiązujących przepisów prawa. Jego wiek, poziom wykształcenia i powszechna znajomość reguł towarzyszących ruchowi drogowemu, pozwalał w sposób wystarczający zrozumieć i przyswoić sobie reguły moralne i normy prawne. Brak było okoliczności wskazujących na to, iż znajdował się w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która wpływałaby na obniżenie stopnia winy. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 178 § 4 k.k.

Sąd orzekł wobec oskarżonego K. S. za czyn z art. 177 § 1 kk karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 244 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając K. S. karę łączną Sąd doszedł do wniosku, iż w realiach niniejszej sprawy najodpowiedniejszą i najbardziej skuteczną będzie kara roku pozbawienia wolności. Sąd nie zdecydował się na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary przyjmując, że wobec oskarżonego ze względu na jego uprzednią karalność, nie występuje pozytywna prognoza kryminologiczna, a ponadto na przeszkodzie stoi treść art. 69 § 1 i 4 k.k. Zatem tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może odnieść wychowawczy skutek wobec oskarżonego i da szansę na jego resocjalizację. Uprzednio orzekane wobec niego kary ograniczenia wolności (za przestępstwa z art. 178a § 1 kk), kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (za przestępstwo z art. 244 kk), kara 5 miesięcy pozbawienia wolności (za przestępstwo z art. 178a § 4 kk) oraz kary grzywny (za inne przestępstwa) nie odniosły bowiem pożądanego skutku i nie powstrzymały oskarżonego przed popełnianiem kolejnego przestępstwa. Wymierzona oskarżonemu K. S. kara roku pozbawienia wolności będzie adekwatna do znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu. Jednocześnie sytuacja osobista oskarżonego, w tym fakt, że jest on żonaty, a na utrzymaniu ma jedno dziecko, nie jest przeszkodą orzeczenia kary bezwzględnej.

Orzeczenie o kosztach jest zgodne z brzmieniem art.627 kpk. W skład kosztów sądowych wchodzą wydatki w wysokości 185,30 zł, na które składają się ryczałty za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem, opłata za wydanie informacji z KRK i oraz koszty opinii biegłego – określone w zestawieniu na k. 174, koszty dojazdu świadka na rozprawę oraz 180 zł tytułem opłaty - zgodnie z art. 2 ust.1 pkt 3 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 1983 Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.