Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 247 / 21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 15 lutego 2021 r. w sprawie II K 297 / 19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

x☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony A. J. nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, podczas gdy analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz okoliczności wypadku, takie jak zbliżanie się do skrzyżowania, poruszanie się jezdnią w sąsiedztwie sklepu, wzmożony ruch drogowy, pora dnia i związana z nią niedostateczna widoczność jezdni winny uzasadniać wniosek, że oskarżony poruszając się z prędkością 70 km / h naruszył zasadę bezpiecznej prędkości, dostosowanej do warunków ruchu, o której mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, w wyniku czego spowodował wypadek drogowy.

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem wstępu podnieść należy, iż w rozpoznawanym środku odwoławczym skarżący nie zanegował ani przedstawionej przez sąd I instancji oceny dowodów ( w tym opinii biegłych z zakresu ruchu drogowego ), ani też poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych w zakresie odnoszącym się do przebiegu i sposobu ruchu tak pieszego, jak i pojazdu kierowanego przez oskarżonego w czasie bezpośrednio poprzedzającym ich zderzenie, a nadto co do czasu, miejsca i możliwości ich wzajemnego dostrzeżenia się, analizy czasoprzestrzennej ich ruchu, jak również wszelkich okoliczności związanych z topografią terenu, warunkami atmosferycznymi, oświetleniem okolic miejsca zdarzenia itp. Jako, że w tej materii sąd odwoławczy nie dostrzega uchybień prowadzących do wniosku o rażącej niesprawiedliwości orzeczenia, odniesienie się do apelacji ograniczone zostanie do sposobu rozpoznania jedynego w istocie podniesionego w niej zarzutu, o jakim mowa powyżej.

Odnosząc się do tegoż zarzutu – jeśli chodzi zagadnienie tzw. prędkości bezpiecznej, ocenianej przez pryzmat widoczności przedpola jazdy kierowanego przez oskarżonego samochodu ( w związku z porą dnia i stopniem nasilenia oświetlenia sztucznego ) oraz w kontekście usytuowania przydrożnego sklepu w pobliżu miejsca wypadku – sąd odwoławczy w pierwszej kolejności przytoczy te akceptowane przez niego poglądy orzecznictwa i doktryny ( por. R.A. Stefański w komentarzu do art. 177 kk w: Kodeks karny. Komentarz; red.: prof. dr hab. R.A. Stefański, wyd. 26, Legalis el. i przywołane tam judykaty i piśmiennictwo ), wedle których prędkość, z jaką porusza się kierujący samochodem w porze nocnej, uznać należy za bezpieczną, o ile pozwala mu ona na zatrzymanie pojazdu na odcinku oświetlonym przez reflektory pojazdu ( lub inne światła ) albo przed przeszkodą, której można było i należało oczekiwać. Wedle tej teorii, prędkość powinna być dostosowana nie tylko do widoczności drogi, ale i przeszkód na drodze, pod warunkiem jednak, że można było i należało się ich spodziewać. Kryterium to po pierwsze uniezależnia ocenę prędkości od przeszkody na drodze, jeśli kierowca nie był w stanie jej przewidzieć, a po drugie zakłada, że jazda w nocy sama w sobie nie stanowi okoliczności, która nakazywałaby przewidywanie istnienia nieoświetlonych przeszkód na drodze. Wedle tego poglądu, musi pojawić się jakaś dodatkowa okoliczność dająca podstawę do uzasadnionych podejrzeń, że w konkretnej sytuacji tego rodzaju przeszkoda w porze nocnej na torze ruchu samochodu może się znaleźć. Dopiero płynące stąd ostrzeżenia, których kierowca nie może i nie powinien zignorować, mogą być oceniane jako dające dla niego czytelny sygnał do zachowania zwiększonej ostrożności i zredukowania prędkości do takiej, która pozwala na bezpieczne zatrzymanie się w porze nocnej przed nieoświetloną przeszkodą. Zasadnie w tym kontekście podkreślał Sąd Najwyższy ( por. wyroku z dnia 10 maja 2005 r., III KK 270/04, Legalis el. ), iż błędnym jest twierdzenie, że prędkością bezpieczną w warunkach nocnych jest tylko taka prędkość, która pozwala zatrzymać pojazd przed przeszkodą, którą można dostrzec w światłach mijania, nawet jeżeli kierujący pojazdem, przestrzegając przepisów ruchu drogowego, nie miał obowiązku liczyć się z pojawieniem się tej przeszkody. W tym kontekście rozważenia wymaga, czy sygnałem do zachowania zwiększonej ostrożności i zredukowania prędkości do takiej, która pozwalałaby na bezpieczne zatrzymanie się przed potencjalną nieoświetloną przeszkoda na jedni, było usytuowanie sklepu w pobliżu miejsca wypadku. Wedle sądu odwoławczego, odpowiedź na to pytanie winna być przecząca z uwagi na współczesną skalę nasycenia tego rodzaju ( i zbliżonej ) infrastruktury przydrożnej. Nie tylko już bowiem w przypadku dróg miejskich, ale również tych przebiegających poza zwartymi skupiskami ludzkimi, infrastruktura ta jest obecnie „ usiana ” wręcz tego rodzaju lub podobnymi punktami handlowymi, jak przydrożne sklepy z rozmaitym asortymentem, bary, czy restauracje, nierzadko połączonymi z ofertą dodatkowych usług dla podróżnych, by wymienić choćby tylko stacje paliw, motele, hotele, zajazdy. Działalność każdego z takich punktów opiera się na bezpośredniej obsłudze klientów, co oznacza, że w ich pobliżu odbywać się może mniej lub bardziej wzmożony ruch pieszych. Jednakże nakładanie z tego tylko powodu na kierowców obowiązku każdorazowego przewidywania, że potencjalni klienci tych punktów mogą w porze nocnej przemieszczać się po jezdni nie ustępując pierwszeństwa pojazdom po niej się poruszającym, nie będąc przy tym wyposażeni w światła lub elementy odblaskowe, nie jest żądaniem uzasadnionym. Stawianie wymogu obowiązku każdorazowego, nagłego ( skoro nie zawsze są to miejsca oznakowane z odpowiednim wyprzedzeniem przez znaki drogowe przez administratora drogi lub poprzedzone informacją zachęcającą do korzystania z usług przez zarządzających tymi punktami ), redukowania prędkości jazdy w związku z rozpoznaniem takiego miejsca do postulowanej w apelacji prędkości rzędu 40 – 50 km niepomiernie zakłócałoby rytm jazdy i tworzyło nie mniejsze niebezpieczeństwo dla bezpieczeństwa ruchu w związku z nadjeżdżaniem kolejnych pojazdów, kierujący którymi nie zawsze potrafiliby zachować odpowiedni dystans i odpowiednio wcześnie zareagować na to, że pojazdy jadące przed nimi w sposób nagły wytracają prędkość. Stąd też w ocenie sądu odwoławczego, sama lokalizacja tego rodzaju punktów w pobliżu dróg do aż tak daleko posuniętej ostrożności i redukcji prędkości kierowców nie powinna zobowiązywać. Aby taką powinność na nich nałożyć, w konkretnych realiach ruchu musi zaistnieć coś więcej, aniżeli sama tylko obecność punktu w pobliżu jezdni – w postaci takich dostrzegalnych dla kierowców zdarzeń lub zachowań uczestników ruchu ( w tym pieszych ), które mogły i powinny być dla nich odbierane jako potencjalne zagrożenie bezpieczeństwa. W realiach niniejszej sprawy tego rodzaju zachowaniem byłby taki sposób poruszania się i kierunku ruchu pokrzywdzonego, który wskazywałby na jego znaczny stan nietrzeźwości oraz wynikające stąd zaburzenia w postrzeganiu i racjonalności podejmowanych decyzji, stwarzające uzasadnioną obawę, iż mogą one prowadzić do możliwości podjęcia przez pieszego próby przejścia przez jezdnię bez ustąpienia pierwszeństwa pojazdom po niej się poruszającym. Jak jednak wynika z poczynionych – a niekwestionowanych przez skarżącego – ustaleń, oskarżony takiej możliwości obserwacji ruchu pokrzywdzonego, począwszy od wyjścia ze sklepu aż do przekroczenia przez niego krawędzi jezdni, był pozbawiony.

Jeśli chodzi o kwestię zbliżania się oskarżonego do skrzyżowania – administrator ruchu na tym odcinku uznał, iż bezpieczną prędkością w związku z przecięciem się dróg będzie prędkość nie przekraczająca 70 km / h, czemu dał wyraz umieszczając stosowny znak drogowy. Nie ma racjonalnych powodów aby uznać, że dostrzegalne dla oskarżonego warunki ruchu na odcinku poprzedzającym to skrzyżowanie wymagały prędkości niższej. Skarżący nie wykazał zwłaszcza występowania jakiegokolwiek istotniejszego nasilenia ruchu w tym miejscu w czasie bezpośrednio poprzedzającym wypadek. Z nie kwestionowanych przez niego ustaleń wynika, iż mogący mieć wpływ na przebieg zdarzenia ruch w istocie ograniczał się do ruchu pieszego, pojazdu oskarżonego oraz pojazdu jadącego przed nim ( w związku z którym oskarżony poruszał się przy włączonych światłach mijania ).

Z tych wszystkich względów podniesiony w apelacji zarzut, jakoby oskarżony nie poruszał się z prędkością bezpieczną w rozumieniu ustawy prawo o ruchu drogowym, uznać należy za nieuzasadniony.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rozstrzygniecie o uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu było trafne, wobec czego nie ma powodu do ponowienia postępowania przed sądem I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

z powodów wyżej przedstawionych

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela publicznego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa ( art. 636 § 1 kpk ).

7.  PODPIS