Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: Katarzyna Ryguła

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) S. & W. Sp.j. w (...)

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S. & W. Sp.j. w(...) kwotę 861,00 zł (osiemset sześćdziesiąt jeden złotych) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 241,00 zł (dwieście czterdzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 75/16/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) C.-s (...) spółka jawna w(...) wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 861,00 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 15 listopada 2015 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 30 maja 2014 r. samochód osobowy marki A. (...) nr rej. (...) stanowiący własność B. W. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Powódka zawarła z poszkodowanymi umowę z dnia 18 sierpnia 2014 r. dotyczącą najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) nr rej. (...), gdyż samochód był potrzebny poszkodowanemu do potrzeb własnych, a w szczególności do dojazdu do pracy. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 18 sierpnia 2014 r. do 22 sierpnia 2014 r. i był samochodem tej samej klasy co pojazd uszkodzony. Opłata za wynajem samochodu w okresie 5 dni została udokumentowana fakturą VAT nr (...) na kwotę 1.783,50 zł brutto. W dniu 28 sierpnia 2014 r. powódka nabyła od poszkodowanego w drodze umowy cesji wierzytelności, wierzytelność przysługującą poszkodowanemu wobec pozwanej. W dniu 14 listopada 2014 r. pozwana wydał decyzje o wypłacie częściowej odszkodowania w kwocie 922,50 zł brutto z uwagi na korektę czasu najmu pojazdu do 3 dni oraz korektę stawki z kwoty 290,00 zł do 250,00 zł. powódka pismem z dnia 4 grudnia 2014r. odwołała się od decyzji pozwanej, jednakże pozwana decyzją z dnia 29 grudnia 2014 r. podtrzymała swe wcześniejsze stanowisko.

W dniu 29 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2437/15/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W ustawowym terminie (...) S.A. z siedzibą w W., wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, ze uznaje swoją odpowiedzialność za skutki kolizji z dnia 30 maja 2014 r. w wyniku której uszkodzony został pojazd marki A. (...) nr rej. (...). Pozwana podniosła jednak, że pomiędzy stronami spornym jest uzasadniony czas wynajmu pojazdu zastępczego oraz wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego należącego do segmentu E. Pozwana podniosła również, że poszkodowany nie sprostał obowiązkowi minimalizacji szkody.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 30 maja 2014 r. samochód osobowy marki A. (...) nr rej. (...) stanowiący własność B. W. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana.

Okoliczności bezsporne

W dniu 18 sierpnia 2014 r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki B. (...). Poszkodowanemu uszkodzony samochód był niezbędny do dojazdów do pracy oraz na za zakupy. Pozwany jest zatrudniony na stanowisku kierownika oddziału w (...) S.A. Poszkodowany nie jest płatnikiem podatku VAT.

Dowód: umowa najmu samochodu zastępczego (k.29), oświadczeni najemcy (k. 34), zaświadczenie o zatrudnieniu (k. 35), oświadczenie (k. 37).

Uszkodzone marki A. (...) oraz wynajęty samochód marki B. (...) należały do segmentu (...).

Okoliczności bezsporne pomiędzy stronami.

W dniu 11 września 2014 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego B. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.783,50 zł brutto z tytułu wynajmu samochodu zastępczego na czas naprawy samochodu tj. przez 5 dni.

Dowód: faktura VAT (k. 36).

W dniu 28 sierpnia 2014 r. poszkodowany i powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 30 maja 2014 r. Poszkodowany poinformował pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności na rzecz powódki.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 38-39), informacja o cesji (k. 40).

Decyzją z dnia 15 lipca 2014 r. pozwana przyznała poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 922,50 zł. Powódka w dniu 4 grudnia 2014 r. odwołała się od w/w decyzji. W piśmie z dnia 29 grudnia 2014 r. pozwana podtrzymała wydana uprzednio decyzję.

Dowód: decyzją z dnia 15 lipca 2014 r. (k. 41), odwołanie (k. 42-44), decyzja z 29 grudnia 2014 r. (52-51)

Naprawa pojazdu trwała 5 dni, a zatem uzasadniona okres wynajmu pojazdu wynosił 5 dni.

Dowód: mail z raportem naprawy (k. 54).

Biegły sądowy M. D. w pisemnej opinii z dnia 9 sierpnia 2016 r. wskazał, że przedmiotowy samochód a. (...) jest zaliczany do segmentu (...). Natomiast wynajęty samochód B. (...) należał od segmentu E. Zatem w ocenie biegłego stawka powinna być adekwatna do segmentu (...) stosownie do okresu wynajmu. Biegły dokonując analizy cenników ustalił, że cenny wynajmu samochodu w segmencie (...) mieszczą się w granicach od 160,00 zł do 270,00 zł netto. W związku z powyższym stawka dobowa najmu dla segmentu (...) w wysokości 250,00 zł miesiła się w górnych granicach uzasadnionych stawek. W uzupełniającej ustnej opinii z dnia 14 lutego 2017 r. biegły sądowy wskazał, że dokonał zakwalifikowania samochodu A. (...) do segmentu (...) na podstawie segmentacji rynku (...) 2015.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego (k. 99-101), ustna opinia biegłego sądowego (k. 127).

Dobowa stawka 290,00 zł netto przy 5 dniowym okresie najmu pojazdu była stawką uzasadnioną.

Dowód: cenniki (k. 45-51, 55-59, 76-81).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o niebudzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Sąd oparł się częściowo na opinii biegłego uznając ją za wiarygodną, jednakże nie odnoszącą się do stawek stosowanych przez wypożyczalnie samochodowe. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron albowiem pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia nie stawiło się żadne z nich.

Sąd oddalił wniosek dowodowy przedstawiciela powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, a rozstrzygnięcie podlegało ocenie cenników wypożyczalni. Każda następna opinii byłaby tak samo ocenna jak przeprowadzona w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w (...) przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie.

Spornym pomiędzy stronami był uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego oraz wysokość stawki wynajmu.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Należy wskazać, iż Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. o sygn. III CZP 32/03 wskazał, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Nadto Sąd Najwyższy wskazał, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy były wyższe od przeciętnych (wyrok SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).

Sąd dopuścić dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia realnego okresu naprawy, mające na uwadze uszkodzenie i procedurę ujętą w aktach szkody na płycie CD oraz na okoliczność wysokość stawka najmu samochodu. Biegły sądowy M. D. w pisemnej opinii z dnia 9 sierpnia 2016 r. wskazał, że przedmiotowy samochód a. (...) w jego ocenie zalicza się do segmentu (...). Natomiast wynajęty samochód B. (...) należał od segmentu (...). Zatem w ocenie biegłego stawka powinna być adekwatna do segmentu (...) stosownie do okresu wynajmu. Biegły dokonując analizy cenników ustalił, że cenny wynajmu samochodu w segmencie (...) mieszczą się w granicach od 160,00 zł do 270,00 zł netto. W związku z powyższym stawka dobowa najmu dla segmentu (...) w wysokości 250,00 zł zdaniem biegłego miesiła się w górnych granicach uzasadnionych stawek. W uzupełniającej ustnej opinii z dnia 14 lutego 2017 r. biegły sądowy wskazał, że dokonał zakwalifikowania samochodu A. (...) do segmentu (...) na podstawie segmentacji rynku SAMAR 2015.

Sąd uznał wyżej wymienione opinie biegłego za przydatną i istotną dla rozstrzygnięcia sprawy. Mając jednak na uwadze fakt, iż strony postępowania zgodnie uznały, że uszkodzony samochód zaliczał się do klasy E, oraz okoliczność iż, kryteria zaliczenia samochodu do klasy D lub E nie są jasno sprecyzowane i z tego względu wielokrotnie istnieją wokół kwestii klasyfikacji danego modelu do jednej z wymienionych wyżej klas samochodu liczne kontrowersje, Sąd postanowił, że należy uznać, że zgodną kategorią jest kategoria nie wyższa niż klasa (...). Skoro strony zgodne są co do kwalifikacji stawkę wynajmu należy ustalić w wysokości odpowiadającej cennikom dla samochodów klasy (...). Należy przy tym wskazać, że w niektórych źródłach samochód A. (...) jest klasyfikowany nawet do segmentu (...).

W ocenie Sądu powyższe rozważania dodatkowo potwierdzają, iż naliczanie stawki wynajmu w wysokości odpowiadającej stawce wynajmu dla samochodów z segmentu (...) byłoby uzasadnione. Natomiast ze zgromadzonych w sprawie dowodów w postaci cenników jasno wynika, że przyjęta dobowa stawka wynajmu w wysokości 290,00 zł netto jest stawką stosowaną i uzasadnioną.

W zakresie okresu wynajmu samochodu warto nadmienić, iż w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Najmowany pojazd zwrócono z chwilą otrzymania własnego pojazdu już naprawionego.

Zgodnie z przedstawionym przez stronę powodową harmonogramem naprawy samochodu, okres naprawy trwał 5 dni. W ocenie Sądu w/w okres naprawy samochodu nie budzi wątpliwości, a zatem 5 dniowy okres wynajmu w ocenie Sądu należy uznać za uzasadniony.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie w wysokości 861,00 za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. od pozwanej na rzecz powódki kwotę 861,00 zł (1783,50 zł – 922,20 zł = 861,30 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 15 listopada 2014 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w obu połączonych sprawach (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania powódki złożyły się kwoty 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictw, 44,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej oraz 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490.t.j) co daje łącznie kwotę 241,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk