Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko W. C.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 1383/17

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2016 roku powód Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej W. C. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 203,80 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w wyniku kontroli biletowej w pojeździe nr (...), przeprowadzonej na odcinku Narutowicza-K. w dniu 10 lutego 2016 roku, stwierdził u pozwanej brak ważnego biletu podróżnego. W następstwie zaistniałego zdarzenia powód wystawił pozwanej wezwanie do wniesienia w terminie 30 dni opłaty dodatkowej w kwocie 200 zł oraz kwoty 3,80 zł tytułem opłaty za podróż. Powyższe roszczenie stało się wymagalne w dniu 12 marca 2016 roku. Pomimo wezwania do zapłaty, pozwana nie uiściła kwot, o których mowa wyżej. ( pozew w e.p.u. k. 2-4)

W dniu 31 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 4v)

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła pozwana zaskarżając go w całości. Przyznała, że podróżowała w dniu 10 lutego 2016 roku pojazdem komunikacji miejskiej. Pozwana podniosła, że podczas przeprowadzonej kontroli biletów okazała bilet kontrolerowi, który nadto poprosił o legitymację rencisty, lecz nie posiadała jej przy sobie. Stąd otrzymała mandat, zaś kontroler oznajmił jej, że po okazaniu na ul. (...) legitymacji rencisty mandat zostanie anulowany. Pozwana dodała, iż kilka dni później udała się na ul. (...), gdzie nie chciano sprawdzić przedmiotowej legitymacji i nakazano jej zapłacić mandat. (sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 5-6)

Postanowieniem z dnia 22 marca 2017 roku Sąd Rejonowy w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie przez pozwanego sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie przedmiotowej sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi. (postanowienie k. 9)

Następnie powód uzupełnił braki pozwu po przekazaniu sprawy z e.p.u. i podtrzymał powództwo w całości.

Na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 roku nie stawił się powód, zawiadomienie doręczono w prawidłowy sposób. Stawił się pozwana W. C., która wniosła o oddalenie powództwa w całości. (protokół rozprawy k. 25)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lutego 2016 roku podczas kontroli w pojeździe powoda nr (...) na odcinku pomiędzy ulicami (...) stwierdzono, że pozwana W. C. nie posiada dokumentu uprawniającego do skorzystania z ulgi w zakupie biletu podróżnego. W związku z tym osoba przeprowadzająca kontrolę wystawiła pozwanej wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej w kwocie 200 zł oraz opłaty za podróż w kwocie 3,80 zł.

Pozwana W. C. posiadała ważny bilet na przejazd pojazdem powoda. W chwili kontroli pozwana nie posiadała dokumentu potwierdzającego prawo do ulgowego przejazdu przysługującego emerytowi-renciście. W terminie 7 dni od dokonanej kontroli pozwana udała się do siedziby powoda celem okazania dokumentu poświadczającego uprawnienie do ulgowych przejazdów, czyli legitymacji emeryta-rencisty.

Pozwana posiada legitymację emeryta-rencisty wydaną w dniu 3 listopada 2011 roku – ważną bezterminowo, wydaną w oparciu o nr świadczenia (...). Pozwana posiadała uprawnienie do ulgowego przejazdu środkami komunikacji miejskiej, ponieważ w tym czasie pozostawała rencistką, a więc należało do grupy osób, której przysługiwała określona ulga w opłacie za przejazd pojazdami powoda. (wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej k. 18, dowód z przesłuchania pozwanej k. 26, okoliczności bezsporne).

Pismem z dnia 14 kwietnia 2016 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej niniejszym powództwem, które pozostało bezskuteczne. (wezwanie do zapłaty k. 19)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny, a nadto znajdujący potwierdzenie w dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania pozwanej. W imieniu powoda – osoba upoważniona do jego reprezentacji nie stawiła się na rozprawę mimo stosownego wezwania celem przesłuchania pod rygorem pominięcia dowodu z jej zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie jest zasadne.

Bezspornym pozostaje fakt, że pozwana w dniu przedmiotowej kontroli biletów podróżowała na terenie Ł. publicznym środkiem komunikacji miejskiej i w chwili kontroli posiadała ważny bilet ulgowy, uprawniający do przejazdu tym środkiem oraz że na pozwaną nałożona została kara wynikająca z nieokazania do kontroli dokumentu potwierdzającego uprawnienia do ulgi biletowej.

Co prawda z uzasadnienia pozwu wynika, że powód dochodzi od pozwanej zapłaty z tytułu przejazdu pojazdem powoda w dniu 16 lutego 2016 roku bez ważnego biletu podróżnego, jednakże treść wystawionego tamtego dnia wezwania do wniesienia opłaty dodatkowej, jak i dowód z przesłuchania pozwanej nie pozostawiają wątpliwości, że faktyczną podstawą wystąpienia z przedmiotowym powództwem był brak po stronie pozwanej uprawnień do ulgi.

Wobec tego powinnością pozwanej było wykazanie, że w dniu 16 lutego 2016 roku posiadała uprawnienie do podróżowania z ulgowym biletem podróżnym, której bez wątpienia pozwana sprostała na gruncie rozpoznawanej sprawy. Już na etapie sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwana kontestowała okoliczności przytoczone
w pozwie, wreszcie stawiając się na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 roku przedstawiła fakty, z których wywiodła korzystne dla siebie skutki prawne.

Pozwana potwierdziła, że korzystała ze środków komunikacji miejskiej na terenie Ł. w dniu 10 lutego 2016 roku oraz że w trakcie przeprowadzonej tego dnia kontroli biletów w tramwaju linii nr (...) okazała ważny bilet uprawniający do ulgowego przejazdu tym środkiem komunikacji. Pozwana przyznała jednocześnie, że w chwili kontroli nie okazała osobie kontrolującej dokumentu uprawniającego ją do ulgi biletowej w postaci legitymacji rencisty. W chwili kontroli pozwana nie posiadała dokumentu potwierdzającego prawo do ulgowego przejazdu, dlatego następnie udała się do siedziby powoda, aby wykazać swoje uprawnienia.

Należy mieć na względzie, że dokument uprawniający do ulgowego przejazdu stanowi jedynie potwierdzenie posiadanego prawa. Prawo to wnika bądź z przepisów ustawy lub aktu niższej rangi lub innej decyzji, a nie faktu posiadania takiego dokumentu. Na gruncie omawianej sprawy prawo do ulgowych przejazdów na terenie miasta Ł. dla osoby będącej emerytem bądź rencistą wynikało z aktów prawa miejscowego, tj. § 6 pkt 6 w zw. z § 7 pkt 6 załącznika nr 1 do uchwały nr XXXI/551/12 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 25 stycznia 2012 roku w sprawie ustalenia opłat za usługi przewozowe lokalnego transportu zbiorowego w Ł. (Dz. Urz. Woj. (...) 2012, poz. 517 ze zm.). Zgodnie zaś z § 10.1 powołanego załącznika nr 1, pozwana udała się do siedziby powoda celem okazania
w zakreślonym 7-dniowym terminie dokumentu poświadczającego uprawnienie do ulgowych przejazdów, czyli legitymacji emeryta-rencisty.

W konkluzji należy zatem podnieść, iż w dniu 3 listopada 2011 roku pozwanej została wydana legitymacja rencisty, ważna bezterminowo - stąd w dniu kontroli pozwanej przysługiwało prawo do skorzystania z przejazdu ulgowego, zaś pozwana wykazała posiadanie tego prawa, czym skutecznie zakwestionowała uprawnienie powoda do obciążenia jej opłatą dodatkową w wysokości 200 zł, jak również opłatą za podróż w wysokości 3,80 zł.

Na marginesie godzi się przypomnieć, że w myśl zaś treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości jako bezzasadne.