Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Kaczor

Sędziowie SO Katarzyna Żmigrodzka

SO Magdalena Kurczewska – Śmiech (spr.)

p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski

przy udziale Prokuratora Doroty Kalinowskiej - Kłos

po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2015r.

sprawy A. G. urodzonego (...) w C. s. E. i B.

z d. M.

oskarżonego o czyn z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie

z dnia 24 kwietnia 2015r. sygn. akt II K 544/13

I. utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

II. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ustalając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Katarzyna Żmigrodzka Sławomir Kaczor Magdalena Kurczewska - Śmiech

XI Ka 699/15

UZASADNIENIE

A. G. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 04 czerwca 2013 roku w C. woj. (...) na drodze gminnej nr (...) ulicy (...) prowadził samochód osobowy marki S. o nieustalonych numerach rejestracyjnym po drodze publicznej mając orzeczony przez Sąd Rejonowy w Lublinie wyrokiem Sygn. Akt. II K 695/11 z dnia 15 września 2011 roku zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych,

tj. o czyn z art. 244 k.k;

II. W dniu 24 czerwca 2013 roku w C. woj. (...) prowadził po drodze publicznej samochód marki A. (...) nr rej. (...) ulicą (...). B., (...), mając orzeczony przez Sąd Rejonowy w Lublinie wyrokiem Sygn. Akt. II K 695/11 z dnia 15 września 2011 roku zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia Sąd Rejonowy w Chełmie oskarżonego A. G.

I.  uznał za winnego popełnia zarzuconych mu czynów z pkt I i II, z który każdy wyczerpuje dyspozycję art. 244 k.k. i za te czyny na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu tytułem próby na okres 4 (czterech) lat;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 20,- (dwadzieścia) złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 190 (sto dziewięćdziesiąt) zł tytułem poniesionych wydatków, a zwolnił go od ponoszenia opłaty.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości. Zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej i jednostronnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego dokonanej z całkowitym pominięciem lub zbagatelizowaniem dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego przemawiającą się w:

- niezasadnym odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom A. G. w zakresie, w jakim konsekwentnie oskarżony nie przyznawał się do winy;

- w niezasadnym obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań świadków R. K., W. M. oraz M. K. w zakresie w jakim mieliby potwierdzić dokonanie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów;

2. art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na niedostatecznym wyjaśnieniu dlaczego Sąd I instancji uznał, że zachowania oskarżonego wyczerpały znamiona przypisanego mu czynu w zakresie nie zastosowania się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie uprawniał Sądu do przyjęcia takich ustaleń.

Wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmienne co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

2. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku przez Sąd II instancji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest zasadna, a wnioski w niej zawarte nie zasługują na uwzględnienie.

W przekonaniu Sądu Okręgowego w Lublinie, Sąd Rejonowy w Chełmie procedował w tej sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom z zakresu prawa procesowego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie okoliczności sprawy. Ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4,7 k.p.k. a swoje stanowisko – wbrew zarzutom skarżącego - wyczerpująco uzasadnił w obszernym i prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu. Podkreślić należy, że uwzględniało ono wszystkie argumenty podnoszone w apelacji.

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów stwierdzić należy, że wysunięty zarzut obrazy art. 4, 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. okazały się bezzasadne zarówno w odniesieniu do czynu I jak i II przypisanych oskarżonemu. Zgadzając się z autorem apelacji i prezentowanymi przez niego poglądami odnoszącymi się do ogólnych reguł rzetelnego procesu, wynikających z respektowania zasad swobodnej oraz kompleksowej oceny dowodów, nie sposób uznać, aby Sąd meriti , w zakresie oceny dowodu z zeznań R. K., W. M. i M. K. oraz P. S. i K. P. uchybił tym regułom. Właściwie oparł na tych dowodach ustalenia faktyczne odnoszące się do winy oskarżonego dyskwalifikując jego twierdzenia, w których nie przyznał się do dokonania zarzuconych mu czynów. Sąd Rejonowy w Chełmie oceniając dowód z zeznań funkcjonariuszy policji, szczególnie R. K. oraz P. S. nie popełnił żadnych uchybień mogących taką ocenę zdyskwalifikować. Obydwaj funkcjonariusze znali oskarżonego oraz jego dane osobowe, a także posiadali wiedzę, że ma on aktywny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych wynikający z orzeczenia sądu. Stąd też wynikała ich interwencja zmierzająca do zatrzymania oskarżonego poruszającego się pojazdami wbrew zakazowi. Słusznie Sąd Rejonowy nadał zeznaniom wskazanych świadków walor wiarygodnych , natomiast obrońca nie przedstawił żadnych, poza ogólnikowymi, argumentów mogących taką ocenę podważyć. Nie mogą jej także podważać wyjaśnienia oskarżonego, który wyłącznie negował to aby popełnił zarzucone mu przestępstwa.

Konkludując wskazać należy, że skarżący nie ma racji zarzucając Sądowi I Instancji naruszenie art. 7 k.p.k., nadto obrazę art. 4 k.p.k. poprzez przyjęcie za wiarygodne dowodów obciążających oskarżonego z pominięciem jego wyjaśnień, w których nie przyznawał się do przypisanych mu czynów. Sąd orzekający miał na uwadze wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno korzystne jak i niekorzystne dla oskarżonego. Przypomnieć nadto należy, że przepis art. 4 k.p.k., na który powołuje się skarżący, stanowi jedną z ogólnych zasad rządzonych procesem karnym a mianowicie zasadę obiektywizmu. Ponieważ przedmiotem uchybień zarzuconych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji ( por. wyrok SA w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 r. II Ka 140/04 Lex nr 145869).

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadny jest także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odnoszących się do czynu I i II. Podkreślić trzeba, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz powinien zmierzać do wykazania jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach, aniżeli te, na których oparł się tenże sąd, nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście sąd ten dopuścił się przy wydaniu wyroku omawianego uchybienia (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 9.10.2010 r. II AKa 162/10 Lex nr 852362).

Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku dokładnie omówił i przeanalizował zgromadzone w sprawie dowody, w sposób jasny i logiczny uzasadniając powody takiej a nie innej ich oceny , którą Sąd Okręgowy aprobuje. Skarżący natomiast przedstawia w apelacji własna ocenę materiału dowodowego całkowicie ignorując przy tym trafne argumenty do których odwołał się Sąd I instancji dokonując oceny poszczególnych dowodów w sprawie. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że apelacja obrońcy ma charakter wyłącznie polemiczny.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie do kary i środków karnych. Kontrola odwoławcza zaskarżonego rozstrzygnięcia w tej części wskazuje, iż jest ono prawidłowe a orzeczona kara łączna nie nosi przymiotu rażącej niewspółmierności. Jest ona adekwatna do wagi czynów i ich szkodliwości społecznej i zostały orzeczone z uwzględnieniem art. 53 k.k. i tym samym w pełni realizują wymagania stawiane przez ustawodawcę. W przekonaniu Sądu Okręgowego tak ukształtowana kara jak i spełni swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając jemu oraz osobom z jego otoczenia, konieczność przestrzegania prawa. Co prawda budzi zastrzeżenia skorzystanie przez Sąd Rejonowy z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, w świetle uprzedniej karalności oskarżonego, lecz z uwagi na kierunek apelacji niemożliwym jest zmiana wyroku w tej części.

Mając powyższe na uwadze i nie dopatrując się przyczyn odwoławczych wskazanych art. 439 i 440 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Wysokość opłaty oraz wydatków za postępowanie odwoławcze znajduje uzasadnienie w art. 624 §1 k.p.k. oraz art. 17. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U nr 27 poz. 152).

Magdalena Kurczewska-Śmiech Sławomir Kaczor Katarzyna Żmigrodzka