Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

z powództwa P. J.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. J. kwotę 6.661,77 zł (sześć tysięcy sześćset sześćdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. J. kwotę 1.608,96 zł (jeden tysiąc sześćset osiem złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zarządza zwrócić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 215,50 zł (dwieście piętnaście złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem pozostałej kwoty zaliczki uiszczonej w dniu 17 stycznia 2018 r.,

5.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 584,19 zł (pięćset osiemdziesiąt cztery złote dziewiętnaście groszy) tytułem tymczasowo poniesionych kosztów wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt VIII C 3075/16

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2016 roku powód P. J., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., powództwo o zapłatę kwoty 7.505,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 września 2016 r. do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia AC, której przedmiotem był samochód marki S. (...) o nr rej. (...). W dniu 17 sierpnia 2016 r. doszło do kolizji, w następstwie której doszło do szkody w pojeździe. Powód zgłosił szkodę w dniu 19 sierpnia 2016 r., jednak pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Koszty naprawy pojazdu wynoszą 8.005,36 zł. Powyższa kwota podlega pomniejszeniu o kwotę 500 zł tytułem udziału własnego powoda w szkodzie.

(pozew k. 4- 5)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego wskazał, że w okolicznościach podanych przez powoda nie mogło dojść do zgłoszonych uszkodzeń obu pojazdów, co uzasadniało nie przyjęcie przez stronę pozwaną odpowiedzialności odszkodowawczej. Szczególne zastrzeżenia budziły uszkodzenia błotnika przedniego lewego O. (...), a po sprawdzeniu w innych towarzystwach ubezpieczeniowych okazało się, że samochód posiadał uszkodzenie tej samej części karoserii na skutek kolizji z 19 czerwca 2016 r. zgłoszonej w TU W. oraz na skutek zdarzenia z 6 lipca 2016 r. likwidowanej w (...) S.A. Biorąc to pod uwagę w ocenie pozwanego nie jest możliwym, aby zbicie klosza lampy przedniej lewej oraz głębsze wgniecenie błotnika przedniego lewego tuż za reflektorem przednim lewym, powstały w okolicznością podanych przez poszkodowanego. Również zastrzeżenia pozwanego wzbudziły uszkodzenia S. (...), które mają charakter punktowy i skoncentrowane są w obszarze profilu błotnika tylnego prawego oraz felgi koła tylnego prawego. Strona pozwana zwróciła uwagę na brak ciągłości tych śladów na elementach drzwi tylnych prawych oraz z prawej strony zderzaka tylnego. Wątpliwości pozwanego wzbudziły także brak śladów uszkodzeń w środkowej części felgi koła tylnego prawego oraz widoczne przebarwienia koloru niebieskiego w strefie uszkodzenia felgi koła tylnego prawego oraz na profilu błotnika tylnego prawego. Brak korelacji uszkodzeń obu pojazdów był powodem odmowy wypłaty odszkodowania. Strona pozwana zakwestionowała także wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, że jest ono wygórowane i nieudowodnione. Wobec tego, że powód nie przedstawił faktur za naprawę pojazdu, wyliczenie szkody zgodnie z postanowieniami § 12 pkt. 3 o.w.u. powinno być dokonane kosztorysowo, a odszkodowanie za części zamienne użyte do naprawy pojazdu powinno zostać pomniejszone o zużycie eksploatacyjne, które z uwagi na wiek pojazdu powoda (8 lat) wynosi 60 %.

(odpowiedź na pozew k. 22- 28)

W piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2017 r. strona pozwana zakwestionowała wnioski opinii biegłego I. H.. Pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe zarzuciło biegłemu nie odniesienie się do szkód powstałych w samochodzie O. (...) na skutek dwóch wcześniejszych szkód komunikacyjnych. Dodatkowo pozwany powtórzył zarzuty powołane w odpowiedzi na pozew, dotyczące braku korelacji pomiędzy uszkodzeniami obu pojazdów.

(pismo procesowe k. 94- 97)

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie, przy czym na rozprawie w dniu 19 listopada 2018 r. pełnomocnik pozwanego podniósł, iż biegły w sposób wadliwy obliczył wysokość szkody, gdyż nie zastosował zasad potrąceń wynikających z o.w.u.

(protokół rozprawy k. 133- 134)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód zawarł z (...) S. A. z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia pojazdu S. (...) o nr rej. (...) w zakresie m.in. OC, AC i (...) na okres od 20 lutego 2016 r. do 19 lutego 2017 r. Zawarcie umowy zostało potwierdzone wystawieniem polisy numer (...). Sumę ubezpieczenia stanowiła wartość rynkowa pojazdu. Umowa przewidywała udział własny powoda w szkodzie w kwocie 500 zł.

(polisa k. 9- 10)

Zgodnie z § 12 ust. 4 pkt. 3 ogólnych warunków dobrowolnych ubezpieczeń komunikacyjnych w przypadku, gdy przewidywane koszty naprawy pojazdu nie przekraczają 70 % jego wartości rynkowej w dniu szkody, odszkodowanie było ustalane zgodnie z decyzją ubezpieczonego, dla rozliczenia kosztorysowego, przy wykorzystaniu systemu E.- carwert, A. lub DAT, bez konieczności dostarczania faktur za naprawę pojazdu, a ustalając koszty naprawy ubezpieczyciel przyjmował do rozliczenia średnią stawkę za roboczogodzinę odpowiednio do miejsca wskazanego w polisie jako miejsce parkowania pojazdu w nocy. Odszkodowanie za oryginalne części zamienne sygnowane logo producenta przewidziane do naprawy pojazdu ubezpieczyciel pomniejszał o zużycie eksploatacyjne, które w przypadku wieku pojazdu powyżej 5 lat wynosiło 60 %.

(pakiet ubezpieczeń komunikacyjnych A. k. 42 v.- 50)

W dniu 17 sierpnia 2016 r. na skrzyżowaniu ulic (...) w Ł. doszło do zderzenia pojazdu S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez P. J. z O. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. M.. Kiedy oba pojazdy znajdowały się na rondzie, P. J. jadący wewnętrznym pasem podjął manewr zmiany pasa na wewnętrzny, aby zjechać z ronda i w ten sposób doprowadził do zderzenia z samochodem O. (...). Po przyjeździe policji P. J. przyjął mandat karny.

(zeznania świadka K. M. k. 61 v., zeznania powoda k. 90 v. w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 61 v.- 62, zeznania świadka A. J. k. 90 v., notatka informacyjna k. 11)

Na skutek kolizji w samochodzie S. (...) o nr rej. (...) doszło do uszkodzenia m. in. błotnika tylnego prawego, listwy ochronnej drzwi tylnych prawych, fartucha tylnego prawego i wspornika osi tylnej. Natomiast w samochodzie O. (...) uszkodzeniu uległy błotnik przedni lewy, reflektor lewy, kierunkowskaz przedni lewy, zderzak przedni i listwa ozdobna zderzaka przedniego.

(pisemna opinia biegłego k. 72- 79, kosztorys E.’s nr (...) k. 12- 14)

Pismem z dnia 9 września 2016 r. (...) S. A. z siedzibą w W. odmówił powodowi wypłaty odszkodowania z tytułu zgłoszonej szkody komunikacyjnej. Pismem z dnia 27 września 2016 r. pozwany po rozpoznaniu zażalenia powoda podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko.

(pismo pozwanego k. 38, 40)

Koszty naprawy S. (...) o nr rej. (...) prowadzącej do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji z dnia 17 sierpnia 2016 r. z wykorzystaniem części oryginalnych wynoszą 10.169,16 zł.

(pisemna opinia biegłego k. 72- 79, kalkulacja naprawy k. 80- 84)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania powoda oraz świadków K. M. i A. J.. Ponadto Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne na dowodzie z opinii biegłego I. H.. W ocenie biegłego zgłaszane przez powoda uszkodzenia samochodu S. (...) o nr rej. (...) mogły powstać na skutek zdarzenia będącego podstawą roszczenia powoda. Strona pozwana zakwestionowała powyższe wnioski opinii biegłego I. H. podnosząc brak odniesienia się do wcześniejszych uszkodzeń powstałych w samochodzie O. (...), do których doszło na skutek dwóch szkód komunikacyjnych w 2016 r. Poza tym pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe powtórzyło zarzuty przytoczone w odpowiedzi na pozew, dotyczące braku korelacji pomiędzy uszkodzeniami w obu pojazdach. Zgłoszenie przez pozwanego powyższych zarzutów skutkowało wydaniem pisemnej opinii uzupełniającej. Należy zgodzić się z wnioskami biegłego I. H., że wcześniejsze uszkodzenia samochodu O. (...), których istnienie zostało potwierdzone przez K. M., nie mają istotnego wpływu na wielkość i zakres uszkodzeń powstałych w samochodzie S. (...). Poza tym biegły wyjaśnił, że brak ciągłości uszkodzeń na prawym boku samochodu S. (...) wynika z wielofazowego charakteru zdarzenia, podczas którego kontakt pomiędzy samochodami był zarówno szorstki, jak i ślizgowy. Biegły I. H. podał, że odkształcenie wykroju koła błotnika tylnego prawego pojazdu S. (...) powstało od kontaktu z błotnikiem przednim lewym samochodu O. (...), w związku z czym na błotniku powstało skośne wgniecenie. Z kolei ciemne zarysowanie felgi koła tylnego prawego samochodu S. (...) powstało od kontaktu z listwa ozdobną zderzaka przedniego pojazdu O. (...). W związku z tym z uwagi na położenie wysokościowe, nie mógł powstać ślad w środkowej części felgi. Dlatego też oceniając obie opinie biegłego sądowego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w ich treści wniosków, opinie ta były bowiem rzetelne, jasne, logiczne oraz w sposób wyczerpujący objaśniające budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinie biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, a także wyliczeniach dokonanych w systemie A., a więc systemie służącym, w myśl OWU AC pozwanego, do określania wartości pojazdu. Dlatego też na rozprawie w dniu 19 listopada 2018 r. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Poza tym oddaleniu podlegał również wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka R. K., gdyż w istocie osoba ta miałaby zostać przesłuchana na okoliczność wiadomości specjalnych, które są przecież zastrzeżone dla dowodu z opinii biegłego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, w tym w szczególności o umowie ubezpieczenia (art. 805 i następne k.c.), przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej (j.t. Dz.U. 2015, poz. 1206 ze zm.) oraz postanowienia zawartej strony umowy ubezpieczenia autocasco wraz z ogólnymi warunkami ubezpieczenia AC.

W myśl przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 k.c.). Zgodnie z przepisem art. 812 § 1 i 2 k.c., przed zawarciem umowy ubezpieczenia zakład ubezpieczeń obowiązany jest doręczyć ubezpieczającemu tekst ogólnych warunków ubezpieczenia, które określają m.in. sposób ustalania wysokości szkody oraz warunki wypłaty odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie spornym między stronami był fakt powstania uszkodzeń samochodu S. (...) o nr rej. (...) w okolicznościach podanych przez powoda w zgłoszeniu szkody. W ocenie (...) S. A. z siedzibą w W. wystąpił brak korelacji uszkodzeń w samochodzie powoda i pojeździe K. M., co było przyczyną odmowy wypłaty odszkodowania. Po ustaleniu, że pojazd O. (...) doznał uszkodzenia lewego, przedniego błotnika podczas dwóch wcześniejszych zdarzeń komunikacyjnych, pozwany doszedł do wniosku, że nie jest możliwe, aby do zbicia klosza lampy przedniej lewej oraz głębszego wgniecenia błotnika przedniego lewego tuż za reflektorem przednim lewym, doszło na skutek zderzenia ze S. (...). Również zastrzeżenia pozwanego wzbudziły uszkodzenia S. (...), które charakteryzują się brakiem ciągłości śladów na elementach drzwi tylnych prawych oraz z prawej strony zderzaka tylnego oraz brakiem śladów uszkodzeń w środkowej części felgi koła tylnego prawego. W ocenie Sądu powyższe wątpliwości strony pozwanej nie zasługują na uwzględnienie, a w konsekwencji należało ustalić zgodnie z twierdzeniami pozwu, że do uszkodzenia samochodu S. (...) doszło w okolicznościach wskazanych przez P. J.. Trzeba zaznaczyć, że relacja powoda co do przebiegu kolizji drogowej jest spójna, jasna i logiczna. Co istotne zeznania P. J. znajdują również potwierdzenie w zeznaniach drugiego kierowcy, uczestnika kolizji drogowej, K. M. oraz pasażera S. (...), matki powoda, A. J.. Również w ocenie biegłego I. H. zgłaszane przez powoda uszkodzenia samochodu S. (...) o nr rej. (...) mogły powstać na skutek zdarzenia będącego podstawą roszczenia powoda. Nie ulega wątpliwości, że samochód O. (...) w chwili przedmiotowej kolizji posiadał już uszkodzenie lewego przedniego błotnika. Wymieniona okoliczność wynika m. in. z zeznań K. M., została również zauważona w opinii biegłego I. H.. Jednak należy zgodzić się z biegłym, że istnienie wcześniejszych uszkodzeń w samochodzie kierowanym przez K. M. nie miało istotnego wpływu na wielkość i zakres uszkodzeń powstałych w samochodzie S. (...). Przecież pomimo uszkodzenia lewego przedniego błotnika samochodu O. (...), wymieniony element pojazdu, podczas kontaktu ze S. (...), mógł spowodować uszkodzenia w pojeździe powoda. Poza tym biegły wyjaśnił, że brak ciągłości uszkodzeń na prawym boku samochodu S. (...) wynika z wielofazowego charakteru zdarzenia, podczas którego kontakt pomiędzy samochodami był zarówno szorstki, jak i ślizgowy, a odkształcenie wykroju koła błotnika tylnego prawego pojazdu S. (...) powstało od kontaktu z błotnikiem przednim lewym samochodu O. (...), w związku z czym na błotniku powstało skośne wgniecenie. Biegły I. H. rozwiał również kolejne wątpliwości strony pozwanej stwierdzając, że zarysowanie felgi koła tylnego prawego samochodu S. (...) powstało od kontaktu z listwą ozdobną zderzaka przedniego pojazdu O. (...). W związku z tym biegły doszedł do wniosku, że nie mógł powstać ślad w środkowej części felgi.

Relacja P. J. co do przebiegu zdarzenia znajduje także potwierdzenie w treści notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym, z której wynika, że powód kierując samochodem S. (...) o nr rej. (...) podczas zmiany kierunku jazdy nie zachował szczególnej ostrożności i doprowadził do zderzenia z samochodem O. o nr rej. (...) kierowanym przez K. M.. Można w końcu zauważyć, że P. J. przyjął mandat karny po tym, jak funkcjonariusze policji wytłumaczyli powodowi, że ponosi winę za zaistnienie kolizji drogowej. Zatem strona powodowa wykazała, że pozwany powinien ponosić odpowiedzialność za szkodę w samochodzie S. (...) o nr rej. (...) na podstawie zawartej umowy ubezpieczenia AC.

Poza zasadą swojej odpowiedzialności (...) S. A. z siedzibą w W. kwestionowało wysokość dochodzonego roszczenia. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że zgodnie z § 12 ust. 4 pkt. 3 ogólnych warunków dobrowolnych ubezpieczeń komunikacyjnych w przypadku, gdy przewidywane koszty naprawy pojazdu, tak jak w przypadku samochodu powoda, nie przekraczają 70 % jego wartości rynkowej w dniu szkody, odszkodowanie było ustalane, dla rozliczenia kosztorysowego, przy wykorzystaniu systemu E.- carwert, A. lub DAT, bez konieczności dostarczania faktur za naprawę pojazdu, a ustalając koszty naprawy ubezpieczyciel przyjmował do rozliczenia średnią stawkę za roboczogodzinę odpowiednio do miejsca wskazanego w polisie jako miejsce parkowania pojazdu w nocy. Odszkodowanie za oryginalne części zamienne sygnowane logo producenta przewidziane do naprawy pojazdu ubezpieczyciel pomniejszał o zużycie eksploatacyjne, które w przypadku wieku pojazdu powyżej 5 lat wynosiło 60 %.

Jak ustalono w oparciu o opinię biegłego sądowego, koszt naprawy S. (...) o nr rej. (...), prowadzącej do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji z dnia 17 sierpnia 2016 r. z wykorzystaniem części oryginalnych, wynosi 10.169,16 zł. O czym była mowa wyżej, opinia biegłego sądowego stanowi przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Jak wynika z kosztorysu załączonego do opinii biegłego koszt części zamiennych potrzebnych do przywrócenia samochodu do stanu sprzed szkody wyniósł 5.012,32 zł. Ponieważ w chwili szkody wiek pojazdu powoda przekraczał 5 lat, zasadne było pomniejszenie należnego powodowi odszkodowania za przewidziane do naprawy pojazdu oryginalne części zamienne sygnowane logo o zużycie eksploatacyjne w wysokości 60 %. Wobec tego należne powodowi odszkodowanie z tytułu samych części zamiennych wyniosło 2.004,93 zł (5.012,32 zł*60%=3.007,39 zł) Umowa przewidywała udział własny powoda w szkodzie w kwocie 500 zł. Zatem, co zresztą wskazał sam powód w uzasadnieniu pozwu, należne odszkodowanie powinno ulec pomniejszeniu o wskazaną kwotę. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.661,77 zł. Natomiast w pozostałej części, przewyższającej wskazaną kwotę, wobec żądanej przez powoda kwoty 7.505,36 zł, z tytułu kosztów naprawy pojazdu, Sąd oddalił powództwo jako niezasadne.

Podstawę orzeczenia o odsetkach stanowi art. 481 § 1 k.c. Zobowiązania pieniężne wynikające z czynów niedozwolonych są z reguły zobowiązaniami bezterminowymi. Dłużnik obowiązany jest wykonać je niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Dłużnik popada więc w opóźnienie dopiero wtedy, gdy nie czyni zadość temu obowiązkowi (art. 455 kc). Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu umowy ubezpieczenia precyzuje art. 817 § 1 kc. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 817 § 1 kc, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jeżeli w powyższym terminie nie można wyjaśnić okoliczności koniecznych dla ustalenia m.in. wysokości świadczenia, winno być ono spełnione w ciągu 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy).

Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek wszczęcia postępowania likwidacyjnego i spełnienia świadczenia w ustawowym terminie 30 dni. Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela (art. 6 kc). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 kc i art. 355 § 2 kc). Strona pozwana nie kwestionowała podanego w pozwie faktu zgłoszenia szkody w dniu 19 sierpnia 2016 r. Zresztą pismem z dnia 9 września 2016 r. (...) S. A. z siedzibą w W. odmówił powodowi wypłaty odszkodowania z tytułu zgłoszonej szkody komunikacyjnej. Wobec tego Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 19 września 2016 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w 89 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 2.117 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 300 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł i koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 1.800 zł – § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z kolei koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 2.501,50 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 1.800 zł – § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz dwie zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwotach 500 zł i 184,50 zł.

Całość poniesionych przez strony kosztów procesu wyniosła zatem 4.618,50 zł. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.608,96 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona pozwana powinna ponieść.

W punkcie 4 wyroku Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz pozwanego kwotę 215,50 zł tytułem pozostałej kwoty zaliczki uiszczonej w dniu 17 stycznia 2018 r. (400 zł- 184,50 zł= 215,50 zł).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi od pozwanego kwotę 584,19 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, na które złożyło się wynagrodzenie biegłego, stosownie do wyniku przedmiotowej sprawy (656,40 zł *89%= 584,19 zł).

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.