Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko J. T.

o zapłatę 3.611,90 zł

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.372 zł (jeden tysiąc trzysta siedemdziesiąt dwa złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 274,40 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote i czterdzieści groszy) od dnia 26 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 274,40 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote i czterdzieści groszy) od dnia 29 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 274,40 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote i czterdzieści groszy) od dnia 26 września 2017 roku do dnia zapłaty,

d)  od kwoty 274,40 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote i czterdzieści groszy) od dnia 3 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,

e)  od kwoty 274,40 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote i czterdzieści groszy) od dnia 9 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 386,46 zł (trzysta osiemdziesiąt sześć złotych i czterdzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) i 3 (trzecim) rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII C 2027/18

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2018 roku powód Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu J. T. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 3.611,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że w wyniku kontroli biletowych w pojazdach powoda linii: nr 15A w dniu 26 czerwca 2015 roku, nr 73 w dniu 18 lipca 2015 roku, nr 9 w dniu 19 lipca 2015 roku, nr 96 w dniu 22 lipca 2015 roku, nr 96 w dniu 29 września 2015 roku, nr 99 w dniu 16 października 2015 roku, nr 4 w dniu 2 marca 2016 roku, nr 12 w dniu 20 marca 2016 roku, nr 16 w dniu 12 maja 2016 roku, nr 96 w dniu 13 lutego 2017 roku, nr 46 w dniu 25 lutego 2017 roku, nr 11B w dniu 26 lipca 2017 roku, nr 11B w dniu 29 lipca 2017 roku, nr 45 w dniu 26 sierpnia 2017 roku, nr 3 w dniu 3 stycznia 2018 roku oraz nr 59 w dniu 9 stycznia 2018 roku, powód stwierdził u pozwanego brak ważnych biletów podróżnych uprawniających do korzystania z usług powoda. W następstwie każdego w/w zaistniałego zdarzenia powód wystawił pozwanemu wezwanie do wniesienia w terminie 30 dni opłaty dodatkowej w kwocie po 200 zł w przypadku 11 pierwszych przejazdów i po 270 zł w przypadku 5 ostatnich przejazdów oraz kwot po 3,80 zł tytułem opłaty za podróż – w przypadku pierwszego przejazdu oraz przejazdów od trzeciego do jedenastego, kwoty 1,90 zł w przypadku drugiego przejazdu i kwot po 4,40 zł w przypadku pięciu ostatnich przejazdów. Powyższe roszczenia stały się wymagalne odpowiednio w dniu 27 lipca 2015 roku, 18 sierpnia 2015 roku, 19 sierpnia 2015 roku, 22 sierpnia 2015 roku, 30 października 2015 roku, 16 listopada 2015 roku, 2 kwietnia 2016 roku, 20 kwietnia 2016 roku, 12 czerwca 2016 roku, 16 marca 2017 roku, 28 marca 2017 roku, 26 sierpnia 2017 roku, 29 sierpnia 2017 roku, 26 września 2017 roku, 3 lutego 2018 roku i 9 lutego 2018 roku. Pomimo wezwania do zapłaty, pozwany nie uiścił kwoty dochodzonej pozwem.

Postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. (pozew k. 4-12v., postanowienie k. 13)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u., powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości. (pismo procesowe k. 15)

Na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 roku w imieniu powoda jego pełnomocnik nie stawił się – został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pozwany nie stawił się na termin rozprawy, pomimo prawidłowego wezwania, nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie złożył w sprawie żadnych wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pozew. W związku z powyższym Sąd wydał wyrok zaoczny. (wzmianka o wydaniu wyroku zaocznego k. 50)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2015 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 15A, w dniu 18 lipca 2015 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 73, w dniu 19 lipca 2015 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 9, w dniu 22 lipca 2015 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 96, w dniu 29 września 2015 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 96, w dniu 16 października 2015 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 99, w dniu 2 marca 2016 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 4, w dniu 20 marca 2016 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 12, w dniu 12 maja 2016 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 16, w dniu 13 lutego 2017 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 96, w dniu 25 lutego 2017 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 46, w dniu 26 lipca 2017 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 11B, w dniu 29 lipca 2017 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 11B, w dniu 26 sierpnia 2017 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 45, w dniu 3 stycznia 2018 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 3 oraz w dniu 9 stycznia 2018 roku poprzez zajęcie miejsca w pojeździe linii nr 59, pozwany J. T. zawarł umowy przewozu z (...) Spółką z o.o. w Ł., która wykonywała zadania zlecone przez Gminę Ł. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Pozwany nie uiścił opłaty za powyższe przejazdy i nie skasował biletu. W trakcie w/w podróży pozwany został skontrolowany przez kontrolera biletów, który w związku ze stwierdzonym za każdym razem brakiem biletu, wystawił każdorazowo na pozwanego wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej w wysokości po 200 zł – w przypadku 11 pierwszych przejazdów i po 270 zł w przypadku 5 ostatnich przejazdów oraz kwot po 3,80 zł tytułem opłaty za podróż – w przypadku pierwszego przejazdu oraz przejazdów od trzeciego do jedenastego, kwoty 1,90 zł w przypadku drugiego przejazdu i kwot po 4,40 zł w przypadku pięciu ostatnich przejazdów, zgodnie z właściwą uchwałą Rady Miejskiej w Ł. oraz przepisami porządkowymi lokalnego transportu zbiorowego w Ł.. Wskazane opłaty podlegały uiszczeniu na rzecz powoda w terminie 30 dni. (wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej k. 20-35, okoliczności bezsporne)

Pismami z dnia 21 września 2015 roku, 24 września 2015 roku, 2 grudnia 2015 roku, 5 maja 2016 roku, 23 maja 2016 roku, powód bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty kwot wskazanych w wezwaniach do wniesienia opłaty dodatkowej powiększonych o należność odsetkową. (wezwanie do zapłaty k. 36-41, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił, częściowo jako bezsporny, a częściowo na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w zakresie roszczenia o zasądzenie kwoty 1.372 zł (5 x 274,40 zł, wynikającej z przejazdu bez ważnego biletu w dniu 26 lipca 2017 roku linią nr 11B, w dniu 29 lipca 2017 roku linią nr 11B, w dniu 26 sierpnia 2017 roku linią nr 45, w dniu 3 stycznia 2018 roku linią nr 3 oraz w dniu 9 stycznia 2018 roku linią nr 59, z terminem wymagalności odpowiednio w dniach 26 sierpnia 2017 roku, 29 sierpnia 2017 roku, 26 września 2017 roku, 3 lutego 2018 roku i 9 lutego 2018 roku) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności poszczególnych w/w należności w kwocie po 274,40 zł do dnia zapłaty.

W pozostałej części powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na przedawnienie dochodzonych roszczeń – wymagalnych odpowiednio w dniach: 27 lipca 2015 roku, 18 sierpnia 2015 roku, 19 sierpnia 2015 roku, 22 sierpnia 2015 roku, 30 października 2015 roku, 16 listopada 2015 roku, 2 kwietnia 2016 roku, 20 kwietnia 2016 roku, 12 czerwca 2016 roku, 16 marca 2017 roku, 28 marca 2017 roku.

Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (art. 117 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321) do dnia 9 lipca 2018 roku (do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. 2018, poz. 1104), Sąd badał zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli został zgłoszony przez stronę. Od dnia 9 lipca 2018 roku wszedł w życie przepis art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, a ponadto zgodnie z przepisem art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018, poz. 1104), roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej (to jest Kodeksie cywilnym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (to jest w znowelizowanym brzmieniu). Powyższe oznacza konieczność brania przez Sąd pod uwagę z urzędu przedawnienia roszczenia przy orzekaniu od dnia 9 lipca 2018 roku, także w sprawach wszczętych przed tym dniem, a dotyczących roszczeń przysługujących przeciwko konsumentom.

Roszczenia dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia są roszczeniami majątkowymi przysługującymi przeciwko konsumentowi, a zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku prawo przewozowe (Dz.U. 2015, poz. 915, j.t.) roszczenia dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 §1 pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a wszczęty ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Roszczenia dochodzone przedmiotowym powództwem stały się wymagalne w dniach – odpowiednio: 27 lipca 2015 roku, 18 sierpnia 2015 roku, 19 sierpnia 2015 roku, 22 sierpnia 2015 roku, 30 października 2015 roku, 16 listopada 2015 roku, 2 kwietnia 2016 roku, 20 kwietnia 2016 roku, 12 czerwca 2016 roku, 16 marca 2017 roku, 28 marca 2017 roku, 26 sierpnia 2017 roku, 29 sierpnia 2017 roku, 26 września 2017 roku, 3 lutego 2018 roku i 9 lutego 2018 roku, zgodnie bowiem z treścią właściwej uchwały Rady Miejskiej w Ł. w sprawie ustalenia opłat za usługi przewozowe lokalnego transportu zbiorowego w Ł., opłata dodatkowa podlega zapłacie w terminie 30 dni od daty wystawienia dokumentu zobowiązującego do jej uiszczenia, zaś dokumenty takie zostały wystawione w dniach: 26 czerwca 2015 roku, 18 lipca 2015 roku, 19 lipca 2015 roku, 22 lipca 2015 roku, 29 września 2015 roku, 16 października 2015 roku, 2 marca 2016 roku, 20 marca 2016 roku, 12 maja 2016 roku, 13 lutego 2017 roku, 25 lutego 2017 roku, 26 lipca 2017 roku, 29 lipca 2017 roku, 26 sierpnia 2017 roku, 3 stycznia 2018 roku oraz 9 stycznia 2018 roku.

W świetle przepisów regulujących przerwanie i zawieszenie biegu terminu przedawnienia, stwierdzić należy, że w okresie jednego roku od momentu rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia, nie doszło do przerwania ani zawieszenia tego terminu – powód nie wykazał, by takie przerwanie lub zawieszenie miało miejsce co do roszczeń wymagalnych w dniach: 27 lipca 2015 roku, 18 sierpnia 2015 roku, 19 sierpnia 2015 roku, 22 sierpnia 2015 roku, 30 października 2015 roku, 16 listopada 2015 roku, 2 kwietnia 2016 roku, 20 kwietnia 2016 roku, 12 czerwca 2016 roku, 16 marca 2017 roku i 28 marca 2017 roku. Powód wystąpił z pozwem o zasądzenie powyższych roszczeń pieniężnych dopiero w dniu 25 czerwca 2018 roku, a zatem po upływie rocznego terminu przedawnienia każdego z tych roszczeń, który upływał odpowiednio w dniu: 27 lipca 2016 roku, 18 sierpnia 2016 roku, 19 sierpnia 2016 roku, 22 sierpnia 2016 roku, 30 października 2016 roku, 16 listopada 2016 roku, 2 kwietnia 2017 roku, 20 kwietnia 2017 roku, 12 czerwca 2017 roku, 16 marca 2018 roku i 28 marca 2018 roku (w zakresie roszczenia wymagalnego w dniu 26 sierpnia 2017 roku i roszczeń późniejszych powód przerwał bieg terminu przedawnienia poprzez wytoczenie niniejszego powództwa w dniu 25 czerwca 2018 roku).

W przedmiotowej sprawie, powód nie wykazał, aby pozwany zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia. Nie sposób także uznać by względy słuszności wymagały nieuwzględnienia w przedmiotowej sprawie upływu terminu przedawnienia, zgodnie z art. 117 ¹ § 1 i 2 k.c. W ocenie Sądu bez znaczenia pozostaje także okoliczność, że termin przedawnienia jest roczny, jak również, że od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia nie upłynął długi czas. Ewentualne powoływanie się na te okoliczności niweczyłoby cel instytucji przedawnienia oraz wolę ustawodawcy by ów termin był krótki dla tego rodzaju roszczeń z umowy przewozu, zwłaszcza, że jak wiadomo Sądowi z urzędu w wielu innych sprawach sądowych powód dochodzi swoich roszczeń dochowując terminu, zaś w sprawie nie stwierdzono by zachodziły jakiekolwiek wyjątkowe okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym nie stwierdzono by miał na to jakikolwiek wpływ sam zobowiązany.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. (por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150).

Mając zatem na uwadze treść przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., Sąd oddalił powództwo w części, jako że 11 dochodzonych roszczeń uległo przedawnieniu, co Sąd był obowiązany rozważyć z urzędu, zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018, poz. 1104).

Powód wygrał sprawę w 38% (z dochodzonej kwoty 3.611,90 zł powództwo było zasadne co do kwoty 1.372 zł), w takiej też części zasądzono na rzecz powoda zwrot kosztów procesu (38 % z 1.017 zł = 386,46 zł).

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c., Sąd z urzędu nadał wyrokowi zaocznemu przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, w części uwzględniającej powództwo.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.