Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 30 marca 2014 r., w sprawie z powództwa R. S. przeciwko H. J. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, Sąd Rejonowy w Kutnie IV Wydział Pracy oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności, orzeczonego w pkt 2 wyroku zaocznego z dnia 18 lutego 2015 r.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy - przytaczając treść art. 346 § 1 k.p.c. - podniósł, iż w przedmiotowej sprawie zachodziły wszelkie podstawy do wydania wyroku zaocznego i nie było podstaw do stwierdzenia naruszenia przepisów wskazujących na dopuszczalność jego wydania. Sąd zważył, że pozwany nie stawił się na wyznaczonym terminie rozprawy nie zajmując żadnego merytorycznego stanowiska w sprawie, natomiast doręczenie odpisu pozwu wraz z załącznikami i zawiadomieniem o terminie rozprawy było prawidłowe. W ocenie Sądu pozwany nie uprawdopodobnił okoliczności, iż jego niestawiennictwo na rozprawie było niezawinione.

Nadto Sąd zaznaczył, iż okoliczności podniesione w sprzeciwie, dotyczące wymiaru czasu pracy powoda, bez przedstawienia chociażby ewidencji czasu pracy powoda, nie uzasadniają automatycznej tezy o wątpliwości zasadności wyroku zaocznego.

W związku z powyższym Sąd I instancji oddalił wniosek, jako bezzasadny.

Powyższe rozstrzygnięcie w drodze zażalenia zostało zaskarżone w całości przez pełnomocnika pozwanego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1. naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 131 § 1 k.p.c., art. 139 § 1 i § 2 k.p.c., art. 339 § 1 k.p.c. i art. 346 § 1 k.p.c. polegające na nie zawieszeniu rygoru natychmiastowej wykonalności nadanemu wyrokowi zaocznemu z dnia 18 lutego 2015 r., w sytuacji gdy pozwany nie otrzymał zawiadomienia o nieudanej próbie doręczenia przesyłki (awizo), co powoduje, że nie zostały spełnione wszystkie konieczne przesłanki dla wydania wyroku zaocznego, a nadto przedstawione w sprzeciwie okoliczności wywołują uzasadnione wątpliwości co do zasadności samego wyroku zaocznego opartego wyłącznie na nieprawdziwych twierdzeniach powoda nie popartych jakimikolwiek dowodami, a to wobec ich braku,

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pozwany ze swojej winy nie stawił się na terminie rozprawy w dniu 18 lutego 2015 r. oraz, że doręczenie odpisu pozwu wraz z wezwaniem na termin rozprawy zostało dokonane w sposób prawidłowy, co nie odpowiada rzeczywistości.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę postanowienia i zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi zaocznemu z dnia 18 lutego 2015 r. w sprawie IV P 109/14.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 346 § 1 k.p.c. na wniosek pozwanego sąd zawiesi rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu, jeżeli wyrok ten został wydany z naruszeniem przepisów o dopuszczalności jego wydania albo jeżeli pozwany uprawdopodobni, że jego niestawiennictwo było niezawinione, a przedstawione w sprzeciwie okoliczności wywołują wątpliwości co do zasadności wyroku zaocznego. Zawieszając wykonalność wyroku, sąd może zarządzić środki zabezpieczenia.

Powołany przepis przewiduje zatem zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi zaocznemu w dwóch wypadkach, a mianowicie: jeżeli naruszone zostały przepisy o dopuszczalności wydania wyroku zaocznego (art. 339-341 KPC) oraz jeżeli pozwany uprawdopodobni, że jego niestawiennictwo było niezawinione i przedstawi w sprzeciwie okoliczności, które wywołują wątpliwości co do zasadności wyroku zaocznego. Przy czym druga przyczyna zawieszenia rygoru wymaga kumulatywnego zajścia dwóch przesłanek, tj. uprawdopodobnienia przez pozwanego, że jego niestawiennictwo na rozprawie było niezawinione oraz powołania się przez niego w sprzeciwie na okoliczności, które wywołują wątpliwości co do zasadności wyroku zaocznego. Za niezawinione niestawiennictwo należy uznać taką sytuację, w której pozwany nie mógł z przyczyn obiektywnych stawić się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, a ich ujawnienie w czasie właściwym wyłączałoby dopuszczalność wyroku zaocznego. Powody niestawiennictwa pozwanego powinny być przez niego uprawdopodobnione (zob. art. 243 KPC), nie wystarcza zatem samo ich przytoczenie we wniosku (KPC red. Marszałkowska - K. 2015 wyd. 13 / E. Z.).

W rozpatrywanej sprawie ponad wszelką wątpliwość pozwany nie wykazał, iż nie miał możliwości stawienia się przed Sądem na rozprawie w dniu 18 lutego 2015 roku z uwagi na brak wiedzy o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu z powodu wadliwego doręczenia odpisu pozwu i zawiadomienia o terminie rozprawy. Podkreślić należy, iż adres pozwanego podany przez stronę powodową w pozwie tj. ul. (...) (...)-(...) K., był zgodny z adresem wskazanym przez pozwanego do doręczeń (k. 23). Wysłane na ten adres zawiadomienia o terminie nie zostało jednak przez pozwanego odebrane w dniu 28 października 2014 r. - o czym świadczy załączony do akt sprawy oryginał nadania przesyłki pocztowej (k. 15). Z uwagi na fakt, iż adresat nie odebrał przesyłki doręczenia dokonano natomiast prawidłowo w trybie art. 139 § 1 k.p.c.

Analiza adnotacji poczynionych na zwróconej Sądowi przesyłce wskazuje nadto, że czynności operatora pocztowego i samego doręczyciela były dokonane prawidłowo. Jak wynika z adnotacji (...), korespondencja dla pozwanego była prawidłowo dwukrotnie awizowana w dniach 28 października 2014 r. i 5 listopada 2014 r., a zatem stwierdzenie skuteczności doręczenia było w pełni zasadne. Nie ma więc podstaw do przyjęcia za zażaleniem, że awizowanie zawiadomienia pozwanego o terminie rozprawy w niniejszej sprawie było dokonane z naruszeniem przepisów regulujących tryb doręczania przesyłek sądowych. Zarzut skarżącego, iż nie zostały dopełnione wszystkie wymagane czynności w procesie doręczania, nie został skonkretyzowany i nie mógł odnieść zamierzonego rezultatu. Jednocześnie pozwany w żaden sposób nie uprawdopodobnił, iż po jego stronie nie zachodziły przeszkody dla dokonania skutecznego doręczenia.

W świetle wyżej wskazanych okoliczności nie sposób uznać, iż niestawiennictwo pozwanego na rozprawie w dniu 18 lutego 2015 r. było niezawinione, a do wydania wyroku zaocznego doszło z naruszeniem przepisów o dopuszczalności jego wydania. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż pozwany został powiadomiony w drodze prawidłowego doręczenia zastępczego o terminie rozprawy. Podnoszony w zażaleniu argument, że pismo - mimo dochowania warunków zastosowania art. 139 § 1 k.p.c. - do adresata nie dotarło, nie ma żadnego wpływu na uznanie skuteczności doręczenia. Tym samym nie może stanowić okoliczności usprawiedliwiającej żądanie zawieszenia rygoru nieobecność pozwanego na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku zaocznego. W konsekwencji, w wyniku nieuprawdopodobnienia przez pozwanego, że jego niestawiennictwo na rozprawie było niezawinione, powołanie się przez niego w sprzeciwie na okoliczności podważające zasadność wyroku zaocznego samo przez się nie mogło stanowić podstawy zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie w pełni zatem odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę i na podstawie art. 385 k,p,c. w zw. z art. 397 § 2 k,p,c. Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł, jak w sentencji.

Przewodniczący: Sędziowie:

Z. Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.