Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2019 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Barbara Przybylska
Protokolant:	sekretarz sądowy Wioleta Motyczka

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2019 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko K. J.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego K. J. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 93.463,24 (dziewięćdziesiąt trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt trzy 24/100) złote z odsetkami umownymi w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP, z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 78.226,78 (siedemdziesiąt osiem tysięcy dwieście dwadzieścia sześć 78/100) złotych od dnia 24 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.091 (dziesięć tysięcy dziewięćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Barbara Przybylska

I C 429/19

UZASADNIENIE

Powód (...), jako następca prawny (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego K. J. kwoty 93.463,24 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP, z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 78.226,78 zł od dnia 24 maja 2019 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podniósł, że dochodzona wierzytelność wynika z niespłaconej kwoty pożyczki udzielonej pozwanemu (która obejmuje kwotę niespłaconego kapitału 78.226,78 zł, odsetki umowne 3.411,11 zł i odsetki karne 11.806,35 zł) na podstawie umowy, która w wskutek zalegania z płatnościami została wypowiedziana.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, w dniu 4 lipca 2019 roku wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty (I Nc 160/19), który pozwany zaskarżył sprzeciwem, żądając oddalenia powództwa oraz obciążenia powoda kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że z uwagi na swoją trudną sytuację finansową miał problemy z terminową spłatą kredytu w związku z tym wystąpił do Banku z wnioskiem o możliwość restrukturyzacji zadłużenia, jednakże żadna umowa w tym zakresie nie została podpisana, na rozprawie w dniu 30 października 2019 roku pozwany wniósł także o rozłożenie należności na raty w wysokości miesięcznej 1.000 zł przez pierwszy rok, z możliwością negocjacji odsetek karnych, wskazują, iż jeśli odsetki nie zostaną umorzone to wszystkie raty zostaną zaliczone na poczet odsetek i nie doprowadzą do spłaty kapitału.

Sąd ustalił:

29 października 2012 roku pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy pożyczki powtórnej nr (...), na mocy której powód udzielił pożyczki w wysokości 124.874,49 zł, a pozwany zobowiązał się spłacić kwotę kredytu w 72 ratach kapitałowo-odsetkowych- za wyjątkiem ostatniej raty, która jest ratą wyrównawczą. W umowie (§ 10) strony ustaliły, że umowa może zostać wypowiedziana przez bank w przypadku m. in. nie dotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy polegającego na braku spłaty raty kredytu w terminie.

Pozwany dokonywał wpłat tytułem spłaty zobowiązania do maja 2017 roku. Wobec zaprzestania płacenia rat i zalegania z płatnościami Bank w piśmie z dnia 24 października 2017 roku wypowiedział pozwanemu umowę, natomiast w dniu 24 maja 2019 roku Bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, wedle których zadłużenie pozwanego obejmowało kwotę niespłaconego kapitału 78.226,78 zł, odsetki umowne 3.411,11 zł i odsetki karne 11.806,35 zł. Przed skierowaniem sprawy na drogę postepowania sądowego powód w piśmie z dnia 4 kwietnia 2019 roku wezwał ponownie pozwanego do uregulowania zadłużenia.

/dowody: umowa k. 7-26, wydruk wypowiedzenia umowy k. 27, wezwania do zapłaty k. 28, wyciągu z ksiąg banku k.5, raport k. 57-76, zeznania pozwanego K. J. k.95-96/

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie dokumentów dopuszczonych jako dowody. Prawdziwość oraz autentyczność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron, nie budziła również wątpliwości Sądu. Dokumenty w postaci umowy bankowej, , obrotów na rachunku pozwanego, wezwania do zapłaty, wyciągu z ksiąg bankowych nie zostały podważone w zakresie autentyczności, składały się na logiczny i spójny obraz stanu faktycznego, który Sąd uznał za prawdziwy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w oparciu o art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe (Dz.U. t.jedn. 2018 poz. 2187 z późn. zm.), w świetle którego podstawowym obowiązkiem kredytobiorcy jest zwrot kwoty kredytu na warunkach określonych w umowie.

Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy, jak również okoliczności związanych z jej skutecznym wypowiedzeniem. Próbował jedynie usprawiedliwiać okoliczności związane z zaleganiem w płaceniu rat. Po przedstawieniu przez powódkę wyjaśnień i dowodów nie budzi wątpliwości, że umowa została zawarta skutecznie, a jej wypowiedzenie nastąpiło na skutek naruszenia warunków umowy - zalegania w spłacaniu rat.

Powód wykazał istnienie oraz zasadność roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Z kolei pozwany nie przedstawił dowodów przemawiających za oddaleniem powództwa w jakimkolwiek zakresie. Przeciwnie, przyznał, iż łączyła go z powodem umowa kredytu oraz że nie uregulował wynikających z niej zobowiązań, powołując się na swoją trudną sytuację finansową. Sama trudna sytuacja finansowa nie jest okolicznością zwalniającą z odpowiedzialności za zobowiązania. Pozwany miał świadomość jakiego rodzaju umowę zawiera i jakie wiążą się konsekwencje z niedotrzymaniem jej warunków. Należało zatem uznać, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za niewykonanie zobowiązania z tytułu łączącej go z powodem umowy kredytu, które winien był wykonać zgodnie z jego treścią. Pozwany nie zaprzeczył zasadzie swej odpowiedzialności ani wysokości zobowiązania żądanego pozwem.

Reasumując powód wykazał istnienie zobowiązania z umowy pożyczki oraz fakt wypowiedzenia umowy – tym samym wymagalność roszczenia. W tych okolicznościach Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę objętą żądaniem pozwu.

Zasądzając należność od pozwanego Sąd nie uwzględnił jego wniosku o rozłożenie na raty. Ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być bowiem stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. W każdym wypadku przez rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty dochodzi bowiem do uszczuplenia uprawnień wierzyciela, stąd potrzeba podejmowania decyzji w tym przedmiocie w sposób szczególnie wyważony i uwzględniający interesy obu stron. W niniejszej sprawie powód nie zaaprobował wcześniejszego wniosku pozwanego o rozłożenie świadczenia na raty, a proponowana przez pozwanego wysokość raty nie stanowi realnie odczuwalnej wartości dla powoda. Brak rozłożenia zasądzonej należności na raty w wyroku nie pozbawia jednak stron możliwości ugodowego ustalenia warunków spłaty, ponieważ obie będą miały w tym interes. Powód poprzez wyrok zyskuje gwarancję swojej wierzytelności, a ewentualna ugoda co do spłaty może postawić go w korzystniejszej sytuacji, niż skierowanie sprawy na drogę egzekucji.

O kosztach procesu, stosownie do jego wyniku, orzeczono na podstawie art. 98 kpc oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r, poz. 1804) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.091 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składają się: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5.400zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłata od pozwu w wysokości 4.674 zł.

(...)

(...)

15.11.2019r.