Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Arkadiusz Śmiech (spr.)

Sędziowie SO Elżbieta Daniluk

SO Włodzimierz Śpiewla

Protokolant st. protokolant Dominika Karasek-Raczyńska

przy udziale Prokuratora Mirosławy Banach

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 roku

sprawy N. B.

oskarżonego z art. 288 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach

z dnia 7 lutego 2014 roku sygn. akt II K 244/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę N. B. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Puławach do ponownego rozpoznania.

XI Ka 287/14

UZASADNIENIE

N. B. został oskarżony o to, że:

I.  w nocy 3 października 2010 roku w P., woj. (...), przy ulicy (...) dokonał podpalenia dwóch pojemników na odpady wskutek czego uległy one całkowitemu spaleniu, jak również został napalony stojący w bliskim sąsiedztwie jeden pojemnik na odpady komunalne czyniąc swym działaniem straty w wysokości 3359,80 złotych na szkodę Urzędu Miasta P., tj. o czyn z art., 288 § 1 kk.

II.  w nocy z 5/6 listopada 2010 roku w P., woj. (...) dokonał zniszczenia mienia poprzez podpalenie pojemników na odpady w altanie śmietnikowej przy bloku nr 47 na ulicy (...) powodując straty w wysokości 3500 złotych na szkodę (...) Sp. z o.o. (...) Oddział w (...) i (...), tj. o czyn z art. 288 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Puławach wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r. oskarżonego N. B. uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu czynów, kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Od wyroku tego apelację złożył prokurator.

Zaskarżając rozstrzygnięcie w całości, na niekorzyść oskarżonego zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 4 i 7 k.p.k. oraz art. 366 § 1 i 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy ferowaniu wyroku wszystkich, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów ujawnionych na rozprawie, oparcie ustaleń na części zebranego materiału dowodowego- co miało wpływ na treść wyroku i w rezultacie doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych co do winy oskarżonego.

Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje;

apelacja, w której skarżący domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, okazała się być zasadna. Nie można nie zgodzić się ze skarżącym, jeżeli podnosi, że Sąd orzekający nieprawidłowo ocenił materiał dowodowy, co skutkowało niesłusznym uniewinnieniem N. B. od dokonania zarzuconych mu czynów.

Tok rozumowania Sądu pierwszej instancji, prowadzący do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia pierwszego zarzutu aktu oskarżenia, zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest nieprawidłowy, gdyż zawiera poważny błąd logiczny. N. B. w dniu 7 grudnia 2010 r. został najpierw rozpytany na okoliczności podpaleń śmietników na ulicach (...) w P. (vide; notatka urzędowa k.23 akt). W wyniku informacji uzyskanych podczas rozpytania, jeszcze tego samego dnia, w sprawie podpalenia śmietnika na ulicy (...) (RSD-1515/10 KPP P.) został N. B. przedstawiony zarzut, a następnie odbyła się czynność przesłuchania go w charakterze podejrzanego (vide; k. 25, 26-28 akt), natomiast w sprawie podpalenia śmietnika na ulicy (...) (RSD-1638/10 KPP P.) N. B. został przesłuchany jako świadek (vide; k.61 akt). Podczas przesłuchania w charakterze podejrzanego N. B. przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że podpalenia tych śmietników dokonał sam, gdyż był bardzo zdenerwowany, bowiem pokłócił się z dziewczyną. Chciał w ten sposób jakoś odreagować. Nie było żadnych świadków tego podpalenia i był wtedy pod wpływem alkoholu. Podczas kolejnych przesłuchań, w tym przed Sądem na rozprawie, oskarżony nie potwierdził wyjaśnień składanych podczas tego pierwszego przesłuchania. Wyjaśnił, że były na niego wywierane naciski ze strony policjantów do przyznania się, polegające na straszeniu zatrzymaniem i skierowaniem sprawy do sądu. Jak czytamy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego. jakoby przyznał się do pierwszego zarzutu aktu oskarżenia (podpalenia śmietników na ulicy (...)) pod wpływem presji ze strony policjantów, w wyniku prania mózgu (vide; trzecia strona uzasadnienia k. 474 akt). W takiej sytuacji, kiedy słusznie Sąd orzekający odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których odwołał te pierwsze, gdzie przyznał się do dokonania pierwszego z zarzucanych mu czynów, to powinien był oprzeć swoje rozstrzygnięcie, w zakresie pierwszego czynu, właśnie na tych pierwszych wyjaśnieniach N. B.. W związku z powyższym całkowicie niezrozumiałym jest stanowisko Sądu Rejonowego o uniewinnieniu oskarżonego od dokonania czynu zarzuconego mu w pierwszym punkcie aktu oskarżenia, niezależnie od tego, że sprawstwo N. B. zostało potwierdzone zeznaniami świadków, do których chwalił się, że podpalił śmietniki na ulicy (...).

W zakresie drugiego z zarzuconych oskarżonemu czynów sytuacja procesowa kształtuje się nie co odmiennie. N. B. nigdy nie przyznał się procesowo do popełnienia tego czynu. Jeden raz, tylko podczas czynności rozpytania w dniu 7 grudnia 2010 r. wskazał na swoje współsprawstwo z A. S. w podpaleniu śmietników na ulicy (...) (vide; notatka urzędowa k. 23 akt). Przesłuchany w charakterze podejrzanego do sprawy podpalenia na ulicy (...) i w charakterze świadka do sprawy podpalenia na ulicy (...), jeszcze tego samego dnia, mówił już tylko o sprawstwie A. S. i jedynie o swojej tam obecności. W późniejszych wyjaśnieniach N. B. zaczął wycofywać się z pomówienia A. S.. W związku z treścią zeznań świadków A. S., M. O. i D. S. , w konfrontacji do ewoluujących wyjaśnień N. B. , dla prawidłowej oceny tych dowodów konieczna była bardzo wnikliwa ich analiza, we wzajemnym powiązaniu, z uwzględnieniem faktu pojawienia się w sprawie obrońcy w dniu 10 grudnia 2010 r. i ewentualnego wpływu na treść składanych wyjaśnień okoliczności w postaci takiej, że zarzucanych w niniejszej sprawie czynów oskarżony miał się dopuścić w okresie próby warunkowego zawieszenia wykonania kary roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej za podobne przestępstwa, w sprawie II K 25/10 SR w Puławach.

Powyższym wymaganiom, w zakresie dowodów, o których mowa nie sprostał Sąd Rejonowy dlatego dokonana przez niego ocena materiału dowodowego musi być uznana za zbyt pobieżną, nie spełniającą wymagań art. 7 k.p.k.

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy zobligowany był uchylić zaskarżony wyrok i sprawę N. B. przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy od nowa przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym dla prawidłowego wyrokowania. Odbierze od oskarżonego wyjaśnienia, o ile nie skorzysta on z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Przesłucha świadków na wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, szczególnie wnikliwie A. S., M. O. i D. S.. Przeprowadzi pozostałe dowody nieosobowe zgodnie z wymogami k.p.k.

Zgromadzony materiał dowodowy Sąd orzekający oceni we wzajemnym powiązaniu, uwzględniając wymogi art. art. 5 i 7 k.p.k. Dokona rekonstrukcji zdarzeń będących przedmiotem osądu. Uznane za udowodnione zachowania oskarżonego właściwie oceni pod względem prawnym, co przy uznaniu realizacji znamion czynu(ów) zabronionego(ych) znajdzie swoje odzwierciedlenie w jego(ich) prawidłowym opisie i kwalifikacji prawnej, mając przy tym w polu widzenia stanowisko Sądu odwoławczego zaprezentowane wyżej. Dokona oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu(ów) oraz stopnia zawinienia N. B. i na tej podstawie wyda rozstrzygnięcie w sprawie. Swoje stanowisko, w razie potrzeby uzasadni zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k.

Mając na względzie zaprezentowaną motywację Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.