Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2017r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca SSO Sławomir Kaczor

Sędziowie SO Włodzimierz Śpiewla

SO Krzysztof Wojtaszek (spr.)

Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kowala

przy udziale Prokuratora Grzegorza Chadały

po rozpoznaniu dnia 24 stycznia 2017r.

sprawy Z. K. urodzonego (...) w C.
s. P. i J. z domu T.

oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie

z dnia 20 września 2016 roku sygn. akt II K 513/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do 5 (pięciu) miesięcy;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem opłaty za obie instancji;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym uznając, iż ponosi je Skarb Państwa.

Włodzimierz Śpiewla Sławomir Kaczor Krzysztof Wojtaszek

Sygn. akt XI Ka 1114/16

UZASADNIENIE

Z. K. został oskarżony o to, że w dniu 03 lipca 2014 r. w C. będąc uprzednio skazanym za przestępstwo umyślne podobne działając w ciągu pięciu lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmie sygn. akt II K 349/10 z dnia 12 stycznia 2011 r. za czyn z art. 178a § 1 k.k. prowadził samochód marki (...) nr rej. (...) na ulicy (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (1,44 mg/l i 1,49 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Chełmie wyrokiem sygn. akt II K 349/10 oraz wyrokiem sygn. akt II K 686/12 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 20 września 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 513/15, Sąd Rejonowy w Chełmie:

I.  oskarżonego Z. K. uznał za winnego tego, że w dniu 3 lipca 2014 roku w C., województwo (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmie z dnia 24 stycznia 2014 roku wydanym w sprawie sygn. akt II K 868/12, w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego powołanym wyżej wyrokiem, znajdując się w stanie nietrzeźwości (1,44; 1,49 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził samochód osobowy marki (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary dwóch lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmie z dnia 12 stycznia 2011 roku wydanym w sprawie sygn. akt II K 349/10, za umyślne przestępstwo podobne - czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178 § 1 k.k. tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył oskarżonemu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 maja 2015 r. tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U. z 2015 r., poz. 541) orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 (ośmiu) lat;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 maja 2015 r. tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz. U. z 2015 r., poz. 541) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 3 lipca 2014 roku, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty, zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia wydatków obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony. Zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucił rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności wynikającą z niezastosowania przy jej wymierzaniu dolnej granicy zagrożenia bez należytego uwzględnienia jego warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia, sytuacji zdrowotnej, postawy w toku postępowania karnego jak i okoliczności przebiegu zdarzenia.

Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja okazała się zasadna i jako taka zasługiwała na uwzględnienie.

Autor apelacji słusznie zarzucił Sądowi Rejonowemu rażącą niewspółmierność kary, o jakiej mowa w treści art. 438 pkt 4 k.p.k., w zakresie orzeczonej wobec niego kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Tak ukształtowana kara, w realiach niniejszej sprawy, rzeczywiście okazała się być zbyt surowa i jako taka podlegała stosownej korekcie.

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie sprawstwa oskarżonego, co do czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Wymierzając jednak Z. K. karę pozbawienia wolności nie uwzględnił w sposób należyty bardzo krótkiego dystansu, jaki przejechał i jaki zamierzał przejechać oskarżony. Z. K. kierował zaś pojazdem na bardzo krótkim odcinku drogi – około 3-5 metrów, co wynika z zeznań T. M. (k. 213), a powodem, dla którego wsiadł on za jego kierownicę, była jedynie chęć jego przestawienia, by nie tamował ruchu.

Stwierdzając zatem uchybienie o jakim mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. w zakresie rażącej niewspółmierności kary, Sąd Okręgowy mając na względzie powyższe okoliczności zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec Z. K. karę pozbawienia wolności obniżył do pięciu miesięcy – blisko dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Tak ukształtowana kara jest adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu i jednocześnie spełni w należyty sposób cele wychowawcze wobec osoby oskarżonego. Zrealizuje także cel ogólnoprewencyjny, stanowiąc dla społeczeństwa wyraźny sygnał o nieopłacalności popełniana przestępstw, a także konieczności poniesienia konsekwencji naruszenia obowiązującego porządku prawnego.

Stwierdzić jednocześnie należy, iż na tle okoliczności niniejszej sprawy nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, umożliwiający orzeczenie wobec Z. K. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, o którym mowa w art. 69 § 4 k.k. Takiemu rozstrzygnięciu sprzeciwia się także wielokrotna jego karalność i dopuszczenie się obecnego czynu w warunkach art. 64 § 1 k.k. Ponadto oskarżony wykazuje lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych i nie wyciąga wniosków z dotychczasowego swojego zachowania. Jest więc sprawcą niepoprawnym, wobec którego brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Orzeczony, a niekwestionowany w apelacji środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres ośmiu lat nie jest zaś rażąco niewspółmiernie surowy w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., gdy się zważy na duży stopień społecznej szkodliwości czynu, w tym wysoki poziom stężenia alkoholu u oskarżonego w wydychanym powietrzu oraz wytworzony przez niego stan zagrożenia bezpieczeństwa dla innych użytkowników dróg – spowodowanie kolizji ze stojącym za nim pojazdem.

Odnośnie sygnalizowanego w środku odwoławczym stanu zdrowia psychicznego jednoznacznie wypowiedzieli się biegli w sporządzonej opinii (k. 150-154), zaś stan zdrowia fizycznego, pomimo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, nie stanowił dla Z. K. przeszkody w prowadzeniu samochodu i spożywaniu alkoholu. Tym samym argumenty odnoszące się do stanu zdrowia nie zyskały aprobaty Sądu odwoławczego.

Nie stwierdzając uchybień w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, które uzasadniałyby konieczność dalszej zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania – w tym z przyczyn wskazanych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. – Sąd Okręgowy w pozostałej części utrzymał go w mocy.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie opłaty za obie instancje nastąpiło na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 j.t.), zaś w przedmiocie zwolnienia oskarżonego od zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na względy słuszności, gdyż rozpoznanie środka odwoławczego spowodowało zmianę orzeczenia zgodnie, co do zasady z żądaniem autora apelacji.

Sławomir Kaczor Krzysztof Wojtaszek Włodzimierz Śpiewla