Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący - SSO Lesław Zieliński

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2015 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko J. U.

o zapłatę kwoty 9.955,20 zł

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 11 sierpnia 2014 r., sygn. akt VI GC 391/14

1)  oddala apelację,

2)  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Lesław Zieliński

Sygn. akt X Ga 41/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy
w Rybniku oddalił powództwo i zasądził od powódki zwrot kosztów postępowania. Sąd I instancji ustalił, iż pozwanego z poprzednikiem prawnym powódki łączyła umowa o świadczenie usług, do umów tych z mocy art. 750 k.c. mają zastosowanie przepisy o zleceniu. Na mocy dyspozycji art. 751 k.c.
z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków. W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu Rejonowego skuteczny okazał się podniesiony zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Od powyższego wyroku powódka wniosła apelację, w której zarzuciła Sądowi I instancji nierozpoznanie istoty sprawy, niezgodność ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności poprzez ustalenie, że powództwo zostało przedawnione na podstawie art. 735 k.c.; błędne zastosowanie przepisu art. 750 k.c., w wyniku czego Sąd I instancji przyjął umowę zawartą między przedsiębiorcami jako umowę zlecenie oraz naruszenie art.118 k.c. w wyniku którego Sąd I instancji nie przyjął 3 letniego biegu przedawnienia dla roszczeń wynikających z tytułu prowadzonej działalności.

W odpowiedzi na apelację powódki pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli Sąd II instancji nie prowadzi postępowania dowodowego uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Po myśli art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Apelacja pozwanej nie może odnieść skutku, gdyż wyrok Sądu I instancji jest słuszny, odpowiada prawu i został wydany na podstawie gruntownie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Na podstawie zgromadzonych dowodów Sąd Rejonowy wyciągnął właściwe wnioski, bez przekraczania granic swobodnej oceny dowodów wyznaczonych normą art. 233 k.p.c.
Należy podzielić pogląd Sądu I instancji, że w przedmiotowej sprawie skuteczny okazał się podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania
z zarzutu przedawnienia.

Zgodnie z art. 734 i 735 § 1 k.c. przez umowę zlecenie przejmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie, a jeśli inaczej się nie umówiono za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie. Sąd I instancji zasadnie przyjął iż strony łączyła umowa
o świadczenie usług, do której to z mocy art. 750 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie z art. 751 pkt 1 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju.
W związku z powyższym przedawnieniu uległy roszczenia powódki, które powstały ponad dwa lata przed wniesieniem pozwu tj. przed 5 lipca 2011 r. bowiem pozew złożony został w dniu 5 lipca 2013 roku. Roszczenie powódki stało się wymagalne odpowiednio w dniach 1 lipca 2010 r. i 20 lipca 2010 r., uległo zatem przedawnieniu odpowiednio w dniach 1 lipca 2012 r. i 20 lipca 2012 r. Nawet gdyby przyjąć, że pismo powódki z dnia 6 grudnia 2010 r.,
w którym deklaruje gotowość uregulowania części należności stanowiło uznanie roszczenia, to termin przedawnienia upłynąłby w dniu 6 grudnia 2012 r.

Z przytoczonych względów apelację powódki na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić, jako bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego okazało się konsekwencją rozstrzygnięcia głównego i wynikiem odpowiedzialności za wynik procesu przez Sądem II instancji. O kosztach postępowania apelacyjnego w kwocie 600 zł, orzeczono na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 §1 i 3 k.p.c.

SSO Lesław Zieliński