Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : Anita Dębowska

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. K. (1)

przeciwko R. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego R. K. na rzecz powoda P. K. (1) kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokości:

a)  5 % (pięć procent) w skali roku liczonymi od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 23 września 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku,

b)  5 % (pięć procent) w skali roku liczonymi od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 23 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku;

c)  10 % (dziesięć procent) w skali roku liczonymi od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 2 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty,

d)  10 % (dziesięć procent) w skali roku liczonymi od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 1 marca 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego R. K. na rzecz powoda P. K. (1) kwotę 3.917 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 875/18

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2018 roku powód P. K. (1) wytoczył przeciwko pozwanemu R. K. powództwo o zapłatę kwoty 20.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i odsetkami umownymi oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnienia żądania pozwu powód wskazał, że dochodzona kwota wynika z zawartej z pozwanym umowy pożyczki.

(pozew k. 2, k. 10-14)

W dniu 20 marca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, na mocy którego uwzględnił powództwo w całości.

(nakaz zapłaty k. 22).

W dniu 17 kwietnia 2018 roku pzowany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut przedwczesności powództwa.

(sprzeciw k. 26-30).

Na rozprawie w dniu 16 października 2018 roku pozwany wezwany na termin rozprawy nie stawił się.

(protokół rozprawy k. 49).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 wrześni 2016 roku P. K. (2) zawarł z R. K. umowę pożyczki, na mocy której powód pożyczył pozwanemu kwotę 20.000 zł. R. K. zobowiązał się do zwrotu pożyczonej kwoty w następujący sposób: kwota 10.000 zł miała być zwrócona powodowi w dniu 31 grudnia 2016 roku , kwota 10.000 zł do dnia 28 lutego 2017 roku. Strony uzgodniły odsetki w wysokości 5 % w stosunku rocznym, natomiast za opóxnenie w zwrocie miały być naliczane odsetki karne w wysokości 10 %. Strony zgodnie ustaliły, iż termin zwrotu pożyczki jest nieprzedłużany.

(umowa k. 18-19).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 21 czerwca 2017 roku powód wezwał pzowanego do zwrotu kwoty 20.000 zł wraz z należnymi odsetkami.

(wezwanie do zapłaty k. 20).

Pozwany do dnia wyrokowania nie uiścił kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości ani rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu, jak również w oparciu o dowód z przesłuchania powoda.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego z uwago na jego nieusprawiedliwione niestawiennictwo na terminie rozprawy tym bardziej, iż pozwany został skutecznie wezwany na termin rozprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie postanowienia zawartej przez strony umowy pożyczki oraz przepisy Kodeksu cywilnego, w szczególności dotyczące umowy pożyczki (art. 720 – 724 k.c.).

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jak wynika z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego powód P. K. (1) i pozwany R. K. zawarli pisemną umowę pożyczki, zgodnie z treścią której powód przekazał do dyspozycji pozwanego kwotę 20.000 zł. Natomiast pozwany zobowiązał się do zwrotu przekazanej mu sumy pieniężnej w dwóch transzach po 10.000 zł. Pierwsza transza miała być zwrócona najpóźniej do dnia 31 grudnia 2016 roku druga do 28 lutego 2017 roku. Tym samym skoro powód wykonał obciążający go obowiązek umowny – przekazał pozwanemu umówioną kwotę pieniężną, po stronie pozwanej powstał obowiązek jej zwrotu na warunkach określonych zawartą przez strony pisemną umową pożyczki.

Pozwany nie wywiązał się z tego obowiązku, bowiem do dnia wyrokowania nie zwrócił powodowi jakiejkolwiek kwoty pożyczonej sumy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.000 zł

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie.

Sąd zasądził odsetki zgodnie z treścią umowy. Od kwoty 10.000 zł od dnia udzielenia pożyczki do dnia kiedy miał być zwrot tej kwoty – do 31 grudnia 2016 roku w wysokości umówionej 5 % w skali roku oraz od kwoty kolejnych 10.000 zł od dnia 23 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku. Natomiast po tych datach zgodnie z umową powód mógł domagać się zasadzenia odsetek umownych w wysokości 10 %, co spowodowało, Sad Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki w takiej wysokości od dnia 2 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (liczone od kwoty 10.000 zł) i od dnia 1 marca 2017 roku do dnia zapłaty (od kolejnych 10.000 zł. od dnia 23 maja 2012 roku, a to od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, bowiem powód nie udowodnił aby wcześniej skutecznie wezwał pozwanego do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c.

Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione w w całości. Powód wygrał spór w 100 %, a pozwany przegrał w 100 %. Pozwany winien więc zwrócić powodowi koszty niezbędne poniesione w celu dochodzenia jego praw (art. 98 § 3 k.p.c.).

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 3.917 złotych i obejmowały opłatę sądową od pozwu 300 zł, wynagrodzenie pełnomocnika z wyboru – 3.600 zł § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2018, poz. 260), opłata od pełnomocnictwa 17 zł.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.