Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Chałoński

Sędziowie: SSO Jan Klocek (spr.)

SSO Artur Polut

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Renaty Orłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 roku

sprawy J. D.

oskarżonego o przestępstwo z art.177 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju

z dnia 3 kwietnia 2014 roku sygn. akt II K 746/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 925/14

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Busku-Zdroju oskarżył J. D. o to, że w dniu 23 lipca 2009 roku w M. w województwie (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym wskazane w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity DZ. U z 2005 roku, Nr 108, póz. 908 z późn. zm.) w ten sposób, że wykonując pojazdem marki (...) o nr rej. (...) manewr skrętu w lewo z ulicy (...) na teren stacji paliw (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu z przeciwka po przekraczanym pasie ruchu kierującemu motocyklem marki (...) o nr rej. (...) K. S., w wyniku czego K. S. uderzył swoim pojazdem w prawy, tylny narożnik samochodu marki (...) doznając obrażeń ciała w postaci złamania łopatki prawej oraz otarć naskórka okolicy kolana prawego i kostek nogi lewej, które to obrażenia spowodowały nastrój czynności jego ciała na okres czasu powyżej siedmiu dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określone w art. 177 § 1 Kk.

Sąd Rejonowy w Busku - Zdroju Wydział II Karny wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2014 roku oskarżonego J. D. uznał za winnym dokonania zarzucanego mu i opisanego aktem oskarżenia czynu, stanowiącego występek z art. 177 § 1 Kk i z mocy tegoż artykułu wymierzył oskarżonemu karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 Kk, art. 70 § 1 pkt 1 Kk oraz art. 71 § 1 Kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 Kk orzeczoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący dwa lata wymierzając mu jednocześnie osiemdziesiąt stawek dziennych grzywny przy określeniu jednej stawki na kwotę dziesięciu złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę cztery tysiące złotych, a w pozostałej części zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju Wydział II Karny z dnia 3 kwietnia 2014 roku wniósł obrońca oskarżonego J. D. i w imieniu oskarżonego na podstawie art. 444 Kpk zaskarżył wskazany wyrok w całości.

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 Kpk zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, to jest art. 193 § 2 Kpk, w zw. z art. 194 pkt 1 Kpk poprzez dopuszczenie w poczet materiału dowodowego opinii sporządzonej przez Instytut (...), który nie spełnia wymagań określonych dla podmiotów wymienionych w art. 193 § 2 Kpk zwłaszcza, że nie wskazano kwalifikacjo i specjalności osób, które powinny wziąć udział w przeprowadzeniu ekspertyzy i dokonanie ustaleń stanu faktycznego przez Sąd na podstawie tejże opinii co miało wpływ na treść orzeczenia zapadłego w niniejszej sprawie.

II. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia to jest art. 170 § 1 pkt 2,3,4 Kpk w zw. z art. 193 § 1 Kpk w zw. z art. 201 Kpk w zw. z art. 366 § 1 Kpk poprzez nie

powołanie nowego biegłego w sytuacji wykazania szeregu nowego biegłego w sytuacji wykazania szeregu niejasności, sprzeczności w treści opinii sporządzonej przez Instytut (...).

III. Obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 6 Kpk w zw. z art. 116 Kpk poprzez utrudnianie, a wręcz uniemożliwianie obrony polegające na nie zapoznaniu się z treścią pism składanych przez obrońcę.

IV. Obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia to jest art. 7 Kpk poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów skutkującym błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na ustaleniu, że:

a) motocykl przed zdarzeniem miał włączone światła mijania;

b) przyjęcie, że pokrzywdzony przed zdarzeniem poruszał się z prędkością 50 km/h,

- a w konsekwencji naruszenie art. 5 § 2 Kpk poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niesuniętych wątpliwości.

Obrońca oskarżonego J. D. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego oraz zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów obrony według norm przypisanych.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, a końcowo jawiła się jako oczywiście bezzasadna.

Wnoszący apelację skoncentrował ostrze krytyki przeciwko zapadłemu orzeczeniu opierając je na naruszeniu przez Sąd Rejonowy przepisów procesowych co zdaniem skarżącego miało wpływ na treść wydanego wyroku.

Obrońca oskarżonego wywodził, że niewłaściwe dopuszczenie dowodu z opinii Instytutu (...) przekładało się na treść wydanej przez ten Instytut opinii.

Z takim poglądem nie można się zgodzić. Apelacja bowiem nie wykazała na istnienie rzeczywistej relacji między formą dopuszczenia dowodu a merytoryczną wartością tego dowodu. Wprawdzie należy zgodzić się z obrońcą, że Sąd Rejonowy zmieniając decyzję odnośnie podmiotu, któremu powierzono przeprowadzenie opinii winien poinformować o tym strony ale brak w tym zakresie nie może przesądzać o trafności samej treści opinii. Pamiętać przy tym należało, że treść opinii została niezwłocznie stronom ujawniona a mimo tego w tym czasie obrona nie podnosiła zarzutów co do sposobu dopuszczenia dowodu z opinii i jej przeprowadzenia lecz wskazywała na chybione wnioski zawarte w tym dowodzie.

W związku z tym nie sposób uznać, że Sąd l Instancji na tyle istotnie naruszył przepis art. 194 Kpk by przyjąć, że naruszenie to miało wpływ na treść zapadłego orzeczenia. Nie można również mówić o pogwałceniu przepisu art. 193 § 2 Kpk, bowiem niewątpliwie Instytut (...) jest jednostką specjalistyczną a wystarczającą rekomendację w tym względzie dawał organ uprawniający Instytut do opracowania opinii przy czym w konkretnej sprawie zawsze odpowiedzialność bierze Sąd powołujący do opracowania opinii.

Także nietrafny był zarzut zawarty w apelacji wyrażony poglądem, że ferujący opinię biegli dobrali metody badań, które były

nieuzasadnione i pozostawały poza wytycznymi Sądu zlecającego opinię.

Analizując bowiem wspomniane zlecenie Sąd wskazał na przedmiot i zakres opinii, tudzież zobowiązał Instytut do udzielenia odpowiedzi na konkretne pytania. Zatem rzeczone zlecenie nastąpiło w sposób prawidłowy, a pamiętać należy, że biegli są niezależni od organu procesowego w doborze metod i badań specjalistycznych, byle mieściły się one w powinnościach stwierdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (por. post. SN z 25 czerwca 2003 roku w sprawie IV KK 8/03, OSN w SK 2003,nr 1 póz. 1355). Zatem nawet tak bardzo krytykowany sposób przysłonięcia oświetlenia w motocyklu nie był niczym innym jak sposobem doboru metody do stwierdzenia określonego faktu.

Znamienne jest jak słusznie zauważył to Sąd Rejonowy, że obrona kwestionowała wszelkie poczynania występujących w sprawie biegłych i wysnute przez nich wnioski o ile tylko były one niekorzystne dla oskarżonego. Każdorazowo stawiała na przeciwległym biegunie poglądy inżyniera (...), który przecież w niniejszej sprawie nie był biegłym i jego zapatrywania nie mogły stanowić podstawy ustaleń. Jakkolwiek Sąd Rejonowy zważał na argumenty tegoż fachowca efektem czego było chociażby dopuszczenie kolejnej opinii z Instytutu (...). W tym kontekście należało uznać za bezzasadny zarzut przedstawiony w punkcie III apelacji jakoby Sąd Rejonowy nie zapoznawał się z treścią pism składanych przez obrońcę.

Autor apelacji przedmiotowy zarzut wywodzi z treści uzasadnienia do wyroku sporządzonego przez Sąd jednakże przeinacza sformułowania zawarte w uzasadnieniu, bowiem wyrażone przez Sąd stanowisko, iż wywody inżyniera (...) nie mogły być brane pod uwagę obrońca zinterpretował jako nie branie pod uwagę wszelkich pism ze

strony obrony. Obrazuje to wprost sformułowanie zawarte na stronie 9 uzasadnienia (karta 830) o brzmieniu, że Sąd „nie wnika głębiej w treść jego ( biegłego) pism składanych przez stronę".

Tak samo należało potraktować zarzut zawarty w punkcie II apelacji o niedopuszczeniu kolejnej opinii biegłych. Sąd Rejonowy przekonująco wykazał w uzasadnieniu dlaczego uznał za wystarczające poprzestanie na opiniach dotychczas przeprowadzonych w sprawie. Argumenty w tym zakresie w pełni przekonują w związku z tym nie ma potrzeby na nowo ich powtarzać, bowiem znajdują odzwierciedlenie po przeanalizowaniu zwłaszcza opinii z Instytutu (...). Przedmiotowa opinia wskazywała na metody opracowania, sposób weryfikacji dotychczas zebranych dowodów a także czynności jakie podjęto przed określeniem końcowych wniosków. Przez to jawiła się jako pełna, jasna i logiczna oraz odpowiadała w sposób stanowczy na stawiane jej pytania. Nie dyskredytowały jej, jak chce tego obrońca, wyjątkowe nie ostre sformułowania „blisko, około", bowiem wynikały one nie z zawinionej niedokładności biegłych lecz marginesu błędu jakim zawsze obciążone są pomiary i ustalenia poszczególnych odległości w miejscu wypadku po kilku latach od zdarzenia. Jest to absolutnie oczywiste jeśli zważyć na wartość osobowych źródeł dowodowych w tym oskarżonego. Zarówno bowiem J. D., pokrzywdzony ale także świadkowie opisując dynamiczne zdarzenie poprzedzające samo kolidowanie pojazdów używali sformułowań na „łuku drogi", „przed zakrętem", „na wysokości wjazdu". Z tych sformułowań wynikało wprost, że położenie konkretnych miejsc i usytuowanie pojazdów mogło zamykać się w przedziałach kilku a nawet kilkunastu metrów.

Wnoszący apelację mnożąc wątpliwości, do czego ma oczywiście słuszne prawo, zdaje się nie zauważać wynikającego z opinii oczywistego faktu, że nie kto inny jak oskarżony kierując długim składem

mechanicznym i mając świadomość, że skręt autem w poprzek przeciwnego pasa ruchu będzie blokował ten pas przez czas dłuższy niż gdyby czynił to chociażby autem osobowym, a w związku z tym powinien ponad wszelką wątpliwość upewnić, że manewr może wykonać bezpiecznie dla innych uczestników ruchu, nie uczynił tego. Ta ostrożność powinna być tym bardziej wyostrzona zważywszy na układ drogi w miejscu wypadku, która to droga biegnie istotnym łukiem w stronę miejsca zdarzenia patrząc z kierunku jazdy uczestników poruszających się z przeciwka do kierunku ruchu oskarżonego. Prościej rzecz ujmując należało odpowiedzieć na pytanie czy kierujący motocyklem mógł przejechać bezpiecznie przez miejsce wypadku. Na to pytanie odpowiedział Sąd Rejonowy w ustaleniach faktycznych trafnie uznając, że nie doszło do bezpiecznego przejazdu, bowiem tor jazdy pokrzywdzonemu skutecznie zablokował oskarżony.

Zatem nie może zyskiwać akceptacji wyrażony w punkcie IV zarzut obrazy przepisu art. 7 Kpk i art. 5 § 2 Kpk. Wnoszący apelację winien mieć na uwadze, że ocena każdego dowodu pozostawiona jest Sądowi orzekającemu, który obowiązany jest dokonywać jej z uwzględnieniem wiedzy oraz doświadczenia życiowego jak również z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego. Tym wymogom sprostał Sąd Rejonowy rozpoznający sprawę dokonując weryfikacji wszystkich dowodów wedle zasady swobodnej oceny, uwzględniając powyższe kryteria. Wypadkową tego stało się przyjęcie jako podstawy ustaleń zeznań pokrzywdzonego, które niewątpliwie odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzenia, bowiem potwierdzała to wielokrotnie przywoływana opinia Instytutu (...) a także nie sprzeciwiały się wersji wskazanej przez K. S. inne dowody za wyjątkiem odosobnionych wyjaśnień oskarżonego. Takiemu przyjęciu nie sprzeciwiała się zasada In dubio pro reo, bowiem nie ogranicza ona

zasady swobodnej oceny dowodów zaś Sąd rozpoznający sprawę rozstrzygając różne wersje przebiegu zdarzenia, wynikające w szczególności z zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego słusznie uznał, że nie było to jeszcze równoznaczne,z zaistnieniem nie dających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 Kpk. Słusznie w tej sytuacji Sąd orzekający będąc zobowiązany do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów zrealizował tę powinność. Uczynił to wykorzystując istniejące możliwości dowodowe i pozornie istniejące wątpliwości zostały usunięte.

Dokonując stanowczych ustaleń przeciwstawił się możliwości snucia rozważań czy w sprawie mogło dojść do obrazy przepisu art. 5 § 2 Kpk.

W świetle powyższych przedstawiona przez obronę argumentacja przeciwstawna ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku, opierająca się na zarzutach naruszenia prawa procesowego, nie jest uzasadniona.

Reasumując należało uznać, że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok jako trafny zgodnie z art. 437 § 1 Kpk należało utrzymać w mocy. Zważywszy na fakt, że stawiane w apelacji zarzuty nie potwierdziły się a jednocześnie w sprawie nie zaistniały przyczyny określone w art. 439 Kpk, które należało brać pod uwagę, niezależnie od granic zaskarżenia wyroku i wyrok nie jawił się jako rażąco niesprawiedliwy (art. 440 Kpk), apelację wywiedzioną przez obrońcę oskarżonego należało uznać za oczywiście bezzasadną.

Skoro apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego okazała się niezasadna to zgodnie z art. 634 KPk i art. 636 KPk a także art. 17.1. ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Dz. U nr 49 póz. 223 z 1983 roku kosztami sądowymi na które złożyły się

wydatki i opłata od wymierzonej kary, powinien ponieść oskarżony J. D. i dlatego obciążono oskarżonego tymi kosztami.