Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2017 roku wydanym w sprawie z powództwa E. K. przeciwko B. K. (1) i L. B. M. o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od L. B. M. na rzecz powódki kwotę 38.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.317 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu , przy czym wyrok ten z stosunku do pozwanej L. B. M. jest zaoczny co skutkowało orzeczeniem rygoru natychmiastowej wykonalności . Jednocześnie Sąd Rejonowy oddalił powództwo w stosunku do B. K. (1) i nie obciążył powódki kosztami procesu wobec tej pozwanej .

Sąd I instancji dokonał następujących ustaleń :

B. K. (1) jest właścicielką kilku nieruchomości na terenie Ł. , między innymi nieruchomości położonej przy ul. (...) . W dniu 23 sierpnia 2007 roku B. K. (1) zawarła z R. M. , prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą A.-Lex umowę o zarządzanie nieruchomością m.in. położoną w Ł. przy ul. (...) . Firmę tę prowadził R. M. jako zarejestrowany przedsiębiorca , a w jego imieniu przy negocjacjach zakończonych podpisaniem umowy z dnia 23 sierpnia 2007 roku działa jego matka L. M. . Właścicielka nieruchomości udzieliła również L. M. pełnomocnictwa do zarządzania majątkiem i w ramach tego pełnomocnictwa L. M. za wiedzą i zgodą B. K. (1) wykonywała czynności zarządu nieruchomościami , w tym zawierała umowy najmu z najemcami . To L. M. decydowała o tym jakiem mieszkanie będzie wynajęte , za jaką kwotę , z jakim lokatorem będzie podpisana umowa . L. M. pobierała od najemców kaucje mieszkaniowe , których wysokość sama ustalała , z tym , że umowy najmu nie zawierały postanowień dotyczących kaucji , zaś B. K. (1) nie była informowana o tej praktyce . Dokumentacja dotycząca kaucji była przechowywana w oddzielnym segregatorze , do którego dostęp miała wyłącznie L. M. .

W dniu 4 lipca 2008 roku powódka zawarła jako najemca z B. K. (1) reprezentowaną przez L. B. M. jako wynajmującą umowę najmu lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) . Dla zabezpieczenia należności wynikających z umowy najmu najemczyni zobowiązała się do dostarczenia notarialnie podpisanego „oświadczenia o poddaniu się rygorowi egzekucji „ , ale umowa nie przewidywała postanowienia dotyczącego kaucji . L. M. poinformowała ustnie powódkę , że kaucja jest obowiązkowa i że bez jej uiszczenia nie zostanie zawarta umowa najmu . Powódka wpłaciła tytułem kaucji 38.000 złotych. Pokwitowanie zostało opatrzone pieczęcią B. K. (1) i znalazł się podpis L. M. . Przy przekazaniu kaucji nie uczestniczyła B. K. (1) , a jedynie L. M. .

W listopadzie 2011 roku powódka zwróciła się do L. M. o zaliczenie części kaucji w kwocie 10.000 złotych na poczet czynszu . L. M. wyraziła na to zgodę . W 2012 roku B. K. (2) zaczęła podejrzewać , że nieruchomości nie są zarządzane prawidłowo ponieważ stopniowo spadała wysokość przychodów wykazywanych przez L. M. . Zatrudniony przez B. K. (1) windykator potwierdził , że część osób figurujących na liście przekazanej przez L. M. posiada pokwitowania zapłaty czynszów , a część lokatorów powołuje się na zapłaconą kaucję .

W dniu 27 sierpnia 2013 roku powódka ponownie zwróciła się o potrącenie części kaucji na poczet czynszu . Wówczas pozwana B. K. (1) zwróciła się do powódki o dostarczenie dokumentacji dotyczącej najmu lokalu , a w piśmie z dnia 20 listopada 2013 roku zakwestionowała przyjęcie kaucji w swoim imieniu , wskazując , że L. M. nie była upoważniona do pobierania kaucji od lokatorów . W tym samym okresie okazało się , że jeden z lokatorów wystąpił ze sprawą do Sądu przeciwko B. K. (1) o zwrot kaucji i uzyskał wyrok zaoczny , ponieważ jako adres do doręczeń dla pozwanej była wskazana firma (...) . Pozwana nie dostała natomiast wyroku zaocznego , a L. M. nie poinformowała jej o wyroku . Po wszczętej przeciwko B. K. (1) egzekucji z zapadłego wyroku zaocznego B. K. (1) odwołała pełnomocnictwo udzielone L. M. .

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV K 34/14 L. M. została uznana winną m.in. tego ,że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła szereg osób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem po uprzednim wprowadzeniu pokrzywdzonych w błąd co do możliwości wystąpienia w przyszłości o zwrot kaucji i możliwości uzyskania jej zwrotu od właścicielki nieruchomości B. K. (1) .

Po tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji zasądził kwotę dochodzoną pozwem od L. M. , oddalając powództwo w stosunku do B. K. (1) . Sąd po pierwsze powołał się na treść art. 6 ust 1 i 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów , mieszkaniowych zasobach gminy i zmianie Kodeksu Cywilnego ( Dz U z 2014 poz. 150 ze zm ) , który normuje instytucję kaucji mieszkaniowej zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu i zwrócił uwagę na fakt, że w myśl tych przepisów kaucja nie może przekraczać dwunastokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal według stawki z dnia zawarcia umowy . W związku z tym tylko w zakresie pobrania kaucji w wysokości dwunastokrotności czynszu jest czynnością zwykłego zarządu , natomiast pobranie jej w wysokości 38.000 złotych , przy czynszu w wysokości 600 zł czyniło czynność pobrania kaucji w wysokości przekraczającej 7.200 złotych czynnością nieważną zgodnie z art. 58 § 1 kc, przekraczającą zakres zwykłego zarządu . Natomiast B. K. (1) udzielając pełnomocnictwa ogólnego upoważniła L. M. tylko do dokonywania czynności zwykłego zarządu . Skoro zatem L. M. pobrała kaucję od powódki z przekroczeniem zakresu pełnomocnictwa czynność taka powinna być potwierdzona przez udzielającą pełnomocnictwa B. K. (1) . Brak takiego potwierdzenia uzasadnia zastosowanie art. 103 § 3 kc , zgodnie z którym kto zawarł umowę w cudzym imieniu , nie będąc do tego umocowany , obowiązany jest do zwrotu tego , co otrzymał od drugiej strony w wykonaniu umowy oraz do naprawienia szkody , jaką osoba poniosła przez to , że zawarła umowę , nie wiedząc o braku umocowania lub przekroczenia tego zakresu . Ten wywód prowadzi do konstatacji , że obowiązaną do zwrotu kaucji jest L. M. .

Sąd I instancji podkreślił ponadto , że spośród konkurujących podstaw odpowiedzialności deliktowej pozwanej B. K. (1) do rozważenia pozostają przepisy art. 430 kc i art. 429 kc . Pozwana B. K. (1) powierzyła zarządzanie swoją nieruchomością R. M. prowadzącemu działalność gospodarczą obejmującą zarządzenie nieruchomościami . Pozwana wiedziała również , że firma (...) zatrudnia licencjonowanego zarządcę . W ocenie sądu art. 429 kc wyłącza odpowiedzialność powierzającego wykonanie czynności wtedy , gdy powierza on profesjonalnemu podmiotowi wykonanie czynności w sposób całkowicie samodzielny . R. M. oraz L. M. jako jego pracownik w ramach zwykłego zarządu podejmowali samodzielnie czynności zarządu nieruchomością , poczynając od zawierania umów z dostawcami mediów, zawierania umów z lokatorami , dokonywaniem napraw czy usuwaniu awarii . B. K. (1) nie wydawała żadnych wiążących poleceń tym podmiotom , a zatem podmioty te były samodzielne w swoich działaniach zarządczych . Natomiast R. M. miał firmę zajmująca się profesjonalnym zarządzaniem nieruchomością , która działała na rynku od 2005 roku ,miał stałe biuro firmy . Pozwana powierzyła zarząd swoimi nieruchomościami osobie , przedsiębiorstwu lub zakładowi , które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności , a więc nie można przypisać jej winy w wyborze , a tym samym B. K. (1) uwolniła się od odpowiedzialności za działania podmiotu zarządzającego nieruchomościami . Jeżeli podmiot ten wyrządził szkodę powódce – pobrał pieniądze bez podstawy umownej i nie rozliczył się z tych środków – za szkodę tę odpowiada podmiot profesjonalnie zarządzający , a nie pozwana B. K. (1) .

W ocenie Sądu I Instancji przytoczone powyżej argumenty wykluczają także odpowiedzialność właścicielki nieruchomości na podstawie art. 471 kc w związku z art. 474 kc ponieważ L. M. , nadużywając zaufania mocodawczyni i zagarniając pobrane od lokatorów pieniądze , nie brała udziału w wykonywaniu zobowiązania wynikającego z ważnej i skutecznej umowy o pobranie kaucji mieszkaniowej zawartej pomiędzy B. K. (1) a powódką . Nie powstała zatem więź obligacyjna skutkująca zwrotem kaucji po stronie właścicielki .

Ostatecznie Sąd I instancji uznał , że podmiotem odpowiedzialnym za zwrot nienależnie pobranej kaucji mieszkaniowej jest L. M. , a jej odpowiedzialność deliktowa wynika z treści art. 415 kc . Żądając kwoty 38.000 złotych kaucji mieszkaniowej L. M. działała z naruszeniem art. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów , co skutkuje nieważność umowy o pobranie kaucji , a to z kolei wskazuje na zawinione wyrządzenie powódce szkody .

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc uznając , że pozwana L. M. będąc sprawczynią umyślnego deliktu powinna naprawić szkodę bezzwłocznie , nawet bez wezwania .

O kosztach poniesionych przez powódkę Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc , natomiast na podstawie art. 102 koc sąd nie obciążył powódki kosztami procesu na rzecz B. K. (1) uznając , że powódka wytaczając powództwo mogła mieć uzasadnione przekonanie , że osobą odpowiedzialną za zwrot kaucji jest wyłącznie B. K. (1) .

Apelację od wyroku wywiodła powódka , zaskarżając go w zakresie rozstrzygnięcia oddalającego powództwo wobec B. K. (1) i wnosząc o jego zmianę i zasądzenie solidarnie od pozwanych B. K. (1) i L. M. na rzecz powódki kwoty 38.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie solidarnie kosztów procesu za I i II instancję .

Zaskarżonemu wyrokowi apelacja zarzuciła naruszenie :

1. przepisów prawa procesowego tj art. 233 § 1 kpc poprzez przyjęcie dowolnej , a nie swobodnej oceny dowodów, w której nie przyjęcie, że umowa z dnia 23 sierpnia 2007 roku o administrowanie nieruchomości ma charakter pozorny , a na podstawie pełnomocnictwa z dnia 23 sierpnia 2007 roku L. M. była upoważniona do dokonania wszelkich czynności prawnych związanych z zarządem nieruchomościami . Ponadto apelacja zarzuca ,że Sąd I instancji nieprawidłowo przyjął, że B. K. (1) nie wiedziała o pobranych kaucjach , a pobrane kwoty nie wpłynęły do jej majątku , a ponadto , że pozwana B. K. (1) dołożyła należytej staranności w wyborze na administratora swoich nieruchomości L. M. w sytuacji , gdy umowa zawarta z R. M. miała charakter pozorny . Ponadto apelacja zarzuca naruszenie art. 253 zd. 1 kpc poprzez przerzucenie ciężaru dowodu udowodnienia prawdziwości dokumentu tj pokwitowania z dnia 8 lutego 2012 roku na stronę powodową , w sytuacji gdy to strona pozwana jest stroną zaprzeczającą jego prawdziwości .

2. przepisów prawa materialnego tj .

- Art. 65 § 1 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie błędnej wykładni oświadczeń stron w zakresie umowy z dnia 23 sierpnia 2007 roku oraz pełnomocnictwa z tej samej daty , w rzeczywistości nie uznając , że umowa ta w rzeczywistości upoważniała L. M. do pobrania kaucji od nowych lokatorów

- art. 83 § 1 kc poprzez jego niezastosowanie , podczas gdy umowa o administrowanie nieruchomościami z dnia 23 sierpnia 2007 roku miała charakter pozorny

- art. 103 § 3 kc poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie , że pozwana L. M. przyjmując kaucję od powódki działała jako falsus procurator , w sytuacji gdy L. M. była upoważniona do pobierania w imieniu B. K. (1) kaucji od nowych lokatorów ;

- art. 415 kc poprzez jego niezastosowanie i nieprzypisanie odpowiedzialności pozwanej B. K. (1) za zawinione zachowanie L. M. oraz przyjęcie że do zwrotu wpłaconej przez powódkę kaucji może dojść wyłącznie w sytuacji wpłynięcia kaucji do majątku pozwanej B. K. (1)

- art. 429 kc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji , gdy B. K. (1) powierzyła bezpośrednio L. M. administrowanie swoimi nieruchomościami , w tym do pobierania kaucji , a nie posiadała kompetencji do zarządzania nieruchomościami ;

- art. 471 kc poprzez jego niezastosowanie i nie przypisanie B. K. (1) odpowiedzialności za zwrot wpłaconej przez powódkę kaucji w związku z zawarciem umowy najmu z dnia 4 lipca 2008 roku pomimo , że L. M. przy zawieraniu tej umowy działała w imieniu i na rzecz pozwanej B. K. (1)

- art. 474 kc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji , gdy B. K. (1) powierzyła L. M. administrowanie swoimi nieruchomościami , w tym pobieranie kaucji , a druga z pozwanych nie miała kompetencji do wykonywania powierzonych obowiązków ani nie zatrudniała osoby posiadającej kompetencje do takiego zarządzania ;

- art. 6 ust 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie , że w przypadku pobrania kaucji zabezpieczającej w wysokości większej niż wskazana w ustawie osoba , w imieniu której pobrano kaucję na podstawie ważnego pełnomocnictwa jest zwolniona z obowiązku zwrotu wpłaconej kaucji , ponieważ pełnomocnictwo obejmujące upoważnienie do dokonana czynności jest sprzeczne z prawem i jest nieważne .

W odpowiedzi na apelację pozwana B. K. (1) wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej B. K. (1) zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu .

Wbrew twierdzeniom skarżącej ocena wiarygodności i mocy dowodów , przeprowadzonych w sprawie została przez Sąd Rejonowy dokonana w sposób rzetelny , zgodnie z kryteriami zakreślonymi w art. 233 § 1 kpc . Zgodnie z utrwalona wykładnią kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów grupuje się następująco : 1/ doświadczenie życiowe, 2/ inne źródła wiedzy 3/ poprawność logiczna 4/ prawdopodobieństwo wersji .

W apelacji strona powodowa nie wykazała , aby doszło do oceny dowodów zgromadzonych w sprawie z uchybieniem któregokolwiek z kryteriów , o których mowa powyżej . Skuteczne postawienie takiego zarzutu nie może bowiem polegać na stawianiu odmiennych ustaleń faktycznych pozostających subiektywną oceną skarżącej . Podnieść należy , że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym , to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać , choćby w równym stopniu , na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w wypadku , gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego , jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych , to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 II CKN 817/00 LEX nr 56906 )

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja powódki nie zawiera argumentacji , która mogłaby skutecznie podważyć dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego . W utrwalonej linii orzeczniczej wskazywano bowiem , że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas , gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1997 II UKN 77/96 , z dnia 27 lutego 1997 I PKN 25/97 OSNAPiUS nr 21 poz. 420 )

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał , że w niniejszej sprawie nie doszło do przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów , a Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne , zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia . Z okoliczności ustalonych przez Sąd I instancji wynika bowiem , że L. M. wykorzystywała powierzoną przez B. K. (1) funkcję administratorki do osiągnięcia korzyści majątkowej w sposób sprzeczny z prawem , co starała się skutecznie ukryć przed swoją mocodawczynią . Sąd I instancji między innymi w oparciu o zeznania świadków E. S. , A. B. i D. K. ustalił ,że L. M. prowadziła dodatkową dokumentację obejmującą umowy najmu i pobierania kaucji mieszkaniowej , bez wiedzy i zgody B. K. (1) . Właścicielka nieruchomości nie była informowana o procederze pobierania kaucji , a środki tak uzyskane nie były jej przekazywane . Umowy potwierdzające pobranie kaucji były w wyłącznej dyspozycji L. M. , a administratorka ingerowała również w sporządzane raporty kasowe . O tym , że administratorka L. M. prowadziła proceder przestępczy w opisanym zakresie dowodzi również fakt prawomocnego jej skazania wyrokiem karnym . Dowody te potwierdziły w całej rozciągłości wiarygodność przedstawionej przez B. K. (1) wersji wydarzeń , a w szczególności fakt , że nie wiedziała ona o pobieranych kaucjach, w tym o pobranej od powódki kaucji 38.000 złotych .

Za dowód odmiennego założenia nie mogła służyć natomiast dopisana na piśmie powódki z dnia 13 stycznia 2012 roku zgoda na zaliczenie części kaucji na rzecz czynszu . Rzeczywiście , pozwana B. K. (1) zaprzeczyła faktowi , że dokonała tego zapisu , natomiast do akt sprawy została załączona jedynie kserokopia bez poświadczenia jej za zgodność z oryginałem , a wiec dokument , który nie może ostać się jako dowód w sprawie . Strona powodowa nie złożyła natomiast oryginału tego pisma z dopiskiem . W tym stanie rzeczy nie może ostać się rozumowanie strony skarżącej , że B. K. (1) wiedziała o pobieranych od lokatorów , w tym od powódki kaucji i zaakceptowała fakt , że jej pełnomocnik przywłaszcza sobie pieniądze lokatorów . Nie może bowiem umknąć uwadze fakt , że B. K. (1) odkryła proceder zawłaszczenia pieniędzy pochodzących od lokatorów przez L. M. po ustaleniach poczynionych przez windykatora wynajętego przez B. K. (1) i odkryciu , że w sposób przed nią ukryty doszło do egzekucji sądowej na skutek prawomocnego zasądzenia zwrotu kaucji innego lokatora . Należy wiec uznać , że Sąd I instancji dokonał wnikliwej i trafnej oceny przedstawionych w sprawie dowodów , w oparciu o które wyprowadził prawidłowe wnioski jurydyczne wykluczające przyjęcie odpowiedzialności przez B. K. (1) . Skarżąca nie przedstawiła natomiast jakichkolwiek merytorycznych argumentów , które pozwalałyby wyprowadzić inne niż tego dokonał Sąd I instancji ustalenia oraz trafność zapadłego w sprawie orzeczenia . Dla podważenia dokonanej przez Sąd oceny dowodów oraz poczynionych w oparciu o nią ustaleń nie jest wystarczające wyprowadzenie ze zgromadzonego materiału dowodowego takich wniosków co do okoliczności faktycznych danej sprawy , które pozostają w sprzeczności z logiką i doświadczeniem życiowym .

Nie można podzielić stanowiska skarżącej w kwestii naruszenia art. 103 kc . Należy bowiem przypomnieć , że do potwierdzenia pobrania kaucji nie doszło , a powołany przepis pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie . Przepis art. 103 kc stanowi o potwierdzeniu przez mocodawcę czynności prawnej dokonanej w jego imieniu przez rzekomego pełnomocnika z osobą trzecią jako na przesłankę ważności czynności . Umowa ta bowiem jest nieważna z innych przyczyn . W doktrynie przyjmuje się najczęściej , że skoro w umowie przewidziano wpłatę kaucji w wysokości przekraczającej dwunastokrotność miesięcznego czynszu najmu , to dokonana czynność prawna jest nieważna w całości jako sprzeczna z ustawą w związku z treścią art. 58 § 1 kc w związku z art. 6 ust 1 zd II ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów , mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego ( Dz U z 2016 poz. 1610 ze zm ) . Nie można uznać takiej umowy za ważną tylko częściowo , tj w zakresie kwoty przekraczającej ustawowo dopuszczalny próg , bowiem nie przewiduje tego wyraźna regulacja ustawowa . Jeżeli więc przyjąć , że umowa kaucji jest nieważna jako sprzeczna z prawem z uwagi na występujące w niej postanowienia , to bez znaczenia jest kwestia ewentualnego usanowania tych braków , które to braki mają przyczynę w fakcie zawarcia czynności przez nieumocowanego pełnomocnika .

Nie jest również uzasadniony zrzut stawiany w apelacji naruszenia art. 430 kc przez błędne przyjęcie przez Sąd I instancji , że szkoda jaką poniosła powódka powstała jedynie przy okazji powierzonych czynności w ramach udzielonego pełnomocnictwa . Zarzut ten został oparty na twierdzeniu powódki , że pobieranie kaucji przez L. M. od najemców pozostawało w związku przyczynowym z administrowaniem nieruchomością . Doprowadzenie lokatorów przez administratorkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem dla osiągniecia korzyści majątkowej nie można zaliczyć do powierzonych przez właścicielkę czynności związanych z zarządzaniem nieruchomością . Sąd I instancji prawidłowo więc uznał , że szkoda , którą poniosła powódka powstała jedynie przy okazji wykonywania przez L. M. powierzonych jej w ramach udzielonego pełnomocnictwa czynności , które administratorka wykorzystała wywołując u powódki przeświadczenie , że pobieranie kaucji następuje w imieniu wynajmującej i zgodnie z jej wolą .

W tym stanie sprawy , uznając bezzasadność postawionych zarzutów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc . oddalił apelację .

O kosztach apelacyjnych Sąd orzekła na podstawie art. 98 kpc , obciążając obowiązkiem ich zwrotu powódkę na rzecz B. K. (1). Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika na podstawie § 2 pkt 5 oraz § 10 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz U z 2015 poz. 1800 ze zm ) .