Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 533/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 18 maja 2023 r. sygn. akt II K 72/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

W oparciu o zarejestrowaną transmisję danych w telefonie oskarżonego nie da się rozstrzygnąć z czym związane było wymienione połączenie z Internetem, a w szczególności czy oskarżony korzystał wówczas z aparatu za pomocą rąk. Przedmiotowa transmisja danych ani nie potwierdza ani nie wyklucza działania użytkownika z telefonem.

ustna opinia biegłego M. D.

287-288

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

ustna opinia biegłego M. D.

jasna, zupełna, logiczna, przekonująca i nie zawierająca sprzeczności

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1

2

3

4

błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na jego treść polegającego na mylnym przyjęciu, że oskarżony w sposób nieumyślny dopuścił się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje, że zachowanie oskarżonego nosi cechy umyślności, gdyż na podstawie danych uzyskanych od operatora sieci telekomunikacyjnej P4 wynika, że w dniu wypadku w tym samym czasookresie w trakcie poruszania się pojazdem marki P. w telefonie oskarżonego o nr (...) o godz. 06.10.43 uruchomione zostało połączenie z Internetem trwające (...) sekund;

obrazy prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 7 kpk, 410 kpk, 424 § 1 pkt 1 kpk przez jednostronną ocenę materiału dowodowego, a w szczególności nieuwzględnienie danych uzyskanych przez operatora sieci telekomunikacyjnej P4 w kontekście przypisania umyślnego naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

zasadne

częściowo zasadne

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nietrafny jest wskazany w apelacji pełnomocnika zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, do którego miałoby dojść na skutek naruszenia wymienionych w środku odwoławczym przepisów. Z faktu przecież zarejestrowania połączenia z Internetem (transmisji danych) nie można w sposób uprawniony wyprowadzać wniosku, że A. K. bezpośrednio przed wypadkiem korzystał z telefonu i związku z tym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa, gdyż nie skupiał on swojej uwagi na obserwowaniu przedpola jazdy. Z przeprowadzonego bowiem na rozprawie odwoławczej dowodu z ustnej opinii biegłego jasno wynika, iż transmisja danych nie musiała oznaczać, że oskarżony używał w czasie jazdy telefonu. Przedmiotowe połączenie z Internetem mogło po prostu się odbywać bez jakiegokolwiek zaangażowania ze strony A. K.. Ponadto zauważyć również należy, iż transmisja danych rozpoczęła się o godz. 06:10:43 i trwała przez (...) sekund, a więc ponad 3 godziny. Oznacza to, że przyjmując sposób rozumowania pełnomocnika należałoby uznać, że oskarżony korzystał z telefonu także po wypadku podczas akcji ratunkowej oraz w trakcie czynności wykonywanych z jego udziałem na miejscu zdarzenia przez funkcjonariuszy Policji. Tego typu sytuację należy jednak z punktu doświadczenia życiowego i logiki całkowiecie wykluczyć, co sprawia, że także i z tego powodu zarzut pełnomocnika należało uznać na nieuzasadniony.

Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. W sytuacji jednak kiedy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Dlatego też, wobec braku możliwości kategorycznego ustalenia, iż oskarżony miałby korzystać z telefonu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie przyjęcia nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym nie mógł się ostać.

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów i sporządzając uzasadnienie nie naruszył art. 7 kpk ani art. 424 § 1 kpk. Wbrew bowiem nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zarzuty

pełnomocnika:

- rażącej niewspółmierności (łagodności) orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres próby 2 lat oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku, podczas gdy sposób zachowania oskarżonego naruszający dyspozycję art. 26 ust 1. Ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez zaniechanie zachowania szczególnej ostrożności przed przejściem dla pieszych i w konsekwencji śmiertelne potrącenie na przejściu dla pieszych H. W., rodzaj i stopień naruszenia ciążących na oskarżonym jako kierowcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa polegających na śmierci pieszej, która w sposób prawidłowy poruszała się po przejściu dla pieszych oraz stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej;

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

prokuratora:

- rażącej niewspółmierności orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat oraz rażącą niewspółmierność orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających tego oskarżonego tj. stopnia zawinienia, wagi naruszonych przez sprawcę obowiązków jako uczestnika ruchu drogowego oraz rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego czynu, co w konsekwencji spowodowało, że orzeczona w przedmiotowym wyroku kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym 1 roku, nie spełni swoich ustawowych funkcji w zakresie prewencji indywidualnej i społecznego oddziaływania;

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Przepis art. 53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art. 53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art. 115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej sądowe dyrektywy wymiaru kary oraz zaistniałe w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające orzeczonej oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby nie sposób uznać jako rażąco łagodnej.

Wskazać należy, że do orzeczenia kary rażąco łagodnej może dojść zarówno na skutek niedostrzeżenia istniejących okoliczności obciążających lub poczytanie na korzyść okoliczności, które za łagodzące zostać uznane nie mogą, jak i na skutek nieprzydania należytej wagi dostrzeżonym okolicznościom obciążającym lub przydanie nadmiernej wagi trafnie ustalonym okolicznościom łagodzącym.

W przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy wskazując na okoliczności łagodzące i obciążające przy wymiarze kary dostrzegł z jednej strony fakt, iż oskarżony przyznał się do winy oraz wyraził skruchę, jak również to, iż nie był karany i przeprosił bliskich ofiary. Z drugiej zaś strony słusznie wzięto pod uwagę, że A. K. nie zachował szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych oraz nie ustąpił pierwszeństwa niechronionemu uczestnikowi ruchu, który w następstwie potrącenia zmarł.

W ocenie instancji odwoławczej wymierzona kara 1 roku pozbawienia wolności odpowiada stopniowi winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości czynu, który popełnił. Spełnia ona należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze, przede wszystkim, w stosunku do samego oskarżonego, jak i ogółu społeczeństwa. Orzeczona kara pozostaje w zgodzie z zasadami wymiaru kary w zakresie oddziaływania prewencyjnego. Rozmiar kary czyni, w ocenie Sądu odwoławczego, zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości i osiągnie ona swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta nie będzie zarazem postrzegana jako wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego, który dopuścił się przestępstwa o wyraźnym stopniu społecznej szkodliwości. Kara wymierzona oskarżonemu jest zasłużona i sprawiedliwa. Nie sposób też uznać, by była ona nadmiernie łagodna. Miarą bowiem surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa, która odzwierciedla abstrakcyjną społeczną szkodliwość tego typu przestępstw założoną przez ustawodawcę. Z tego względu kary pozbawienia wolności, jaką wymierzono oskarżonemu w przedmiotowej sprawie, nie sposób uznać za nadmiernie łagodnej, zważywszy na ustawowe granice kary, w jakich Sąd mógł ją wymierzyć. Z racji przecież tego, że oskarżony odpowiadał za czyn z art. 177 § 2 kk ustawowy wymiar kary wynosił od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Orzeczona kara wyraźnie zatem przekracza dolną granicę ustawowego zagrożenia. Tym samym nie sposób uznać, aby nie odpowiadała ona dyrektywom sądowego wymiaru kary, biorąc w tym pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które osiągnąć mają w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ponadto, w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa jego postawa i sposób życia wskazują na to, że mimo niewykonania kary pozbawienia wolności zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności można żywić uzasadnione przekonanie, że nie powróci on ponownie na drogę przestępstwa. W związku z tym za zbyt daleko idące należy uznać domaganie się wobec oskarżonego orzeczenia kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Zasadnymi jednakże okazały się zarzuty dotyczące rażącej łagodności orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Przesłanką stosowania zakazu prowadzenia pojazdów jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez daną osobę. Zakres, a także czas trwania tego środka karnego zależy od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności rozpatrywanego wypadku, przyczyn, które do wypadku doprowadziły, sposobu prowadzenia pojazdów, a także rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia odpowiedzialności, jak również cechy osobowości sprawcy.

Mając na uwadze realia niniejszej sprawy, a więc to, że oskarżony nie ustąpił pierwszeństwa starszej pani wolno przechodzącej po przejściu dla pieszych z jego lewej strony na prawą, w sytuacji kiedy zatrzymały się w tym celu pojazdy jadące z przeciwka na drugim pasie ruchu i śmiertelnie potrącił pokrzywdzoną dojść należy do wniosku, że wymiar zakazu powinien przekraczać jego minimalne ustawowe zagrożenie. A. K. naruszył bowiem jedną z najistotniejszych zasad ruchu drogowego, gdyż zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności i nie wzmógł swojej uwagi. Efektem natomiast braku należytego obserwowania przedpola jazdy było nieustąpienie pierwszeństwa pieszej prawidłowo przechodzącej przez przejście, którą śmiertelnie potrącił.

Kierująca pojazdem jadącym z przeciwka miała mniej czasu na obserwację zachowania pieszej, gdyż znajdowała się ona z jej prawej, ale jednak pomimo tego zdołała zachować się zgodnie z przepisami ruchu drogowego. Oskarżony natomiast poprzez swoją nieuwagę w takim miejscu wykazał się wyraźnie lekceważącym stosunkiem do obowiązujących zasad bezpieczeństwa i brakiem poszanowania dla niechronionych uczestników ruchu drogowego, którzy korzystając należycie z przejść dla pieszych powinni czuć się na nich bezpiecznie, a nie na nich ginąć.

W związku z powyższym, mając na uwadze stopień zagrożenia jaki może stwarzać uczestnictwo oskarżonego ruchu, należało dojść do wniosku, że w okolicznościach niniejszej sprawy wobec A. K. wymaganym jest orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Zdaniem Sądu Okręgowego jedynie bowiem zakaz w takim wymiarze odpowiada dyrektywom sądowego wymiaru kary, biorąc w tym pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które osiągnąć mają w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz nie będzie postrzegany jako wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego.

Wnioski

pełnomocnika:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę opisu czynu i przypisanie oskarżonemu umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w związku z uruchomieniem w telefonie oskarżonego połączenia z Internetem o godz. 6.10.43 sekundy w dniu zdarzenia w trakcie prowadzenia pojazdu przez co oskarżony nie obserwował w sposób należyty przedpola jazdy;

- o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w innym składzie;

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

prokuratora:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego A. K. kary 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów w ruchu lądowym na okres 2 lat;

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn opisanych powyżej wnioski pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych oraz prokuratora były zasadne jedynie w części tzn. odnośnie zaostrzenia zakazu prowadzenia pojazdów. W pozostałych natomiast zakresach postulaty apelacji pełnomocnika oraz skargi apelacyjnej prokuratora nie podlegały uwzględnieniu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w zakresie, w którym nie został zmieniony.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono w punkcie 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

- podwyższenie wymiaru orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów do 2 lat;

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono w punkcie 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 4

W oparciu o art. 627 kpk w zw. z art. 635 kpk, sąd zasądził od oskarżonego:

- na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego;

- na rzecz A. G. i B. S. kwoty po 1008 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez oskarżycielki posiłkowe w postępowaniu odwoławczym (§ 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 15 ust. 1 i 3 oraz § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

nieumyślność naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego; wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; orzeczenie zbyt krótkiego zakazu prowadzenia pojazdów;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; orzeczenie zbyt krótkiego zakazu prowadzenia pojazdów;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana