Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant stażysta Aleksandra Łuczak

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2023 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda M. C. kwotę 2.404,49 zł (dwa tysiące czterysta cztery złote i czterdzieści dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 39.600 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy sześćset złotych) od dnia 27 października 2021 roku do dnia zapłaty,

- 11.945,55 zł (jedenaście tysięcy dziewięćset czterdzieści pięć złotych i pięćdziesiąt pięć groszy) od dnia 3 listopada 2021 roku do dnia 4 lutego 2022 roku,

- 1.904,49 zł (jeden tysiąc dziewięćset cztery złote i czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 5 lutego 2022 roku do dnia zapłaty;

- 500 zł (pięćset złotych) od dnia 9 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty,

oddala powództwo w pozostałym zakresie;

zasądza od powoda M. C. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 4.500 zł (cztery tysiące pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi od:

- powoda M. C. kwotę 1.435,12 zł (jeden tysiąc czterysta trzydzieści pięć złotych dwanaście groszy)

- pozwanego (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 108,02 zł (sto osiem złotych dwa grosze)

tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 461/22

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2022 roku powód M. C., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. powództwo o zapłatę kwoty 34.666,88 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie samochodu marki V. o nr rej. (...) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 71.862,39 od dnia 27 października 2021 roku do dnia 2 listopada 2021 roku, od kwoty 44.207,94 zł od dnia 3 listopada 2021 roku do dnia 4 lutego 2022 roku oraz od kwoty 34.166,88 zł od dnia 5 lutego 2022 roku do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kwoty 500 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że w dniu 24 września 2021 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki V. o nr rej. (...). Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. Poszkodowana zgłosiła szkodę, w dniu 24 września 2021 roku. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i przyznał poszkodowanej odszkodowanie w łącznej kwocie 27.695,51 zł brutto. Następnie poszkodowana scedowała wierzytelność przysługującą jej wobec pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody na stronę powodową. Nie zgadzając się z decyzją pozwanego, powód zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji zgodnie z która koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 71.862,39 zł brutto. Koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy wyniósł 500 zł.

(pozew k. 5-18)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że przedstawiona przez powoda kalkulacja naprawy jest wygórowana i nie potwierdza żądania pozwu, nie potwierdza jej też faktycznie dokonana naprawa. Pozwany zaznaczył, że zaproponował poszkodowanej dokonanie naprawy pojazdu w sieci warsztatów partnerskich w wariancie zaproponowanym przez pozwanego jednakże poszkodowany bez uzasadnienia wybrał inny warsztat. Nadto w ocenie pozwanego przedmiotowy pojazd nie został naprawiony przy użyciu części oryginalnych.

(odpowiedź na pozew k. 107-109v.)

W toku dalszego procesu pełnomocnicy stron podtrzymali stanowiska w sprawie. Pełnomocnicy stron wypowiedzieli się także w zakresie opinii biegłego sądowego.

(pismo procesowe k. 118-131, k.220-220v., k. 246-247, k. 249-249v., k. 293, k. 295-296, k. 298, protokół rozprawy k. 305)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym brał udział należący do M. S. samochód osobowy marki V. o nr rej. (...). Kierujący pojazdem A. nie dostosował prędkości do warunków w jakich ruch się odbywał i doprowadził do zderzenia, w wyniku czego samochód marki V. został przepchnięty na barierki odgradzające przystanek tramwajowy od jezdni. Uszkodzeniu uległ przedni pas, przedni zderzak, pokrywa komory silnika chłodnica, przednie tablice rejestracyjne, wyciekły płyny eksploatacyjne tylny zderzak, czujniki cofania.

(notatka urzędowa k. 36-37)

Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Poszkodowana w dniu 24 września 2021 roku zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi sprawcy.

(okoliczności bezsporne, formularz zgłoszenia szkody k. 31-32, raport k. 33)

Przedmiotowy pojazd został w prywatnym zakresie sprowadzony z zagranicy. Przed przedmiotowym zdarzeniem szkodzącym, w styczniu 2019 roku pojazd ten uległ szkodzie całkowitej. Pierwotnie był wykorzystywany do zarobkowego przewozu pasażerów.

(informacja o obiekcie k. 221, raport historii pojazdu k. 250-252)

Pozwany wdrożył postępowanie likwidacyjne i decyzją z dnia 2 listopada 2021 roku przyznał odszkodowanie w wysokości 27.654,45 zł.

Następnie w dniu 10 grudnia 2021 roku sporządził kosztorys, w którym ustalił wartość szkody na kwotę 37.695,51 zł i decyzją z dnia 4 lutego 2022 roku przyznał poszkodowanej dopłatę w wysokości 10.041,06 zł.

(kalkulacja naprawy k. 40-52, decyzja k. 53-54, k.55-56)

Dnia 17 lutego 2022 roku poszkodowana zawarła z powodem umowę przelewu wierzytelności wynikającą z prawa do uzyskania odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe marki V. nr rej. (...) uszkodzonego na skutek zdarzenia z dnia 24 września 2021 roku, przysługującą jej od (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(umowa przelewu wierzytelności k. 28-29, oświadczenie k. 30)

Nie zgadzając się z ustaloną przez ubezpieczyciela wartością szkody powód zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, na gruncie której, koszt naprawy pojazdu marki V. o nr rej. (...) został ustalony na kwotę 71.862,39 zł. Poszkodowani w związku ze sporządzeniem prywatnej kalkulacji ponieśli koszt w wysokości 500 zł.

(kosztorys k. 57-94, faktura k. 95)

Powód w dniu 1 czerwca 2022 roku z pośrednictwem poczty elektronicznej wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 34.666,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 71.862,39 zł od dnia 27 października 2021 roku do dnia 2 listopada 2021 roku, od kwoty 44.207,94 zł od dnia 3 listopada 2021 roku do dnia 4 lutego 2022 roku oraz od kwoty 34.166,88 zł od dnia 5 lutego 2022 roku do dnia zapłaty w terminie 7 dni.

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik powoda nie znalazł podstaw do zmiany stanowiska.

(wydruk wiadomości e-mail k. 96-97, k. 98, pismo k. 111-111v.)

Naprawa pojazdu zgodnie z zapisami w kalkulacji pozwanego nie przywróciłaby pojazdu uszkodzonego do stanu sprzed szkody, z uwagi na zastosowaną w kosztorysie pozwanego nierealną rynkowo w 2021 roku stawkę za roboczogodzinę 54,50 zł netto, zastosowane potrącenia na kosztach materiałów lakierniczych (współczynnik 50%), nieuwzględnienie pełnej technologii naprawy, zastosowanie zamienników jakości P, PJ.

Koszty naprawy pojazdu marki V. o nr rej. (...) na częściach nowych i oryginalnych uwzględniając stan techniczny pojazdu przed zdarzeniem szkodzącym, stosując technologię naprawy jaka pozwoli mu na przywrócenie wszystkich funkcji technicznych i estetycznych oraz udzielić gwarancji na taką naprawę, przy średniej stawce za roboczogodzinę 115 zł netto jaką obserwowano w województwie (...) w 2021 roku (w warsztatach nie posiadających autoryzacji), ale wyposażonych odpowiednio w ramy pomiarowo naprawcze i komory lakiernicze wynosi 82.904,80 zł brutto.

Koszty naprawy pojazdu marki V. o nr rej. (...) na częściach takich jak oryginalne (Q) stosując technologię naprawy producenta pojazdu, przy średniej stawce za roboczogodzinę 115 zł netto z rabatem na części 25% wynosi 61.421,53 zł brutto, jednakże naprawa taka nie będzie pełnym przywróceniem stanu poprzedniego pojazdu w rozumieniu warsztatowym.

Szacunkowa wartość rynkowa samochodu V. (...) o nr rej. (...) na dzień 24 września 2021 roku wynosiła 58.200 zł.

Szacunkowa wartość rynkowa pojazdu w stanie uszkodzonym uwzględniająca rozmiar uszkodzeń oraz koszty naprawienia pojazdu wynosiła 18.600 zł

Różnica wartości pojazdu przed i po szkodzie wynosi 39.600 zł

Uwzględniając realia warsztatowe lokalnego rynku napraw pojazdów powypadkowych obserwowane na rynku stawki za roboczogodzinę prac blacharsko lakierniczych zawierały się w zakresie 95 zł netto do 160 zł netto w warsztatach nieautoryzowanych. Stawki w warsztatach autoryzowanych zawierały się w przedziale od 130 zł do 260 zł netto za prace blacharsko-lakiernicze.

(pisemna opinia biegłego sądowego k. 144-210, opinia uzupełniająca k. 235-237, k. 259-283)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd oparł się ponadto na treści opinii biegłego sądowego Z. G.. Oceniając opinię biegłego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji sporządzonej w toku procesu likwidacji szkody, a także na okolicznościach zdarzenia przedstawionych przez jego uczestników.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.), zwanej dalej ustawą.

W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy)

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

Odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.). Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Reguła ta ma jednak wyjątki. Do ich grona zalicza się przede wszystkim sytuacja, w której remont samochodu okazał się niemożliwy, albo pociąga za sobą nadmierne trudności lub koszty. N. trudności lub kosztów powinna być oceniana w odniesieniu do konkretnego przypadku, z uwzględnieniem interesów ekonomicznych obu stron. Od strony praktyczno-metodologicznej zakwalifikowanie szkody jako całkowitej rodzi ściśle określone konsekwencje, albowiem należne w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowanie ustalane jest metodą dyferencyjną. Metoda ta polega na ustaleniu wysokości odszkodowania poprzez pomniejszenie wartości pojazdu w stanie przed uszkodzeniem - o wartość pozostałości (wrak pojazdu). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z dnia 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17, L.; postanowienie z dnia 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05, L.), koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Wyrażając ten pogląd Sąd Najwyższy przypomniał, że w odniesieniu do ubezpieczenia OC zastosowanie znajduje zasada pełnego odszkodowania, przy czym suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być wyższa od poniesionej szkody. Kwestia ta była także przedmiotem rozważań na gruncie wyroku z dnia 20 lutego 2020 roku (V CKN 903/00, OSNC 2003/1/15), w którym Sąd Najwyższy przyjął, że jeżeli zatem koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku. Wyjaśnił, że świadczenie zobowiązanego polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej wartości takiego przywrócenia (kosztów naprawy samochodu) nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych. Gdy w konkretnych okolicznościach sprawy zostanie stwierdzony brak ekonomicznego uzasadnienia naprawienia szkody we wskazany sposób, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do innej formy odszkodowania. Polega ona na zapłaceniu kwoty wyrównującej uszczerbek majątkowy wyrażający się różnicą pomiędzy wartością samochodu przed i po uszkodzeniu. Typową sytuacją, w której tak trzeba będzie określić zakres obowiązku odszkodowawczego, jest taka, w której koszt naprawy samochodu wydatnie, znacznie, przekraczałby wartość samochodu przed wypadkiem. W takim wypadku przywrócenie stanu poprzedniego (wyłożenie kosztów takiego przywrócenia) pociągałoby za sobą dla poszkodowanego nadmierne koszty (art. 363 § 1 k.c.). Gdyby więc koszt naprawy samochodu był znacznie wyższy od wartości samochodu przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku. Takie ustalenie wysokości szkody ("strat, które poszkodowany poniósł") i sposobu jej naprawienia nie pozostaje w sprzeczności z zasadami określonymi w art. 361 § 2 i 363 § 1 k.c., ani w art. 822 k.c. Dlatego też w orzecznictwie za utrwalony należy uznać pogląd, iż jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku (por. m.in. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSP 1971/12/231; wyrok SN z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSNC 2003/1/15; wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2019 roku, II CSK 100/18, LEX; wyrok SA w Krakowie z dnia 30 kwietnia 2013 roku, I ACa 306/13, LEX).

W rozpoznawanej sprawie przedmiotowa szkoda ma charakter szkody całkowitej. Powód ostatecznie nie kwestionował tej okoliczności, która wynikała przy tym wprost z rzetelnej ekspertyzy przeprowadzonej przez eksperta z dziedziny techniki samochodowej. Określenie wysokości należnego odszkodowania wymagało jednak ustalenia dwóch parametrów, a mianowicie wartości pojazdu powoda w stanie nieuszkodzonym na dzień 26 września 2021 roku, tj. przed wystąpieniem szkody oraz wartości pozostałości tego pojazdu po zdarzeniu szkodzącym. Wartość pojazdu marki V. w stanie nieuszkodzonym na dzień wystąpienia szkody została określona przez biegłego z zakresu techniki samochodowej na kwotę 58.200 złotych i nie była ostatecznie kwestionowana przez żądną ze stron. Wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu w kwocie 18.600 złotych wynikała również z przeprowadzonej w toku procesu ekspertyzy i nie została ostatecznie skutecznie podważona przez strony.

Uwzględniając treść powyższych rozważań wysokość odszkodowania należnego powodowi obejmowała kwotę 39.600 zł (58.200 zł – 18.600 zł). Ubezpieczyciel wypłacił jednak odszkodowanie w łącznej wysokości 27.695,51 zł, w związku z czym żądanie powoda pozostawało uzasadnione co do kwoty 1.904,49 złotych (39.600 zł – 27.695,51 zł).

W przedmiotowej sprawie powód dochodził także zapłaty kwoty 500 zł tytułem poniesionych kosztów związanych ze zleceniem prywatnej ekspertyzy, które to żądanie Sąd uznał za zasadne. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 roku (I ACa 1011/12, L.; por. także uchwała SN z dnia 18 maja 2004 roku, III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Pojęcie szkody ubezpieczeniowej jest tożsame z pojęciem szkody zawartym w art. 361 k.c. W skład takiej szkody wchodzą wydatki i koszty związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności uzależniona od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem, oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione. W niniejszej sprawie nie może budzić wątpliwości, że zlecenie przez powoda wykonania prywatnej ekspertyzy jawiło się jako w pełni zasadne, kosztorys sporządzony na zlecenie pozwanego był bowiem znacznie zaniżony.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.404,49 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 39.600 zł od dnia 27 października 2021 roku do dnia 2 listopada 2021 roku, od kwoty 11.945,55 zł od dnia 3 listopada 2021 roku do dnia 4 lutego 2022 roku, od kwoty 1.904,49 zł od dnia 5 lutego 2022 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 500 zł od dnia 9 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty, zaś powództwo w pozostałej części oddalił.

Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 2 ustawy). Przypomnienia wymaga, że niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.).

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z kolei zgodnie z art. 100 k.p.c. Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.500 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powoda kwotę 1.435,12 zł, zaś od pozwanego kwotę 108,02 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.