Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant: st. sekr. sąd. Izabela Bors

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.400,18 zł (dwa tysiące czterysta złotych osiemnaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 lutego 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 333/22

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2022 roku powód T. B., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. w S. powództwo o zasądzenie kwoty 2.400,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 lutego 2022 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w dniu 21 września 2020 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem była M. B.. Po zdarzeniu pojazd ten nie nadawał się do jazdy. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. W związku ze zdarzeniem poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy za kwotę 130,08 zł netto/160 zł brutto doba (cena ze zniesieniem limitów i ograniczeń), który użytkowała od dnia 21 września 2021 roku do dnia 16 października 2021 roku (25 dni). Jednocześnie poszkodowana przelała na powoda wierzytelność z tytułu odszkodowania za wynajęcie pojazdu zastępczego. Po rozpoczęciu najmu powód niezwłocznie zgłosił szkodę pozwanemu, poinformował o rozpoczęciu wynajmu auta zastępczego, a także zwrócił się do niego o podanie podmiotu, które może zrealizować najem pojazdu, zastrzegając,
że w przypadku braku odpowiedzi będzie kontynuował najem na zasadach rynkowych. Następnego dnia z powodem skontaktowała się wypożyczalnia K. R. proponując podstawienie auta zastępczego po uprzedniej akceptacji warunków. Powód poprosił wówczas pracownika wypożyczalni o bezpośredni kontakt z poszkodowaną, czego jednak nie doszło. Pełnomocnik wyjaśnił również, że szkoda miała całkowity charakter, a pozwany wydał decyzję płatniczą w dacie 7 października 2021 roku, a dzień później wypłacił świadczenie. Dodał, że w dniu 21 października 2021 roku podmiot wskazany przez pozwanego odebrał wrak pojazdu, a kwota za pozostałości została wypłacona 5 dni później. Wreszcie podniósł, że z tytułu najmu powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 4.304,18 zł, doliczając dodatkowo opłaty za podstawienie i odbiór pojazdu (2 x 127,11 zł) oraz za obsługę poza godzinami pracy (50 zł). Dodatkowo powód wystawił fakturę na kwotę 738 zł z tytułu parkowania pojazdu. Pozwany decyzją z dnia 8 lutego 2022 roku uznał roszczenie z tytułu najmu do kwoty 2.150 zł redukując stawkę dobową do poziomu 86 zł brutto. Koszt parkowania został natomiast zmniejszony do 492 zł.

(pozew k. 4-6v.)

W dniu 12 kwietnia 2022 roku referendarz sądowy wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z kosztami procesu. Nakaz ten pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem w całości wnosząc
o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany, nie kwestionując zdarzenia rodzącego jego odpowiedzialność, jak również okresu najmu (25 dni), wyjaśnił, że zweryfikował dobową stawkę najmu do kwoty 86 zł brutto z uwagi na przekazaną osobie zgłaszającej szkodę informacji o możliwości najmu pojazdu za tę stawkę. Podniósł, że po zgłoszeniu szkody na podany przez powoda adres email została przesłana informacja na temat najmu, która w odniesieniu do kosztów nie zawierała dodatkowych opłat, jak naliczonych przez powoda. Pomimo tego poszkodowana nie podjęła realnych czynności zmierzających do ustalenia szczegółów najmu od wypożyczalni i świadomie każdego kolejnego dnia w sposób nieuzasadniony zwiększała rozmiar szkody. Odnośnie kosztów parkingu pozwany wskazał, że uznał kwotę 492 zł odpowiadającą średniej rynkowej stawce za cały miesiąc ryczałtem. Dodał, że powód w sposób nieuprawniony rozliczył koszt parkingu jednostkowo sumując wszystkie dni pomimo, że takie rozliczenie stosuje się przy kilkudniowym przechowywaniu pojazdu.

(nakaz zapłaty k. 22, sprzeciw k. 27-30)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik powoda uzupełniająco wskazał, że powód ponaglał pozwanego co do kwestii oferty najmu pojazdu zastępczego proponowanego przez asystorów, a następnie co do braku kontaktu z poszkodowaną, działania te okazały się jednak nieskuteczne. Dodał, że gdyby pozwany przedstawił ofertę najmu na warunkach nie gorszych niż u powoda, tylko taniej, to brak było przeszkód, aby poszkodowana od razu wynajęła pojazd od wypożyczalni K., albo dokonała zamiany pojazdów. Wyjaśnił ponadto, że powód oraz poszkodowana nie mieli pływu na przebieg likwidacji szkody, wobec czego brak jest przesłanek do przyjęcia, że poszkodowana winna wykupić miesięczny abonament parkingowy.

(pismo procesowe k. 47-50, protokół rozprawy k. 60-64)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 września 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem jest M. B.. Po kolizji przedmiotowy pojazd nie był jezdny i został przetransportowany na parking powoda. Z uwagi na skalę uszkodzeń, ostre, wystające elementy, pękniętą szybę czołową, wyciek płynów eksploatacyjnych, przechowywanie auta poszkodowanej poza parkingiem nie było bezpieczne.

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

( dowód z przesłuchania powoda – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 27 lipca 2022 roku
– k. 62-64, zeznania świadka M. B. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 27 lipca 2022 roku – k. 61-62, okoliczności bezsporne)

W dacie szkody M. B. zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego, na mocy której wynajęła samochód marki O. (...). Cena bazowa najmu wyniosła 100 zł brutto, natomiast cena końcowa 160 zł brutto. Wzrost ceny był podyktowany wykupieniem usługi zniesienia udziału własnego
w szkodzie całkowitej i częściowej. Umowa przewidywała dodatkowe opłaty za obsługę poza godzinami pracy (50 zł brutto) oraz za podstawienie i odbiór pojazdu poza Ł. (2zł/km). Początkowo umowa została zawarta na okres 2 dni, a następnie jej strony dwukrotnie przedłużyły czas jej obowiązywania, ostatecznie do dnia 16 października 2020 roku. Ponadto poszkodowana upoważniła powoda do podjęcia kontaktu z ubezpieczycielem w sprawie najmu pojazdu.

Tego samego dnia powód zawarł z M. B. umowę cesji wierzytelności, w treści której cedent oświadczył, że przysługuje mu wierzytelność pieniężna z tytułu odszkodowania za wynajęcie pojazdu zastępczego / holowania /parkingu w stosunku do wszystkich osób i podmiotów odpowiedzialnych za szkodę w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...). Przedmiotową wierzytelność cedent przelał na rzecz powoda.

M. B. korzystała z wynajętego pojazdu tak, jak z pojazdu uszkodzonego. W tym czasie nie dysponowała innym samochodem, który mogłaby użytkować. Firma powoda została jej polecona przez kuzyna.

( dowód z przesłuchania powoda – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 27 lipca 2022 roku
– k. 62-64, zeznania świadka M. B. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 27 lipca 2022 roku – k. 61-62, umowa cesji wierzytelności k. 11, oświadczenie k. 11v., umowa najmu pojazdu zastępczego k. 12, k. 12v., k. 13, cennik k. 13v.)

W dacie zawarcia umowy, o której mowa, powód przesłał pozwanemu druk zgłoszenia szkody oraz poprosił o pilną organizację pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody oraz o wskazanie podmiotu realizującego wynajem. Zastrzegł również, że jeśli ubezpieczyciel nie zorganizuje auta zastępczego w ciągu 24 godzin, to będzie realizować wynajem na zasadach rynkowych.

Następnego dnia pozwany przesłał na adres email powoda informację na temat najmu samochodu zastępczego. W jej treści wskazał, że akceptowana stawka za najem wynosi 86 zł brutto za dobę, że wynajęty pojazd winien być klasy nie wyższej niż uszkodzony, że najem nie wiąże się z dodatkowymi opłatami, brak jest limitów, ograniczeń. Ponadto pozwany przesłał do współpracującej z nim wypożyczalni K. R. dane powoda, jako podmiotu zainteresowanego wynajmem pojazdu zastępczego. Jeszcze w tej samej dacie wypożyczalnia, o której mowa, podjęła kontakt z powodem. Po odbytej rozmowie telefonicznej powód przesłał na pocztę email wypożyczalni wiadomość, w treści której wskazał, że nie może udostępniać podmiotom trzecim danych osobowych i wobec tego poprosił o bezpośredni kontakt z poszkodowaną celem umówienia podstawienia pojazdu.

W przesłanej pozwanemu wiadomości z dnia 23 września 2020 roku powód wskazał, że do chwili obecnej wypożyczalnia K. R. nie skontaktowała
się z poszkodowaną w celu umówienia podstawienia pojazdu, wobec czego przedłużył najem pojazdu. Dodał, że istnieje możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy najmu i w tej sprawie poprosił o kontakt. W dniu 25 września 2020 roku pozwany przesłał kopię wiadomość powoda do wypożyczalni prosząc o ustosunkowanie
się do jej treści. W odpowiedzi, w wiadomości email z dnia 26 września 2020 roku K. R. poinformował pozwanego, że klient nie odbiera telefonu i że spróbuje jeszcze ponowić kontakt w innym terminie. Ostatecznie kontakt taki udało się nawiązać. Pracownik wypożyczalni zaproponował M. B. pojazd zastępczy i zapytał, czy poszkodowana wyraża na to zgodę, na co ta – pomimo nieprzedstawienia warunków najmu – odpowiedziała w sposób twierdzący. Poszkodowana dodała, że wynajmuje już auto od powoda, ale może z niego zrezygnować, gdy zostanie podstawiony jej inny pojazd. Po tym stwierdzeniu pracownik wypożyczalni zakończył rozmowę nie proponując ostatecznie żadnego samochodu.

W dniu 28 września 2020 roku K. R. przesłał do pozwanego wiadomość o treści „Klient otrzymał pojazd zastępczy z innej wypożyczalni”.

Po dniu 28 września 2020 roku ani pozwany, ani jakakolwiek współpracująca z nim wypożyczalnia nie podjęli kontaktu z poszkodowaną/powodem w celu podmiany pojazdu zastępczego.

(...) zastępcze poszkodowana zdała przed zakończeniem procesu likwidacji szkody. Uszkodzony pojazd był natomiast przechowywany na parkingu powoda do momentu odebrania wraku przez podmiot wskazany przez ubezpieczyciela.

(dowód z przesłuchania powoda – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 27 lipca 2022 roku
– k. 62-64, zeznania świadka M. B. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 27 lipca 2022 roku – k. 61-62, pismo z dnia 23.06.2022 roku k. 16, wydruk wiadomości email k. 14, k. 16, k. 35, k. 37, zgłoszenie szkody k. 15, informacja dotycząca najmu pojazdu zastępczego k. 36-36v., z akt szkody: korespondencja email; okoliczności bezsporne)

W dniu 24 stycznia 2022 roku powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.304,18 zł brutto, tytułem wynajmu samochodu zastępczego za okres 25 dni, kosztów podstawienia i odbioru pojazdu, a także z tytułu obsługi poza godzinami pracy. Ponadto powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 738 zł brutto za przechowywanie pojazdu. Rzeczone kwoty podlegały uiszczeniu w terminie 14 dni. Tego samego dnia powód wezwał pozwanego do zapłaty należności wynikających z przesłanych dokumentów księgowych.

Decyzją z dnia z dnia 8 lutego 2022 roku pozwany poinformował powoda
o przyznaniu odszkodowania w wysokości 2.150 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz 492 zł brutto z tytułu parkowania pojazdu. W uzasadnieniu wyjaśnił, że uznał w całości okres najmu, zweryfikował natomiast dobową stawkę do kwoty 86 zł brutto, zgodnie z informacją przekazaną poszkodowanemu, a także koszt parkowania do poziomu miesięcznego abonamentu.

(faktura k. 18, k. 19, wezwanie do zapłaty k. 20, decyzja k. 21-21v., okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto zeznania świadka. Depozycje te były logiczne i spójne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, ponadto ich wiarygodność nie była podważana przez stronę pozwaną. Wobec powyższego Sąd przyjął, iż odpowiadają one prawdzie i mogą stanowić w pełni podstawę czynionych
w sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. 2013, poz. 392 ze zm.).
W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 21 września 2020 roku, w wyniku którego należący do M. B. samochód marki S. uległ uszkodzeniu. Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował także uprawnienia poszkodowanej do wynajęcia pojazdu zastępczego oraz okresu najmu.

Oś sporu w niniejszej sprawie stanowiła wyłącznie stawka dobowa za najem, którą pozwany zweryfikował do kwoty 86 zł brutto, a także koszt parkowania uszkodzonego pojazdu.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe
i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela. W tożsamy sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6), akcentując, że w ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody. W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności przypomnienia wymaga, że bezpośrednio po zawarciu umowy najmu powód poinformował pozwanego o rozpoczęciu wynajmu auta zastępczego na rzecz poszkodowanej oraz poprosił o wskazanie podmiotu, który w imieniu ubezpieczyciela zorganizowałby taki najem oraz przesłanie warunków takiego najmu. W odpowiedzi pozwany przekazał informację dotyczącą najmu pojazdu zastępczego, zlecił także wypożyczalni K. R., aby skontaktowała się z powodem celem udostępnienia auta zastępczego. Kontakt taki miał miejsce, a w jego wyniku powód poprosił, aby pracownik wypożyczalni zadzwonił bezpośrednio do poszkodowanej. Jednocześnie powód nie widział żadnych przeszkód, aby podmienić auto zastępcze. Zaznaczenia wymaga, że powód zawarł pierwszą umowę najmu wyłącznie na okres 1 doby, a zatem przewidywał możliwość, że poszkodowana może wynająć auto zastępczego za pośrednictwem pozwanego. Ponadto, jak przyznał powód w złożonych wyjaśnieniach, otrzymał on na piśmie warunki najmu od wypożyczalni i „nie było tam rzeczy, które mogły sprawiać problem poszkodowanemu”. Pomimo wystosowanej przez T. B. prośby kontakt z poszkodowaną został nawiązany z dużym opóźnieniem i to dopiero po tym, jak powód zwrócił pozwanemu uwagę na opieszałość w działaniu wypożyczalni. Miał on miejsce w dniu 28 września 2020 roku (a więc w 7-ej dobie najmu) jednak w jego wyniku poszkodowanej nie udostępniono samochodu zastępczego. Jak zeznała M. B., pomimo przyjęcia przez nią oferty wypożyczalni pracownik K. R. zakończył rozmowę (nie proponując ostatecznie akta na „podmianę”) zaraz po tym, jak tylko uzyskał od niej informację, że wynajmuje auto od powoda, choć zastrzegała ona, że wyraża wolę na podmianę pojazdu. W takim stanie rzeczy w ocenie Sądu nie sposób przyjąć, że pozwany realnie zaproponował poszkodowanej organizację auta zastępczego, skoro złożona przez wskazany przez niego podmiot oferta najmu miała w istocie pozorny charakter. Wydaje się wręcz, że poprzez opisane działanie pozwany chciał mieć tzw. „podkładkę”, że formalnie proponował poszkodowanej auto zastępcze. Znamienne jest, że według powoda, który na co dzień zajmuje się wynajmowaniem samochodów zastępczych i z racji prowadzonej działalności często prowadzi rozmowy z ubezpieczycielami na ten temat, taki sposób postępowania nie należy do rzadkości. Całość powyższych rozważań prowadzi do wniosku, że M. B. była uprawniona do wynajęcia, a następnie kontynuowania najmu pojazdu zastępczego od powoda. Poszkodowana niewątpliwie sprostała obowiązkowi współdziałania z ubezpieczycielem w ramach likwidacji szkody i dążyła do ograniczenia jej rozmiaru – w momencie otrzymania oferty podmiany auta zastępczego wyraziła na to zgodę. To wypożyczalnia współpracująca z pozwanym zaniechała działań, do których była zobligowana, gdy tylko powzięła informację, że M. B. wynajmuje samochód od powoda. Symptomatyczne jest również, że w wiadomości przesłanej do pozwanego w dniu 28 września 2020 roku pracownik K. R. nie twierdzi, że poszkodowana odmówiła podmiany pojazdu, nie zgodziła się na wynajęcie pojazdu zastępczego itp., a jedynie, że „Klient otrzymał pojazd zastępczy z innej wypożyczalni”. Dlatego też Sąd uznał, że to pozwany zachował się nielojalnie w stosunku do poszkodowanej, a wszelkie kierowane
w jej stronę zarzutu nie znajdują jakichkolwiek podstaw. Co oczywiste, skoro oferta najmu pozwanego miała pozorny charakter, to pozwany pozbawił się możliwości skutecznego kwestionowania dodatkowych opłat związanych z najmem
(tj. za zniesienie udziałów własnych w szkodzie, za obsługę poza godzinami pracy, za podstawienie i odbiór pojazdu). Wreszcie zaznaczenia wymaga, że pozwany nawet nie starał się wykazać, że stosowane przez powoda stawki nie mają charakteru stawek rynkowych. Jak wyjaśnił zaś Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 5 lipca 2017 roku (III Ca 752/17, L.), dopiero gdy pomiędzy stronami procesu wywiąże się spór co do relacji poniesionych kosztów do kosztów rynkowych może być potrzebne zasięgnięcie opinii biegłego. Wówczas – zgodnie z art. 6 k.c. – ciężar dowodu spoczywa na stronie, która chce dowieść, że koszty poniesione przez poszkodowanego zostały zawyżone, zatem na pozwanym. Ciężarowi temu pozwany nie sprostał. Pozwany nie zaoferował także żadnych dowodów, które podważyłyby rynkowy charakter stawek, jakie powód stosuje za parkowanie pojazdu. Całkowicie niezrozumiała jest przy tym argumentacja pozwanego, że poszkodowana mogła wykupić miesięczny abonament za parking. Pozwany zdaje się bowiem całkowicie ignorować okoliczność, że to on, a nie poszkodowany w zdarzeniu drogowym, jest gospodarzem postępowania likwidacyjnego i to od jego działań zależy, w jakim czasie postępowanie do zostanie zakończone. W realiach rozpoznawanej sprawy poszkodowana nie miała wiedzy, jak szybko pozwany przeprowadzi proces likwidacji szkody, czy też, w jakiej dacie zostanie odebrany wrak pojazdu. Zasadne było zatem przyjęcie dobowych stawek za parking. W tym miejscu można zadać retoryczne pytanie, czy gdyby poszkodowana wykupiła miesięczny abonament parkingowy, a pozwany zakończyłby postępowanie likwidacyjne przykładowo po 15 dniach, to czy w takim przypadku także stałby na stanowisku, że taki miesięczny abonament był zasadny.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.400,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 lutego 2022 roku do dnia zapłaty.

Podstawę żądania odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody
i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie termin wymagalności świadczenia wynikał z wystawionych przez powoda faktur, przy czym szkoda został zgłoszona już w dniu 21 września 2020 roku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł obejmującą opłatę sądową od pozwu
– 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 900 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.