Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Kamila Przeczek
Protokolant:	st. sekr. sądowy Ewa Klepek

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 r. w Rybniku

sprawy z powództwa F. Bank (...) z siedzibą w S.

przeciwko B. D.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt: I C 1013/15

UZASADNIENIE

Powód (...) BANK (...) na Malcie wniósł pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanej B. D. kwoty 1.230 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od kwoty 1.050 zł od dnia 6 kwietnia 2014r., oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż zawarł z pozwaną ramową umowę pożyczki, na podstawie której przekazał kwotę 200 zł. Wobec zwrotu tej kwoty powód zaakceptował kolejny wniosek pozwanej i pożyczył jej kwotę 800 zł. Pomimo upływu umówionego terminu ani ta ostatnia kwota, ani ustalone koszty pożyczki w wysokości 250 zł nie zostały zwrócone. Na dochodzoną kwotę składają się dodatkowo koszty wysłanych do strony pozwanej upomnień w wysokości 180 zł.

Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił :

W dniu 22 stycznia 2014r. między B. D. a (...) BANK (...) zawarta została umowa pożyczki nr (...). W związku z tą umową pożyczkodawca przekazał kwotę 200 zł, która miała być zwrócona do 30 dni. Ponadto zgodnie z pkt. 5 strony zawarły powyższą Umowę Ramową, zgodnie z którą Pożyczkodawca mógł udzielić pożyczek pożyczkobiorcy w terminie 3 lat od jej zawarcia.

W dniu 6 marca 2014r. F. Bank przelał na rzecz B. D. kwotę 800 zł tytułem pożyczki nr (...).

Pismem z 3 kwietnia 2015r. pozwana wezwana została do spłaty zadłużenia w wysokości 1.230 zł z tytułu pożyczki nr (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o umowę pożyczki z 22.01.2014r. (k.19-20), wezwania do zapłaty wraz z dowodem nadania (k.25-26) i potwierdzenia przelania środków (k.22) uznając te dowody za w pełni wiarygodne, albowiem ich treść nie budzi wątpliwości, a żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Sąd zważył :

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Poza sporem jest, że strony zawarły umowę pożyczki 200 zł.

Zgodnie z art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości.

W ocenie Sądu powód w żaden sposób nie wykazał jednak by strony zawarły umowę pożyczki kwoty 800 zł. Sam dowód przelewu kwoty tytułem umowy pożyczki, którą strony jakoby zawarły, a której dokument nie został przedstawiony w ocenie Sądu nie jest wystarczającym dowodem na powyższą okoliczność.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. powód był zobowiązany do przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Powołany przepis nakłada na stronę powodową, jako wywodzącą ze swych twierdzeń skutki prawne obowiązek wykazania swoich racji. Przepis art. 232 k.p.c. normuje natomiast jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. W myśl tej zasady przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału dowodowego należy do stron, do sądu należy zaś jedynie ocena tego materiału i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia. Zasada ta oznacza odstąpienie od odpowiedzialności sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony.

To właśnie na stronach spoczywa obowiązek przytaczania dowodów na poparcie swych twierdzeń, a zatem jeśli bezczynność strony w zakresie inicjatywy dowodowej nie znajduje żadnego usprawiedliwienia, w szczególności strona nie jest nieporadna, ani nie napotyka trudnych do przezwyciężenia przeszkód, to musi się liczyć z groźbą ujemnych dla niej skutków związanych z brakiem wykazania faktów, na które się powołuje. Oczywiście zasada ta nie wyłącza możliwości dopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu niewskazanego przez strony, zastrzega jednak takie uprawnienie do wyjątkowych wypadków, nie może zaś prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków, w szczególności jeśli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, tak jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie.

Generalnie jednak Sąd nie ma możliwości zarządzania dochodzeń w celu poszukiwania dowodów niezbędnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a w ślad za tym nie ma obowiązku poszukiwania takich dowodów. Działanie sądu w takiej sytuacji z urzędu, zgodnie z utrwalonym w tej mierze orzecznictwem, mogłoby prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku równego traktowania stron.

Strona powodowa, pomimo wezwania, nie przedłożyła umowy pożyczki kwoty 800 zł, a jedynie umowę pożyczki 200 zł. Bez tego dokumentu Sąd nie był w stanie ustalić, czy pożyczka dotycząca kwoty 800 zł zawarta została na warunkach umowy ramowej (fakt ten z niczego nie wynika), czy też zawarta została na innych warunkach (dotyczących np. odmiennej stopy oprocentowania, czy też innego terminu spłaty a co się z tym wiąże innego terminu wymagalności).

Wobec powyższego zdaniem Sądu powód nie wykazał w żaden sposób, iż zawarł umowę, której dotyczy pozew i dlatego powództwo zostało oddalone w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł po myśli art.98 kpc, przy czym strona pozwana nie poniosła żadnych kosztów wobec czego w tym zakresie nie zawarto w wyroku żadnego rozstrzygnięcia.