Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: stażysta Justyna Osiewała-Wawrowska

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2023 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa B. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 września 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII C 96/23

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2023 roku powód B. M., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. powództwo o zasądzenie kwoty 600 zł z tytułu częściowego odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w dniu 24 czerwca 2021 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki S. (...) o nr rej. (...). Szkoda była likwidowana z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.
W związku z jej powstaniem poszkodowany wynajął auto zastępcze za stawkę dobową 104,55 zł brutto, które użytkował przez okres 35 dni. Po zgłoszeniu pozwanemu roszczenia
z tego tytułu zaakceptował on stawkę najmu, zweryfikował natomiast jego czas do 11 dni, wobec czego wypłacił powodowi kwotę 1.150,05 zł. W dalszej kolejności pełnomocnik wyjaśnił, że zaistniała szkoda miała częściowy charakter, a samochód S. nie był jezdny. Technologiczny czas naprawy tego pojazdu wynosił co najmniej 6 dni, a czynności naprawcze nie mogły być podjęte przed dniem przyjęcia odpowiedzialności przez pozwanego już tylko z tej przyczyny, że ewentualna naprawa wiązałaby się ze zniszczeniem śladów zdarzenia. Poszkodowany nie ma przy tym obowiązku kredytowania kosztów naprawy nie mając pewności czy, kiedy i w jakiej kwocie otrzyma kwotę bezsporną odszkodowania. Pełnomocnik podniósł również, że w ramach procesu naprawy należy uwzględnić 2 dni na wybór warsztatu i zorganizowanie naprawy przez poszkodowanego, 2 dni organizacyjne związane z przyjęciem i zdaniem pojazdu, 3 dni oczekiwania na części zamienne, 2 dni na naprawcze czynności organizacyjne, 1 dzień na schnięcie i odprężenie powłoki lakierniczej. Wreszcie wskazał, że powód nabył wierzytelność wobec pozwanego w drodze umowy cesji.

(pozew k. 4-10)

W dniu 13 stycznia 2023 roku referendarz sądowy wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu. Nakaz ten pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik nie kwestionując zdarzenia rodzącego odpowiedzialność pozwanego oraz uprawnienia poszkodowanego do skorzystania z pojazdu zastępczego wyjaśnił, że pozwany uznał za zasadny najem w okresie 11 dni. Wskazał, że uszkodzenia pojazdu nie wyłączały go
z bieżącej eksploatacji, wobec czego winien on być użytkowany przez poszkodowaną do czasu ustalenia zakresu i wysokości kosztów naprawy. Dodał, że pozostały czas najmu był indywidualną decyzją powoda niepozostającą w związku ze zdarzeniem szkodowym, a także, że wynajęcie auta zastępczego na okres znacznie przekraczający technologiczny czas naprawy nie jest celowym i uzasadnionym wydatkiem.

(nakaz zapłaty k. 34, sprzeciw k. 39-40)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

(pismo procesowe k. 52-52v., protokół rozprawy k. 101-102, k. 109-109v.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 czerwca 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki S. o nr rej. (...), którego właścicielem jest B. P.. Z uwagi na charakter uszkodzeń funkcjonariusze policji, którzy pojawili się na miejscu kolizji nakazali poszkodowanej, aby po dojechaniu do domu zaprzestała korzystania z pojazdu. Poszkodowana zastosowała się do otrzymanego polecenia i dzień później pojazd został przetransportowany do warsztatu na lawecie.

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

(zeznania świadka B. P. 00:04:08-00:10:25 elektronicznego protokołu naprawy z dnia 2 czerwca 2023 roku, z akt szkody: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym; okoliczności bezsporne)

W związku z uszkodzeniem auta B. P. w dniu 28 czerwca 2021 roku zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego, na mocy której wynajęła samochód marki S. (...) za stawkę dobową 104,55 zł brutto. Tego samego dnia poszkodowana zawarła z wynajmującym umowę cesji wierzytelności, na mocy której przeniosła na cesjonariusza przysługującą jej wierzytelność z tytułu polisy ubezpieczenia OC sprawcy
w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 24 czerwca 2021 roku, celem zaspokojenia wierzytelności z tytułu umowy wynajmu pojazdu zastępczego.

Pojazd, o którym mowa, B. P. użytkowała do dnia 2 sierpnia 2021 roku, tj. przez okres 35 dni.

(zeznania świadka B. P. 00:04:08-00:10:25 elektronicznego protokołu naprawy z dnia 2 czerwca 2023 roku, umowa cesji k. 13v.-14v., umowa najmu pojazdu zastępczego k. 18v.-19, protokół zdawczo-odbiorczy k. 19v.-20v., okoliczności bezsporne)

Uszkodzony pojazd poszkodowana postanowiła naprawić w (...) Sp. z o.o.
w Ł. będącym autoryzowanym serwisem naprawczym marki S.. Jednocześnie zgłosiła ona szkodę pozwanemu, który potwierdził zgłoszenie w dniu 25 czerwca 2021 roku.

W dniu 1 lipca 2021 roku serwis sporządził kalkulację naprawy, na gruncie której łączny czas robocizny został oznaczony na 30,1 rbg (301 jednostek czasu).

Pismem z dnia 2 lipca 2021 roku pozwany poinformował warsztat naprawczy
o przyznaniu odszkodowania w kwocie 7.296,43 zł na podstawie kalkulacji serwisu pomniejszonej o 50%. Wskazał, że dopłata odszkodowania nastąpi po przedstawieniu faktury za naprawę.

Kwota odszkodowania wpłynęła na konto warsztatu w dniu 5 lipca 2021 roku. Dzień później pojazd poszkodowanej został przyjęty do serwisu. Zamówienie części miało miejsce w dniu 8 lipca 2021 roku, w dniu 12 lipca 2021 roku wystawiono fakturę zaliczkową,
w okresie 12-16 lipca 2021 roku nastąpiła dostawa zamówionych części. Zakończenie naprawy przypadło na dzień 2 sierpnia 2021 roku.

Warsztat naprawczy wystawił fakturę za naprawę w dacie 7 sierpnia 2021 roku. Decyzją z dnia 12 sierpnia 2021 roku pozwany dokonał dopłaty odszkodowania do kwoty wynikającej z wystawionego dokumentu księgowego.

Uszkodzenia pojazdu w tylnej części – odstawanie zderzaka pod prawą lampą, mogły eliminować samochód S. z ruchu drogowego. Każda czynność naprawcza jest rozłożona w czasie niezależnie od podanej wartości rbg, w konsekwencji czas technologiczny różni się od faktycznego czasu naprawy pojazdu.

(zeznania świadka K. T. 00:05:58-00:24:46 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 25 kwietnia 2023 roku, zeznania świadka B. P. 00:04:08-00:10:25 elektronicznego protokołu naprawy z dnia 2 czerwca 2023 roku, decyzja ubezpieczeniowa k. 21v.-22, wydruk wiadomości email k. 22v., faktura k. 23v.-24, pismo (...) k. 56, wydanie do zlecenia k. 59, k. 60, k. 61, faktura zaliczkowa k. 62, zamówienie części k. 63, zlecenie blacharskie k. 64, kalkulacja naprawy k. 67-73, z akt szkody: druk zgłoszenia szkody, potwierdzenie zgłoszenia szkody, podsumowanie zgłoszenia szkody, decyzja ubezpieczeniowa )

Po zdaniu samochodu zastępczego przez poszkodowaną, w dniu 19 sierpnia 2021 roku powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.659,25 zł brutto, tytułem najmu pojazdu zastępczego w okresie 35 dni, którą w tej samej dacie przesłał na pocztę email pozwanego. Termin płatności powyższej należności upływał 2 września 2021 roku.

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2021 roku C. poinformowała o przyznaniu odszkodowania za najem w kwocie 1.150,05 zł brutto. Wyjaśniła, że uznała 11-dniowy okres najmu obejmujący: 2 dni od rozpoczęcia wynajmu do dnia przekazania oceny technicznej,
2 dni na dalszą organizację naprawy i pozyskanie części zamiennych, 5 dni (...), 2 dni wolne od pracy. Jednocześnie wskazała, że zaakceptowała stawkę najmu podaną w fakturze.

W wiadomości email z dnia 9 września 2021 roku powód wskazał, że nie zgadza się
z powyższą decyzją. Wyjaśnił, że czas uznany przez ubezpieczyciela nie pokrywa się
z okresem, w którym serwis był w stanie naprawić pojazd. Dodał, że czas naprawy nie wynikał z opóźnień klientki, tylko z możliwości wykonania naprawy przez serwis oraz że nie jest winą klientki, że warsztat w kosztorysowym czasie naprawy nie był w stanie jej wykonać.

Pismem przesłanym na pocztę email w dniu 8 grudnia 2022 roku powód wezwał pozwanego do dopłaty w terminie 7 dni odszkodowania do kwoty 3.659,25 zł.

W odpowiedzi ubezpieczyciel wyjaśnił, że nie znajduje podstaw do uznania dalszych kosztów pojazdu zastępczego.

(decyzja ubezpieczeniowa k. 12-13, wezwanie do zapłaty k. 15v., wydruk wiadomości email
k. 15, k. 16, pismo k. 17-17v., faktura k. 18, z akt szkody: korespondencja email; okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

(okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto zeznania świadków. Depozycje te były logiczne i spójne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, ponadto ich wiarygodność nie była podważana przez stronę pozwaną. Wobec powyższego Sąd przyjął, iż odpowiadają one prawdzie i mogą stanowić w pełni podstawę czynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku Sąd na podstawie art. 505 ⁷ § 2 k.p.c. pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego wobec faktu, iż koszt opinii przekroczyłby wartość przedmiotu sporu, a nie istniały żadne wyjątkowe okoliczności uzasadniające jego dopuszczenie, w szczególności ich wystąpienie nie wskazywali pełnomocnicy stron. Wyjaśnienia wymaga, że wskazany przepis ma na celu przede wszystkim zapewnienie szybkości i sprawności postępowania oraz optymalizacji jego kosztów. W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu ustalenie zasadności roszczenia strony powodowej nie wymagało zastosowania wiadomości specjalnych (opinii biegłego),
a wystarczający dla oceny zasadności powództwa okazał się zgromadzony materiał dowodowy. Po nowelizacji przepisów dotyczących postępowania uproszczonego w sytuacji gdy rozstrzygnięcie sprawy powinno nastąpić z zastosowaniem wiadomości tego rodzaju, należy pozostawić uznaniu sądu, czy poweźmie samodzielną ocenę, opartą na całokształcie okoliczności sprawy, czy uzna jednak za konieczne zasięgnięcie opinii biegłego (art. 505 ⁷ § 1 k.p.c.). W przypadku jednak, gdy spodziewane wynagrodzenie biegłego okaże się wyższe niż wartość przedmiotu sporu w danej sprawie, wzgląd na ograniczenie tzw. społecznych kosztów wymiaru sprawiedliwości nakazuje odmówić przeprowadzenia dowodu kosztowniejszego niż przedmiot sporu (por. T. Wiśniewski (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II, WKP 2021). W niniejszej sprawie niewątpliwie ewentualne koszty sporządzenia opinii – biorąc pod uwagę stawki stosowane przez biegłych sądowych w innych podobnych sprawach – niewątpliwie mogłyby przekroczyć wartość roszczenia, która wynosi zaledwie 600 zł. Zdaniem Sądu koszt ten byłby wydatkiem, który nie jest niezbędny w niniejszych okolicznościach, przy tak zgromadzonym materiale dowodowym. Wobec powyższego wniosek stron o przeprowadzenie dowodu z opinii z biegłego jako zbędny podlegał pominięciu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie
w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.,
art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych). Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. Poszkodowany
w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 24 czerwca 2021 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki S.. Do zdarzenia doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował także uprawnienia poszkodowanego do wynajęcia pojazdu zastępczego, jak również dobowej stawki najmu. Spór między stronami dotyczył wyłącznie uzasadnionego okresu najmu pojazdu.

Godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały
7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży
w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela.
W tożsamy sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6), akcentując, że w ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody. W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie. W orzecznictwie podnosi się ponadto, że okres najmu podlegający refundacji odpowiada okresowi koniecznemu i niezbędnemu do naprawy pojazdu (por. m.in. wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, L.). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 roku (IV CK 672/03, L.), szkodę majątkową stanowi dopiero utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza zatem wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkodę nie wyrządzono. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia
15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6) wskazał z kolei, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu najmu pojazdu zastępczego zmierza do wyeliminowania negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia pojazdu i obejmuje rzeczywisty okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania ze swojego pojazdu. Odpowiedzialność ta nie ogranicza się do czasu technologicznej naprawy lecz obejmuje wszystkie obiektywne czynniki wpływające na proces naprawy np. możliwości organizacyjne warsztatu naprawczego, obłożenie zamówieniami, dni wolne od pracy, oczekiwanie na części, przekazanie pojazdu do naprawy i jego odbiór, czynności ubezpieczyciela w toku likwidacji szkody. Zdaniem Sądu nie budzi także wątpliwości, że rzeczą ubezpieczyciela w przypadku szkody jest wypłacenie sumy odpowiadającej wartości szkody. Ubezpieczyciel powinien zatem zwrócić poszkodowanemu koszty najmu pojazdu zastępczego za cały okres, w jakim z przyczyn leżących po stronie sprawcy szkody i ubezpieczyciela nie mógł on korzystać ze swojego uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu korzystać lub nie otrzymał za ów pojazd należnego, pełnego odszkodowania (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 31 stycznia 2014 roku, I ACa 918/13, L.). W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę nie sposób podzielić przy tym stanowiska, jakoby poszkodowany winien rozpocząć naprawę uszkodzonego pojazdu przed otrzymaniem od ubezpieczyciela informacji o przyjęciu odpowiedzialności za szkody, czy też wypłatą pełnego świadczenia. Powyższe wymagałoby bowiem angażowania przez poszkodowanego własnych środków pieniężnych bez gwarancji, że wydatek taki zostanie
w przyszłości zrefundowany w całości przez ubezpieczyciela (nawet przy rozliczeniu bezgotówkowym, jeśli ubezpieczyciel nie pokryłby całości kosztów naprawy, różnicę musiałby dopłacić poszkodowany). Na powyższe zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi, który w wyroku z dnia 24 marca 2017 roku (XII Ga 811/16, L.) podniósł, że „zasadniczo uprawnienie do korzystania z pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu od pierwszego dnia wystąpienia szkody i trwa do czasu zakończenia naprawy lub wypłaty odszkodowania.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności wskazać należy, że zdaniem Sądu uszkodzony samochód marki S. w wyniku zdarzenia został wyeliminowany z ruchu drogowego. Jak zeznała B. P., wprawdzie przybyli na miejsce kolizji funkcjonariusze policji nie zatrzymali jej dowodu rejestracyjnego, to jednocześnie poinformowali ją, że po dojechaniu do miejsca zamieszkania ma ona zaprzestać dalszego użytkowania pojazdu. Twierdzenie to nie zostało podważone przez pozwanego, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Dodatkowo przywołać należy w tym miejscu depozycje K. T., który zajmował się naprawą samochodu S. i w toku składania zeznań stwierdził, że uszkodzenia pojazdu w tylnej części – odstawanie zderzaka pod prawą lampą, mogły eliminować go z ruchu drogowego. Wreszcie dokumentacja fotograficzna zgromadzona w toku likwidacji szkody przemawia za konkluzją, że przedmiotowe auto nie było jezdne, uwidacznia ona bowiem szereg „ostro” zakończonych uszkodzeń tylnego zderzaka. Finalnie nie może ujść uwadze, że w decyzji o przyznaniu odszkodowania pozwany nie kwestionował zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowaną w dacie 29 czerwca 2021 roku (pozwany prawdopodobnie omyłkowo odczytał datę z umowy, z decyzji wynika bowiem, że liczył najem od daty jego rozpoczęcia, przy czym w rzeczywistości poszkodowana wynajęła auto w dniu 28 czerwca 2021 roku), czym pośrednio dał wyraz tego, że B. P. do czasu rozpoczęcia naprawy nie mogła korzystać z własnego pojazdu. W drugiej kolejności przypomnienia wymaga, że roszczenie powoda ma częściowy charakter i ogranicza się do kwoty 600 zł, która odpowiada niecałym
6 dniom najmu (stawka dobowa wynosiła 104,55 zł), wobec czego na gruncie niniejszej sprawy Sąd zobowiązany był ocenić wyłącznie, czy w tym dodatkowym okresie (nie zaś
w całym okresie objętym fakturą) najem był zasadny. Jak wynika z dokumentów załączonych do akt sprawy, warsztat sporządził kalkulację naprawy już w dniu 1 lipca 2021 roku, a więc zanim jeszcze pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę i powiadomił o wypłacie kwoty bezspornej (ta wpłynęła na konto warsztatu w dniu 5 lipca 2021 roku). Dzień po otrzymaniu tej kwoty (a więc - w kontekście poczynionych na wstępie rozważań prawnych - bez zbędnej zwłoki) warsztat przyjął uszkodzony pojazd do serwisu, zaś po kolejnych dwóch dniach zamówił części zamienne. Te zostały przesłane do warsztatu w dniach 12-16 lipca 2021 roku, co powód wykazał stosownymi dokumentami (k. 59-61, k. 63), co prowadzi do wniosku, że najwcześniej w dniu 19 lipca (17 i 18 lipca przypadały na weekend) serwis mógł najwcześniej rozpocząć naprawę. Technologiczny czas naprawy według pozwanego wynosił 5 dni, a zatem mogła się ona zakończyć w dniu 23 lipca 2021 roku (piątek). W ocenie Sądu daty tej nie należy jednak sztywno przyjmować, jak bowiem podniósł K. T. (...) nie jest równoznaczny rzeczywistemu czasowi naprawy. Dla wyjaśnienia tej różnicy świadek ten posłużył się następującym przykładem: „jeżeli naprawa błotnika ma trwać 2 godziny to faktycznie trwa 2 godziny, ale jest rozłożona w czasie. Musimy zaszpachlować błotnik, pracownik odchodzi od auta, to musi wyschnąć i potem pracownik wraca. Pracownik przy aucie jest 2 godziny, ale auto stoi dłużej”. W kontekście liczby roboczogodzin podanej w kalkulacji naprawy (30,1) nie można zatem wykluczyć, że serwis był w stanie realnie zakończyć prace naprawcze dopiero w następnym tygodniu, po weekendzie przypadającym na dni 24 i 25 lipca. Oczywiste jest także, że do (...) należy doliczyć czas na schnięcie powłoki lakierniczej i dzień organizacyjny na wydanie pojazdu. Całość powyższych rozważań prowadzi do wniosku, że naprawa pojazdu marki S., przy założeniu nie hipotetycznego (jak czyni to pozwany), a realnego czasu na dostarczenie części zamiennych do serwisu, wykazanego stosowną dokumentacją, mogła się zakończyć najwcześniej po dniu 25 lipca 2021 roku. Tym samym roszczenie powoda dotyczące dodatkowych 6 dni najmu nieuznanych przez pozwanego jest w pełni zasadne, 17 dni (11 dni z decyzji plus 6 dni) najmu upływałoby bowiem w dniu 15 lipca 2021 roku. Wobec powyższej konkluzji jedynie na marginesie zaznaczenia wymaga, że w oparciu o materiał w aktach sprawy oraz przytoczone zeznania K. T. dopuścić należy zasadność najmu do dnia 2 sierpnia 2021 roku, tj. do daty, w której warsztat zakończył naprawę. Brak jest bowiem dowodów na to, że podmiot ten podejmował czynności naprawcze w sposób opieszały, w szczególności pozwany nie podważył zestawienia czynności naprawczych z k. 56. Dodatkowo nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że pełną kwotę odszkodowania pozwany wypłacił na mocy decyzji
z dnia 12 sierpnia 2021 roku, tymczasem, jak wyjaśniono wyżej, dopiero z datą wypłaty pełnego odszkodowania poszkodowany zobligowany jest do rozpoczęcia naprawy uszkodzonego auta. Z uwagi na ograniczenie żądania pozwu do kwoty 600 zł konkluzja ta nie ma jednak istotnego znaczenia w kontekście rozstrzygnięcia sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 września 2021 roku do dnia zapłaty.

Podstawę żądania odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie termin wymagalności świadczenia wynikał
z wystawionej przez powoda faktury, przy czym powód żądał odsetek od daty późniejszej.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387 zł obejmującą: opłatę sądową od pozwu – 100 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w stawce minimalnej – 270 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.