Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 27 stycznia 2016r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. Wydział II Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Gawlik

Protokolant: Hanna Świątek

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2016 r w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa Omegi Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko P. G.

o zapłatę

postanawia:

1)  umorzyć postępowanie wobec zawarcia ugody;

2)  przyznać adwokatowi L. M. wynagrodzenie w kwocie 2.952 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu, w tym kwota 552 zł (pięćset pięćdziesiąt dwa złote) stanowi podatek od towarów i usług.

Sygn. akt II C 206/15

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 27 stycznia 2016 r.

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. w dniu 29 kwietnia 2015 r. złożył do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew o zapłatę żądając zasądzenia w elektronicznym postępowaniu upominawczym od pozwanego następujących kwot:

⚫

46.975,91 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 29 kwietnia 2015 r.;

⚫

21.261,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 kwietnia 2015 r.;

⚫

729,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 kwietnia 2015 r.;

⚫

6.288,84 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 kwietnia 2015 r.;

⚫

942,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 kwietnia 2015 r.;

oraz zasądzenia zwrotu kosztów sądowych w wysokości 953 zł, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł oraz opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności w wysokości 9,53 zł.

W uzasadnieniu powód podał, że dochodzona przez niego wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego z tytułu umowy kredytu konsolidacyjnego zawartej w dniu 12 lipca 2010 r. pomiędzy pozwanym a (...) Bank S.A., będący poprzednikiem prawnym (...) Bank S.A. Z uwagi na rażące naruszenie umowy przez pozwanego w części dotyczącej warunków spłaty, przedmiotowa umowa została wypowiedziana. Kwota pobranego przez pozwanego kredytu wynosiła 48.344,70 zł. W związku z brakiem spłaty należności wynikających z umowy, poprzedni wierzyciel wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny. Następnie, po uzyskaniu klauzuli wykonalności wystąpił do komornika z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które jednak nie doprowadziło do wyegzekwowania całości należności. Podał, iż na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 4 marca 2015 r. nabył wierzytelność wobec pozwanego wraz z prawem naliczania odsetek.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie (k.9) przekazał niniejszą sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwany P. G. na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2015 r. zgodził się z żądaniem co do zasady i wniósł o to, by dochodzona kwota mogła być płatna w ratach.

W toku procesu pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zmodyfikował swoje stanowisko i pismem z dnia 9 listopada 2015 r. (k.145-146) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej mu z urzędu według norm przepisanych, które nie zostały pokryte w całości, ani w części.

W uzasadnieniu pozwany podał, że nie kwestionuje faktu zaciągnięcia zobowiązania kredytowego w G. Banku (umowa nr (...)). Kwestionuje natomiast wysokość roszczenia powoda albowiem w jego ocenie do 2013 r. kredyt był na bieżąco spłacany, a zatem wysokość zaległości, zwłaszcza kapitału, musi być znacząco inna (niższa), aniżeli wskazuje to powód, skoro w dacie zawarcia umowy (lipiec 2010) kwota całości kredytu wynosiła 46.000 zł.

Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. strony zawarły ugodę o następującej treści:

1)  pozwany zobowiązuje się zapłacić powodowi kwotę 40.000 zł płatną w czterdziestu ratach po 1.000 zł miesięcznie każda do dnia 10-tego każdego miesiąca począwszy od 10 marca 2016 r.;

2)  strony ustalają, że brak płatności lub opóźnienia w zapłacie dwóch kolejnych rat skutkuje wymagalnością pozostałej kwoty określonej w punkcie pierwszym ugody;

3)  terminowa zapłata kwoty ustalonej w punkcie pierwszym wyczerpuje wzajemne roszczenia stron;

4)  strony ustalają, że na wypadek gdyby pozwany zaprzestał płacenia rat lub opóźnił się z nimi niezależnie od wymagalności pozostałej kwoty wynikającej z ugody powód będzie miał prawo dochodzić na drodze sądowej również zapłaty różnicy pomiędzy kwotą żądaną w pozwie w niniejszej sprawie a kwotą 40.000 zł;

5)  powód odstępuje od żądania zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Postępowanie wobec zawarciu ugody podlegało umorzeniu.

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Wydanie wyroku stanie się „niedopuszczalne”, jeżeli dopiero następczo zaistnieje okoliczność, która uzasadniała odrzucenie pozwu, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Wydanie wyroku staje się zaś „zbędne”, jeżeli zgłoszone przez powoda roszczenie uzyskało już ochronę prawną, o której udzielenie wnosił powód, a więc jeżeli został już zrealizowany cel, dla którego wytoczono powództwo. Komentowany przepis wymienia tylko jeden wypadek zbędności wydania wyroku, a mianowicie, gdy powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Wypadek ten jest wskazany przykładowo, występują bowiem dalsze wypadki umorzenia postępowania z tej przyczyny, do których zalicza się m.in. zawarcie przez strony ugody sądowej ze skutkiem prawnym.

Art. 10 k.p.c. stanowi, iż w sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, sąd dąży w każdym stanie postępowania do ich ugodowego załatwienia, w szczególności przez nakłanianie stron do mediacji. Stosownie zaś do art. 223 § 1 k.p.c. przewodniczący powinien we właściwej chwili skłaniać strony do pojednania, zwłaszcza na pierwszym posiedzeniu, po wstępnym wyjaśnieniu stanowiska stron. Osnowę ugody zawartej przed sądem wciąga się do protokołu rozprawy albo zamieszcza w odrębnym dokumencie stanowiącym część protokołu i stwierdza podpisami stron. Niemożność podpisania ugody sąd stwierdza w protokole.

Istotą ugody, zawieranej dla załatwienia sporu przed sądem jest osiągnięcie kompromisu polegającego na wzajemnych ustępstwach , uzasadnionego niepewnością każdej ze stron co do treści przyszłego rozstrzygnięcia sądowego. Ugoda sądowa ma dwoisty charakter, łączący elementy materialnoprawne i procesowe. Jest czynnością procesową uprawnionych podmiotów umożliwiającą wyłączenie dalszego postępowania co do istoty sprawy i prowadzącą do umorzenia postępowania. Ugoda sądowa jest dyspozytywną czynnością procesową uprawnionych do tego podmiotów, zawartą przed sądem w toku postępowania, w której strony za pomocą wzajemnych ustępstw regulują pomiędzy nimi sporny lub niepewny stosunek prawny i w jej następstwie zmierzają do osiągnięcia skutku w postaci wyłączenia dalszego postępowania co do istoty sprawy. Zawarcie przez strony ugody przed sądem oznacza dorozumianą ich wolę odstąpienia od kontynuowania postępowania. Zbędne jest więc w takim wypadku odbieranie od wnioskodawców oświadczenia o cofnięciu wniosku, czy też o wyrażeniu zgody przez uczestników na to cofnięcie albo też zgodnego wniosku od wszystkich zainteresowanych o umorzenie postępowania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2014 r., sygn. akt III CSK 360/13, L.).

Zgodnie z art. 223 § 2 k.p.c. do ugód sądowych stosuje się odpowiednio przepis art. 203 § 4 k.p.c., Sąd więc może uznać ugodę za niedopuszczalną tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Ocena ważności ugody powinna być dokonywana przez sąd w świetle przesłanek przewidzianych w art. 203 § 4 k.p.c. w zw. z art. 223 § 2 k.p.c. Przepisy te z istoty swojej mają charakter materialnoprawny. Ugoda powinna być zatem: zgodna z prawem, zgodna z zasadami współżycia społecznego i nie zmierzać do obejścia prawa. Sąd obecnie nie ma prawa badania dopuszczalności ugody sądowej zawieranej przez strony w trakcie trwania procesu z punktu widzenia usprawiedliwionych interesów stron. Na mocy art. 184 k.p.c. uprawnienie do oceny, czy treść zawieranej ugody nie narusza usprawiedliwionego interesu stron pozostawione zostało natomiast w przypadku ugody przedprocesowej zawieranej w postępowaniu pojednawczym w trybie tzw. zawezwania do ugody przewidzianej w art. 184 -186 k.p.c. Jednakże zrealizowanie podstawowej funkcji sądu, jaką jest rola strażnika prawa, uzasadniało pozostawienie w art. 203 § 4 k.p.c. możliwości i obowiązku poddania jego kontroli tych czynności procesowych z punktu widzenia ich zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego, a także oceny czy nie zmierzają one do obejścia prawa. Wzajemne świadczenia stron wyrażone w ugodzie nie muszą być ekwiwalentne. Trzeba jednak mieć na uwadze, że niesprawiedliwa, a więc sprzeczna z zasadami współżycia społecznego będzie ugoda zastrzegająca niewspółmierne ustępstwa jednej ze stron w sytuacji, która nie usprawiedliwia takich ustępstw. Ocena zgodności zawartej ugody z kryteriami z art. 203 § 4 k.p.c. w zw. z art. 223 k.p.c. wymaga wskazania na konkretne okoliczności rozpoznawanej sprawy i ocenę ich w świetle tych kryteriów, przy uwzględnieniu również obowiązku Sądu wynikającego z art. 321 § 2 k.p.c. Ingerencja sądu w przedmiocie decyzji stron o zawarciu ugody powinna być jednakże umiarkowana, zważywszy na wyeksponowanie w kodeksie zasady dyspozytywności. Powód bowiem jest „gospodarzem” procesu i to on decyduje, czy chce ten proces prowadzić dalej, czy też nie. Zgodnie z § 4 omawianego przepisu, sąd powinien uznać ugodę sądową za niedopuszczalne, gdy stwierdzi przede wszystkim, że strona pod wpływem błędu, podstępu lub przymusu - z jakiejkolwiek strony - działa na swoją niekorzyść lub nie zdaje sobie sprawy z następstw swej czynności, przez co czynność ta może grozić jej stratą roszczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2000 r., sygn. akt V CKN 1483/00, L.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., sygn. akt II CZ 51/85, L.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., sygn. akt II CKN 697/98, L.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1999 r., sygn. akt III CKN 685/99, L.).

Przenosząc te ogólne rozważenia na grunt niniejszej sprawy należy podnieść, iż w ocenie Sądu zawarta przez strony w dniu 27 stycznia 2016 r. ugoda sądowa jest zgodna z prawem, zasadami współżycia społecznymi i nie zmierza do obejścia prawa. Pozwany w toku procesu nie kwestionował, iż w dniu 12 lipca 2010 r. zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę konsolidacyjnego kredytu gotówkowego (umowa nr (...)), kwestionował jedynie wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia i podkreślał swoją aktualną niekorzystną sytuację majątkową. Powód częściowo podzielił argumentację strony pozwanej , a strony uzgodniły, iż kwota, którą pozwany ma zapłacić na rzecz powoda wyniesie 40.000 zł, a nie jak pierwotnie wnosił powód 76.197,88 zł. Zauważyć należy również, iż obie strony procesu były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników.

Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji umarzając postępowanie z uwagi na zawarcie przez strony ugody.

Zgodnie z art. 104 k.p.c. koszty procesu, w którym zawarto ugodę, znosi się wzajemnie, jeżeli strony nie postanowiły inaczej. Dla pozwanego postanowieniem z dnia 5 października 2015 r. ustanowiono pełnomocnika z urzędu. Wobec powyższego Sąd zgodnie z wnioskiem pełnomocnika pozwanego, który wnosił, by przyznać mu wynagrodzenie przyjmując za wartość przedmiotu sprawy kwotę ustaloną w ugodzie tj. 40.000 zł, na podstawie § 2 ust. 3 oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461) przyznał adwokatowi L. M. wynagrodzenie w kwocie 2.952 zł, w tym kwota 552 zł stanowi podatek od towarów i usług.