Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 31 października 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2022 roku w Ł.

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.003,58 zł (cztery tysiące trzy złote pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 września 2021 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.089,05 zł (dwa tysiące osiemdziesiąt dziewięć złotych pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2. zarządza zwrot ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz powoda kwoty 27,95 zł (dwadzieścia siedem złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem pozostałej części zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt VIII C 1175/21

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2021 roku powód T. B., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. w W. powództwo o zasądzenie: kwoty 467,40 zł z tytułu kosztów parkowania, kwoty 3.409,95 zł
z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz kwoty 126,23 zł z tytułu zwrotu kosztów holowania, wszystkie kwoty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 września 2021 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w dniu 5 sierpnia 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki P. o nr rej. (...) stanowiący własność B. Ś.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony
w zakresie OC u pozwanego. Niezwłocznie po szkodzie poszkodowana podjęła starania mające na celu wynajęcie auta zastępczego. Samochód ten został wynajęty w dniu 5 sierpnia 2020 roku
i był użytkowany do dnia 2 września 2020 roku. Jeszcze w dacie szkody została ona zgłoszona pozwanemu, którego powód poinformował o rozpoczęciu najmu auta poszkodowanej, a także poprosił o przesłanie danych podmiotu, który mógłby taki najem zorganizować. Do czasu zakończenia likwidacji szkody pozwany nie przekazał żadnych informacji w tym zakresie. Odnośnie długości najmu pełnomocnik wyjaśnił, że szkoda miała całkowity charakter,
a odebranie wraku i wypłata odszkodowania nastąpiła w dniu 28 sierpnia 2020 roku. Dodał, że
z tytułu najmu została wystawiona faktura na kwotę 4.529,95 zł. W dniu 3 sierpnia 2021 roku powód wystąpił do pozwanego o zapłatę w/w sumy, a także kwoty 688,80 zł z tytułu parkowania oraz 426,23 zł z tytułu holowania. W odpowiedzi pozwany wypłacił kwotę 1.120 zł z tytułu najmu, 221,40 zł za parkowanie oraz 300 zł za holowanie. Ubezpieczyciel zweryfikował stawkę za najem z kwoty 160 zł brutto do kwoty 70 zł, a także okres najmu z 28 do 16 dni.

(pozew k. 5-9)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie zostało ustalone w prawidłowej wysokości, a żądanie dalszych kwot nie stanowi normalnego następstwa szkody. Wskazał, że w dniu 8 sierpnia 2020 roku pozwany przesłał poszkodowanej informację o zakwalifikowaniu szkody, jako całkowitej, a w dniu 14 sierpnia 2020 roku wypłacił odszkodowanie w kwocie 11.900 zł. Doliczając 7 dni na zagospodarowanie pozostałości, uzasadniony okres najmu wyniósł 16 dni. Odnośnie stawki za najem wyjaśnił, że ubezpieczyciel powiadomił poszkodowaną o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, a także o akceptowalnej stawce za najem w wysokości 70 zł. Skoro pozwana nie skorzystała z tej propozycji, to nie może kosztami swojej decyzji o charakterze nieekonomicznym i zwiększającym rozmiar szkody obciążać pozwanego.

(odpowiedź na pozew k. 39-41v.)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik powoda uzupełniająco wyjaśnił, że w dniu 14 sierpnia 2020 roku pozwany wypłacił wyłącznie częściowe odszkodowanie, a pozostałą jego część wypłacił dopiero w dniu 28 sierpnia 2020 roku. Ponadto zaprzeczył, aby pozwany przesyłał powodowi jakiekolwiek informacje na temat najmu auta zastępczego dodając, że nawet jeśli pozwany wysłał jakąkolwiek korespondencję to uczynił to na zły adres email.

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnicy stron nie stawili się.

(pismo procesowe k. 56-60, protokół rozprawy k. 68-69, k. 99)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki P. o nr rej. (...), którego właścicielem jest B. Ś.. Pojazd ten został odholowany z miejsca kolizji przez powoda na należący do niego parking.

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

(zeznania świadka B. Ś. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 10 marca 2022 roku, protokół transportu pojazdu k. 22, z akt szkody: potwierdzenie okoliczności zdarzenia, okoliczności bezsporne)

W dacie szkody B. Ś. zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego, na mocy której wynajęła samochód marki C. (...). Cena bazowa najmu wyniosła 100 zł brutto, natomiast cena końcowa 160 zł brutto. Wzrost ceny był podyktowany wykupieniem usługi zniesienia udziału własnego w szkodzie całkowitej
i częściowej. Pierwotnie umowa została zawarta na okres jednego dnia. Kolejnymi umowami przedłużono czas trwania najmu najpierw do dnia 21 sierpnia 2020 roku, a ostatecznie do dnia
2 września 2020 roku, kiedy to poszkodowana zdała pojazd zastępczy.

Wraz z umową najmu powód zawarł z poszkodowaną umowę cesji wierzytelności,
w treści której cedent oświadczył, że przysługuje mu wierzytelność pieniężna z tytułu odszkodowania za wynajęcie pojazdu zastępczego/holowania/parkingu w stosunku do wszystkich osób i podmiotów odpowiedzialnych za szkodę w pojeździe marki P. o nr rej. (...). Przedmiotową wierzytelność cedent przelał na rzecz powoda.

Poszkodowana korzystała z wynajętego pojazdu tak, jak z pojazdu uszkodzonego. W tym czasie nie dysponowała innym samochodem, który mogłaby użytkować.

(zeznania świadka B. Ś. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 10 marca 2022 roku, umowa najmu pojazdu zastępczego k. 25, k. 26, k. 27, cennik k. 28, umowa cesji wierzytelności k. 29, oświadczenie k. 30, okoliczności bezsporne)

Jeszcze w dacie zdarzenia szkodowego, w wiadomości email powód zgłosił szkodę pozwanemu, którego poprosił o pilne zorganizowanie pojazdu zastępczego na czas naprawy/likwidacji szkody oraz o wskazanie podmiotu realizującego wynajem. W tym celu poprosił o kontakt na podany nr telefonu albo poprzez formularz zgłoszeniowy na stronie (...) (zakładka kontakt). Zastrzegł, że jeśli ubezpieczyciel nie zorganizuje pojazdu zastępczego w ciągu 24 godzin od otrzymania niniejszego zapotrzebowania, rozpocznie wynajem na zasadach rynkowych. W wiadomości znalazła się ponadto adnotacja o treści „Prosimy nie odpowiadać na adres (...) - korespondencja nie
będzie odczytana”.

W dniu 6 sierpnia 2020 roku pozwany sporządził informację na temat najmu pojazdu zastępczego. W jej treści podał, że najem jest rozliczany bezpośrednio z wypożyczalnią, że samochód ma pełen pakiet ubezpieczeń, że brak jest udziału własnego w szkodzie oraz limitu km, że w przypadku samodzielnego wynajęcia pojazdu akceptowalna stawka dobowa wynosi
70 zł brutto. Dodatkowo wskazane zostały dane współpracujących z pozwanym wypożyczalni. Zgodnie z dokumentacją pozwanego przedmiotowe pismo zostało przesłane na adres email: (...)

Decyzją z dnia 12 sierpnia 2020 roku pozwany powiadomił B. Ś.
o przyznaniu odszkodowania za szkodę całkowitą w pojeździe w wysokości 11.900 zł. Poinformował również, że jeśli poszkodowana chce sprzedać uszkodzony pojazd to otrzyma część odszkodowania od oferenta. Oferta sprzedaży została zamieszczona na platformie AUTOonline i była ważna do dnia 1 września 2020 roku. Poszkodowana była zainteresowana zbyciem wraku i zaakceptowała ofertę wskazaną przez ubezpieczyciela.

W wiadomości email z dnia 21 sierpnia 2020 roku powód przekazał pozwanemu, że oferent zobowiązał się odebrać wrak pojazdu w dniach 27-28 sierpnia 2020 roku.

W dniu 28 sierpnia 2020 roku podmiot biorący udział w aukcji odebrał z parkingu powoda pozostałości samochodu marki P.. Cena sprzedaży wraku auta wyniosła 3.400 zł.

( zeznania świadka B. Ś. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 10 marca 2022 roku, wydruk wiadomości email k. 18, zgłoszenie szkody k. 19, z akt szkody: informacja dotycząca najmu pojazdu zastępczego, potwierdzenie wysłania wiadomości email, korespondencja email; okoliczności bezsporne)

W dniu 3 sierpnia 2021 roku powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 426,23 zł za holowanie pojazdu, fakturę nr (...) na kwotę 688,80 zł za parkowanie, a także fakturę nr (...) na kwotę 4.529,95 zł tytułem wynajmu samochodu zastępczego za okres 28 dni (4.479,95 zł) oraz z tytułu obsługi poza godzinami pracy (50 zł), wszystkie faktury z terminem płatności do dnia 17 sierpnia 2021 roku. W fakturze za holowanie powód wskazał, że uszkodzony pojazd należało zdjąć z haka poprzedzającego samochodu tak, aby nie powiększać rozmiaru szkody, co wymagało wyjątkowej ostrożności i precyzji.

W wiadomości email z tego samego dnia powód wezwał pozwanego do zapłaty kwot wynikających z wystawionych dokumentów księgowych, które przesłał w załączniku.

Decyzją z dnia 13 sierpnia 2021 roku pozwany powiadomił powoda
o przyznaniu odszkodowania w wysokości 1.120 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego, 300 zł za holowanie oraz 221,40 zł za parkowanie. W uzasadnieniu wyjaśnił, że zweryfikował okres najmu do 16 dni oraz stawkę dobową do 70 zł brutto, dodając, że poszkodowanemu był proponowany najem samochodu zastępczego ze współpracującej wypożyczalni. Odnośnie kosztów holowania wskazał, że zostały one skorygowane do kwot występujących na lokalnym rynku. Wreszcie w zakresie kosztów parkowania podał, że uznany został okres 9 dni za stawkę dobową 24,60 zł (tj. za stawkę powoda).

(decyzja k. 17-17v., wezwanie do zapłaty k. 20, faktura k. 21, k. 23, k. 24, umowa sprzedaży
k. 76, z akt szkody: korespondencja email; okoliczności bezsporne)

Uszkodzony samochód P., jak również wynajęty pojazd marki C. należą do tej samej klasy pojazdów ( (...)). Dobowe stawki wynajmu samochodów klasy (...) w sierpniu 2020 roku kształtowały się na poziomie od 60 zł do 161 zł netto za dobę.

Stawki za 1 km holowania uszkodzonego pojazdu w sierpniu 2020 roku wynosiły od 2,20 zł do 6,50 zł netto. Niektóre podmioty pobierały dodatkową opłatę za rozładunek i wyładunek pojazdu w wysokości od 50 zł do 150 zł netto za każdą z tych operacji.

(opinia biegłego sądowego k. 78-82)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto zeznania świadka. Depozycje te były logiczne i spójne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, ponadto ich wiarygodność nie była podważana przez stronę pozwaną. Wobec powyższego Sąd przyjął, iż odpowiadają one prawdzie i mogą stanowić w pełni podstawę czynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd oparł się ponadto na opinii biegłego sądowego J. S.. Opinia biegłego była rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. W pełni odnosiła się do zagadnień będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jednocześnie opinia została sporządzona w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego
i logicznego rozumowania - analizy przez biegłego zagadnień będących jej przedmiotem. Po wydaniu opinii strony nie wnosiły o jej uzupełnienie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. 2013, poz. 392 ze zm.).
W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie
w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 5 sierpnia 2020 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki P.. Do zdarzenia doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował także uprawnienia poszkodowanej do wynajęcia pojazdu zastępczego. Oś sporu w niniejszej sprawie stanowiła stawka dobowa za najem, jego okres oraz koszt parkowania i holowania uszkodzonego pojazdu.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży
w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela. W tożsamy sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6), akcentując, że w ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody. W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia
24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy przypomnienia wymaga, że powód jeszcze w dniu szkody poinformował pozwanego o zamiarze wynajęcia poszkodowanej samochodu zastępczego, prosząc jednocześnie o pilne zorganizowanie auta zastępczego oraz o wskazanie podmiotu, który w imieniu ubezpieczyciela taki najem by realizował. Zastrzegł przy tym, że brak przekazania informacji w tym zakresie skutkować będzie rozpoczęciem najmu na rynkowych zasadach.
W zakresie dalszego kontaktu powód wskazał, aby odbywał się on telefonicznie na podany nr telefonu albo za pośrednictwem formularza kontaktowego na stronie internetowej. Przedmiotową informację powód przesłał na skrzynkę email pozwanego z adresu „noreply@servator.pl”. Co ważne, w wiadomości powoda znalazło się zastrzeżenie, aby pozwany nie odpowiadał na ten adres, ponieważ korespondencja nie będzie odczytana (!!!).
W tym miejscu krótkiego wyjaśnienia wymaga, że adresy o nazwie „noreply@…”
(w tłumaczeniu „nie odpowiadaj”) są powszechnie wykorzystywane wyłącznie na potrzeby wysyłania wiadomości email, nie służą natomiast do prowadzenia korespondencji w formie elektronicznej, co pozwany, jako podmiot profesjonalny, prowadzący korespondencję w toku postępowań likwidacyjnych w takiej właśnie formie, winien wiedzieć niezależnie od faktu, że został o tym przez powoda uprzedzony. Pomimo tego ubezpieczyciel przesłał informację na temat zasad najmu pojazdu zastępczego na adres „noreply@servator.pl” ignorując całkowicie treść wiadomości powoda. W konsekwencji nie sposób uznać, aby pozwany w ogóle powiadomił poszkodowaną o możliwości zorganizowania auta zastępczego oraz o akceptowalnych stawkach najmu. Postępując w wyżej opisany sposób pozwany wykazał się dużym niedbalstwem i brakiem profesjonalizmu, za co nie można winić ani poszkodowanej, ani powoda. Jedynie na marginesie zwrócić należy uwagę, że przekazane informacje na temat najmu nie poddają się jakiejkolwiek weryfikacji, brak jest bowiem dowodu na to, że stawki pozwanego miały realny charakter (pozwany nie załączył umów, które łączą go z podmiotami świadczącymi usługi najmu pojazdu, regulaminów, czy też cenników wypożyczalni), nie sposób także ustalić, czy zapewnienia czynione przez pozwanego znajdowały potwierdzenie w rzeczywistości. Istotne jest również podkreślenie, że nie istniały żadne obiektywne przeszkody, aby pozwany zwrócił się do powoda o przesłanie umowy najmu, a następnie, aby dokonał weryfikacji jej postanowień.
W konsekwencji zdaniem Sądu nie można stawiać poszkodowanej zarzutu, że nie współpracowała z ubezpieczycielem w celu minimalizacji rozmiaru szkody. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, że poszkodowana zaakceptowała ofertę powoda bez porównania jej
z innymi ofertami, skoro – co wynika z opinii biegłego sądowego – stawki stosowane przez powoda mieszczą się w granicach stawek rynkowych, a ponadto B. Ś. nie otrzymała żadnej możliwości porównania oferty powoda z ofertą pozwanego. Wprawdzie należy dopuścić możliwość, że pozwany za niszą stawkę mógł zaproponować najem na tożsamych, bądź nawet lepszych warunkach, niż te, które przedstawił powód i wówczas kontynuowanie najmu po wyższej cenie nie znajdowałoby ekonomicznego uzasadnienia, rzecz jednak w tym, że pozwany nawet nie starał się wykazać, że tego typu sytuacja miała miejsce na gruncie niniejszej sprawy. Wszak, o czym była już mowa, ubezpieczyciel, choć dysponował wiedzą na temat zamiaru wynajęcia przez poszkodowaną auta zastępczego od powoda, nie przedstawił żadnej informacji, która pozwalałaby jej na porównanie jego oferty z propozycją T. B.. Co więcej jedyne pismo, jakie wysłał w tej sprawie, zostało przesłane na zły adres email, przez co powód nie mógł zapoznać się z jego treścią. Końcowo przypomnienia wymaga, że stosowana przez powoda stawka najmu została wykazana w odpowiedni sposób, powód przedłożył bowiem umowę najmu wraz z cennikiem, a także fakturę VAT. Jak wskazał zaś Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 29 kwietnia 2019 roku (XIII Ga 1307/18, L.) w sytuacji, w której poszkodowany najmuje pojazd zastępczy na wolnym rynku i najem ten jest udokumentowany, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar dowodu, że taka stawka jest nierynkowa i zawyżona (tak również SO w Łodzi w wyroku z dnia 22 lipca 2019 roku, XIII Ga 1543/18, L.).

O czym była mowa pozwany kwestionował również okres najmu. Rozważania w tym zakresie rozpocząć należy od przypomnienia, że zakres obowiązku odszkodowawczego obejmuje co do zasady poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony, za czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2020/3/28). Stanowisko to zostało podtrzymane także w późniejszych uchwałach. Jako przykład można przytoczyć uchwałę z dnia z dnia 22 listopada 2012 roku (III CZP 76/13, OSNC 2014/9/85), na gruncie której wyrażono pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę,
a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna. W ocenie Sądu nie sposób podzielić przy tym zapatrywania, że poszkodowany winien rozpocząć naprawę uszkodzonego pojazdu, czy też nabyć nowy samochód przed otrzymaniem od ubezpieczyciela informacji o przyjęciu odpowiedzialności za szkody, czy też wypłatą świadczenia. Powyższe wymagałoby bowiem angażowania przez poszkodowanego własnych środków pieniężnych bez gwarancji, że wydatek taki zostanie w przyszłości zrefundowany w całości przez ubezpieczyciela. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 24 marca 2017 roku (XII Ga 811/16, L.), „zasadniczo uprawnienie do korzystania
z pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu od pierwszego dnia wystąpienia szkody
i trwa do czasu zakończenia naprawy lub wypłaty odszkodowania. Podkreślić należy, że do momentu podjęcia przez ubezpieczyciela decyzji o sposobie likwidacji szkody i wypłaty odszkodowania, poszkodowany nie ma obowiązku podejmowania kategorycznych decyzji co do losów uszkodzonego pojazdu jak i „kredytowania” z własnych środków pieniężnych kosztów ewentualnej naprawy, czy też zakupu nowego samochodu” (tak również SO
w Ł. w wyroku z dnia 24 marca 2017 roku, XIII Ga 980/16, L.). W realiach niniejszej sprawy wprawdzie rację ma pozwany wywodząc, że o przyznaniu odszkodowania powiadomił decyzją z dnia 12 sierpnia 2020 roku, to jednocześnie zdaje się on ignorować okoliczność, że decyzja ta nie oznaczała zakończenia likwidacji szkody. W decyzji tej pozwany poinformował bowiem poszkodowaną o możliwości zbycia wraku z adnotacją, że wówczas część odszkodowania odpowiadającego cenie pozostałości wypłaci oferent, dodając, że oferta jest ważna do dnia 1 września 2020 roku. Następnie w wiadomości email z dnia 21 sierpnia 2020 roku powód powiadomił pozwanego, że oferent przyjedzie po wrak dopiero w dniach 27-28 sierpnia 2020 roku, na którą to datę poszkodowana nie miała wpływu. Ostatecznie stało się to 28 sierpnia 2020 roku i wówczas poszkodowana otrzymała drugą transzę należnego jej odszkodowania. Zasadną jest zatem konkluzja, że z tą datą poszkodowana mogła dopiero poczynić starania mające na celu nabycie nowego samochodu. Zwyczajowo przyjmuje się, że winno to nastąpić w przeciągu 7 dni, a więc w tym przypadku do dnia 4 września 2020 roku. B. Ś. zaś zbyła auto zastępcze 2 dni wcześniej, wobec czego zdaniem Sądu brak jest przesłanek do przyjęcia, że oznaczony w fakturze (...)-dniowy okres najmu był niezasadny.

W ocenie Sądu uzasadnione były także koszty holowania uszkodzonego pojazdu, które – co wynika z opinii biegłego – miały rynkowy charakter. Zwrócić należy uwagę, że uszkodzony samochód zawisł na haku innego pojazdu, wobec czego jego załadowanie na lawetę wymagało ponadstandardowych czynności i uprawniało powoda do naliczenia opłaty za załadunek
i rozładunek.

Wreszcie poszkodowana była uprawniona do parkowania pozostałości pojazdu przez okres wskazany w wystawionej przez powoda fakturze, przy czym zwrócić należy uwagę, że stawka za parkowanie nie była sporna między stronami.

Finalnie powód był także uprawniony do naliczenia opłaty za obsługę
poza godzinami pracy. Wszak potrzeba holowania i wynajęcia auta zastępczego powstała wskutek zdarzenia drogowego, którego poszkodowana nie była w stanie przewidzieć. Skoro zaś była ona zmuszona wynająć auto zastępcze poza godzinami pracy wypożyczalni, to koszty z tym związane wchodzą w zakres poniesionej przez nią szkody.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.003,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 września 2021 roku do dnia zapłaty. Podstawę żądania odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie termin wymagalności świadczenia wynikał z wystawionych przez powoda faktur, przy czym powód żądał odsetek od dat późniejszych.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.089,05 zł obejmującą opłatę sądową od pozwu – 400 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 900 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz wykorzystaną zaliczkę na biegłego – 772,05 zł.

Ponadto Sąd nakazał zwrócić powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 27,95 zł tytułem pozostałej części zaliczki.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.