Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd na M.

przeciwko M. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. M. na rzecz powoda (...) Ltd na M. kwotę 3.551,99 zł (trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt jeden złoty dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w skali roku od dnia 17 listopada 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego M. M. na rzecz powoda (...) Ltd na M. kwotę 1.017 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 1381/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 maja 2017 roku powód (...) Ltd z siedzibą na M., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wystąpił przeciwko pozwanemu M. M. o zapłatę kwoty 3.551,99 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 17 listopada 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany złożył wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej pierwotnego wierzyciela (...) Sp. z o.o., dokonał rejestracji w systemie informatycznym pożyczkodawcy, na skutek czego założony został profil klienta, a następnie poprzez dokonanie przelewu w kwocie 0,01 zł wyraził wolę zawarcia ramowej umowy pożyczki. W związku z zaakceptowaniem wniosku o pożyczkę, w dniu 20 czerwca 2016 roku na rachunek pozwanego została przelana kwota 2.800 zł. Uzyskaną sumę pieniężną wraz z prowizją w kwocie 767,20 zł pozwany zobowiązał się spłacić do dnia 20 lipca 2016 roku. Pierwotny wierzyciel udzielił przy tym pożyczki w ramach promocji, w ramach której pozwany został zwolniony z obowiązku zwrotu kosztów związanych z udzieloną pożyczką. W przypadku nieterminowej spłaty zobowiązania warunki promocyjne przestawały obowiązywać i pożyczkobiorca był zobowiązany do zwrotu pożyczki wraz z kosztami objętymi rabatem. Pozwany nie spłacił pożyczki w terminie, na skutek czego pożyczkodawca podjął czynności windykacyjne, które nie doprowadziły do uregulowania zadłużenia. W dniu 1 października 2010 roku powód w drodze umowy cesji nabył od pierwotnego wierzyciela wierzytelność wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki. Ponadto powód wskazał, iż po uwzględnieniu dokonanej przez pozwanego wpłaty w kwocie 200 zł, pozostałe do spłaty zadłużenie wynosi 2.800 zł tytułem kapitału pożyczki i 751,99 zł tytułem prowizji.

(pozew 3-4)

W dniu 29 maja 2017 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 4180/17), którym zasądził dochodzoną w sprawie kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 33)

Nakaz ten pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości, kwestionując w całości koszty wyliczone przez powoda.

(sprzeciw k. 37-39)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie. Powtórzył, że pozwany wpłacił na jego rzecz w dniu 16 listopada 2016 roku kwotę 200 zł, która została rozliczona w następujący sposób: 161,84 zł na poczet odsetek karnych, 22,95 zł na poczet odsetek kapitałowych i 15,21 zł na poczet prowizji.

(odpowiedź na sprzeciw k. 44-44a)

Na rozprawie w dniu 28 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwany oświadczył, iż nie zgadza się z treścią żądania, zaprzeczył, aby podpisywał umowę pożyczki, zakwestionował ponadto przejście wierzytelności na rzecz powoda. Po okazaniu wyciągu z rachunku bankowego z k. 13 pozwany oświadczył, że oznaczony w przelewie z dnia 20 czerwca 2016 roku opiewającym na kwotę 2.800 zł nr rachunku odbiorcy należy do niego.

(protokół rozprawy k. 58)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. M. zawarł w dniu 7 marca 2016 roku z pierwotnym wierzycielem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W., działającym przez pośrednika (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W., ramową umowę pożyczki. Pozwany dokonał rejestracji na portalu internetowym pożyczkodawcy, na skutek czego dla pozwanego został utworzony profil klienta, przelał również na konto pożyczkodawcy kwotę 0,01 zł, weryfikując w ten sposób swoje dane podane przy zakładaniu konta klienta.

W ramach obowiązującej strony umowy ramowej oraz złożonego przez pozwanego wniosku o pożyczkę, pierwotny wierzyciel w dniu 20 czerwca 2016 roku udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 2.800 zł (pożyczka oznaczona numerem (...)). Przyznaną kwotę wraz z prowizją w wysokości 767,20 zł i odsetkami w kwocie 22,95 zł pozwany zobowiązał się zwrócić do dnia 20 lipca 2016 roku. Oprocentowanie pożyczki wynosiło 10% w skali roku, ponadto pożyczkodawca był uprawniony do naliczania odsetek za nieterminową płatność pożyczki w wysokości odsetek maksymalnych, o których mowa w art. 359 § 2 ¹ k.c. Dokonywane przez pożyczkobiorcę wpłaty były zaliczane kolejno na poczet: odsetek karnych, odsetek kapitałowych, prowizję, kapitał.

Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie spłacił pożyczki w terminie.

(profil klienta k. 6, ramowa umowa pożyczki k. 7-9v., umowa pożyczki nr (...) k. 11, wydruk z rachunku bankowego k. 12-13)

W dniu 1 października 2016 roku (...) Sp. z o.o. w W. zawarł z powodem (...) Ltd Sp. z o.o. na M. umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużnika M. M..

W załączniku do umowy sprzedaży wierzytelności, o której mowa wyżej, wskazano, że wysokość zobowiązania dłużnika wynosi 3.665,12 zł, w tym 2.800 zł z tytułu kapitału, 767,20 zł z tytułu prowizji i 97,92 zł z tytułu odsetek.

(umowa przelewu wierzytelności k. 14-16, załącznik k. 17)

W dniu 16 listopada 2016 roku pozwany wpłacił na poczet swojego zadłużenia kwotę 200 zł, która została zaliczona w następujący sposób: 161,84 zł na poczet odsetek karnych, 22,95 zł na poczet odsetek kapitałowych, 15,21 zł na poczet prowizji.

(okoliczności bezsporne)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i podlega uwzględnieniu w całości.

Rozważania w sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej powoda, który to zarzut Sąd uznał za bezzasadny. Zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W niniejszej sprawie strona powodowa nabyła wierzytelność wobec pozwanego o należność wynikającą z tytułu umowy pożyczki ze skutkiem prawnym. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową załączając do akt sprawy umowę pożyczki z dnia 20 czerwca 2016 roku wraz z umową ramową pożyczki, wydrukiem z profilu klienta (pozwanego) oraz wyciągiem z rachunku bankowego, który potwierdza fakt przelania na rachunek bankowy pozwanego kwoty udzielonej pożyczki, a także załączając umowę przelewu wierzytelności z dnia 1 października 2016 roku wraz z załącznikiem. Opisane dowody pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanego w dacie nabycia wierzytelności przez powoda.

Sąd przyjął ponadto, iż pozwanego łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki, na mocy której pozwanemu została udzielona pożyczka w kwocie 2.800 zł, którą pozwany zobowiązał się spłacić wraz z prowizją i odsetkami w terminie określonym w umowie, tj. do dnia 20 lipca 2016 roku. Wprawdzie pozwany w toku rozprawy kwestionował, aby był związany umową, z której powód wywodzi swoje żądanie, to jednocześnie wprost przyznał, iż kwota widniejąca na wyciągu z rachunku bankowego (k. 13) została przelana na jego rachunek bankowy. Z powyższego faktu daje się wysnuć jedyny możliwy w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania wniosek, a mianowicie, iż pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę ramową pożyczki, w ramach której dla pozwanego założono profil klienta, zweryfikował swoje dane oraz nr rachunku bankowego poprzez dokonanie przelewu w kwocie 0,01 zł (jedyna forma weryfikacji dopuszczona przez pożyczkodawcę), a następnie złożył wniosek o pożyczkę, który uzyskał aprobatę pożyczkodawcy. Podkreślenia wymaga, że widniejący w tytule przelewu z dnia 20 czerwca 2016 roku, którego faktu dokonania pozwany nie podważył, nr pożyczki (...), jest tożsamy z nr pożyczki widniejącym na profilu klienta założonym dla pozwanego (k. 6) oraz w treści umowy pożyczki z dnia 20 czerwca 2016 roku (k. 11), w świetle czego nie może budzić wątpliwości, że dokumenty, o których mowa wyżej, jak również sam przelew w kwocie 2.800 zł dotyczą jednej umowy pożyczki zawartej w dniu 20 czerwca 2016 roku. W ocenie Sądu w świetle zasad wiedzy nie do przyjęcia jest koncepcja, w której podmiot profesjonalny, którego głównym przedmiotem działalności jest udzielanie pożyczek, przelałby na konto nie zarejestrowanej u siebie, jako klient, osoby i bez uprzedniego wniosku w tym zakresie, znaczną kwotę pieniężną tytułem pożyczki. Zauważenia wymaga, że pożyczkodawca dysponował szczegółowymi danymi pozwanego, w tym nr PESEL, nr i serią dowodu osobistego, adresem e-mail, nr telefonu, czy też numerem konta bankowego, których pozyskanie mogło nastąpić wyłącznie poprzez ich wcześniejsze przekazanie przez samego pozwanego. Sądowi nie umknęło przy tym, że pozwany choć z jednej strony kwestionował fakt związania się umową pożyczki, to jednocześnie nie zaprzeczył twierdzeniom powoda na okoliczność dokonanej w dniu 16 listopada 2016 roku wpłaty na poczet spłaty zaciągniętego zobowiązania, którą powód zaliczył na poczet odsetek oraz prowizji. M. M. nie podnosił także, iż przelaną mu kwotę potraktował jako np. świadczenie nienależne, co podważałoby twierdzenia powoda na okoliczność zawarcia przez pozwanego umowy pożyczki z dnia 20 czerwca 2016 roku, nie udowodnił ponadto (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), iż otrzymaną kwotę zwrócił pierwotnemu wierzycielowi albo powodowi.

Reasumując Sąd przyjął, że pozwanego łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki, na mocy której otrzymał kwotę 2.800 zł, przy czym tą ostatnią okoliczność, o czym była już mowa, pozwany pośrednio przyznał na rozprawie z dnia 28 listopada 2017 roku.

Skoro zatem pozwany zaciągnął pożyczkę, której nie spłacił w terminie, w konsekwencji czego po jej stronie powstało zadłużenie w kwocie dochodzonej pozwem, żądanie powoda zasądzenie tejże kwoty Sąd uznał za w pełni zasadne.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.551,99 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 17 listopada 2016 roku do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę roszczenia powoda stanowi przepis
art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe ogólne. W myśl zawartej przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowy, pożyczkodawca miał prawo do naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości odsetek maksymalnych, o których mowa w art. 359 § 2 ¹ k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona powodowa wygrała proces w całości, a zatem należy się jej od pozwanego zwrot kosztów procesu w łącznej wysokości 1.017 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu - 100 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda w stawce minimalnej 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. 2015, poz. 1804) oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa - 17 zł.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.