Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2016 roku w sprawie z powództwa Miasta S. W. Zarządu (...) w W. przeciwko S. W. (1) o zapłatę, Sąd Rejonowy w Skierniewicach w pkt. 1. zasądził od S. W. (1) na rzecz Miasta S. W. Zarządu (...) w W. kwotę 448,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi: a. od kwoty 224,40 zł od dnia 23 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz b. od kwoty 224,40 zł od dnia 30 października 2014 roku do dnia zapłaty, oddalając w pkt. 2 powództwo w pozostałej części.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w zakresie pkt. 2,
tj. w zakresie kwoty należności głównej 92 zł stanowiącej różnicę pomiędzy zasądzoną kwotę 448,80 zł, a dochodzoną kwotę 540,80 zł. Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie przepisu art. 34a ust. 2 ustawy prawo przewozowe z dnia 15 listopada 1984 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 915) w zw. z pkt VIII.l. załącznika do uchwały Nr LXVI/1807/2013 Rady M. S. W. z dnia 3 października 2013r.(Dz.Urz.Woj. M. z 2013 poz. 11320) zmieniającej uchwałę nr XVI/301/2011r z dnia 26 maja 2011r. (Dz. Urz. Woj. M.. Z 2011 nr 99 poz. 3140) poprzez ich niezastosowanie w niniejszej sprawie a jednocześnie bezpodstawne zastosowanie przepisów rozporządzenia Ministra Transportu wydanego na podstawie art. 34a ust. 1 ustawy prawo przewozowe, który nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Tym samym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 540,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 270,40 zł od dnia 23.08.2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 270,40 zł od dnia 30.10.2014 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z żądaniem pozwu, oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku w kierunku w niej postulowanym.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Przede wszystkim stosownie do treści art. 33a ust. 1 Prawa przewozowego przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu. W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty (art. 33a ust. 3 Pr. przewozowego). W razie stwierdzenia braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty (art. 33a ust. 4 Pr. przewozowego). Pobrana należność za przewóz i opłata dodatkowa, po uiszczeniu opłaty manipulacyjnej odpowiadającej kosztom poniesionym przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego, podlegają zwrotowi, a w przypadku wezwania do zapłaty – umorzeniu, w przypadku udokumentowania przez podróżnego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia przewozu, uprawnień do bezpłatnego lub ulgowego przejazdu (art. 33 ust. 4 Pr. przewozowego). Powyższy przepis (zdanie drugie) stosuje się odpowiednio w razie posiadania przez podróżnego ważnego dokumentu przewozu, którego nie miał podczas przejazdu, a także do zwrotu i umarzania należności za przewóz i opłaty dodatkowej. Wskazać przy tym należy, że wysokość opłaty dodatkowej, jak i opłaty za podróż, nie są dowolnie kształtowane przez stronę powodową, a znajdują swoje źródło w przepisach prawa miejscowego.

W świetle powyższych przepisów roszczenie strony powodowej należało uznać za uzasadnione. W sprawie zostało udowodnione, że pozwany korzystając z komunikacji miejskiej nie posiadał biletu i za to zgodnie z powołanymi przepisami został zobowiązany do zapłaty kwoty 270,40 zł, składającej się z: należności za przewóz w wysokości 4,40 zł oraz opłaty dodatkowej w wysokości 266,00 zł, które miały być uiszczone w terminie 14 dni od daty wystawienia wezwania do zapłaty z dnia 17 kwietnia 2015 roku. Jednocześnie powyższe należności wynikały z uchwały nr XVI/301/2011 Rady m. st. W. z dnia 26 maja 2011 roku w sprawie opłat za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego, zaś ich wysokość została określona w (...) stanowiącej załącznik do tej uchwały.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w pkt. 1,2,3, 5 i 6 w ten sposób, że w pkt. 1 podwyższył zasądzoną kwotę 448,80 zł do kwoty 540,80 zł, zaś kwoty 224,40 zł wskazane w podpunktach a i b do kwot po 270,40 zł, uchylając tym samym pkt. 2 wyroku.

Zmiana wyroku w zakresie roszczenia głównego skutkować musiała również zmianą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji. O kosztach tych należało orzec w oparciu o art. 98 k.p.c., tj. odpowiedzialności za wynik procesu. Powód poniósł w niniejszej sprawie koszty w łącznej wysokości 270 złotych, obejmującej kwotę: 30 zł tytułem opłaty od pozwu, kwotę 60 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie kuratora oraz kwotę 180 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powódki ustaloną na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2013.490 j.t.) w zw. z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804). Dlatego też, Sąd w pkt. 3, któremu nadał pkt. 2 zasądzoną kwotę 224,10 zł podwyższył do kwoty 270 złotych. Taką bowiem kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu winien uiścić pozwany na rzecz powódki. W pkt. 5 wyroku, któremu Sąd nadał numer 4 uwzględniając wynik postępowania pierwszoinstancyjnego, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Skierniewicach kwotę 120 zł tytułem wydatków sądowych poniesionych przez Skarb Państwa. Tym samym Sąd uchylił pkt. 6 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 90 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, na które złożyła się opłata od apelacji w wysokości 30 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powódki w wysokości 60 zł ustalonej na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2013.490 j.t.) w zw. z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804).