Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. w Ł., na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 7480 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił W. D. prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zakład nie uznał okresu pracy od 1 IV 1993 roku do 31 XII 1998 roku w (...) ponieważ przedłożone dokumenty nie potwierdzają pracy w I kategorii – zajmowane stanowisko ślusarz-spawacz nie jest wymienione w załączniku do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07-07-1983 r. Organ wskazał, iż wnioskodawca wykazał 24 lata 4 miesiące i 4 dni okresów składkowych, 1 miesiąc i 8 dni okresów nieskładkowych oraz 1 rok. 7 miesięcy i 7 dni okresów uzupełniających ( łącznie 25 lat ) w tym 14 lat 9 miesięcy i 9 dni okresów pracy w warunkach szczególnych (decyzja k. 38 akt ZUS).

W dniu 20 października 2016 roku wnioskodawca wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do emerytury oraz zasądzenia od organu rentowego na rzecz skarżącego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że posiada świadectwo pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, iż w okresie od 1 V 1992 roku do 30 IX 1999 roku pracował w takich warunkach w Zakładzie (...) w Ł. (odwołanie k. 2-6).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji ( odpowiedź na odwołanie k.29 ).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. D., urodzony w dniu (...), w dniu 8 lipca 2016 roku wystąpił z wnioskiem o emeryturę. Skarżący nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek k. 1-8 akt ZUS).

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2016 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury z uwagi na, że nie wykazał on wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych (decyzja k. 27 akt ZUS ).

Wnioskodawca nie odwołał się od powyższej decyzji ( okoliczność bezsporna).

W dniu 29 sierpnia 2016 roku złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie jego uprawnień do emerytury, załączając dodatkowe dokumenty ( wniosek k.32 akt ZUS).

Ubezpieczony był zatrudniony w Zakładach (...) w Ł. w okresie od 1 marca 1983 roku do 30 kwietnia 1992 roku na stanowisku ślusarza remontu maszyn, w pełnym wymiarze czasu pracy ( świadectwo pracy k.5 akt ZUS plik II).

Następnie od 1 V 1992 roku do 30 IX 1999 roku pracował w Zakładzie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacz - ślusarz (świadectwo pracy k.7 akt ZUS plik II i umowa o pracę akta osobowe k.46).

W dniu 23 października 1996 roku ubezpieczony otrzymał zaświadczenie lekarskie o możliwości wykonywania pracy na stanowisku spawacza (zaświadczenie akta osobowe k.46).

W okresie zatrudnienia wnioskodawca spawał gazowo i elektrycznie, np. grzejniki, parowniki (przesłuchanie wnioskodawcy W. D. e - protokół z 7 marca 2017 roku 01:20:02 w zw. z 00:06:23).

Zdarzało się, że ubezpieczony musiał „napawać” wał. Polegało to na nanoszeniu kolejnych warstw materiału na wał, aby uzyskał on odpowiednie rozmiary, poprzez spawanie. Była to wielogodzinna praca ( zeznanie świadka C. K. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:51:18 i 00:59:55).

Zakład zajmował się produkcją materiałów odzieżowych. Było tam bardzo dużo maszyn, które się psuły i wymagały przeróbek. Przy pracy wnioskodawcy pomagali ślusarze remontowi. Musieli coś przytrzymać i przygotować elementy do spawania (przesłuchanie wnioskodawcy W. D. e - protokół z 7 marca 2017 roku 01:20:02 w zw. z 00:06:23).

Spawanie odbywało się zarówno na czynnej hali produkcyjnej jak i na spawalni (przesłuchanie wnioskodawcy W. D. e - protokół z 7 marca 2017 roku 01:20:02 w zw. z 00:11:48, zeznanie świadka C. K. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:51:18, zeznanie świadka A. Z. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:32:24 i 00:40:47).

Pracował na takich oddziałach jak drukarnia, farbiarnia, apretura (zeznanie świadka A. Z. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:40:47).

Wnioskodawca pracował w dziale głównego mechanika. Pod koniec zatrudnienia, gdy ograniczano liczbę pracowników zdarzało się, że wnioskodawca musiał wymontować jakąś część z maszyny a następnie ją wmontować. Przy dużych awariach wszyscy pracownicy byli kierowani do ich usuwania. Naprawy te odbywały się na oddziałach będących w ruchu (przesłuchanie wnioskodawcy W. D. e - protokół z 7 marca 2017 roku 01:20:02, zeznanie świadka C. K. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:51:18, zeznanie świadka A. Z. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:40:47).

W przypadku spawania aluminium konieczne było używanie środka, wydawanego i rozlicznego przez przełożonego wnioskodawcy (przesłuchanie wnioskodawcy W. D. e - protokół z 7 marca 2017 roku 01:20:02 w zw. z 00:15:33 i 00:20:19, zeznanie świadka C. K. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:51:18, notatka k.60a ).

Wnioskodawca nie był oddelegowany do innej pracy. Nie miał też urlopów bezpłatnych. W zakładzie nie było również przestojów. Początkowo w zakładzie było dwóch spawaczy, ale później wnioskodawca został sam i jego praca była bardzo potrzebna. Zakład wypłacał dodatek za pracę w warunkach szczególnych (przesłuchanie wnioskodawcy W. D. e - protokół z 7 marca 2017 roku 01:20:02 w zw. z 00:15:33 i 00:20:19, zeznanie świadka A. Z. e - protokół z 7 marca 2017 roku 00:32:24 i 00:40:47, paski wypłat k.34v-35).

Zakład pracy wydał wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym poświadczono, iż był zatrudniony w okresie od 1 maja 1992 roku do 30 września 1999 roku i w tym czasie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym na stanowisku spawacza wymienionym w wykazie A, Dziale XIV/VII, poz. 12 pkt. 1 stanowiącym załącznik nr 2 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 VII 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (świadectwo pracy w warunkach szczególnych – akta osobowe k.46).

Ubezpieczony posiada 25 lat sumarycznego stażu ubezpieczeniowego, w tym 14 lat 9 miesięcy i 9 dni okresów pracy w warunkach szczególnych (okoliczność bezsporna).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bhp na okoliczność czy czynności wykonywane przez wnioskodawcę wyczerpywały stanowiska pracy określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W ocenie Sądu Okręgowego dowód ten był zbędny w sprawie ponieważ okoliczności istotne w sprawie zostały już wykazane innymi przeprowadzonymi dowodami, w szczególności zeznaniami świadków i samego wnioskodawcy. Nadto zakres czynności wykonywanych przez wnioskodawcę był charakterystyczny dla zawodu spawacza a zatem nie było potrzeby sięgania po wiadomości specjalne w tym zakresie.

Nadto sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika organu rentowego o otwarcie rozprawy i dopuszczenie kolejnych wniosków dowodowych w postaci załączenia akt osobowych innych pracowników ponieważ wniosek ten zgłoszony został z opóźnieniem i zmierzał jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania. Przypomnieć należy, iż pełnomocnik organu rentowego był obecny na rozprawie kończącej postępowanie podczas, której przesłuchani zostali zarówno świadkowie jak i wnioskodawca. Miał zatem pełną możliwość weryfikowania materiału dowodowego zarówno poprzez zadawanie pytań jak i poprzez zgłaszanie wniosków dowodowych. Żadnych jednak wniosków dowodowych nie zgłosił. Nie wykazał także, iż niemożliwe było zgłoszenie tych wniosków na terminie rozprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz.U.2013.1440) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Jak wynika z art. 184 ust. 2 powołanej ustawy, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z przepisu art. 32 wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasady przechodzenia na wcześniejsze emerytury oraz wykazy stanowisk do tego uprawniających określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 z późn. zm).

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych. W przekonaniu Sądu wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Przypomnieć należy, iż organ rentowy uznał, iż wnioskodawca wykazał 14 lat, 9 miesięcy i 9 dni pracy w warunkach szczególnych. Brakuje mu zatem jedynie 2 miesiące i 21 dni do wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Prace, które są uznane za pracę w szczególnych warunkach, zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Ponadto, na mocy upoważnienia wynikającego z § 1 ust. 2 rozporządzenia właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znaczenie ma zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu chemicznego i lekkiego

Jak wynika z treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, do prac w warunkach szczególnych należą wymienione w dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 14 „prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym”. Natomiast w załączniku nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu chemicznego i lekkiego w dziale XIV w pozycji 12 pkt 1 zostały wymienione prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym na stanowisku spawacza elektrycznego i gazowego.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnił warunku udowodnienia 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Nie kwestionował natomiast spełnienia przez niego pozostałych przesłanek uprawniających do nabycia wcześniejszej emerytury – przesłanki wieku i udowodnienia wymaganych ustawą okresów składkowych i nieskładkowych.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii w pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, iż ograniczenia dowodowe z § 2 rozporządzenia, zgodnie z którym wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy w świadectwie pracy w szczególnych warunkach, znajdują zastosowanie wyłącznie w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem świadectwo pracy ma walor wyłącznie dowodu z dokumentu i podlega swobodnej ocenie sądu na podstawie art. 233 k.p.c. tak, jak każdy inny dowód. Okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków / por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562/. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność rodzaju i charakteru wykonywanych przez wnioskodawcę czynności przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy oraz zeznania zgłoszonych świadków.

Analiza załączonych dokumentów osobowych oraz treści zeznań świadków, a wreszcie relacji samego wnioskodawcy potwierdziła w przekonaniu Sądu, że, będąc zatrudnionym na stanowisku ślusarza - spawacza, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on czynności spawacza gazowego i elektrycznego. Relacja świadków i samego wnioskodawcy była w tym zakresie zbieżna i wiarygodna. Prac spawalniczych było dużo. Nie było przestojów. Wnioskodawca nie był także oddelegowany do innych obowiązków. Zdarzało się jedynie, iż z uwagi na ograniczenie zatrudnienia w późniejszym okresie odwołujący musiał także wykonywać prace związane z bieżącą konserwacją i naprawą maszyn, które to jednak prace odbywały się na oddziałach będących w ruchu.

Praca taka jest także zaliczona do pracy w warunkach szczególnych.

Wskazuje na to analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje. W Dziale XIV (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25 wymieniono bieżącą konserwację agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Praca taka została także wymieniona w zarządzeniu Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r. (Dz.Urz.MG.1987.4.7). W dziale XIV załącznika A do ww. zarządzenia (zatytułowanym „Prace różne”) pod poz. 25 (zatytułowaną „Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”) w punkcie 1 wymienione są stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

Wątpliwości sądu budzi jedynie fakt, czy wnioskodawca istotnie był jedyną osobą wykonująca w spornym okresie prace spawalnicze. Potwierdził to zarówno wnioskodawca jak i jego świadkowie i to nawet w sytuacji okazania dokumentu, z którego wynika, iż inne jeszcze osoby odbyły stosowne szkolenie w 1995 roku. W ocenie sądu rozbieżność ta nie jest wynikiem celowego przekazywania nieprawdziwych informacji przez wnioskodawcę czy świadków, ale skutkiem upływu czasu i zatarcia się pewnych okoliczności w ich pamięci. Przypomnieć należy, iż zarówno ubezpieczony jak i świadkowie pracowali w (...), który zmieniał formę organizacyjną, przez wiele lat. Świadek C. K. rozpoznał na dokumencie swój charakter pisma i chociaż nie potrafił wytłumaczyć daty na dokumencie był szczerze przekonany, iż w tym czasie tylko wnioskodawca pracował jako spawacz.

Niezależnie jednak od tego czy wnioskodawca był w zakładzie jedynym spawaczem, istotne jest czy wykonywał on prace spawalnicze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a to zostało w toku sprawy potwierdzone. Nie przeczy temu także treść dokumentu, z którego wynika, iż wnioskodawca odbył stosowne przeszkolenie do spawania gaz-aluminium.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. sygn. I UK 393/10, opubl. LEX nr 950426/. Nie byłoby zatem dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07, opubl. OSNP 2009/21-22/290/. Taka jednak sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje skoro jednoznacznie ustalono, że zarówno prace spawacza jak i prace osoby zajmującej się naprawą i bieżącą konserwacja sprzętu na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace w szczególnych warunkach, wykonywane przez wnioskodawcę w ramach obowiązującej go normy czasu pracy należały do prac zaliczanych do wykonywanych w warunkach szczególnych.

Brak podstaw do uznania, iż wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – prac uznawanych za prace w warunkach szczególnych.

Na marginesie tylko dodać należy, iż z materialu dowodowego wynika, że te dodatkowe czynności nie były przez odwołującego wykonywane w początkowym okresie zatrudnienia, a dopiero w związku z ograniczeniem zatrudnienia, do uzyskania prawa do emerytury brakuje mu natomiast jedynie niespełna 3 miesiące pracy w warunkach szczególnych. Przez ten krótki okres niewątpliwie wykonywał wyłącznie prace spawacza.

Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że wnioskodawca w niniejszym postępowaniu udowodnił okres 5 lat i 8 miesięcy okresów pracy w szczególnych warunkach, co łącznie z okresami pracy w szczególnych warunkach uwzględnionymi przez organ rentowy daje ponad 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych.

Poza sporem pozostawało natomiast spełnienie przez wnioskodawcę pozostałych przesłanek wymaganych do nabycia wcześniejszej emerytury z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wnioskodawca bowiem w dacie wydania decyzji przez organ rentowy miał ukończone 60 lat, zaś na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki uprawniające do nabycia wcześniejszej emerytury z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Na podstawie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia. Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury w dniu 29 sierpnia 2016 roku a wiek ukończył 26 czerwca 2016 roku.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał S. S. prawo do emerytury od 1 sierpnia 2016 roku.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy rozstrzygnął w punkcie 2. wyroku stosownie do wyników postępowania i na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na rzecz W. D. kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika procesowego skarżącego Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. ( Dz. U. z 2015 roku , poz.1800) w brzmieniu obowiązującym do spraw wszczętych po dniu 27 października 2016 r., nadanym mocą § 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku (Dz.U.2016.1668).

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem oraz pouczeniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS wraz z aktami rentowymi.

3 IV 2017 roku.