Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Łucja Oleksy-Miszczyk
Protokolant:	sekretarz sądowy Wioleta Motyczka

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...)

o zapłatę i rentę

1)  zasądza od pozwanego (...)w W. na rzecz powoda P. B. kwotę 7.000 (siedem tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2014 roku;

2)  w pozostałej części powództwo oddala;

3)  odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

Sygn. akt I C 218/14

UZASADNIENIE

Powód P. B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) w W. kwoty 197.000zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2014 roku tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 1.998,35 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia, w tym kwoty 1.350,51zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2014 roku oraz kwoty 647,84zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie renty z tytułu zwiększonych potrzeb w wysokości 600 zł miesięcznie. W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 9 sierpnia 2013r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Bezpośrednio po wypadku stwierdzono u niego stłuczenie klatki piersiowej oraz otarcie naskórka obu przedramion, natomiast po upływie około tygodnia poczuł ogromny ból, promieniujący od lewego pośladka do lewej stopy, a po konsultacji lekarskiej rozpoznano u niego zespół bólowy odcinka LS kręgosłupa. Podał, iż w/w dolegliwości utrzymywały się na stałym poziomie do 29 grudnia 2013 roku, kiedy to poczuł silny ból klatki piersiowej oraz lewego barku, a w wyniku konsultacji zaopatrzono go farmakologicznie zalecając dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej. Podniósł, iż leczy się neurologicznie do dnia dzisiejszego, od dnia wypadku stał się osobą niezdolną do pracy, a rokowania co do możliwości poprawy stanu zdrowia i możliwości odzyskania zdolności do pracy są zdecydowanie niekorzystne.

Pozwany w odpowiedzi na pozew (k. 61) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Oświadczył, że bezsporny jest fakt zaistnienia wypadku w dniu 9 sierpnia 2013 roku w wyniku którego pojazd kierowany przez powoda dachował, a następnie uderzył w zaparkowany samochód. Podniósł, iż roszczenie jest rażąco wygórowane, bowiem w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi już kwotę 3000zł, która, w jego ocenie, w całości zrekompensowała szkodę. Wywodził, iż powód już przed zdarzeniem zgłaszał dolegliwości ze strony kręgosłupa, a jego dolegliwości są wynikiem schorzeń samoistnych, które nie pozostają w jakimkolwiek związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 9 sierpnia 2013 roku. Pozwany zakwestionował również roszczenie o zasądzenie na jego rzecz renty na zwiększone potrzeby oraz roszczenie w przedmiocie rozliczenia kosztów leczenia jako niewykazane.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 9 sierpnia 2013r. w G. na skrzyżowaniu ulic (...) kierujący samochodem osobowym marki (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi kierowanemu przez powoda uderzając go w prawy bok. W wyniku uderzenia należący do powoda samochód marki (...) został przewrócony na dach, a następnie sunął po jezdni, aż uderzył w zaparkowany samochód marki (...). Z samochodu powód wyszedł samodzielnie. Na miejsce zdarzenia wezwano patrol Policji, który po weryfikacji okoliczności ukarał sprawcę mandatem. Nie wzywano karetki. Powód podjął się czynności mające na celu zabezpieczenie uszkodzonego pojazdu i transport do miejsca parkowania, a następnie udał się do domu.

Po kilku godzinach od zdarzenia z uwagi na złe samopoczucie (bóle głowy, karku i barku oraz ból w klatce piersiowej) powód zgłosił się do (...) (...) w G., gdzie na Izbie Przyjęć poddał się badaniu lekarskiemu oraz dodatkowym badaniom RTG. Stwierdzono u powoda powierzchowne obrażenia pod postacią potłuczenia ogólnego z otarciami skóry oraz przeciążenia odc. C kręgosłupa i stłuczenie klatki piersiowej, które nie wymagały hospitalizacji. W badaniu RTG odc. C kręgosłupa nie stwierdzono zmian pourazowych, stwierdzono natomiast spłycenie lordozy szyjnej. Nie stwierdzono obrażeń lewego stawu ramienno-łopatkowego ani cech uszkodzenia żadnego ze splotów ramienno-łopatkowych. W wykonanym rtg klatki piersiowej nie stwierdzono zmian pourazowych. Zlecono leki przeciwbólowe, czasowe stosowanie miękkiego kołnierza szyjnego oraz dalsze leczenie w poradni ortopedycznej.

W dniu 18 sierpnia 2013 roku powód kolejny raz zgłosił się do Izby Przyjęć (...) w G. podając dolegliwości bólowe odc. L/S kręgosłupa z promieniowaniem do lewego pośladka, gdzie rozpoznano zespół bólowy odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Dolegliwości te wystąpiły u powoda dzień wcześniej, po schyleniu się. Podano powodowi środki przeciwbólowe, a następnie kontynuował on leczenie ambulatoryjne.

W wyniku przeprowadzonego u powoda w dniu 28 sierpnia 2013 roku badania TK kręgosłupa lędźwiowego ujawniono wielopoziomowe zmiany wypukliny krążków mk w odcinku L2 do S1, ucisk na struktury nerwowe na poziomie L4-L5.

W dniu 29 grudnia 2013 roku powód skorzystał z pomocy medycznej Nocnej i Świątecznej Opieki Medycznej (...) z powodu bólu w klatce piersiowej i drętwienia kończyny górnej.

Po wypadku powód przebywał na wielomiesięcznym zwolnieniu lekarskim oraz był leczony sanatoryjnie w ramach prewencji rentowej ZUS w dniach od 6 maja 2014 roku do 29 maja 2014 roku. Na zwolnieniu lekarskim przebywał 182 dni, następnie korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego. Starał się o przedłużenie świadczeń rehabilitacyjnych i o rentę, ale został przez orzeczników ZUS uznany za zdolnego do pracy. Powód odwołał się od decyzji ZUS-postępowanie w tej sprawie jest w toku.

Przed wypadkiem powód utrzymywał rodzinę pracując jako instruktor nauki jazdy. Obecnie powód prowadzi poddziałalność gospodarczą, gdzie zajmuje się dokumentacją i sprawami biurowymi firmy w zakresie sprzedaży sprzętu AGD, którą prowadzi jego żona. Rodzina utrzymuje się głównie z dochodów tej firmy. Pracy fizycznej nie wykonuje z uwagi na dolegliwości kręgosłupa. Podał, że musiał zrezygnować z aktywności fizycznej, wcześniej uprawiał sport, jeździł na nartach , snowboardzie, korzystał z basenu, jeździł na rowerze, grał w tenisa. W ostatnim czasie odczuwa nasilenie dolegliwości, ma problemy z przesypianiem nocy. Stara się unikać dźwigania cięższych przedmiotów. Odczuwa bóle w okolicy kręgosłupa szyjnego i ból promieniujący do głowy i barku oraz mrowienie rąk. Doraźnie przyjmuje leki przeciwbólowe. Po wypadku powód korzystał z wizyt i zabiegów rehabilitacyjnych, zarówno w ramach NFZ, jak i prywatnie. Średni miesięczny koszt oszacował na około 600-1000zł.

Powód już przed wypadkiem sporadycznie odczuwał bóle kręgosłupa np. po silnym przesileniu odśnieżając plac manewrowy. Dotyczyło to przede wszystkim części lędźwiowej kręgosłupa.

Biegły sądowy z zakresu neurologii opiniujący następstwa wypadku jakiemu uległ powód stwierdził u niego stłuczenia i nadwyrężenia kręgosłupa szyjnego i prawdopodobnie barku lewego. Biegły na podstawie badania i dokumentacji medycznej rozpoznał u powoda wielopoziomową dyskopatię odcinka szyjnego z uciskiem na korzenie rdzeniowe, wielopoziomową dyskopatię odcinka lędźwiowego z uciskiem na kanał korzeniowy w segmencie L4/L5 oraz zespół bólowy odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa z objawami podrażnienia korzeni nerwowych w odcinku szyjnym obustronnie, bez objawów klinicznych uszkodzenia struktur nerwowych. U powoda występują zmiany zwyrodnieniowe krążków międzykręgowych, a w konsekwencji stawów miedzykręgowych i trzonów kręgów powodujące w odcinku szyjnym ucisk na kanały korzeniowe. Konsekwencją jest podrażnienie korzeni rdzeniowych i stad drętwienia palców i rąk i bóle promieniujące do kończyn górnych. Z przeważającym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że w wypadku przy urazie barku doszło także do nadwyrężenia i podrażnienia struktur splotu ramiennego lewego i stad także bole i dolegliwości o typie neuropatycznym, korzeniowym. Przemawia za tym wynika badania przewodzenia nerwowego. Także charakterystyczny rozkład zaburzeń czucia na kończynie górnej. Nie ma innych objawów uszkodzenia struktur nerwowych np.. niedowładów, zniesienia odruchów. Podobne zmiany występują w odcinku lędźwiowy, jednak tu nie rozpoznano wpływu urazu w wypadku. Dolegliwości będące konsekwencją wypadku to korzeniowe zespoły bólowe z odcinka szyjnego kręgosłupa. Na podstawie tabeli procentowego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (pozycja 94a) biegły ocenił u powoda uszczerbek na zdrowiu na 10 %. Zdaniem biegłego występujące u powoda zmiany strukturalne kręgosłupa prowadzące do ucisku i kolizji elementów kręgosłupa z strukturami nerwowymi występowały już przed wypadkiem , co niejako predysponowało do wystąpienia opisanych dolegliwości w następstwie urazu. W opisanych dolegliwościach z czasem oczekiwać należy poprawy. Jednak biorąc pod uwagę, że w dużym stopniu na kolizję z strukturami nerwowymi wpływają zmiany zwyrodnieniowe, które z czasem na pewno będą się nasilać - należy liczyć się z utrzymywaniem się dolegliwości. Uraz w wypadku przyczynił się do wystąpienia dolegliwości jako czynnik wyzwalający je, a nie jako sprawczy, zwłaszcza jedyny sprawczy. Nie ma jednoznacznych deficytów eliminujących powoda z określonych aktywności życiowych czy zawodowych. Poczucie dolegliwości mogą powodować poczucie pogorszenia jakości życia, ale tylko w tym zakresie. Brak w zakresie stanu neurologicznego jednoznacznych objawów powodujących jakąś niesprawność / opinia biegłego neurologa k.137-139 i opinia uzupełniająca k.162/

Z punktu widzenia biegłego specjalisty z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej obrażenia jakich doznał powód nie powinny w dłuższym przedziale czasowym skutkować żadnymi następstwami dla stanu jego zdrowia. Biegły wskazał, iż nie zgadza się z ustaleniami biegłego neurologa co do powypadkowego stopnia uszczerbku na zdrowiu powoda. Zdaniem biegłego rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość, pozostające w wyłącznym związku przyczynowo-skutkowym z następstwami wypadku jest bardzo dobre, natomiast rokowanie z tytułu ogólnego stany zdrowia, mając na uwadze rozpoznaną, zaawansowana chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa jest niepewne i wiąże się z realną możliwością progresji tego schorzenia. Odnosząc się do oceny powypadkowej narządu ruchu obrażenia, których powód doznał w wyniku wypadku, nie powinny mieć wpływu na jego aktywność w życiu społecznym i zawodowym, Z punktu widzenia ortopedii i traumatologii zakres obrażeń doznanych przez powoda nie uzasadnia tezy o konieczności dalszego leczenia i rehabilitacji, natomiast ogólny stan zdrowia i narządu ruchu powoda może tą tezę uzasadniać ./opinia biegłego ortopedy traumatologa k. 232-241, ustne wyjaśnienia do opinii k. 313-320 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 322/

Z punktu widzenia psychiatryczno-psychologicznego powód nie doznał żadnego trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Powód w wyniku zdarzenia nie doznał urazu głowy z utratą przytomności, nie wystąpiła niepamięć okoliczności i przebiegu zajścia. Doznał reakcji stresowej. Nie wystąpiły pourazowe zaburzenia psychiczne w rozumieniu zespołu stresu pourazowego, bądź jakiejkolwiek innej jednostki chorobowej z zakresu psychopatologii. Nie był leczony specjalistycznie psychiatrycznie, nie korzystał z terapii psychologicznej. Brak podstaw do założenia o wystąpieniu w przyszłości zaburzeń emocjonalnych o charakterze pourazowym /opinia psychiatryczno-psychologiczna k. 375-381/

Pismem z dnia 5 maja 2014 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę wzywając do wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania. Na mocy decyzji z dnia 14 sierpnia 2014 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 3000zł tytułem zadośćuczynienia.

/dowód : zeznania świadków: A. B. (1), A. B. (2), S. W. k. 113-116 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 119, pismo K. w G. z dnia 8 kwietnia 2014r. k.13, dokumentacji policji dotyczącej wypadku, dokumentacja medyczna k.14-31, pismo (...) z dnia 10 września 2013r. k.32, zawiadomienie z 23 września 2013r. k.34, zgłoszenie szkody z 5 maja 2014r. k.35, pismo z 14 sierpnia 2014r.k.43, opinia konsultanta medycznego k.44, rachunki i faktury k. 46-49, wydruk z rejestru przedsiębiorców k.53, opinia biegłego neurologa A. P. (1) k.137-139 i opinia uzupełniająca biegłego A. P. k.162, opinia biegłego ortopedy traumatologa J. S. (1) k. 232-241, ustne wyjaśnienia biegłego J. S. do opinii k. 313-320 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 322, opinia psychiatryczno-psychologiczna biegłej psycholog E. K. i psychiatry E. K. k. 375-381, przesłuchanie powoda k.116-118 i 404-407 i zapis z dysku w systemie audio-video k. 408/

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody, w tym zebraną w sprawie dokumentacje medyczną powoda oraz opinie biegłych. Dokumentacja medyczna nie była kwestionowana przez żadną ze stron pod kątem zgodności z prawdą dokonywanych w niej wpisów i w sposób obiektywny obrazuje stan zdrowia powoda przed zdarzeniem, w chwili zdarzenia, a także po tym dniu. Jako, że dokładne ustalenia stanu faktycznego wymagało specjalistycznej wiedzy z zakresu medycyny i psychologii, Sąd posiłkował się opiniami biegłych. Sąd uznał opinie za rzetelne logiczne i przydatne do ustalenia stanu faktycznego w takim zakresie w jakim każdy z biegłych opiniował w zakresie posiadanych przez siebie kompetencji. Sąd nie wziął pod uwagę zanegowania przez biegłego ortopedę J. S. (1) wniosków opinii neurologicznej, uznając, iż wywody te wykraczały poza zakres jego specjalizacji.

Za niewiarygodną Sąd uznał przedstawiona przez powoda prywatną opinię lekarską. Wnioski tej opinii odbiegają od wniosków wynikających z opinii biegłych sądowych. Jako dokumenty sporządzone na zlecenie jednej ze stron nie korzystają z domniemania obiektywizmu i mocy dowodowej przypisanej opiniom biegłych. W tych warunkach nie mogą stanowić podstawy ustaleń w niniejszej sprawie

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego z zakresu ortopedii, uznając opinię sporządzoną przez biegłego J. S. (1) za wyczerpującą, a jej wnioski za niebudzące wątpliwości. W ocenie Sądu biegły w ustnych wyjaśnieniach w sposób dostateczny i jasny odniósł się do zarzutów i zastrzeżeń i dostatecznie uzasadnił swoje wnioski.

Sąd zważył co następuje:

W myśl art. 444 § 1 i 2 oraz art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Sąd może również przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Cytowane przepisy stanowią uszczegółowienie odpowiedzialności deliktowej za szkody spowodowane na osobie. Aby jednak można było mówić o istnieniu odpowiedzialności deliktowej spełnione muszą zostać podstawowe przesłanki tej odpowiedzialności, jakimi są: powstanie szkody (w przypadku roszczenia zadośćuczynienia krzywdy), zdarzenie z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy między owym czynem, a szkodą (art. 361 § 1 k.c. w związku z art. 415 k.c.). Ciężar dowodzenia w zakresie wszystkich tych trzech przesłanek zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa na stronie powodowej.

W niniejszej sprawie niesporne było samo zajście zdarzenia stanowiącego czyn niedozwolony, z którego to czynu powód wywodził odpowiedzialność pozwanego – chodzi o wypadek w jakim powód uczestniczył w dniu 9 sierpnia 2013r.

Strona powodowa wykazała istnienie pewnej szkody i krzywdy pozostającej w związku przyczynowym z wypadkiem, niemniej wykazała je w rozmiarze znacznie mniejszym, niż wynika to z pozwu. Na skutek zdarzenia powód doznał stłuczenia i nadwyrężenia kręgosłupa odcinka szyjnego, klatki piersiowej i barków, co powodowało ból i ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa i lewym stawie ramiennym. Jednocześnie u powoda zdiagnozowano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa zarówno w części lędźwiowej jak i szyjnej, których istnienia przez wypadkiem powód nie był świadomy. Jak wynika z materiału dowodowego stan kręgosłupa powoda był zły już w chwili wypadku, a zmiany, które występują u powoda zarówno w odcinku lędźwiowym, jak i szyjnym nie są zmianami powypadkowymi, a zwyrodnieniowymi. Wszelkie dolegliwości odczuwane przez powoda na skutek doznanego urazu miały charakter przemijający, a ich nasilenie powiązane było z istniejącymi zmianami zwyrodnieniowymi. Odczuwany przez powoda brak poprawy stanu zdrowia pomimo upływu kilku lat od wypadku nie jest związny z utrzymywaniem się skutków urazu ale z postępem zmian zwyrodnieniowych.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż wysokość odpowiedniej sumy należnej tytułem zadośćuczynienia zależy przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez Sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Zadośćuczynienie pieniężne pełni funkcję kompensacyjną – przyznana suma ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej przez poszkodowanego szkody niemajątkowej, powinna łagodzić doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwiać przezwyciężanie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek zdarzenia wywołującego szkodę. W konsekwencji Sąd, ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia, winien uwzględnić wszystkie okoliczności istotne dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, w szczególności takie jak wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2012r., I CSK 74/12). Krzywda stanowiąca podstawę do żądania zadośćuczynienia nie jest wyłącznie okolicznością subiektywną, aby można było mówić o jej kompensowaniu poprzez zapłatę odpowiedniej kwoty pieniężnej, krzywda ta musi istnieć obiektywnie, a więc musi mieć cechy pozwalające na stwierdzenie jej istnienia przez rozsądnie oceniającą rzecz osobę drugą. Nadto nasilenie tej krzywdy musi być tego rodzaju aby kompensacja finansowa znajdowała uzasadnienie w świetle zasad stosowanych dla oceny wysokości sumy odpowiedniej w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., przy czym nasilenie tej krzywdy, podobnie jak samo jej istnienie, nie może być oceniane wyłącznie poprzez subiektywne odczucia pokrzywdzonego, ale wymaga zastosowania kryteriów obiektywnych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że roszczenia zadośćuczynienia zgłoszone przez powoda jest zdecydowanie wygórowane. Z punktu widzenia ortopedycznego oraz psychiatryczno-psychologicznego powód nie doznał żadnego trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Natomiast z punktu widzenia neurologicznego dolegliwości będące konsekwencją wypadku to korzeniowe zespoły bólowe z odcinka szyjnego kręgosłupa. Opiniujący biegły neurolog ocenił uszczerbek na zdrowiu na 10 %. Jak wskazał biegły neurolog wypadek mógł stanowić czynnik, który nasilił w pewnym okresie problemy związane ze zmianami zwyrodnieniowymi powodując ból i cierpienie. Nie było to natomiast znaczące oddziaływanie na stan zdrowia powoda i miały one charakter przemijający.

Mając na uwadze ból i cierpnie, które niewątpliwie powód odczuwał wskutek wypadku oraz uznając, że z tego powodu nastąpiło okresowe pogorszenie komfortu życia Sąd uznał, że kwota 10.000 zł. jest kwotą odpowiednią do zakresu krzywdy jakiej powód doznał i z jednej strony w sposób dostateczny zrekompensuje jego cierpienia wynikające z urazu, a z drugiej nie doprowadzi do jego nieuzasadnionego wzbogacenia. Zatem uwzględniając przyznaną w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 3000zł Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7000zł oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd oddalił także żądanie zapłaty odszkodowania za koszty leczenia. Zdaniem Sądu nie sposób ocenić, czy leczenie dotyczyło faktycznie skutków wypadku, czy też samoistnych schorzeń powoda. Niezasadne okazało się żądanie zasądzenia renty. Skutki zdarzenia w żaden sposób nie ograniczyły możliwości zarobkowych powoda. Nie wystąpiły jednoznaczne deficyty eliminujące powoda z jakichś aktywności życiowych lub zawodowych.

W tej sytuacji Sąd w oparciu o przepisy art. 444 § 1 i 2 oraz art. 445 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.000,- zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2014r., a w pozostałej części powództwo oddalił.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 102 kpc. Podstawą dla zastosowania powyższego przepisu jest przyjęcie przez Sąd, iż w danej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który determinuje uznanie, że obciążenie strony przegrywającej kosztami postępowania, stałoby w sprzeczności z elementarnym poczuciem sprawiedliwości czy słuszności. Ustawodawca nie wskazał jakiego rodzaju okoliczności mogą być uznawane za „szczególnie uzasadniony wypadek”, jednakże zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem do sytuacji takich zaliczyć należy np. subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczenia, jej wyjątkowo ciężką sytuację osobistą lub majątkową, precedensowy charakter sprawy, albo też rodzaj przedmiotu sporu, czy też wystąpienie przez stronę powodową z roszczeniem, o którego uwzględnieniu bądź nie w znacznej mierze decydują dokonywane przez Sąd oceny (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach Sygn. akt V ACz 200/16). W niniejszej sprawie, powód dochodził roszczeń odszkodowawczych, których powstanie wiązał z wypadkiem komunikacyjnym. Mając na względzie charakter szkody, rodzaj dolegliwości doznawanych przez powoda, chwilę ich ujawnienia oraz fakt, iż nie miał on świadomości o występujących u niego zmianach zwyrodnieniowych zasadne jest twierdzenie, że powód mógł wiązać fakt wystąpienia u niego tychże dolegliwości z wypadkiem, a zatem mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swego roszczenia. Okoliczność ta, oraz fakt, iż ze względu na stan zdrowia powoda jego możliwości zarobkowe są ograniczone, w ocenie Sądu daje podstawę do zastosowania w niniejszej sprawie art. 102 k.p.c.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk