Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) W. - Zarządu (...) w W. z siedzibą w W.

przeciwko A. W.

o zapłatę 270,40 zł

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 270,40 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych i czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 137 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 790/18

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2017 roku powód (...) W. Zarząd (...) w W. z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej A. W. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 270,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 25 września 2016 roku pozwana korzystała z komunikacji miejskiej nie posiadając ważnego dokumentu przewozu, na skutek czego nałożył na nią obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej w kwocie 266 zł oraz należności przewozowej w wysokości 4,40 zł, których to kwot pozwana nie uiściła. (pozew k. 3-4v)

W dniu 20 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. (nakaz zapłaty k. 5, sprzeciw k. 5v-7, postanowienie k. 12v)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u. powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości, a pełnomocnik pozwanej w piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2018 roku i na rozprawie w dniu 16 stycznia 2019 roku podtrzymał stanowisko wyrażone w sprzeciwie. (pismo procesowe k. 16, k. 27-28, k. 34-35, protokół rozprawy k. 42-43)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2016 roku pozwana A. W. poprzez zajęcie miejsca w pojeździe szynowym linii metra numer 4, zawarła umowę przewozu z (...) W. Zarządem (...) w W., realizującym zadania w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Pozwana nie uiściła opłaty za przejazd i nie skasowała biletu. W trakcie podróży pozwana została skontrolowana przez kontrolera biletów nr (...), który w związku ze stwierdzonym brakiem biletu, wystawił pozwanej wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej w wysokości 266 zł oraz opłaty za podróż w wysokości 4,40 zł, zgodnie z właściwą uchwałą (...) W. oraz przepisami porządkowymi lokalnego transportu zbiorowego w (...) W.. Wskazane opłaty podlegały uiszczeniu na rzecz powoda w terminie 14 dni, czemu jednak pozwana uchybiła. (kserokopia wezwania do zapłaty k. 17, kserokopia informacji dla pasażera k. 18, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w istocie jako bezsporny, a nadto znajdujący potwierdzenie w dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest w pełni zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, który to zarzut okazał się niezasadny. W sprawie znajdował zastosowanie roczny termin przedawnienia, o którym mowa w art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku prawo przewozowe. Nałożone na pozwaną opłata za podróż oraz opłata dodatkowa były wymagalne w dniu 9 października 2016 roku, zaś powód wytoczył przedmiotowe powództwo w dniu 25 sierpnia 2017 roku, a zatem przed upływem rocznego terminu przedawnienia.

W rozpoznawanej sprawie powód wykazał, że w dniu 25 września 2016 roku pozwana podróżowała środkiem komunikacji miejskiej i została poddana kontroli na okoliczność posiadania ważnego biletu, na skutek której, kontroler wystawił na pozwaną wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej oraz opłaty za podróż. Skoro zatem pozwana nie dotrzymała warunków zawartej z powodem umowy przewozu, ten był uprawniony do obciążenia pozwanej opłatą dodatkową w wysokości 266 zł, jak również opłatą za podróż w wysokości 4,40 zł. Wyjaśnić przy tym należy, że wysokość przedmiotowych opłat nie jest dowolnie kształtowana przez stronę powodową, a znajduje swoje źródło w przepisach prawa miejscowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 270,40 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 października 2016 roku do dnia zapłaty, co było zgodne z przepisami art. 359 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. i w całości zgodne z żądaniem powoda. Sąd nie znalazł przy tym podstaw, aby zasądzone na rzecz powoda świadczenie rozłożyć na raty, pozwana nie wykazała bowiem, aby zachodził szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniu art. 320 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 137 zł.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.