Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 9 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2018 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko A. T.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. na rzecz pozwanego A. T. kwotę 2.417 zł. (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 601/18

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2015 roku powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanemu A. T. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 13.309,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 14 maja 2009 r. A. T. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę pożyczki o nr (...). Pozwany nie wywiązał się z wynikającego z umowy zobowiązania co doprowadziło do wypowiedzenia przez pierwotnego wierzyciela umowy, a w konsekwencji postawienia w stan wymagalności całego niespłaconego kapitału pożyczki. W dniu 6 lipca 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności przysługującej wobec pozwanego. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się 8.257,50 zł tytułem należności głównej, 840,23 zł tytułem odsetek umownych za okres od daty zawarcia umowy pożyczki do dnia jej rozwiązania, 4.023,73 zł tytułem odsetek za opóźnienie za okres od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy pożyczki do dnia 28 kwietnia 2015 r. oraz 188,22 zł tytułem odsetek ustawowych od dnia 29 kwietnia 2015 r. do dnia poprzedzającego złożenie pozwu.

(pozew k. 3- 5)

W dniu 1 września 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 6)

Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł sprzeciw żądając oddalenia powództwa w całości.

(sprzeciw k. 13 v.)

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na wniesienie sprzeciwu.

(postanowienie k. 16)

W sprzeciwie złożonym na urzędowym formularzu pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. A. T. podniósł zarzuty nieudowodnienia istnienia, wysokości i wymagalności roszczenia, nieważności umowy pożyczki oraz braku legitymacji czynnej. W uzasadnieniu pozwany zarzucił stronie powodowej, że nie przedstawiła dowodu przekazania kwoty pożyczki, a odręczny wpis pracownika banku mógł zostać dokonany po zawarciu umowy. Pozwany zwrócił również uwagę na brak wypowiedzenia przedmiotowej umowy bankowej. Uzasadniając zarzut braku legitymacji procesowej powoda A. T. podniósł, że nie przedstawiono dokumentów, o których mowa w par. 2 pkt. 5 umowy przelewu wierzytelności, czyli załącznika nr 5 i 6.

(sprzeciw złożony na urzędowym formularzu k. 84- 94)

W odpowiedzi na powyższe zarzuty, pismem z dnia 4 września 2018 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej, pełnomocnik powoda wskazał, że pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny w dniu 23 stycznia 2013 r., który postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2013 r. został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Zatem w ocenie powoda pomiędzy datą wymagalności roszczenia, a dniem wniesienia pozwu, nie upłynął trzyletni okres przedawnienia. Co do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej, pełnomocnik powoda wskazał, że dowodem skutecznego nabycia przez powoda dochodzonego roszczenia jest wyciąg z elektronicznego załącznika do Umowy sprzedaży wierzytelności z 6 lipca 2015 r. Odpierając zarzut nieważności umowy pożyczki powód powołał się na treść art. 97 kc.

(pismo procesowe k. 99- 103)

W piśmie procesowym z dnia 9 października 2018 r. pozwany potrzymał stanowisko przedstawione w sprawie oraz podkreślił, że zarówno bankowy tytuł egzekucyjny, jak i wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego, stanowią dokumenty prywatne.

(pismo procesowe k. 118- 120)

Na terminie rozprawy w dniu 26 października 2018 r. pełnomocnik pozwanego podtrzymał zarzut przedawnienia roszczenia i zwrócił uwagę, że strona powodowa nie wskazała daty wymagalności roszczenia, jak również nie złożyła pisma wypowiadającego umowę pożyczki. W związku z tym w ocenie strony pozwanej przedawnienie nastąpiło oddzielnie w stosunku do każdej z rat pożyczki.

(protokół rozprawy k. 128)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 maja 2009 r. A. T. zawarł z (...) Bank S.A. we W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na mocy której, pierwotny wierzyciel udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 16.578,95 zł na okres od dnia 14 maja 2009 r. do 15 maja 2013 r. Pozwany otrzymał do dyspozycji kwotę 12.000 zł. A. T. zobowiązał się do terminowej spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 48 ratach miesięcznych w wysokości 427,82 zł płatnych do 15 dnia każdego miesiąca począwszy od 15 czerwca 2009 r. W myśl § 3 ust. 8 umowy w razie zwłoki pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

(umowa pożyczki gotówkowej k. 24- 27)

W dniu 23 stycznia 2013 r. (...) Bank (...) S.A. we W. wystawił przeciwko A. T. bankowy tytuł egzekucyjny obejmujący zobowiązanie z umowy pożyczki nr (...) z dnia 14 maja 2009 r. w kwocie 10.718,57 zł.

(bankowy tytuł egzekucyjny k. 113- 116)

Postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank (...) S.A. we W. w dniu 23 stycznia 2013 r. przeciwko A. T..

(postanowienie k. 111- 112)

W dniu 6 lipca 2015 r. (...) Bank (...) S.A. we W. zawarł z (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności obejmującą m. in. wierzytelność przysługującą wobec A. T..

(umowa przelewu wierzytelności k. 39- 53, załącznik k. 105)

W wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego powód wskazał, że zadłużenie A. T. z tytułu umowy o nr (...) wynosi 13.309,68 zł.

(wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego k. 22)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny oraz na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

(...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od A. T. kwoty 13.309,68 zł wynikającej z zawartej przez pozwanego w dniu 14 maja 2009 r. z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. umowy pożyczki o nr (...). Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa podniósł szereg zarzutów, w tym zarzuty nieudowodnienia istnienia, wysokości i wymagalności roszczenia, nieważności umowy pożyczki, braku legitymacji czynnej, a w końcu również zarzut przedawnienia roszczenia.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu najdalej idącego, a mianowicie braku legitymacji czynnej. Zdaniem Sądu (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wykazał, że przysługuje mu uprawnienie do wystąpienia z przedmiotowym roszczeniem, gdyż przedstawił zarówno zawartą w dniu 6 lipca 2015 r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. we W., a powodem umowę przelewu wierzytelności, jak i załącznik do umowy w postaci wykazu wierzytelności obejmujący wierzytelność przysługującą wobec A. T..

Podobnie należało ocenić zarzut niewykazania umocowania pracownika banku do zawarcia umowy pożyczki z dnia 14 maja 2009 r. Słusznie strona powodowa wskazała, że zgodnie z art. 97 kc osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Natomiast w ocenie Sądu ostatni z wymienionych zarzutów zasługuje w pełni na uwzględnienie. Zgodnie z art. 117 § 2 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że zobowiązanie pozwanego wobec powoda wynika z umowy pożyczki gotówkowej, na podstawie której pierwotny wierzyciel- bank przyznał pożyczkę w kwocie 16.578,95 zł. Zatem jest to świadczenie związane z prowadzeniem przez pierwotnego wierzyciela działalności gospodarczej. W myśl przepisu art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Wobec tego nie ulega wątpliwości, że termin przedawnienia roszczeń wynikających z umowy pożyczki gotówkowej wynosi 3 lata. W myśl art. 120 § 1 kc zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Strona powodowa nie wskazała daty wymagalności dochodzonego roszczenia. Można jedynie przyjąć, że roszczenie objęte pozwem stało się wymagalne najpóźniej w dniu 23 stycznia 2013 r., kiedy to pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny. Jednak wobec stanowiska pełnomocnika pozwanego wyrażonego na rozprawie w dniu 26 października 2018 r., który zwrócił uwagę, że strona powodowa nie wskazała daty wymagalności roszczenia, jak również nie złożyła pisma wypowiadającego umowę pożyczki, należy przyjąć, że roszczenie dochodzone przez powoda stało się wymagalne wcześniej. Można przypomnieć, że w myśl § 3 ust. 8 umowy pożyczki gotówkowej nr (...) w razie zwłoki pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Jak już była o tym mowa powyżej, strona powodowa pomimo podnoszonego zarzutu braku wymagalności roszczenia, nie przedstawiła żadnego dowodu nadania do pozwanego wezwania do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, jak również dowodu wypowiedzenia umowy. Z załączonego do bankowego tytułu wykonawczego z dnia 23 stycznia 2013 r. szczegółowego wyliczenia odsetek za opóźnienie za okres od 14 maja 2009 r. do dnia wystawienia dokumentu wynika, że zadłużenie w zapłacie dwóch pełnych rat uprawniające pierwotnego wierzyciela do wypowiedzenia umowy pożyczki, pojawiło się już w okresie od czerwca do sierpnia 2010 r. Zadłużenie w zapłacie przekraczające dwie pełne raty pojawiło się na stałe od sierpnia 2011 r., aby urosnąć do kwoty 8.257,50 zł. Zatem nie ulega wątpliwości, że co najmniej od sierpnia 2011 r. A. T. znajdował się w zwłoce w wysokości uprawniającej pierwotnego wierzyciela do wypowiedzenia umowy pożyczki. W konsekwencji należy stwierdzić, że roszczenie dochodzone pozwem mogło stać się wymagalne już od października 2011 r. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że wobec podnoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, wobec braku udowodnienia daty wypowiedzenia umowy pożyczki i powstaniu zaległości w spełnieniu świadczenia już w sierpniu 2011 r. to na powodzie spoczywał ciężar wykazania daty wymagalności roszczenia.

Tymczasem strona powodowa w odpowiedzi na zarzut przedawnienia roszczenia powołała się m. in. na okoliczność przerwania biegu przedawnienia poprzez nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt.1 kc każda czynność podjęta przed sądem lub organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przerywa bieg przedawnienia. Z załączonego przez powoda dowodu w postaci dokumentu wynika, że postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank (...) S.A. we W. w dniu 23 stycznia 2013 r. przeciwko A. T.. Nie ulega wątpliwości, że nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, przerwało bieg przedawnienia roszczenia, ale tylko w stosunku pomiędzy pozwanym, a pierwotnym wierzycielem. Do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy bowiem identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność podmiotu, na rzecz którego dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 2014 roku, II CSK 196/14, LEX nr 1622306). Podkreślić należy, iż wyżej wymieniony wyrok SN stanowi zapoczątkowanie linii orzeczniczej, łagodzącej kryteria przedawnienia w obrocie konsumenckim. Orzeczenie to dotyczyło skutków materialnoprawnych złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, lecz w uzasadnieniu wyroku SN zajął stanowisko mające o wiele szersze znaczenie. W uzasadnieniu wyroku wyrażono pogląd, że w postępowaniu egzekucyjnym „przerwanie przedawnienia następuje pomiędzy stronami postępowania o ile z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane. Pogląd ten wydaje się w ocenie Sądu logiczny i w pełni zrozumiały, zwłaszcza przy uwzględnieniu faktu, iż banki (do dnia 1 sierpnia 2016 r.) korzystają ze szczególnej ochrony prawnej w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego. Jednocześnie ochrona ta nie rozciąga się na inne podmioty, w tym również nabywców wierzytelności, pierwotnie przysługujących bankowi. Nie ma żadnych racjonalnych podstaw do uznania by nabywca wierzytelności, nie będący bankiem, miał korzystać z dobrodziejstw (...) (w tym również dobrodziejstwa w postaci przerwania biegu przedawnienia jedynie na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności). Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. podjętej w sprawie o sygn. akt III CZP 29/16, zgodnie z którą nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, a mianowicie, że już w sierpniu 2011 r. pozwany pozostawał w zwłoce w spełnieniu świadczenia w takiej wysokości, która uprawniała pierwotnego wierzyciela do wypowiedzenia umowy pożyczki, a co za tym idzie postawienia całego zobowiązania w stan natychmiastowej wykonalności, strona powodowa nie przedstawiła dowodów dotyczących daty wypowiedzenia umowy pożyczki, a powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wytoczone dopiero w dniu 11 sierpnia 2015 r., należało uwzględnić podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia. W związku z przedawnieniem należności głównej, nie ulega wątpliwości, że przedawnieniu uległo również roszczenie o odsetki od należności głównej.

W dalszej kolejności powództwo podlega oddaleniu również z uwagi na nieudowodnienie roszczenia co do wysokości. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że nabył ze skutkiem prawnym wierzytelność względem pozwanego wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, i że pozwany powinien zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Wskazać przy tym należy, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie (pozwie, odpowiedzi na pozew, sprzeciwie). Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. S. P.. (...)-148). Wskazać bowiem należy, że § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148). Tymczasem poza umową pożyczki strona powodowa, pomimo podnoszonego zarzutu nieudowodnienia wysokości roszczenia, nie złożyła żadnych dowodów pozwalających zweryfikować prawidłowość kwoty objętej pozwem. W szczególności nie wiadomo od jakich kwot i za jakie okresy czasu, powód naliczył odsetki umowne i karne dochodzone w przedmiotowym postepowaniu. Powód dochodzi zapłaty kwoty 840,23 zł tytułem odsetek umownych za okres od daty zawarcia umowy pożyczki do dnia jej rozwiązania oraz kwoty 4.023,73 zł tytułem odsetek za opóźnienie za okres od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy pożyczki. Jednak jak już była o tym mowa powyżej strona powodowa nie wskazała nawet kiedy doszło do rozwiązania umowy pożyczki.

Wnosząc o zasądzenie kwoty dochodzonej pozwem powód przedstawił nadto wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 11 sierpnia 2015 roku. Należy jednak zauważyć, że wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego, zatem nie stanowi on dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych co do jego mocy dowodowej w niniejszym procesie przeciwko konsumentowi. W wyroku z dnia 11 lipca 2011 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt P 1/10 (Dz.U. 2011, Nr 152, poz. 900), Trybunał Konstytucyjny orzekł bowiem, że art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. 2004, Nr 146, poz. 1546 ze zm.) w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny oceniał część przepisu ustawy o funduszach inwestycyjnych, która nadaje księgom rachunkowym funduszu sekurytyzacyjnego oraz wyciągom z tych ksiąg moc prawną dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Znaczenie art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych polegało na zmianie reguł dowodowych w postępowaniu cywilnym. Konsument, pozwany przez fundusz sekurytyzacyjny, który kwestionował istnienie albo wysokość zobowiązania musiał wykazać, że nie jest dłużnikiem z tytułu zobowiązań nabytych przez fundusz sekurytyzacyjny i ujętych w jego księgach rachunkowych. Konsekwencją tego przywileju było pogorszenie sytuacji procesowej dłużnika, który musiał bronić się przed powództwem podmiotu wobec którego nie zaciągał zobowiązania. Gdyby wierzytelność nie została zbyta na rzecz funduszu, pierwotny wierzyciel występując z powództwem przeciwko dłużnikowi nie mógłby korzystać ze specjalnych uprawnień procesowych. W omawianym wyroku Trybunał stwierdził brak konstytucyjnie wartościowych argumentów uzasadniających utrzymywanie zakwestionowanego przywileju procesowego, wskazując, że uprzywilejowanie ksiąg rachunkowych funduszy sekurytyzacyjnych i wyciągów z tych ksiąg w postępowaniu cywilnym prowadzi do naruszenia zarówno zasady równości stron w procesie cywilnym, jak i zasady sprawiedliwości społecznej wyrażonej w art. 2 konstytucji, co jest rozwiązaniem sprzecznym z konstytucyjną zasadą polityki państwa wynikającą z art. 76 konstytucji - zasadą ochrony praw konsumentów. Przywilej funduszu sekurytyzacyjnego powodowa, bowiem umocnienie istniejącej z natury rzeczy przewagi wyspecjalizowanego podmiotu rynku kapitałowego wobec konsumenta.

Uwzględnienie podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia oraz nieudowodnienia jego wysokości, skutkowało oddaleniem powództwa.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Strona pozwana wygrała proces w całości, a zatem należy się jej od powoda zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego złożyły się koszty zastępstwa procesowego adwokata w kwocie 2.400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.