Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sójka

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r.

sprawy Z. K.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą
w Pińczowie

z dnia 22 września 2014r. sygn. akt X W 25/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego Z. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. Ś. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od obwinionego Z. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IXKa1637)14

UZASADNIENIE

Z. K. obwiniony został o to, że w dniu 29 maja 2013r. ok.13.20 na ul. (...) w P. pow. P. woj. (...) prowadząc pojazd V. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo , wskutek czego doszło do kolizji drogowej z kierującym motocyklem K. nr rej. (...) powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. o wykroczenie z art. 86§1kw .

Sąd Rejonowy w Busku Zdroju X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Pińczowie wyrokiem z dnia 22 września 2014 r. uznał obwinionego Z. K. za winnego tego, popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu przyjmując , iż niezachowanie przez niego ostrożności polegało na nienależytym upewnieniu się przed podjęciem manewru zamiany kierunku jazdy , czy prowadzony przez niego samochód nie jest wyprzedzany przez inny pojazd , co zakwalifikował jako wykroczenie z art. 86§1kw i za to na podstawie art. 86§1kw w zw. z art. 24§1i3kw wymierzył mu karę 300 zł grzywny . Na podstawie art. 118§1kpw i art. 627kpk w zw. z art. 119kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1330.99zł tytułem kosztów sądowych , w tym 30 zł tytułem opłaty od wymierzonej kary i 1300,99 zł tytułem wydatków .

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony , który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił rozstrzygnięciu :

1.  obrazę przepisów postepowania co miało wpływ na treść wyroku , a mianowicie poprzez pominięcie ujawnionych w postępowaniu okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia w szczególności wynikających z akt sprawy i zeznań świadka zdarzenia , ponadto poprzez odmowę wiarygodności jego wyjaśnień , uznanie za fachową i rzetelna opinię biegłego inż. S. K. , którą Sąd podzielił w całości bez przeprowadzenia wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów z przekroczeniem zasady swobodnej ich oceny ,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie , że obwiniony nie obserwował należycie drogi za pojazdem w obu lusterkach zewnętrznych , brak sporządzenia przez biegłego analizy czasowo – przestrzennej z uwzględnieniem możliwości obserwacji drogi za jego pojazdem ,

3.  nieuzasadnione oddalenie wniosków dowodowych w postaci dostarczenia przez biegłego wyników analizy matematycznej sporządzonych przez biegłego S. K. wariantowych analiz przebiegu zdarzenia , co uniemożliwiło Sądowi prawidłową ocenę istniejącej sytuacji drogowej i rzetelności opinii .

W konkluzji obwiniony wniósł o uchylenie wyroku i uniewinnienie go lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Wniosek o sporządzanie pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu II instancji wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego domagając się uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego odnoszącego się do kosztów zastępstwa procesowego.

Apelacja obwinionego na uwzględnienie nie zasługuje .

Nie są zasadne zarzuty Z. K. , wskazujące na jednostronność , wybiórczość oceny przeprowadzonych dowodów oraz niepełność materiału dowodowego. Analiza dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie oraz pisemnych motywów zaskarżonego wyroku pozwala na stwierdzenie , iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu, tak w ocenie przeprowadzonych dowodów , jak też w dokonywaniu na ich podstawie ustaleń faktycznych . Sąd Rejonowy rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie dla poczynienia prawidłowych ustaleń co do czynu obwinionego , wskazał także przesłanki na podstawie których przyjął , iż Z. K. dopuścił się przypisanego mu wykroczenia . Apelacja zaś nie przytacza żadnych okoliczności , które mogłyby podważyć prawidłowość rozumowania i ustaleń Sądu I instancji . Wręcz przeciwnie , obwiniony uzasadniając tezę o braku podstaw do przypisania mu popełnienia wykroczenia , wybiórczo przytacza dowody , wywodząc z nich , nieuprawnione w świetle dokonanych ustaleń faktycznych , wnioski o swojej niewinności .

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody w postaci częściowych zeznań A. Ś. , a także częściowych wyjaśnień obwinionego , w powiązaniu z protokołami oględzin pojazdów uczestniczących w kolizji i sporządzonym na miejscu zdarzenia szkicem sytuacyjnym oraz analizą zdarzenia przedstawioną w opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych , wbrew odmiennej ich ocenie przedstawionej w apelacji , dawały pełne podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych . W tym zakresie Sąd Rejonowy ustalił i rozważył wszystkie istotne okoliczności , w jakich doszło do kolizji pojazdów . Poddał wnikliwej ocenie sytuacje drogową wytworzoną w krytycznym czasie przez kierowców obu pojazdów .

Okoliczności faktyczne w jakich doszło do przedmiotowej kolizji zostały prawidłowo ustalone przez Sąd Rejonowy . W tym zakresie oparł swoje ustalenia częściowo na relacji osób uczestniczących w zderzeniu , a także uwzględnił opisane w protokołach oględzin uszkodzenia pojazdów , które zweryfikował w kontekście przedstawionej opinii biegłego . Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej analizy zarówno wyjaśnień obwinionego Z. K. o , jak też drugiego z uczestników kolizji tj. zeznań A. Ś. . Wskazane wyżej dowody przeanalizował we wzajemnym powiązaniu , jak też przy ich ocenie uwzględnił zeznania P. W. . Jak słusznie uznał Sąd Rejonowy powyższe dowody pozwoliły na ustalenie , że obwiniony nieprawidłowo wykonał manewr skrętu w lewo zamierzając wjechać na stację paliw , nie upewnił się czy może wykonać go bezpiecznie, tj. czy nie jest w tym czasie wyprzedzany , w efekcie czego doprowadził do kolizji z wyprzedzającym go motocyklem marki K. - A. Ś. . W tym zakresie wyżej wskazane dowody , należycie ocenione przez Sąd Rejonowy pozostają spójne i konsekwentne .

Nie jest zasadny podnoszony przez obwinionego zarzut dotyczący niepełności materiału dowodowego ( pkt. 3) . Wbrew wywodom apelacji zgromadzony w sprawie materiał dowodowy , jak słusznie uznał Sąd Rejonowy pozwolił na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych , a opinia biegłego prawidłowo została oceniona jako jasna , pełna , logicznie przedstawiająca wnioski . Także uwzględniono okoliczność, iż A. Ś. naruszył przepisy ruchu drogowego, co zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem ( IXKa1638)14 – XW26)14) , która to okoliczność absolutnie nie zwalniała Z. K. z obowiązku zachowania szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru skrętu w lewo. Uznać zatem należy, że dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne oparte zostały na kompletnym i wystarczającym dla ustalenia odpowiedzialności obwinionego materiale dowodowym.

Dlatego też mając na uwadze powyższe argumenty należało na podstawie art. 109§2kpw w zw. z art. 437§1kpk orzec jak w wyroku. Na podstawie art. 119kpw w zw. z art. 634kpk zasądzono od obwinionego kwotę 80 zł tytułem kosztów postępowania odwoławczego , na która to kwotę złożyło się 50 zł tytułem wydatków w II instancji ( §3 rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania ( Dz. U. nr 118 poz.1269 ) i 30 zł opłaty od wymierzonej kary ( art. 8 i 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r. Dz. U. z 1983r. nr 49 poz.223 ze zmianami ).

Na podstawie art. 627kpk w zw. z art. 119kpw i § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348) zasądzono od obwinionego Z. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. Ś. kwotę 516.60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy dostrzegł , iż pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, który ujawnił się dopiero w toku postepowania odwoławczego i uczestniczył w jednej rozprawie apelacyjnej , złożył spis kosztów opiewający na kwotę 2520 zł . Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego brak było okoliczności uzasadniających zasądzenie od obwinionego kosztów zastępstwa procesowego w takiej wysokości . Zgodnie z ukształtowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego i sądów powszechnych, podzielanym przez tut. Sąd Odwoławczy , zasądzając wynagrodzenie wyższe od minimalnego należy wskazać okoliczności uzasadniające takie postąpienie, a związane z charakterem sprawy, zwiększonym nakładem pracy adwokata oraz wkładem jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia sprawy i rozstrzygnięcia. Oskarżyciel posiłkowy winien przy tym wysokość tych kosztów udokumentować, a jeżeli tego nie uczyni wysokość przedmiotowych kosztów ustala się w oparciu o zasadę wskazaną w § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348) . Z przepisów tych wynika , iż Sąd władny jest zatem miarkować kwotę wynagrodzenia, a także stwierdzić brak podstaw do zasądzenia wyższego wynagrodzenia, jeżeli skala aktywności adwokata pozostawała na przeciętnym poziomie. Oczywiste pozostaje przy tym, że chociaż pełnomocnika z wyboru łączy z jego klientem "umowa określająca jego wynagrodzenie w granicach dopuszczalnej szerokiej autonomii i sąd nie powinien ingerować w sferę uprawnień stron tej umowy", to nie oznacza powyższe, że sąd pozbawiony jest możliwości kontroli w tym zakresie (tym bardziej, że przedmiotowe wynagrodzenie zasądzane jest od obwinionego w przypadku jego ukarania w ramach rozstrzygania o wydatkach poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego) oraz że oskarżyciel posiłkowy zwolniony jest od udokumentowania wysokości poniesionych wydatków (vide: postanowienia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 22 czerwca 2002 r. o sygn. II AKz 393/11 publ. LEX nr 1001377, KZS 2011/9/117, z dnia 30 września 2009 r. sygn. II AKz 643/09 publ. Prok. i Pr.-wkł. 2010/11/41 oraz wyrok tego Sądu z dnia 5 czerwca 2009 r. sygn. II AKa 61/09 publ. KZS 2009/9/100; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2011 r. sygn. I KZP 1/11 publ. OSNKW 2011/5/38; postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 24 listopada 2011 r. sygn. II OZ 1113/11 LEX nr 1152247, z dnia 18 maja 2011 r. sygn. I OZ 346/11 LEX nr 990339, z dnia 17 marca 2011 r. sygn. I GZ 66/11 LEX nr 990124).

SSO Krzysztof Sójka