Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 23 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: staż. Patrycja Krupczyńska

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku M. K.

z udziałem Skarbu Państwa - (...) (...) Wschodniego, Gminy A., T. S., B. K. i A. K.

o stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie

postanawia:

1.  stwierdzić, że małżonkowie J. K. i Z. K. nabyli na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 1 stycznia 1985 roku, przez zasiedzenie, prawo własności nieruchomości gruntowej położonej przy ulicy (...) w W., gminie A., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) w obrębie 9 W., jednostce ewidencyjnej A., powiecie (...) wschodnim, województwie (...), o powierzchni 0,1395 ha, oznaczonej na mapie sytuacyjnej do celów prawnych sporządzonej przez geodetę uprawnionego inż. H. S. w dniu 12 listopada 2014 roku i zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu - operatu technicznego nr P. (...).2014. (...) przez Starostę (...) Wschodniego w dniu 21 listopada 2014 roku, dla której to nieruchomości nie ma urządzonej księgi wieczystej;

2.  ustalić, że wnioskodawczyni i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt VIII Ns 62/15

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2015 roku wnioskodawczyni M. K., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o stwierdzenie, że z dniem 1 stycznia 1985 roku jej rodzice J. K. i Z. K. nabyli przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości gruntowej położonej w W., gminie A. przy ul. (...) (dawniej ul. XXX L. PRL 65, dawniej ul. (...)), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...), o powierzchni 1.395 m ², dla której to nieruchomości nie ma urządzonej księgi wieczystej ani zbioru dokumentów. Wnioskodawczyni złożyła także wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w całości. Jako uczestników postępowania wskazano L. A., Skarb Państwa – Starostę Powiatowego Powiatu (...) Wschodniego, Gminę A., T. S., B. K. i A. K., przy czym wnioskodawczyni złożyła wniosek o ustanowienie kuratora dla uczestnika postępowania L. A., którego miejsce pobytu nie jej znane.

W uzasadnieniu podniesiono, że od lat 50-tych J. i Z. K. mieszkali na przedmiotowej nieruchomości, która stanowiła ośrodek ich życia rodzinnego, zawarli oni związek małżeński w dniu 17 marca 1951 roku w USC w B.. W Spisie Powszechnym z 5 września 1960 roku małżonkowie J. i Z. K. zostali wskazani jako posiadacze samoistni tej nieruchomości – J. K. określono w tymże dokumencie jako „prywatnego właściciela”, co należy uznać za niepodważalny moment objęcia przedmiotowej nieruchomości w posiadanie samoistne przez małżonków K.. W okresie od 5 września 1960 roku do 1 stycznia 1985 roku J. i Z. K. nieprzerwanie posiadali przedmiotową nieruchomość, prowadzili oni niewielkie gospodarstwo rolne i czynili liczne nakłady na przedmiotową nieruchomość. W sierpniu 1967 roku J. K., w związku z planowaną budową budynku mieszkalnego i gospodarczego wystąpił do Prezydium Rady Narodowej w Ł. z podaniem o wydanie pozwolenia na budowę, zaś w dniu 31 sierpnia 1967 roku w/w organ wydał decyzję o pozwoleniu na budowę, w której wskazano, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest J. K., co świadczy o tym, że także organy państwowe postrzegały go jako właściciela nieruchomości, natomiast z uwagi na ustrój ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej z Z. K., byli oni współposiadaczami samoistnymi przedmiotowej nieruchomości. Zakres działalności małżonków i zagospodarowania nieruchomości przez cały okres posiadania wykazuje cechy samodzielnego działania i woli władania z zamiarem dla siebie.

Ponadto we wniosku wskazano, że J. K. zmarł w dniu 7 lipca 2006 roku, a spadek po nim nabyły: żona Z. K. w ¼ części oraz córki M. K., T. S., B. K. i A. K. po 3/16 części każda z córek. Z. K. zmarła natomiast w dniu 19 lipca 2014 roku, zaś spadek po niej nabyły córki M. K., T. S., B. K. i A. K. po ¼ części każda z nich.

Jako datę nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie wskazano 1 stycznia 1985 roku (po upływie 20 lat od dnia wejścia w życie Kodeksu cywilnego, z uwagi na treść art. XLI § 2 przepisów wprowadzających Kodeks cywilny). W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że w przedmiotowej sprawie bieg terminu zasiedzenia rozpoczął się z dniem 1 stycznia 1965 roku, tj. w dniu wejścia w życie Kodeksu cywilnego, jako, że określony dekretem z dnia 11 października 1946 roku Prawo rzeczowe termin zasiedzenia nieruchomości przez posiadacza samoistnego w złej wierze wynosił 30 lat, zaś po wejściu w życie Kodeksu cywilnego został on skrócony do lat 20. (wniosek k. 2-9)

Postanowieniem z dnia 27 maja 2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zwolnił wnioskodawczynię od kosztów sądowych w całości. (postanowienie k. 50) .

W dniu 11 wrześnie 2015 roku, na podstawie art. 609 § 2 k.p.c., Sąd postanowił wezwać przez ogłoszenie osoby zainteresowane do wzięcia udziału w sprawie i dokonać ogłoszenia o toczącym się postępowaniu, poprzez jego zamieszczenie w budynku sądowym, lokalu Urzędu Gminy A. oraz na stronie www.ebos.pl (w dzienniku wyroków i ogłoszeń sądowych, jako piśmie poczytnym na obszarze całego Państwa). (postanowienie k. 59, treści ogłoszenia k. 60)

W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowania Gmina A., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie wniosku o zasiedzenie. Wskazał, że wnioskodawczyni jest posiadaczem zależnym przedmiotowej nieruchomości, zaś jej posiadaczem samoistnym jest Gmina A., o czym świadczy wola dzierżawy gruntu przez wnioskodawczynię od Gminy od 1992 roku. Wyjaśnił, że Gmina nie posiada dokumentów potwierdzających posiadanie zależne nieruchomości przez poprzedników prawnych wnioskodawczyni, lecz wystąpiła z wnioskami do różnych instytucji w tym zakresie. (odpowiedź na wniosek k. 74-76).

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2015 roku pełnomocnik wnioskodawczyni i pełnomocnik uczestnika Gminy A. podtrzymali dotychczasowe stanowiska w sprawie. Uczestniczki T. S., B. K. i A. K. przyłączyły się do wniosku o stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie przez małżonków K.. (protokół rozprawy k. 110-118)

Nadto Sąd postanowił zwolnić od udziału w sprawie jako uczestnika postępowania L. A., jako, że brak było jakichkolwiek dowodów, że osoba ta była właścicielem przedmiotowej nieruchomości, przeciwko któremu biegłby termin zasiedzenia, zresztą w sprawie dokonano ogłoszenia o toczącym się postępowaniu w trybie art. 609 § 2 k.p.c. Sąd odrzucił także wniosek o ustanowienie kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu L. A., skoro nie był on ostatecznie uczestnikiem niniejszego postępowania. (postanowienie k. 118, k. 128 i postanowienie k. 219)

Na rozprawie w dniu 11 marca 2016 roku pełnomocnik wnioskodawczyni podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania od Gminy A. i Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyni, z uwagi na sprzeczność interesów uczestników. Uczestniczki T. S., B. K. i A. K. przyłączyły się do wniosku. Pełnomocnik uczestnika Gminy A. pozostawił wniosek o stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie do uznania Sądu, wniósł o oddalenie wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. (protokół rozprawy k. 220-223)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość gruntowa, której dotyczy wniosek, ma powierzchnię 0,1395 ha. Położona jest przy ul. (...) w W., w obrębie geodezyjnym 9 W., gminie A., powiecie (...) wschodnim, a w ewidencji gruntów oznaczona jest jako działka nr (...). Została ona oznaczona na mapie sytuacyjnej do celów prawnych sporządzonej przez geodetę uprawnionego inż. H. S. w dniu 12 listopada 2014 roku i zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu - operatu technicznego nr P. (...).2014. (...) przez Starostę (...) Wschodniego w dniu 21 listopada 2014 roku.

Dla przedmiotowej nieruchomości nie było urządzonej księgi wieczystej ani zbioru dokumentów. (dowód: mapa sytuacyjna dla celów prawnych k. 17, wypis z rejestru gruntów k. 37).

Rodzice wnioskodawczyni – Z. i J. K. zamieszkali na przedmiotowej nieruchomości od lat 50-tych i stanowiła ona ośrodek ich życia rodzinnego. Wiedzieli, że przed wojną nieruchomość miała należeć do osoby o pochodzeniu żydowskim. Z. i J. K. zawarli związek małżeński w dniu 17 marca 1951 roku w Urzędzie Stanu Cywilnego w B.. Na tej nieruchomości od urodzenia wychowały ich cztery córki (wnioskodawczyni i uczestniczki postępowania).

W Spisie Powszechnym z 5 września 1960 roku małżonkowie J. i Z. K. zostali wskazani jako posiadacze samoistni tej nieruchomości – J. K. określono w tymże dokumencie jako „prywatnego właściciela”, co należy uznać za niepodważalny moment objęcia przedmiotowej nieruchomości w posiadanie samoistne przez małżonków K.. Małżonków łączył ustrój małżeńskiej wspólności ustawowej.

W okresie od 5 września 1960 roku do 1 stycznia 1985 roku J. i Z. K. nieprzerwanie posiadali przedmiotową nieruchomość, prowadzili oni niewielkie gospodarstwo rolne i czynili liczne nakłady na przedmiotową nieruchomość. W tym okresie nikt nigdy nie zgłaszał do nich żadnych roszczeń odnośnie własności i posiadania tej nieruchomości, nie uległy zmianie granice działki i nikt nie żądał jej wydania.

Zakres działalności małżonków i zagospodarowania nieruchomości przez cały okres posiadania wykazuje cechy samodzielnego działania i woli władania z zamiarem dla siebie. Małżonkowie K. gospodarowali na tej nieruchomości jak właściciele, sami o tym decydowali, ogrodzili nieruchomość, płacili za nią podatki. Gdy spalił się stary budynek na tej nieruchomości, w roku 1967 z pomocą sąsiada T. K. wybudowali tam nowy budynek mieszkalny, który istnieje do dzisiaj, a także budynek gospodarczy. Z. i J. K. dbali o utrzymanie nieruchomości, uprawiali na niej kilka drzew owocowych, kartofle i inne warzywa.

W sierpniu 1967 roku J. K., w związku z planowaną budową budynku mieszkalnego i gospodarczego wystąpił do Prezydium Rady Narodowej w Ł. z podaniem o wydanie pozwolenia na budowę, zaś w dniu 31 sierpnia 1967 roku w/w organ wydał decyzję o pozwoleniu na budowę, w której wskazano, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest J. K..

W Referacie finansowym Urzędu Gminy w A. zachowały się dokumenty archiwalne w postaci kart nieruchomości, z których wynika, że J. K., zamieszkały w W. przy ul. XXX L. PRL 65 (obecnie T. 65), figurował w latach 1980-1988 w ewidencji podatkowej Gminy jako podatnik podatku od nieruchomości położonej pod w/w adresem. W skład zobowiązania finansowego wchodziły opłaty na Państwowy Fundusz Ziemi ( (...)), podatek od nieruchomości i Fundusz Gminny.

J. i Z. K. nigdy nie dzierżawili przedmiotowej nieruchomości. Dzierżawili inną nieruchomość położoną w tej samej miejscowości, która miała powierzchnię 8.000 m ²– była położona w W., ale nie przy ul. (...) tylko przy ul. (...). (dowód: zeznania świadka H. K. k. 112-113, k. 114, zeznania świadka S. K. k. 113-114, dowód z przesłuchania wnioskodawczyni k. 221-222 w zw. z k. 115-116, dowód z przesłuchania uczestniczki T. S. k. 222 w zw. z k. 116-117, dowód z przesłuchania uczestniczki B. K. k. 222 w zw. z k. 117, dowód z przesłuchania uczestniczki A. K. k. 222 w zw. z k. 117, kserokopia decyzji z dnia 31 sierpnia 1967 roku k. 21, pismo z Urzędu Gminy w A. k. 67, kserokopia kart nieruchomości k. 68-69, kserokopia pisma z Archiwum Państwowego k. 105, kserokopia dokumentu z archiwum k. 109, okoliczności bezsporne)

J. K. zmarł w dniu 7 lipca 2006 roku, a spadek po nim nabyły: żona Z. K. w ¼ części oraz córki M. K., T. S., B. K. i A. K. po 3/16 części każda z córek.

Z. K. zmarła natomiast w dniu 19 lipca 2014 roku, zaś spadek po niej nabyły córki M. K., T. S., B. K. i A. K. po ¼ części każda z nich.

(dowód: wypis aktu poświadczenia dziedziczenia po J. K. k. 22-23, wypis aktu poświadczenia dziedziczenia po Z. K. k. 24-25)

W latach 1992-2015 M. K. łączyła z Gminą A. umowa dzierżawy przedmiotowej nieruchomości. (kserokopia umów dzierżawy k. 77-84)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie powołanych dowodów, w tym dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, dowodów z zeznań świadków, przesłuchania wnioskodawczyni oraz uczestników postępowania. Okoliczności faktyczne mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy nie były w zasadzie ostatecznie przez uczestników kwestionowane.

Na podstawie przeprowadzonych dowodów, Sąd uznał, że prawdziwe jest twierdzenie o tym, że małżonkowie J. K. i Z. K. byli samoistnymi posiadaczami przedmiotowej nieruchomości w złej wierze w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie (wiedzieli, że przed wojną nieruchomość miała należeć do osoby o pochodzeniu żydowskim) – co miało miejsce nie później niż 5 września 1960 roku, o czym świadczą dane ze Spisu Powszechnego. W okresie od 5 września 1960 roku do 1 stycznia 1985 roku J. i Z. K. nieprzerwanie posiadali przedmiotową nieruchomość, w tym posiadali ją nieprzerwanie przez wymagany prawem okres 20 lat od chwili wejścia w życie Kodeksu cywilnego, zatem od 1 stycznia 1965 roku do 1 stycznia 1985 roku, a także później.

Sąd Rejonowy, zważył co następuje:

Wniosek, jako zasadny, zasługiwał na uwzględnienie, także w zakresie wskazanego przez wnioskodawczynię terminu, z którym miałoby dojść do zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe dowiodło, że małżonkowie J. i Z. K. objęli przedmiotową nieruchomość w posiadanie samoistne nie później niż 5 września 1960 roku, o czym świadczyły dane ze Spisu Powszechnego.

Posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności (zob. m.in.: wyrok SN z dnia 19 grudnia 2000 r., V CKN 164/00, Lex nr 52668; postanowienie SN z dnia 28 lutego 2002 r., III CKN 891/00, Lex nr 54474).

Małżonkowie K. byli samoistnymi posiadaczami przedmiotowej nieruchomości, zachowywali się jak jej właściciele. Mieszkali na tej nieruchomości i uprawiali ją, wybudowali na niej dom i budynek gospodarczy. Jako właścicieli tej nieruchomości postrzegali ich, nie tylko sąsiedzi, ale także organy władzy, czego dowodem jest treść decyzji o pozwoleniu na budowę, której J. K. określono mianem właściciela. Małżonkowie płacili także podatek od nieruchomości i nigdy nie byli jej posiadaczami zależnymi (co oczywiste późniejsze - po 1992 roku - oddanie tej nieruchomości przez Gminę A. w posiadanie zależne wnioskodawczyni M. K. nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy).

W dacie objęcia nieruchomości w posiadanie Z. i J. K. znajdowali się w złej wierze.

Oczywiście przy ocenie dobrej bądź złej wiary u posiadacza nieruchomości decyduje chwila objęcia nieruchomości w posiadanie. W przedmiotowym stanie faktycznym nie wiadomo było czyją dokładnie własność stanowiła przedmiotowa nieruchomość przed objęciem jej w posiadanie samoistne przez małżonków K., lecz w relacji uczestników i świadków pojawiało się twierdzenie, że była to nieruchomość pożydowska, czego niewątpliwie posiadacze mieli świadomość. Nie miała ona jednak założonej księgi wieczystej, ani zbioru dokumentów, stąd Sąd zdecydował się wezwać osoby zainteresowane do wzięcia udziału w sprawie poprzez ogłoszenie, nie znajdując wystarczających podstaw do przyjęcia, że nieruchomość ta była uprzednio własnością L. A. (ani zresztą Gminy A. czy Skarbu Państwa). Sąd ustalił, że mężczyzna ten nadal żyje i był jedynie na pobyt czasowy zameldowany w W. w bloku VII w okresie od 13 czerwca 1956 roku do 1 września 1956 roku, zaś potem był zameldowany na pobyt stały w Ł. przy ul. (...) (dawnej Obrońców Stalingradu 58 m. 63) w okresie od 1 stycznia 1961 roku do 30 maja 1961 roku, kiedy to wyjechał wraz z żoną i dziećmi na stałe do Izraela. Brak jednak było jakichkolwiek dowodów na jego związek z przedmiotową nieruchomością. Skoro małżonkowie K. wiedzieli, że nieruchomość była uprzednio czyjąś własnością, nie można ich uznać za posiadaczy w dobrej wierze. Musieli sobie bowiem zdawać sprawę z tego, że nie nabyli prawa własności (co ma jedynie wpływ na długość okresu samoistnego posiadania, którego upływ jest potrzebny do zasiedzenia prawa własności).

Aby doszło do nabycia rzeczy przez zasiedzenie, posiadanie samoistne powinno trwać nieprzerwanie przez określony w ustawie czas, przy czym do oceny ciągłości posiadania odnoszą się zasady określone w przepisach dotyczących posiadania: w szczególności wyrażone w art. 340 k.c. domniemanie ciągłości posiadania.

Jeżeli chodzi o okres czasu wymagany do zasiedzenia oraz bieg terminu zasiedzenia, Sąd uznał, że wymagany prawem czas wynosił lat 20, zaś bieg terminu zasiedzenia należy liczyć dopiero od dnia 1 stycznia 1965 roku.

Co prawda małżonkowie J. i Z. K. objęli przedmiotową nieruchomość w posiadanie samoistne nie później niż 5 września 1960 roku, jednak we wniosku słusznie wskazano jako datę nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie 1 stycznia 1985 roku (po upływie 20 lat od dnia wejścia w życie Kodeksu cywilnego, z uwagi na treść art. XLI § 2 przepisów wprowadzających Kodeks cywilny). Należy bowiem zaznaczyć, że określony dekretem z dnia 11 października 1946 roku Prawo rzeczowe termin zasiedzenia nieruchomości przez posiadacza samoistnego w złej wierze wynosił 30 lat, zaś po wejściu w życie Kodeksu cywilnego został on skrócony do lat 20.

Od 1 stycznia 1947 roku zaczął obowiązywać dekret Rady Ministrów z dnia 11 października 1946 roku - Prawo rzeczowe (Dz.U.1946.57.319), zgodnie z którym termin zasiedzenia nieruchomości w złej wierze także wynosił 30 lat (art. 50 § 2). Zgodnie z przepisem art. 50 § 1 dekretu, kto posiadał nieruchomość przez lat dwadzieścia, nabywał jej własność, chyba że w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie był w złej wierze (zasiedzenie). Temu, kto posiadał nieruchomość przez lat trzydzieści, nie można zarzucać złej wiary (art. 50 § 2).

Od 1 stycznia 1965 roku obowiązywał już Kodeks cywilny, przy czym zgodnie z art. XLI ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz.U.1964.16.94), do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego, należało stosować od tej chwili przepisy tego kodeksu; dotyczyło to w szczególności możności nabycia prawa przez zasiedzenie (§ 1 art. XLI). Jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego był krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczynał się z dniem wejścia kodeksu w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następowało z upływem tego wcześniejszego terminu (§ 2 art. XLI).

Mając powyższe na względzie, należało uznać w przedmiotowej sprawie, że zasiedzenie rozpoczęte przed wejściem w życie Kodeksu cywilnego – nie później niż w 1960 roku, nie nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej (30 lat liczone od 5 września 1960 roku), zatem należało przyjąć, że bieg terminu zasiedzenia rozpoczynał się z dniem wejścia w życie Kodeksu cywilnego (stąd należy liczyć 20 lat od 1 stycznia 1965 roku), czyli należy przyjąć, że termin zasiedzenia upłynął 1 stycznia 1985 roku (w pierwotnym brzmieniu przepis Kodeksu cywilnego wymagał bowiem upływu 20 lat dla nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie przez posiadacza samoistnego w złej wierze).

Jak już wcześniej wskazano, małżonkowie J. K. i Z. K. spełnili przesłanki, od których zależy nabycie prawa własności przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie, gdyż byli nieprzerwanie jej samoistnymi posiadaczami w złej wierze w okresie od 1 stycznia 1965 roku do 1 stycznia 1985 roku. Spełnienie powyższych przesłanek powoduje nabycie ex lege własności nieruchomości przez jej posiadaczy. Wydane przez sąd postanowienie stwierdzające nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie ma jedynie charakter deklaratoryjny. Co oczywiste, stwierdzeniu zasiedzenia przez w/w osoby prawa własności tej nieruchomości z dniem 1 stycznia 1985 roku, nie stoi na przeszkodzie fakt, że w późniejszym czasie – od 1992 roku – wnioskodawczyni władała tą nieruchomością jako posiadacz zależny.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie 1 sentencji postanowienia, stwierdzając, że małżonkowie J. K. i Z. K. nabyli na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 1 stycznia 1985 roku, przez zasiedzenie, prawo własności nieruchomości gruntowej położonej przy ulicy (...) w W., gminie A., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) w obrębie 9 W., jednostce ewidencyjnej A., powiecie (...) wschodnim, województwie (...), o powierzchni 0,1395 ha, oznaczonej na mapie sytuacyjnej do celów prawnych sporządzonej przez geodetę uprawnionego inż. H. S. w dniu 12 listopada 2014 roku i zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu - operatu technicznego nr P. (...).2014. (...) przez Starostę (...) Wschodniego w dniu 21 listopada 2014 roku, dla której to nieruchomości nie było urządzonej księgi wieczystej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., ustalając, iż wnioskodawczyni i uczestnicy ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.