Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Torbińska

Protokolant: sekr. sąd. Zofia Szlachetka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2016 r. w Z.

sprawy z oskarżenia Komisariatu Policji w B.,

przeciwko M. K., nazwisko rodowe C., córce J. i J., urodz. (...) w Z.,

obwinionej o to, że:

- w dniu 28 listopada 2015 roku, około godziny 10.15, w miejscowości G., na ul. (...), kierując samochodem marki S., o numerze rejestracyjnym (...), nie dostosowała prędkości do warunków panujących na drodze, skutkiem czego straciła panowanie nad pojazdem, zjechała z jezdni i uderzyła w betonowy przepust,

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 19 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

I obwinioną M. K. uniewinnia od popełnienia czynu zarzuconego
we wniosku o ukaranie,

II na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.-

Sygn. akt II W 21/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 listopada 2015 r. obwiniona M. K., kierując samochodem marki S., z napędem na cztery koła, o numerze rejestracyjnym (...), poruszała się drogą przebiegającą przez G., jadąc od strony G. w kierunku B.. Około godziny 10.15, będąc na ul. (...) w G., poruszając się z prędkością około 40 km/h, zauważyła nadjeżdżający z naprzeciwka samochód osobowy. Szerokość jezdni na tym odcinku wynosi 4,9 m. Zbliżyła się więc do prawej krawędzi jezdni, by bezpiecznie z nim wyminąć. Droga była przykryta śniegiem. Pod warstwą śniegu z prawej strony, patrząc w kierunku jazdy obwinionej, znajdował się ubytek asfaltu w jezdni, z uskokiem na krawędzi o wysokości około 7 - 10 cm, ciągnący na długości gdzieś 20 m. Obwiniona zjeżdżając do prawej strony jezdni wjechała w ten niewidoczny dla niej, przysypany śniegiem ubytek. Gdy prawe koła zsunęły się, wpadając w wyrwę auto przechyliło - chcąc wrócić na asfalt odbiła kierownicą w lewo, w wyniku czego wpadła na zaśnieżonej nawierzchni w poślizg, wjechała do przydrożnego rowu po lewej stronie drogi i uderzyła w znajdujący się tam betonowy przepust. Miejsce zdarzenia znajdowało się w obszarze zabudowanym, z ustawowym ograniczeniem prędkości do 50 km/ h. Nie było oznaczone znakami ostrzegającymi o nierównej drodze (...), niebezpiecznym poboczu A-31, czy innym niebezpieczeństwie A-30. Na skutek zawiadomienia policji, na miejsce przyjechali funkcjonariusze policji, którzy przeprowadzili badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu u kierującej z wynikiem negatywnym oraz dokonali oględzin pojazdu i miejsca zdarzenia, nakładając na obwinioną mandat w kwocie 100 zł, którego przyjęcia odmówiła. W następstwie zdarzenia w samochodzie marki S. prowadzonym przez obwinioną M. K. uszkodzeniu uległy - prawe tylne drzwi, prawe przednie drzwi, prawe nadproże, mocowanie reflektorów przednich, przedni zderzak, chłodnica, klimatyzacja, opona oraz zbiornik płynu do spryskiwaczy. Na tym odcinku drogi zimą z powodu ubytku w asfaltowej jezdni stosunkowo często dochodzi do zdarzeń drogowych związanych z wjeżdżaniem kierowców w powstały na jezdni uskok.

(dowód: notatka urzędowa Komendy Powiatowej Policji w Z. z dnia 28 listopada 2015r. - k. 1, protokół Komendy Powiatowej Policji w Z. z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym z dnia 28 listopada 2015r. - liczba porządkowa w rejestrze badań 450/15 - k. 2, protokół Komendy Powiatowej Policji w Z. oględzin pojazdu marki S., nr rej (...) z dnia 28 listopada 2015r. - k. 3-4, wydruki komputerowe ośmiu zdjęć uszkodzonego pojazdu i miejsca zdarzenia - k. 5-12, przedłożone przez obwinioną w toku rozprawy z dnia 6 maja 2016r. 4 wydruki komputerowe zdjęć miejsca zdarzenia - k. 27, wyjaśnienia obwinionej M. K. - k. 28-29, zeznania świadków W. R. - k. 29, A. R. - k. 29-30, R. K. - k. 30 i A. K. - k. 30-31).

Obwiniona M. K. nie była karana. Nie leczy się psychiatrycznie, ani neurologicznie. Posiada wyuczony zawód krawcowej. Jest na utrzymaniu męża - S. K., który pozostaje zatrudniony w (...) w B. jako sprzedawca - magazynier, za wynagrodzeniem w kwocie ok. 2.200 zł netto miesięcznie. Zajmuje się prowadzeniem domu i wychowaniem trójki małoletnich dzieci. Nie ma własnych źródeł dochodu. Posiada trzy pokoje na wynajem jednak w zeszłym roku - 2015r., nie osiągnęła z tego tytułu żadnego dochodu. Wraz z mężem pozostaje współwłaścicielką domu, w którym zamieszkują oraz gospodarstwa rolnego o pow. 1 ha. Obwiniona nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

(dowód: oświadczenie obwinionej M. K. - k. 28, Informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego dot. obwinionej M. K. z dnia 16 grudnia 2015r. - k. 25).

Obwiniona M. K. nie przyznała się do popełniania zarzuconego jej czynu. Jak wskazała, iż w dniu 28 listopada 2015 r. jechała przez miejscowość G. w kierunku B.. Poruszała się z prędkością około 40 km/h, mając włączony napęd na cztery koła. Ustępując miejsca jadącemu z przeciwka samochodowi osobowemu, który nie poruszał się przy krawędzi jezdni lecz bliżej jej środka zjechała do prawej krawędzi całkowicie zaśnieżonej jezdni i wtedy prawe koła jej auta zsunęły się, wpadając w niewidoczny dla niej, znajdujący pod warstwą śniegu ubytek w asfaltowej części drogi. Chcąc wrócić z powrotem na asfalt skręciła kierownicą w lewo, co spowodowało na nieodśnieżonej drodze poślizg, wskutek którego wjechała do przydrożnego rowu i uderzyła w betonowy przepust. Poduszki w aucie nie wystrzeliły, mimo że pojazd był poważnie uszkodzony - jego naprawa kosztowała 4.600 zł, co jej zdaniem potwierdza poruszanie się z niewielką prędkością. Po ok. 20 minutach pojawił się jej brat z ojcem. Zdecydowano o wezwaniu patrolu policji celem stwierdzenia stanu nawierzchni. W chwili dokonywania oględzin przez funkcjonariuszy policji na skutek rozjeżdżenia warstwy śniegu przez przejeżdżające samochody widoczne były już prześwity asfaltu.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 97 kw - karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany, podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym - kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Wskazany wyżej przepis zobowiązuje kierującego pojazdem do jechania z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem z uwzględnieniem warunków ruchu. Ustawodawca wskazuje jedynie przykładowo jakie czynniki winien uwzględnić kierujący pojazdem by prędkość, z którą się porusza była bezpieczną np. stan i widoczność drogi czy warunki atmosferyczne. Ocena, czy kierujący dochował tych wymogów, nie może opierać się jednak tylko na fakcie, że doszło uszkodzenia pojazdu czy nastąpił wypadek. Prędkość bezpieczna to prędkość pozwalająca kierującemu na prawidłowe wykonanie manewrów, których potrzebę w konkretnej sytuacji kierujący ma możliwość i obowiązek przewidzieć. Oznacza to prędkość pozwalającą na zwalnianie lub unieruchomienie pojazdu w odległości limitowanej zasięgiem widoczności i ewentualnością dającej się w danej sytuacji przewidzieć przeszkody (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2003 r., III KKN 202/01). Uczestnik ruchu nie ma obowiązku przewidzenia przeszkody niewidocznej (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 1993 r., III KRN 127/93), o której istnieniu nie jest ostrzegany.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalono na postawie wyjaśnień obwinionej M. K. oraz zeznań wszystkich słuchanych świadków - W. R., A. R. jak i przybyłych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy policji R. K. i A. K.. W ocenie Sądu zgromadzone dowody nie budziły wątpliwości i co do istoty nie były sporne, a przedstawiony przez samą obwinioną M. K. przebieg wydarzeń odtworzony został w sposób rzetelny i potwierdzony zeznaniami jedynego świadka zdarzenia W. R.. W. R. będący bezpośrednim świadkiem zeznał, iż będąc na swym podwórku widział jak kierująca samochodem marki S. przybliża się do prawej krawędzi jezdni, by wyminąć z nadjeżdżającym z naprzeciwka samochodem osobowym, który poruszał się w odległości ok. 0,5 m od krawędzi jezdni i wtedy ją zarzuca, odwraca jej auto w drugą stronę, wpada na przeciwległy pas jezdni, a następnie do rowu po przeciwnej stronie drogi. Wedle świadka akurat zgodnie z tym na co wskazała sama obwiniona nie jechała ona szybko - mogła poruszać się z prędkością około 40 km/h. Zarówno W. R. jak i A. R. potwierdzili, że w chwili zdarzenia cała droga była zasypana śniegiem i znajdujący na tym odcinku ubytek w jezdni, z uskokiem przy jej krawędzi nie był widoczny. Droga posypana była wówczas według W. R. raczej solą niż piaskiem. Z całokształtu zebranego materiału wynika, iż w miejscu gdzie obwiniona straciła kontrolę nad pojazdem istniał przy krawędzi, ciągnący się na odcinku ok. 20 m, ubytek w asfaltowej jezdni, z uskokiem, o głębokości około 7 - 10 cm, w całości przykryty śniegiem. Świadkowie W. R. i A. R. podali, że na tym odcinku drogi, w zimie z powodu wskazanego ubytku często dochodzi do podobnych zdarzeń drogowych. Jak potwierdzili funkcjonariusze policji - R. K. i A. K. miejsca wypadku znajdującego się obszarze zabudowanym, z ustawowym ograniczeniem prędkości do 50 km / h, nie poprzedzają żadne znaki drogowe o charakterze ostrzegawczym, informujące o nierównej drodze, niebezpiecznym poboczu czy innym niebezpieczeństwie. Świadkowie - W. R. i A. R. potwierdzli relację obwinionej co do przyczyn samego zdarzenia drogowego. Dostrzec należy, że po przybyciu policji na miejsce asfalt na jezdni był już częściowo widoczny, a na samej jezdni leżało błoto pośniegowe i drobny piasek. Zeznania R. K. i A. K. w tej części odpowiadają przełożonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej. Nie mniej opisany stan drogi, nie przeczy wyjaśnieniom obwinionej i zeznaniom świadków - W. R. i A. R.. Funkcjonariuszki na miejscu zdarzenia pojawiły się bowiem po upływie pewnego czasu już po wyciagnięciu pojazdu z rowu. Nawierzchnia jezdni - poprzez proces topnienia wyglądała już inaczej i częściowo odsłonił się asfalt.

W ocenie Sądu w ustalonych okolicznościach stanu faktycznego brak jest podstaw do przypisania obwinionej winy, wynikającej z postawionego zarzutu. Z przytoczonej wykładni przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym nie wynika, by kierujący pojazdem, będąc obowiązanym do zachowania odpowiedniej, bezpiecznej prędkości miał obowiązek przewiadywania przeszkód niemożliwych do dostrzeżenia. Uskok na zawężonym odcinku asfaltowej jezdni, w który wjechała obwiniona jak również powierzchnia jezdni pozostawały zakryte zalegającym na nich śniegiem. Obwiniona nie mogła wiedzieć, że zbliżając się do prawej krawędzi jezdni, znajdzie się w odcinku ok. 20 m przewężonej nieco jezdni z uskokiem na krawędzi głębokości 7 - 10 cm. Zaskoczona tą sytuacją, przy „pochylającym” aucie, odbiła kierownicą w lewo, co prowadziło do poślizgu. Należy dostrzec, iż ten niebezpieczny odcinek drogi mimo kolejnych zdarzeń drogowych do jakich dochodzi w warunkach zimowych, nie został naprawiony - jedynie mieszkający w pobliżu W. R. usiłował przeciwdziałać pogłębianiu wyrwy. Nie jest on też w żaden sposób oznaczony znakami drogowymi, uprzedzającymi o sytuacji z jaką kierowca zetknie się na drodze, co przekłada się na brak możliwości wcześniejszego i adekwatnego reagowania, gdy nie jest widoczny. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że obwiniona poruszała się z prędkością, około 40 km/h, a więc poniżej dopuszczalnej na tym odcinku drogi prędkości - 50 km/h w terenie zabudowanym. Akurat na miejscu zdarzenia policja nie rozpytywała jej o prędkość z jaką jechała, stąd ustalenia w tym względzie poczyniono w oparciu o zgodne twierdzenia obwinionej M. K. i jedynego świadka zdarzenia W. R.. Prędkość ta w ocenie Sadu pozwalała na właściwą reakcję w przypadku dostrzeżenia przeszkody - zatrzymania się czy też jej ominięcia. Przyczyn zdarzenia należy doszukiwać się nie w winie obwinionej M. K., lecz w stanie drogi na tym odcinku i braku oznakowania informującego o pojawiającym się niebezpieczeństwie - bowiem w zaistniałych okolicznościach z uwagi na zalegający śnieg, ubytek w asfaltowej jezdni i uskok na jego krawędzi, stają się niewidocznymi. Skoro zaś przyczyną sprawczą zdarzenia był stan jezdni, na tym odcinku drogi - uwidoczniony na przedłożonych do akt przez obwinioną zdjęciach, opisany przez mieszkającego obok świadka W. M. K. nie ponosi odpowiedzialności wynikłej z zarzuconego jej przez oskarżyciela publicznego niedostosowania prędkości do warunków panujących na drodze, w tym doprowadzenia do poślizgu w jaki wpadła, jego przebiegu i następstw - sama umiejętność wyprowadzania pojazdu z poślizgu nie jest przy tym umiejętnością wymaganą od przeciętnego kierowcy.

Mając powyższe na względzie Sąd uniewinnił obwinioną, od zarzutu dopuszczenia się wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 19 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowy, niedostosowania prędkości do warunków panujących na drodze, skutkiem czego miała być utrata panowania nad pojazdem, bowiem bezpośrednią przyczyną utraty panowania był niewidoczny dla kierowcy, całkowicie przykryty śniegiem, ciągnący się na długości ok. 20 m ubytek przy krawędzi jezdni, z uskokiem głębokości 7 - 10 cm, o jakiego istnieniu kierowca w żaden sposób nie jest uprzedzany. Orzeczenie o kosztach postępowania, wynikających z obowiązujących norm prawnych, znajduje swe uzasadnienie w treści powołanych w wyroku przepisów art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 118 § 2 kpw.