Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. Joanna Wołczyńska – Kalus

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2017 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B. (1)

przeciwko M. G. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. G. (1) na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 375.517,17 ( trzysta siedemdziesiąt pięć tysięcy pięćset siedemnaście 17/100 ) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  oddala wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności,

4.  zasądza od pozwanego M. G. (1) na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 18.793,00 ( osiemnaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt trzy ) zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  zasądza od pozwanego M. G. (1) na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 14.400,00 ( czternaście tysięcy czterysta ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,

6.  zasądza od powoda M. B. (1) na rzecz pozwanego M. G. (1) kwotę 8.400,00 ( osiem tysięcy czterysta ) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kwotę 5.400,00 ( pięć tysięcy czterysta) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,

7.  nakazuje pobrać od pozwanego M. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 7.078,77 ( siedem tysięcy siedemdziesiąt osiem 77/100) zł tytułem zwrotu wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 208/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 12 grudnia 2012 r. (data wpływu) skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu pełnomocnik powoda M. B. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego M. G. (1) na rzecz powoda M. B. (1) kwoty 375.518,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że pozwany od 2010 r. pełni nieprzerwanie funkcje prezesa zarządu w firmie (...) spółka z o.o. we Wrzącej. Strona powodowa wskazała, że Sąd Okręgowy w Łodzi nakazem zapłaty wydanym w sprawie X GNc 1067/11 zasądził od (...) spółka z o.o. we W. na rzecz powoda kwotę 359.352,67 zł z ustawowymi odsetkami. Egzekucja prowadzona na podstawie tego nakazu zapłaty, okazała się bezskuteczna. W tej sytuacji zdaniem strony powodowej zaistniały podstawy w oparciu o treść art. 299 § 1 kodeksu spółek handlowych do dochodzenia od pozwanego kwoty 375.517,17 zł na która składają się należność główna, odsetki ustawowe, koszty procesu, opłaty kancelaryjne oraz koszty egzekucyjne, (pozew k. 3-5).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu tego pisma pozwany stwierdził, że kwestionuje istnienie wierzytelności objętej powództwem co do zasady i co do wysokości. W ocenie pozwanego powód nie udowodnił faktu bezskuteczności egzekucji w stosunku do spółki (...) Sp. z o.o. we w. prowadzonej na podstawie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie X GNc 1067/11. Ponadto zdaniem strony pozwanej egzekucja w sprawie KM 2317/1 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Z. M. G. (2) nie była prowadzona ze wszystkich możliwych składników majątkowych przedmiotowej spółki, (odpowiedź na pozew- k. 30 – 42).

Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt I C 306/12 z powództwa M. B. (1) przeciwko M. G. (1) Sąd Okręgowy w Sieradzu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 375.517,17 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Ponadto Sąd oddalił wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności oraz zasądził od pozwanego M. G. (1) na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 25.993,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 7.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego, (wyrok SO w Sieradzu z dnia 27 marca 2014 r. I C 306/12 k. 165).

Wyrokiem z dnia 09 kwietnia 2015 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie o sygn. akt I ACa 1503/14 z powództwa M. B. (1) przeciwko M. G. (1) o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt I C 306/12 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postepowania apelacyjnego, (wyrok SA w Łodzi z dnia 09 kwietnia 2015 r. w sprawie sygn. akt I ACa 1503/14 k. 240).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Nakazem zapłaty z 20 grudnia 2011 roku, wydanym w sprawie X GNc 1067/11, Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od (...) Spółka z o.o. z siedzibą w miejscowości W. na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 359.352,67 zł z odsetkami ustawowymi oraz koszty sądowe w wysokości 4.492 zł, (nakaz zapłaty w sprawie X GNc 1067/11 k. 20 – 21).

Postanowieniem z 6 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi nadał powyższemu nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności, (postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności –k.19).

Na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty wydanego w sprawie X GNc 1067/11 powód wszczął egzekucję przeciwko (...) spółka z o.o. we W. w celu wyegzekwowania należności głównej w kwocie 359.352,67 zł, odsetek wyliczonych na dzień 27 marca2012 roku w kwocie 21.129,07 zł oraz dalszych odsetek w kwocie 127.65 zł za każdy dzień do dnia zapłaty, jak również kosztów sądowych w wysokości 4.492 złotych. Do prowadzenia egzekucji powód wybrał Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Z. M. G. (2). We wniosku o wszczęcie egzekucji powód wnosił o przeprowadzenie egzekucji z następujących składników majątku dłużnika: ruchomości, rachunków bankowych, wierzytelności, wynagrodzenia za prace, pobieranego świadczenia, praw majątkowych, nieruchomości oraz innego majątku. Jednocześnie powód wskazał, ze dłużnik posiada magazyn, sortownię jaj, samochody oraz rachunek w (...) Bank (...) S.A. Ponadto powód w oparciu o art. 797 ^{( 1)} k.p.c. złożył wniosek o poszukiwanie przez komornika majątku dłużnika. W trakcje postępowania egzekucyjnego komornik M. G. (2) dokonał zajęcia wielu wierzytelności dłużnika z rachunku bankowego w tym w (...) Bank (...) SA, (...) SA, Banku (...) SA, (...) SA, (...) Banku (...), (...) oraz wierzytelności przysługujących dłużnikowi od jego kontrahentów handlowych. W celu zajęcia ruchomości dłużnika komornik udał się do siedziby spółki znajdującej się w miejscowości W., gdzie nie odnalazł żadnych ruchomości należących do dłużnika. W trakcie tych czynności pozwany okazał komornikowi umowę zbycia spółki. Komornik we własnym zakresie ustalił także, że dłużnik może prowadzić działalność handlową w centrum handlowym we W.. Podczas czynności w tym centrum komornik stwierdził, że lokal dłużnika jest zamknięty. (dowód: akta komornicze Km 2317/12 wniosek o wszczęcie egzekucji k. 1; zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego i wezwanie do zapłaty zadłużenia k. 3, zajęcia wierzytelności k. 6-27, zeznania świadka M. G. (2) k. 155-155 v, zeznania powoda M. B. rozprawa z dnia 13 marca 2014 r. 00:02:07 – 00:15:00 w zw. z k. 160-160v)

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika M. G. (2) w sprawie Km 2317/12 wyegzekwowano na rzecz wierzyciela kwotę 40.602,55 złotych, na którą składają się: należność główna w kwocie 4.167,94 zł, odsetki w wysokości 31.942,61 zł oraz koszty sądowe w kwocie 4.492 złote, (dowód: postanowienie o umorzeniu k. 84, akta komornicze zestawienie kosztów egzekucyjnych i sum wypłaconych wierzycielowi).

Pismem z dnia 28 listopada 2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Z. M. G. (2) zawiadomił wierzyciela o bezskuteczności egzekucji prowadzonej w stosunku do dłużnika (...) sp. z o.o. we w. oraz, że aktualny w dacie zawiadomienia, stan zadłużenia dłużnika wynosił 375.517,17 zł, (dowód: pismo z dnia 28 listopada 2012 r. k. 83).

Pełnomocnik powoda pismem z 7 grudnia 2012 roku wezwał pozwanego jako prezesa zarządu (...) spółka z o.o. we W. do uregulowania należności wynikających z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie X GNc 1067/11, (dowód: pismo z dnia 07 grudnia 2012 r. k. 23)

Postanowieniem z 28 grudnia 2012 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Z. M. G. (2) umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 2317/12 na podstawie art. 824 § 1 pkt. 3 k.p.c., (dowód: postanowienie o umorzeniu k. 84).

W momencie wydania nakazu zapłaty w sprawie X GNc 1067/11 Sądu Okręgowego w Łodzi funkcję prezesa zarządu (...) spółka z o.o. z siedzibą we W., gmina B. pełnił pozwany M. G. (1), (dowód: wypis z KRS k. 9 – 19, zeznania pozwanego M. G. (1)- protokół rozprawy z dnia 13 marca 2014 r. 00:15:26 - 00:17:48 w zw. z k. 160v).

Pozwany M. G. (1) oraz jego żona A. G. w dniu 12 kwietnia 2012 roku zbyli swoje udziały w spółce (...) spółka z o.o. we W. B. G. i A. B.. Zbycie udziałów nastąpiło w formie pisemnej, przy czym podpisy kontrahentów tejże umowy nie zostały poświadczone notarialnie, (dowód: umowy zbycia udziałów k. 51-58; zeznania pozwanego M. G. (1) – protokół rozprawy z dnia 13 marca 2014 r. 00:17:48 – 00:21:39 w zw. z k. 160v-161).

Pomimo zbycia udziałów spółki (...) spółka z o.o. we W. pozwany nadal figuruje w KRS jako prezes zarządu tejże spółki (dowód: wypis z krajowego rejestru sądowego k. 75-82).

W toku postępowania Sąd orzekający kierując się wytycznymi sądu odwoławczego dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i wyceny przedsiębiorstw celem zbadania sytuacji finansowej spółki na dzień odwołania pozwanego z funkcji prezesa zarządu oraz czy istniały w tej dacie podstawy do zgłoszenia wniosku o upadłość spółki. W sporządzonej opinii biegła podniosła, że z przeprowadzonej analizy wskaźników zadłużenia przedsiębiorstwa na podstawie bilansów sporządzonych przez (...) Sp. z o.o. we W., na dzień 31 grudnia 2011 roku i 31 grudnia 2010 roku oraz wyliczonych wskaźników płynności finansowej, wskaźników zadłużenia, struktury majątku oraz struktury kapitałowo-majątkowej wynika, że wymieniona Spółka już na dzień 31 grudnia 2010 roku nie miała możliwości bieżącego, terminowego regulowania zobowiązań w ramach posiadanych środków obrotowych i trwałych, a 2011 r. roku sytuacja jeszcze bardziej się pogorszyła. Biegła wskazała, że decydującą rolę w ustaleniu momentu niewypłacalności spółki i konieczności złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest bilans przedsiębiorstwa sporządzony na dzień 31 grudnia 2011 r. który został podpisany w dniu 28 marca 2012 r. i przedstawiony na Nadzwyczajnym Walnym Zgromadzeniu w dniu 12 kwietnia 2012 w której to dacie udzielono pozwanemu M. G. (1) absolutorium za cały okres sprawowania Zarządu i jednocześnie odwołano go z funkcji Prezesa. Ponadto biegła podkreśliła, że istniejące problemy finansowe występowały zarówno wg stanu na dzień 31 grudnia 2011 r. jak i na dzień: 12 kwietnia 2012 r. i miały charakter trwały. W konkluzji opinii biegła wskazała, że w sytuacji, w której majątek jest niewystarczający do spłaty zobowiązań bez znaczenia w pozostaje nawet to, że firma na bieżąco realizuje swoje zobowiązania. Sam fakt istnienia nadwyżki zobowiązań nad wartością majątku powoduje brak wystarczającej rękojmi dla zaspokojenia wszystkich wierzycieli przedsiębiorcy stanowi o jego niewypłacalności, (dowód: opinia biegłego z zakresu analiz i wyceny przedsiębiorstw (...) k. 366-406 ).

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na powołanych dowodach,
w szczególności: dowodach z dokumentów - nie budzących wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy i nie kwestionowanych przez którąkolwiek ze stron i dowodzie z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i wyceny przedsiębiorstw. Sąd uznał, że sporządzona opinia jest rzetelna, w pełni udziela odpowiedzi na pytania Sądu oraz stron postępowania. Z opinii jednoznacznie wynika, że spółka miała trudną sytuację finansowa i była niewypłacalna. Wiedza biegłej U. W. (1) nie budzi przy tym wątpliwości z uwagi na wysoki poziom prezentowany w treści opinii. Sporządzona przez biegłą opinia jest logiczna, wnioski są kategoryczne i umotywowane w sposób dający możliwość prześledzenia ostatecznej konkluzji. Biegła przeprowadziła szczegółową analizę sytuacji spółki zgodnie z tezą dowodową w oparciu o załączoną do sprawy dokumentację.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Podstawą prawną żądania powoda stanowi art. 299 § l Kodeksu spółek handlowych. Wskazany przepis przewiduje odpowiedzialność członka zarządu za zobowiązania spółki, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. W tym zakresie wskazać należy, iż bezspornie zarówno w doktrynie jak i judykaturze przyjmuje się, że są tylko dwie przesłanki odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki, przewidzianej w art. 299 § l k.s.h. Pierwsza to istnienie niezaspokojonego zobowiązania spółki, a druga to fakt, że egzekucja prowadzona przeciwko spółce okazała się bezskuteczna. Wierzyciel nie musi więc wykazywać, iż wyczerpał wszelkie możliwe sposoby egzekucji. Ponoszenie odpowiedzialności przez członków zarządu nie jest także uwarunkowane tym, aby bezskuteczność egzekucji została formalnie stwierdzona z inicjatywy wierzyciela występującego z powództwem. Ustalenie przesłanki bezskuteczności egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu wskazującego, że spółka nie ma majątku, który pozwalałby na zaspokojenie wierzyciela - może być to np. postanowienie sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości z tego powodu, że majątek spółki nie wystarcza nawet na koszty postępowania, bilans spółki, z którego wynika, że nie ma ona majątku wystarczającego na zaspokojenie wierzyciela, postanowienie o bezskutecznym umorzeniu egzekucji uzyskane przez innego wierzyciela (zob. A. Kidyba, Kodeks, t. I, s. 1274-1275; K. Kruczalak, w: K. Kruczalak, Kodeks, 2001, s. 449; wyrok SN z 26 czerwca 2003 r., V CKN 416/01, LexPolonica nr 365457, „Rzeczpospolita" z 28 kwietnia 2004 r.; orzeczenie SN z 26 kwietnia 1938 r., C II 2806/37, LexPolonica nr 366027, cyt. za J.A. Strzępka i E. Zielińską, w: J.A. Strzępka, Kodeks, 2003, s. 857; orzeczenie SN z 9 czerwca 1937 r., C I 1927/36, LexPolonica nr 302797, cyt. za K. Kruczalakiem, w: Kruczalak, Kodeks , 2001, s. 449). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela także pogląd wyrażony w wyroku z 14 lutego 2003 r. (IV CKN 1779/00, LexPolonica nr 362954, OSNC 2004, nr 5, póz. 76) w którym to Sąd Najwyższy stwierdził, iż wymaganie bezskuteczności egzekucji do całego majątku spółki (por. np. wyrok SN z 19 stycznia 2000 r., II CKN 682/98, LexPolonica nr 396166) nie może być rozumiane schematycznie; nie ma potrzeby kierowania egzekucji do tych składników majątku spółki, z których uzyskanie zaspokojenia jest w istniejących okolicznościach nierealne. Jak słusznie wskazuje się w doktrynie, wierzyciel nie ma więc obowiązku udowadniać tego, że wykorzystał wszystkie możliwe sposoby egzekucji z majątku spółki.

W ocenie Sądu przyjąć zatem należało, iż w okolicznościach niniejszej sprawy postanowienie komornika z dnia 28 grudnia 2012 r. r. o umorzeniu egzekucji z powodu jej bezskuteczności stanowiło wystarczające źródło wiedzy powoda o braku majątku spółki, której pozwany był prezesem zarządu. Informacja zawarta w omawianym dokumencie odnosi się do wszystkich faktycznie znanych i uchwytnych składników majątku spółki (rzeczy ruchome, wierzytelności, rachunki bankowe), które ewentualnie mogłyby podlegać egzekucji. W świetle dokonanych przez komornika ustaleń brak innego majątku spółki, z którego możliwa jest w chwili obecnej skuteczna egzekucja. Takie postanowienie komornika oparte na podstawie z art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. zostało dołączone do akt sprawy. Jak natomiast trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 stycznia 2010 r. sygn. II CSK 372/09 LEX 784972 postanowienie komornika oparte na art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. jest wystarczającym środkiem dowodowym, za pomocą którego wierzyciel może wykazać bezskuteczność egzekucji z majątku spółki przysługującej mu wierzytelności. Okoliczność tę potwierdza w całości, nie kwestionowana przez strony, opinia bieglej U. W., wskazująca na niewypłacalność spółki oraz jej złą sytuację finansową w latach 2011 i 2012 mającą charakter trwały. Ocenie Sądu podlega zatem fakt czy bezskuteczność egzekucji wobec spółki można stwierdzić na dzień zamknięcia rozprawy, a z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku niniejszej sprawy nie wynika, aby na dzień 16 lutego 2017 r. znajdował się majątek, z którego wierzyciel mógłby uzyskać pełne zaspokojenie. Co więcej, powyższą tezę potwierdza w szczególności opinia bieglej U. W. wskazująca, że obecnie spółka nie posiada jakichkolwiek środków trwałych, jak również wyposażenia. Zważyć także należy, że pozwany nie podjął czynności wymienionych w art. 299 § 2 k.s.h - a zatem nie wykazał, aby zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody. W tym miejscu należy podnieść, że istota procesu cywilnego zawarta jest w art. 6 k.c. Zgodnie z normą prawną wynikającą z tego przepisu strona, która powołując się na przysługujące jej prawo, żąda określonego zachowania od innej osoby - w tym przypadku domaga się zapłaty na swoją rzecz, obowiązana jest udowodnić fakty uzasadniające to żądanie zarówno co do zasady jak i co do wysokości, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Stanowisko takie - będące przejawem kontradyktoryjności w procesie - znalazło wielokrotnie swoje pełne odzwierciedlenie w orzecznictwie, gdzie zauważa się m.in., iż w myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (orz. SN z 3 października 1969 r., II PR 313/69, OSNCP 9/70, póz. 147, orz. SN z 5 stycznia 1999 r., III CKN 84/98, niepubl.). Oznacza to, iż powód musi przedstawić dowody - czy to w postaci dokumentów, czy też np. zeznań świadków, potwierdzające istnienie stanu faktycznego z którego wywodzi żądanie pozwu, a więc za co domaga się np. zasądzenia dochodzonej należności, pozwany zaś musi przedstawić dowody, że świadczenie powodowi się nie należy. W niniejszej sprawie pozwany w żaden sposób nie wykazał okoliczności, która mogłaby wyłączyć jego odpowiedzialność za zobowiązanie spółki. Nakazem zapłaty z 20 grudnia 2011 roku, wydanym w sprawie X GNc 1067/11, Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od (...) Spółka z o.o. z siedzibą w miejscowości W. na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 359.352,67 zł z odsetkami ustawowymi oraz koszty sądowe w wysokości 4.492 zł. Zdaniem Sądu należało zatem uznać, iż wobec braku możliwości uzyskania przedmiotowej kwoty od wymienionej spółki w drodze postępowania egzekucyjnego bądź upadłościowego, to wierzyciel (powód) poniósł szkodę, albowiem owa spółka nie była w stanie spłacić przysługującej mu wierzytelności.

Bez znaczenia w kontekście odpowiedzialności pozwanego pozostaje podnoszony w toku sprawy fakt złożenia rezygnacji z funkcji prezesa zarządu gdyż bezsporne jest w sprawie, że nadal figuruje on w rejestrze w tym charakterze w związku z czym przyjąć należy iż pozwany nie obalił domniemania płynącego z wpisu do rejestru wynikającego z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1203 z późn. zm.).

W myśl art. 201 § l k.s.h. zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę. Zgodnie zaś z art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Zgodnie z art. 11 ust. l ww. ustawy dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań. Jak wynika z tego przepisu już sam fakt nie wykonywania wymagalnych zobowiązań, niezależnie od wielkości majątku spółki, stanowił podstawę do ogłoszenia upadłości. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22 Prawa upadłościowego i naprawczego dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek, spoczywa na każdym, kto ma prawo go reprezentować sam lub łącznie z innymi osobami. Osoby, o których mowa, ponoszą odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku w terminie określonym w ustawie. We wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnik, do którego nie ma zastosowania art. 492 ust. 3, może wnosić także o zezwolenie na wszczęcie postępowania naprawczego, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nie ma charakteru trwałego, a suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10 % wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika. Wskazane powyżej regulacje mają charakter bezwzględnie obowiązujący, a zatem odpowiedzialność pozwanego za zobowiązania spółki w okresie pełnienia przez niego obowiązków prezesa zarządu jest oczywista, bowiem nie wykazał oni żadnej z przesłanek zwalniających go od tej odpowiedzialności. Wskazać należy, że według przeważającego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania spółki jest odpowiedzialnością odszkodowawczą. Odpowiedzialność ta jest oparta na domniemaniu winy członków zarządu i swoistego związku przyczynowego między ich zachowaniem, a szkodą. Członek zarządu może uwolnić się od tej odpowiedzialności jeżeli wykaże istnienie jednej z okoliczności wymienionych w art. 299 § 2 k.s.h. Oznacza to, że to na nim spoczywa ciężar dowodu w tym zakresie i to on ponosi ryzyko niewykazania tych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1999 r., III CKN 250/98, nie publ, uchwała SN z dnia 4 lipca 1997 r. III CZP 24/97 OSNC 1997/11 póz. 165, i cytowane tam orzeczenia oraz uchwała SN z dnia 15 czerwca 1999 r. III CZP 10/99 OSNC 1999/12 póz. 203). Dla uwolnienia się członka zarządu od odpowiedzialności ustanowionej w art. 299 k.s.h. za zobowiązania spółki nie wystarczy samo wskazanie, czy też powołanie się na normę go ekskulpującą, lecz konieczne jest wykazanie, czyli udowodnienie okoliczności z niej wynikających tj. przesłanki zwalniającej. Wina członka zarządu w myśl art. 299 k.s.h. jest domniemana i to pozwany winien wykazać okoliczności zwalniające go od odpowiedzialności. Samo twierdzenie nie jest bowiem dowodem, a okoliczności istotne dla sprawy winny zostać udowodnione odpowiednimi dowodami (art. 232 k.p.c.). Takich twierdzeń i dowodów na okoliczność przesłanek ekskulpujących, z art. 299 k.s.h. zdaniem Sądu pozwany nie przedstawił.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w pkt 1. wyroku. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając je od dnia wytoczenia powództwa. Jak wynika z akt sprawy ( k. 24) wezwanie pozwanego do zapłaty nastąpiło w tym samym czasie, a nawet wcześniej niż wytoczenie powództwa. W tej sytuacji zasądzenie od pozwanego odsetek od dnia wytoczenia powództwa jest rozwiązaniem dla niego korzystniejszym. W pkt 2 wyroku natomiast Sąd oddalił powództwo w zakresie kwoty 83/100 złotych bowiem strona powodowa zaokrągliła bez podstawy prawnej dochodzone przez siebie żądanie do kwoty pełnych złotych.

W punkcie 3 wyroku Sąd oddalił powództwo w zakresie nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności gdyż powód powód nie wskazał podstaw do nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności w rozumieniu art. 333 § 3 k.p.c., a jego wniosek w tym zakresie jest całkowicie gołosłowny i oparty na jego subiektywnym przekonaniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W oparciu o przywołane przepisy Sąd zasądził od pozwanego M. G. (1) na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 18.793 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Sąd zasądził od powoda M. B. (1) na rzecz pozwanego M. G. (1) 8.400 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kwotę 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. 2014.1025 ze zm.) stosownie do wyniku procesu nakazano pobranie od pozwanego M. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 7.078,77 złotych tytułem zwrotu wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.