Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2019 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Tadeusz Trojanowski
Protokolant:	sekretarz sądowy Aleksandra Strumiłowska

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2019 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko L. K.

o zapłatę

1.  utrzymuje w mocy w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 13 lipca 2017 roku w sprawie I Nc 547/17,

2.  zasądza od pozwanego L. K. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 5.417 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Tadeusz Trojanowski

Sygn. akt I C 581/18

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S. A. z siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego L. K. kwoty 80 902, 04 zł wraz z umownymi karnymi odsetkami liczonymi od dnia 29 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazał, iż na podstawie opisanej szczegółowo umowy kredytu udzielił pozwanemu kredytu którego pozwany nie spłacił w całości. powód wypowiedział przedmiotową umowę, postawił kredyt w stan natychmiastowej wymagalności a następnie kilkakrotnie bezskutecznie wzywał pozwanego do zapłaty zadłużenia.

Sąd wydał nakaz zapłaty który pozwany zaskarżył zarzutami w których wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że roszczenie nie zostało co do zasady nieudowodnione: pozwany zaprzeczył, by zaciągał u powoda jakikolwiek kredyt. Z ostrożności procesowej podniósł szereg zarzutów przeciwko roszczeniu a to: zawyżenia wysokości dochodzonego roszczenia, błędne pobranie opłat dodatkowych związanych z umową kredytu, błędne ustalenie terminu wymagalności roszczenia, braku skutecznego wypowiedzenia warunków umowy kredytu, zawarcia umowy ze strony powoda przez osoby do tego nieupoważnione (niewłaściwa reprezentacja powoda przy zawieraniu umowy), brak wykonania umowy ze strony powoda, przedwczesności roszczenia. W ocenie pozwanego wyciąg z ksiąg bankowych nie może być dowodem na istnienie oraz wysokość zobowiązania.

Sąd ustalił:

Strony w dniu 10 lipca 2012 roku zawarły umowę o kredyt gotówkowy (...) na podstawie której powód udzielił pozwanemu kredytu na cele konsumpcyjne na okres do 15 stycznia 2025 roku. Całkowita kwota kredytu wynosiła 97 204,21 zł z czego do dyspozycji pozwanego jako kredytobiorcy miało pozostać 81329 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 175 660, 91 zł; rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 11,60%. Wysokość oprocentowania była zmienna i wynosiła na dzień zawarcia umowy 9,99% w stosunku rocznym. Kredyt miał być płatny w 150 równych ratach wysokości 1138,68 zł miesięcznie. Umowa przewidywała odsetki karne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku w przypadku braku zapłaty w terminie określonym w umowie przeterminowanych rat kapitałowych (na dzień zawarcia umowy 25% w skali roku, na dzień 31 stycznia 2019 roku 10% w skali roku). Powodowi przysługiwało prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia m. in. w przypadku nie dokonania przez pozwanego spłat pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim (dwukrotnym) listownym wezwaniu do zapłaty zaległych rat lub ich części wynikających z zawartej umowy w terminie nie krótszym niż 7 dni od dnia wezwania. Ze strony banku umowa została podpisana przez pełnomocnika M. G. za pomocą kwalifikowanego podpisu elektronicznego. Na umowie widnieje odręczny podpis przedstawiciela banku G. B. który – jak wynika z treści umowy – weryfikował tożsamość pozwanego; pozwany w myśl umowy miał prawo do wglądu umowy w postaci elektronicznej pod określonym adresem internetowym po wprowadzeniu identyfikatora i hasła. Pozwany podpisał umowę we własnym imieniu; nadto na umowie znajduje się podpis jego współmałżonka stanowiący zgodę na zaciągnięcie kredytu (umowa k. 19 - 21).

Kredyt został uruchomiony w dniu 10 lipca 2012 roku kiedy to po pobraniu kwoty 1344 zł tytułem składki ubezpieczeniowej został on wypłacony w formie bezgotówkowej na wskazane przez pozwanego rachunki bankowe (dekret k. 8)

W dniu 14 marca 2013 roku strony podpisały Aneks nr 1 do umowy mocą którego m. in. ustalono: koniec okresu kredytowania na dzień 27 stycznia 2025 roku; wysokość raty miesięcznej 1141, 30 zł (aneks k. 115).

W dniu 10 lipca 2012 roku pozwany zapłacił powodowi kwotę 4860, 21 zł tytułem spłaty prowizji (k. 151). Dnia 30 października 2015 roku pozwany zapłacił powodowi tytułem spłaty kredytu kwotę 67 107 zł (k. 116) zaś 21 marca 2016 roku kwotę 61 459, 51 zł (potwierdzenia przelewów k. 117).

Pismem z 7 listopada 2016 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia przeterminowanego w łącznej kwocie 1915, 67 zł (kapitał 992,84 zł, odsetki 894, 83 zł; opłaty 28 zł). Wezwanie odebrała „K.” w dniu 10 listopada 2016 roku (wezwanie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 147 – 148). Kolejnym pismem z 1 grudnia 2016 roku powód wezwał do zapłaty przeterminowanego zadłużenia w wysokości 2779,31 zł (zadłużenie przeterminowanej 1495, 47 zł; odsetki 1269, 84 zł; koszty upomnienia 14 zł) w terminie 14 dni roboczych pod rygorem wypowiedzenia umowy i wszczęcia czynności windykacyjnych. Wezwanie w dniu 5 grudnia 2016 roku odebrała „…K.” (wezwanie z potwierdzeniem odbioru k. 18)

Pozwany w dniu 30 grudnia 2016 roku złożył wniosek o restrukturyzację kredytu motywując to sytuacją osobistą/rodzinną wnosząc o zmniejszenie raty miesięcznej do kwoty 600 zł miesięcznie; wniosek ten powód rozpatrzył negatywnie w dniu 23 stycznia 2017 roku informując powoda, iż istnieje możliwość ponownego rozpatrzenia wniosku o restrukturyzację po przystąpieniu do umowy osoby trzeciej osiągającej dochód. Informację o odmowie odebrał w dniu 27 stycznia 2017 roku syn M. K.. W międzyczasie pismem z 4 stycznia 2017 roku powód po raz kolejny wezwał powoda do spłaty przeterminowanego zadłużenia w łącznej wysokości 3449 zł (kapitał 1502, 28 zł; odsetki 1918, 72; prowizje oraz koszt wezwań 28 zł) – w terminie 14 dni. Wezwanie odebrał syn pozwanego M. K. 12 stycznia 2017 roku (wniosek o restrukturyzację k. 12 – 16) informacja w sprawie restrukturyzacji wraz z potwierdzeniem odbioru k. 11; wezwanie z 4 stycznia 2017 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 17).

Pismem z 9 lutego 2017 roku powód wypowiedział umowę wskazując pozwanemu wysokość zadłużenia na dzień wypowiedzenia na łączną kwotę 79 849, 44 zł w tym należność główna 77 303, 71 zł w tym kredyt przeterminowany 2013, 31 zł; odsetki należne 2540, 22 zł; odsetki karne 5, 51 zł i w związku z tym wezwał do zapłaty w całości zadłużenia do dnia 25 marca 2017 roku zapowiadając w razie braku spłaty zadłużenia naliczanie odsetek karnych oraz dochodzenie wierzytelności na drodze cywilnoprawnej względnie przekaże należność do wyegzekwowania firmie zewnętrznej; powyższe pismo odebrał syn M. K. w dniu 24 lutego 2017 roku. Wypowiedzenie zostało podpisane przez Z. M. oraz J. R. które były umocowane do dokonania tego rodzaju czynności. (wypowiedzenie k. 174; pełnomocnictwa dla osób podpisanych pod wypowiedzeniem wraz odpisem KRS k. 138 - 146)

Pismem z 24 kwietnia 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 81 529, 90 zł w tym należności głównej 77 303,71 zł oraz odsetek naliczonych do dnia poprzedzającego datę wezwania do zapłaty 4226,19 zł – do dnia 17 maja 2017 roku zapowiadając wystąpienie na drogę sądową w przypadku braku spłaty zaległości. Wezwanie odebrała 28 kwietnia 2017 roku E. K. (wezwanie z potwierdzeniem odbioru k. 9).

Na dzień 29 czerwca 2017 roku zadłużenie pozwanego wobec powoda wynosiło łącznie 82 927, 72 zł w tym należność główna 77 303, 71 zł; odsetki skapitalizowane naliczone do 25 marca 2017 roku 3598, 33 zł; odsetki karne naliczone do 28 czerwca 2017 roku według stopy procentowej 10% w stosunku rocznym 2025, 68 zł a nadto dalsze odsetki karne od 29 czerwca 2017 roku (wyciąg k. 7).

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie dokumentów dopuszczonych jako dowody. Prawdziwość oraz autentyczność dokumentów nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron; nie budziła również wątpliwości Sądu.

Sąd zważył:

Roszczenie podlegało całkowitemu uwzględnieniu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Odpowiedzialność pozwanego jako dłużnika osobistego (kredyt nie miał zabezpieczeń hipotecznych) należało ocenić przez pryzmat przepisów o odpowiedzialności kontraktowej. Zgodnie z art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Do przesłanek odpowiedzialności kontraktowej należy zatem zaliczyć: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania (naruszenie zobowiązania),fakt poniesienia szkody, związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Domniemuje się odpowiedzialność dłużnika. To na dłużniku spoczywa ciężar dowodów na okoliczność wykonania zobowiązania lub też braku odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania.

Pozwany w zarzutach zgłosił szereg zarzutów z których jednakże żaden nie uznano za trafny, tym samym żaden z nich nie ostał się na tyle, by skutkowało to chociażby częściowym uwzględnieniem powództwa. Pozwany nie udowodnił w żaden sposób, by powodowemu bankowi nie przysługiwało dochodzone roszczenie z kolei strona powodowa zaoferowanymi przez siebie dowodami w ocenie Sądu roszczenie to w całości wykazała. Przedewszystkim nie mogły się ostać zarzuty zbiorczo określone jako nieudowodnienie roszczenia co do zasady: pozwany nie wykazał w sposób przekonujący, by umowa została zawarta ze strony banku przez osoby do tego nieupoważnione; z kolei strona powodowa wykazała okoliczność przeciwną. Nadto przedłożone przez stronę powodową dokumenty świadczą z jednej strony o uruchomieniu kredytu a co za tym idzie wywiązanie się przez powoda ze swojej części umowy a z drugiej strony o tym, iż pozwany przez pewien czas kredyt spłacał a nadto, że strony powoda umowę podpisała osoba do tego umocowana, co powód mógł w każdej chwili zweryfikować. Względy doświadczenia życiowego nakazywały przyjąć, iż nie spłaca się z własnej inicjatywy, bez żadnego przymuszenia czy chociażby pisemnego ponaglenia bądź przymuszenia kredytu, którego się nie zaciągnęło w ogóle czy co do którego istnieją wątpliwości, czy umowa została podpisana z osobami do tego prawidłowo umocowanymi. Z tego względu za nietrafne należało uznać zarzuty niewypłacenia kredytu czy też nieprawidłowej reprezentacji ze strony powoda.

Niezasadny okazał się zarzut nieprawidłowego wyliczenia roszczenia. Przede wszystkim, wbrew twierdzeniom strony powodowej nie jest tak, że powód opiera dochodzone roszczenie wyłącznie na wyciągu z własnych ksiąg bankowych. Przedmiotowy dokument jest jedynie jednym z dowodów. W połączeniu z innymi dowodami z dokumentów takimi jak harmonogramy spłat czy potwierdzenia przelewów, czy też taryfy opłat i prowizji stosowanych przez powodowy bank (k. 149) w ocenie Sądu należało uznać, iż wysokość dochodzonego roszczenia została sformułowana w sposób należyty, odzwierciedlający stan zadłużenia z chwili składani pozwu oraz z chwili zamykania rozprawy. Strona pozwana poza samym zaprzeczaniem nie zaoferowała na potwierdzenie zgłaszanych zarzutów żadnych przekonujących wniosków dowodowych z których wynikałaby niezasadność roszczenia w jakiejkolwiek części. Nie dopatrzono się również jakichkolwiek nieprawidłowości w wykonywaniu wynikającego z umowy uprawnienia do jej wypowiedzenia. Umowa stanowiąca podstawę dochodzenia roszczeń została wypowiedziana w sposób prawidłowy. Czynność ta była poprzedzana wezwaniami do zapłaty zaległości cząstkowych (w większej ilości niż wymagane umową zaległe dwie raty). Powód komunikował się z pozwanym w formie przewidzianej umową (listami poleconymi). Samo wypowiedzenie (jego treść) jest również prawidłowa; w szczególności został zachowany termin 30 dniowy i zostało ono podpisane przez osoby do tego umocowane. Pozwany jak i jego pełnomocnik był prawidłowo zawiadamiany o terminach rozpraw. Na żadną z rozpraw nie stawił się czym ostatecznie pozbawił się prawa do dowodzenia swoich racji chociażby dowodem z własnych zeznań.

Powyższe okoliczności uzasadniały utrzymanie w mocy nakazu zapłaty z dnia 13 lipca 2017 roku wydanego przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy – na zasadzie art. 496 kpc. O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 99 kpc w zw. z art. 98 kpc