Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2020 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda P. S. kwotę 43.901,90 zł (czterdzieści trzy tysiące dziewięćset jeden złotych i dziewięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda P. S. kwotę 5.137,56 zł (pięć tysięcy sto trzydzieści siedem złotych i pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazuje zwrócić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz powoda P. S. kwotę 165,44 zł (sto sześćdziesiąt pięć złotych i czterdzieści cztery grosze) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 13 listopada 2019 roku;

4.  nakazuje zwrócić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 5 kwietnia 2019 roku;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 1.493 zł (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowy

Sygn. akt VIII C 1978/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2028 roku powód P. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 14.057,71 zł tytułem częściowego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 7 lipca 2018 roku w wyniku zdarzenia drogowego został uszkodzony pojazd marki P. (...) o nr rej. (...), będący własnością powoda. Sprawca szkody w dniu zdarzenia miał zwartą umowę ubezpieczenia OC w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń Powód zgłosił szkodę pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego pozwane towarzystwo wyliczyło koszty naprawy przedmiotowego pojazdu na kwotę 14.057,71 zł. Jednocześnie pozwane towarzystwo nie wskazało kiedy nastąpi przypuszczalny termin zakończenia postępowania likwidacyjnego. Pismem z dnia 20 sierpnia 2018 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty należnego odszkodowania w terminie do dnia 23 sierpnia 2018 roku. Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi. Pełnomocnik powoda wskazał również, iż kwota należnego powodowi odszkodowania wynosi 56.133,92 zł.

(pozew k. 4-6)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pełnomocnik pozwanego zakwestionował swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie komunikacyjne, podnosząc, iż postępowanie wyjaśniające nie zostało jeszcze zakończone, bowiem pozwany nie uzyskał wszystkich informacji i dokumentów pozwalających na przyjęcie odpowiedzialności przez pozwanego, o czym powód został poinformowany pismem z dnia 8 sierpnia 2018 roku. Podkreślił, iż samo sporządzenie przez pozwanego kosztorysu naprawy nie jest tożsame z przyjęciem odpowiedzialności gwarancyjnej pozwanego za wynikłą szkodę. Dodatkowo zakwestionował zaistnienie oraz zakres uszkodzeń , które miały powstać w wyniku przedmiotowego zdarzenia z dnia 7 lipca 2018 roku.

(odpowiedź na pozew k. 25-28)

Na rozprawie w dniu 26 marca 2019 roku pełnomocnik pozwanego nie stawił się, prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

(protokół rozprawy z dnia 26.03.2019 roku k.54-56)

W piśmie z dnia 15 lipca 2020 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 43.901,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty.

(pismo procesowe k. 103)

Pełnomocnik pozwanego nie uznał powództwa również w jego rozszerzonej części.

(pismo procesowe k.106)

Na rozprawie w dniu 15 października 2020 roku pełnomocnik pozwanego nie stawił się, prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pełnomocnik powoda zajął stanowisko jak dotychczas.

Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2020 roku nikt się nie stawił, pełnomocnicy stron prawidłowo zawiadomieni o terminie rozprawy.

(protokół rozprawy z dnia 15.10.2020 roku k. 111-112, protokół rozprawy z dnia 17 .12.2020 r. k. 121)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lipca 2018 roku na skrzyżowaniu ulic (...) w Ł. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został należący do P. S. samochód osobowy marki P. (...) o nr rej. (...). Sprawcą zdarzenia był kierujący samochodem marki N. (...) o nr rej.(...) P. K., który jadąc ul. (...) nie zachował dostatecznej ostrożności i zbyt późno rozpoczął manewr hamowania, w wyniku czego uderzył w prawy tył jadącego przed nim, skręcającego w prawo samochodu powoda.

Na skutek zaistniałego zdarzenia w pojeździe marki P. (...) uszkodzeniu uległ m.in. błotnik, zderzak, lampa, tylna klapa. Przed zdarzeniem pojazd powoda był w idealnym stanie. Pojazd sprawcy miał uszkodzoną chłodnicę, maskę, przednie lampy, prawa strona była wgnieciona do środka.

P. K. bezspornie przyznał, iż ponosi winę za przedmiotowy wypadek, wobec czego uczestnicy zdarzenia spisali oświadczenie sprawcy o spowodowaniu kolizji drogowej, Policja nie interweniowała.

W dniu zdarzenia było ciepło, nawierzchnia była sucha.

Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

(kserokopia oświadczenia sprawcy k.21, zeznania świadka P. K. 00:06:51-00:12:10 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 23.10.2019r. k. 54-56, zeznania powoda 00:04:18-00:07:33 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 15 października 2020 roku k. 111- 112, okoliczności bezsporne)

P. S. w dniu 9 lipca 2018 roku zgłosił szkodę u ubezpieczyciela sprawcy, która została zarejestrowana pod nr (...). Ubezpieczyciel wdrożył postępowanie likwidacyjne, w toku którego odbyły się oględziny uszkodzonego pojazdu marki P. (...).

W piśmie datowanym na 20 lipca 2018 roku poinformował powoda, iż postępowanie wyjaśniające w zakresie uszkodzeń pojazdu nie zostało jeszcze zakończone i będzie prowadzone do czasu pełnego wyjaśnienia okoliczności umożliwiających zajęcie ostatecznego stanowiska.

Pozwany sporządził w dniu 30 lipca 2018 roku kosztorys naprawy nr (...) wskazując, iż koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 14.057,71 zł.

Pełnomocnik powoda w piśmie datowanym na 20 sierpnia 2018 roku wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 56.133,92 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe wynikłą na skutek zdarzenia z dnia 7 lipca 2018 roku w terminie do dnia 23 sierpnia 2018 roku pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(pismo z dnia 20.07.2018 r. k.10, kosztorys k. 11-15, wezwanie k. 16-17, okoliczności bezsporne)

W wyniku przedmiotowego zdarzenia w samochodzie osobowym marki P. (...) nr rej. (...) uszkodzeniu uległy następujące części: zderzak tylny, nakładka dolna zderzaka tylnego, spojler zderzaka tylnego, wzmocnienie zderzaka tylnego, osłona termiczna zderzaka tylnego, osłona górna nakładki zderzaka tylnego, zaślepka prawa nakładki zderzaka tylnego, osłona wylotu rury wydechowej, osłona dolna zderzaka tylnego, wspornik zderzaka tylnego, wspornik prawy zderzaka tylnego, czujnik odstępu tylny prawy zewnętrzny, czujnik odstępu tylny prawy, czujnik odstępu tylny prawy wewnętrzny, lampa tylna prawa, nadkole tylne prawe, drzwi tyłu, uszczelka drzwi tyłu, tłumik, końcówka rury wydechowej, wiązka przewodów zderzaka tylnego, błotnik tylny prawy, pas tylny, wspornik lampy tylnej prawej, nadto wystąpiła konieczność sprawdzenia półosi napędowej tylnej prawej oraz ustawienia zbieżności kół tylnych.

Uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego pojazdu, z wykorzystaniem nowych oryginalnych części zamiennych w czasie likwidacji szkody wynosił 43.901,90 zł z podatkiem VAT (35.692,60 zł bez podatku VAT).

(opinia biegłego sądowego k. 85-94)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Podstawę ustalenia stanu faktycznego stanowił także dowód z przesłuchania powoda P. S. oraz świadka P. K..

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się ponadto na opinii biegłego sądowego, ograniczonej do tezy dowodowej przedstawionej przez stronę powodową.

Podkreślenie wymaga, iż strona pozwana zarządzeniem z dnia 17 września 2019 roku została wezwana do złożenia w terminie 14 dni pełnych akt szkodowych pod rygorem negatywnych skutków procesowych, z uwagi na to, iż biegły sądowy bez powyższego materiału dowodowego nie miał możliwości ustosunkowania się do zagadnień wskazanych w tezie dowodowej zakreślonej przez pozwanego. Termin do wykonania przedmiotowego zobowiązania upłynął bezskutecznie, wobec czego Sąd uchylił postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczności wskazywane przez pozwanego.

Oceniając opinię biegłego sądowego, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na kosztorysie sporządzonym przez pozwanego w toku procesu likwidacji szkody, którego zawartość biegły uwzględnił podczas opracowywania opinii. Strony nie zgłaszały do żadnych zastrzeżeń do opinii, nie wnosiły także o jej uzupełnienie.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.).

W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W toku niniejszego postępowania pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie komunikacyjne, podnosząc, iż postępowanie likwidacyjne nie zostało jeszcze zakończone, bowiem nie uzyskał wszystkich informacji i dokumentów pozwalających na przyjęcie odpowiedzialności przez pozwanego, jednakże nie przedstawił żadnych wyjaśnień dotyczących przyczyn przedłużającego się postępowania, w szczególności nie wskazał jakich informacji i dokumentów brakuje, ograniczając się jedynie do ogólnikowych, gołosłownych twierdzeń. Co więcej, pomimo zobowiązania przez Sąd, nie złożył do sprawy akt szkodowych. W konsekwencji uznać należy, że pozwany, od początku postępowania reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w żaden sposób nie wykazał, że rzeczywiście nie ponosi odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, nie wykazał też przyczyn uzasadniających opóźnienie zakończenia postępowania likwidacyjnego. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie pozwany winien udowodnić podnoszone przez siebie okoliczności. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia wskazywanych okoliczności ponosi pozwany.

Materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania oraz brak jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej po stronie pozwanego, w ocenie Sądu w pełni pozwala na przyjęcie, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia z dnia 7 lipca 2018 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki P. (...) należący do powoda, a którego sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

Odnosząc się do wartości szkody przypomnienia wymaga, że odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). W tym miejscu koniecznym jest dodatkowo wskazanie, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił (por. uchwała SN z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, wyrok SN z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88, LEX; wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 roku, IV CKN 387/01, LEX). Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, to nie poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy, a równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, wyznacza poziom odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy szkody. Także zbycie pojazdu przez właściciela nie wpływa na wysokość należnego mu odszkodowania. Poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji wyłącznie w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty. Koszty naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nieprzewyższające jego wartości sprzed wypadku, nie są jednak nadmierne w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że wyrażone przezeń stanowisko jest utrwalone do tego stopnia, że za niezgodne z prawem są uznawane przez ten Sąd orzeczenia, w których stanowisko to jest podważane przez sądy powszechne (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 roku, III CZP 91/18, Biul. Sn 2019/2 oraz postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 roku, III CZP 102/18, LEX i powołane w uzasadnieniu obu postanowień orzecznictwo). W konsekwencji ewentualny fakt naprawy samochodu przez powoda i poniesiony koszt tejże naprawy, mają irrelewantne znaczenie dla oceny rozmiaru odpowiedzialności pozwanego.

W oparciu o opinię biegłego sądowego, sporządzoną m.in. na podstawie kosztorysu pozwanego z dnia 30 lipca 2018 roku, która nie była podważana przez strony, Sąd ustalił zakres uszkodzeń, a także rzeczywisty koszt naprawy samochodu marki P. (...) uszkodzonego w wyniku opisanego powyżej zdarzenia komunikacyjnego, który przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych wynosi 43.901,90 zł brutto. Godzi się przypomnieć, że poszkodowany jest w pełni uprawniony do naprawy rzeczy poprzez zastosowanie części nowych i oznaczonych logo producenta. Zastosowanie elementów oryginalnych pochodzących od oznaczonego producenta jest ściśle związane z możliwością naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie autoryzowanym przez producenta pojazdu, z korzystania usług, którego nie można w żadnym razie pozbawić poszkodowanego. Poszkodowany, w tym także poszkodowany właściciel pojazdu używanego, ma prawo wyboru zarówno miejsca, w którym zostanie przeprowadzona naprawa jego pojazdu jak i zastosowanych elementów oraz materiałów. Pokrzywdzony nie ma przy tym obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego części najtaniej (por. wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64). Odmienne stanowisko skutkowałoby w zasadzie przerzuceniem częściowo ciężaru przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego na poszkodowanego. Zaś do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie, bowiem rzeczy uszkodzonej (także używanej) do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Dlatego też, jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów oznaczonego producenta, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania za zasadne naprawę pojazdu używanego wyłącznie przy zastosowaniu tzw. zamienników, a nie części autoryzowanych z logo producenta pojazdu, tylko z uwagi na rok produkcji pojazdu, czy też przebieg. Tego typu postępowanie byłoby całkowicie bezzasadne i krzywdzące dla poszkodowanego, którego szkoda powstała na skutek zawinionego działania innego podmiotu. Jednocześnie niesporne jest, że zamienniki cechują się niższą jakością i trwałością od części oryginalnych, co znajduje bezpośrednie przełożenie na okres ich eksploatacji, do czego wystarcza sama wiedza życiowa.

Skoro zatem niezbędny koszt naprawy samochodu marki P. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 7 lipca 2018 roku wynosi 43.901,90 zł brutto, wysokość należnego powodowi odszkodowania kształtuje się na tym samym poziomie. Do dnia wyrokowania pozwany nie wypłacił powodowi świadczenia z tego tytułu, dlatego też żądanie powoda należało uznać za zasadne w całości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 43.901,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty.

Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych…, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 2 ustawy). Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W niniejszej sprawie powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 9 lipca 2018 roku. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu oraz poinformował powoda, iż nie zostało jeszcze zakończone postępowanie wyjaśniające i będzie ono prowadzone do czasu pełnego wyjaśnienia okoliczności umożliwiających zajęcie ostatecznego stanowiska. Pozwany nie poinformował powoda o przyczynach przedłużenia procesu likwidacji szkody, nie żądał złożenia dodatkowych dokumentów, przeprowadzenia ponownych oględzin czy wyjaśnienia wątpliwości. Pozwany sporządził jedynie kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu, nie zajmując stanowiska w sprawie. Z uwagi na powyższe 30 dniowy termin do wypłaty odszkodowania upłynął wraz z dniem 8 sierpnia 2018 roku. Roszczenie powoda stało się wymagalne od dnia następnego, tj. 9 sierpnia 2018 roku i od tej daty powodowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty z tytułu odszkodowania.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, dlatego też była uprawniona do żądania zwrotu kosztów procesu w pełnej wysokości.

Koszty poniesione przez powoda obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 703 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 3.600 zł – § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kwotę 834,56 zł tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.137,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z uwagi na fakt, iż strony postępowania wpłaciły na poczet wynagrodzenia biegłego zaliczki w wysokości po 1.000 zł, które nie zostały w całości wykorzystane, Sąd na podstawie art. 84 ust. 1, 2 i art. 80 ust. 1 u.k.s.c., zwrócił z tego tytułu powodowi kwotę 165,44 zł, a pozwanemu kwotę 1.000 zł.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 u.k.s.c., w sprawach o prawa majątkowe przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia ponad 20.000 zł pobiera się od pisma opłatę stosunkową wynoszącą 5 % tej wartości, nie więcej jednak niż 200.000 zł. Z uwagi na to, iż wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, po rozszerzeniu powództwa, wynosiła 43.902 zł, opłata sądowa od pozwu powinna być uiszczona w wysokości 2.196 zł. Powód uiścił z tego tytułu kwotę 703 zł, wobec czego nieuiszczona opłata sądowa od rozszerzonego powództwa wynosi 1.493 zł. Wobec powyższego, zgodnie z przepisem art.113 ust. 1 u.k.s.c., w związku z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 1.493 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.