Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Kieć
Protokolant:	Sandra Bień

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2021 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej Gminy G. na rzecz powódki (...) w W. kwotę 38 460, 75 (trzydzieści osiem tysięcy czterysta sześćdziesiąt i 75/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 17 342,59 (siedemnaście tysięcy trzysta czterdzieści dwa i 59/100) złotych od dnia 10 października 2017 roku do dnia zapłaty,

- 21 118,16 (dwadzieścia jeden tysięcy sto osiemnaście i 16/100) złotych od dnia 4 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 983,70 (jeden tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt trzy i 70/100) złotych tytułem zwrotu kosztów postepowania.

SSO Andrzej Kieć

Sygn. akt I C 61/19

UZASADNIENIE

Powódka (...) S. A. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej Gminy G. kwoty 76.185,21 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 26.272,58 zł od dnia 10 października 2017 roku do dnia zapłaty, od kwoty 40.372,37 zł od dnia 4 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 9.540,26 zł od dnia 23 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasadzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż żądanej kwoty dochodzi tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokali socjalnych osobom zajmujących lokale stanowiące własność powódki bez tytułu prawnego, wobec których orzeczono eksmisję z tych lokali. Na skutek bierności pozwanej powódka nie mogła swobodnie dysponować swoją własnością. W niniejszym postępowaniu dochodzona jest szkoda rzeczywista; żądanie nie obejmuje utraconych dochodów.

Pozwana w odpowiedzi wniosła o oddalenie powództwa oraz obciążenie powódki kosztami postepowania. W uzasadnieniu wskazała, iż roszczenie jest nie wykazane zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Żądane kwoty zostały ustalone arbitralnie, bez poparcia stosownymi dowodami. W szczególności pozwana zakwestionowała wysokość szkody rzeczywistej w zakresie kolumny 5 zestawień dołączonych do pozwu w zakresie różnicy kosztów powódki a kosztów wspólnoty – wysokość tych kosztów nie została wykazana; nie wykazano co się na te koszty składa ani faktu ich poniesienia. Nie wykazano również, by w spornym okresie lokale były zajmowane.

Sąd ustalił:

Powódka jest właścicielem lokali mieszkalnych położonych w G. pod adresem (...), (...), (...), (...), (...), (...) (wydruki z ksiąg wieczystych k. 11-45). Wszystkie z wymienionych lokali położone są w budynkach odpowiednich Wspólnot Mieszkaniowych. Powódka jest członkiem wspólnoty i właścicielem lokali niewyodrębnionych wraz z udziałem w częściach wspólnych nieruchomości oraz udziałem w gruncie.

Wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 11 czerwca 2012 roku sygn. akt I C 386/12 nakazano eksmisję Z. J. (1) oraz M. J. (1) z lokalu położonego w G. przy ul. (...), wstrzymując jednocześnie wykonanie orzeczenia do czasu złożenia im przez pozwaną oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pismem z 2 października 2012 roku powód wniósł o to, by pozwany taką ofertę przedstawił. W okresie luty 2016 – sierpień 2017 powódka naliczyła tytułem szkody za bezumowne zajmowanie lokalu łącznie 13.811,19 (suma opłat eksploatacyjnych, kosztów zarządu wspólnoty mieszkaniowej, opłat za media rozliczane ryczałtowo oraz wywóz śmieci). Pismem z 27 września 2017 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 14.767,61 zł tytułem odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu przez osoby eksmitowane ww. wyrokiem w terminie 14 dni. Pozwany uznał żądanie to za bezzasadne ,o czym powiadomił pismem z 10.10.2017r.. Na chwilę zamykania rozprawy powódka nie zalegała z opłatami na rzecz wspólnoty w budynku której ww. lokal jest położony. W chwili zamykania rozprawy Z. J. (1) zajmowała ww. lokal wraz z synem M.; w okresie objętym pozwem również tam zamieszkiwali i nie regulowali opłat za mieszkanie. Z. J. (2) nie otrzymała propozycji zawarcia z pozwaną umowy najmu lokalu socjalnego.

(zestawienie naliczeń, dokumentacja oraz korespondencja w sprawie lokalu (...) k. 46 – 104, k.360; zeznania świadków Z. J. (1) k. 539 – 540, T. D. k. 656 - 658; M. W. k. 664 )

Wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 5 września 2005 roku sygn. akt I C 278/05 orzeczono eksmisję B. K., K. K. (2), I. K. (1), małoletniego M. K. (1) z lokalu położonego w G. przy ulicy (...), wstrzymując wykonanie wyroku do czas złożenia przez pozwaną oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pismem z 15 grudnia 2005 roku powódka wezwała pozwaną do zapewnienia lokalu socjalnego ww. osobom. Pozwana w odpowiedzi poinformowała, iż nie posiada wolnych lokali socjalnych. Pismem z 16 maja 2007 roku powódka wezwała do wskazania lokalu socjalnego w terminie 14 dni, zapowiadając wystąpienie na drogę postępowania sądowego w razie niewykonania obowiązku. Pozwana w odpowiedzi oświadczyła, iż nie dysponuje lokalem socjalnym dla czterech osób wyjaśniając nadto, iż roszczenia odszkodowawcze za niezapewnienie lokalu socjalnego będą wypłacane wyłącznie na podstawie prawomocnego wyroku sądowego. W okresie luty 2016 – sierpień 2017 powódka naliczyła tytułem szkody za bezumowne zajmowanie lokalu łącznie 12.461, 39 zł (suma opłat eksploatacyjnych, kosztów zarządu wspólnoty mieszkaniowej, opłat za media rozliczane za media według zużycia, centralne ogrzewanie, wywóz śmieci). Pismem z 27 września 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania w wysokości 12.484,73 zł w terminie 14 dni. W odpowiedzi, pismem z 10.10.2017r pozwana uznała żądanie to za bezzasadne. Na chwilę zamykania rozprawy powódka nie zalega z opłatami na rzecz wspólnoty w budynku której ww. lokal jest położony. W okresie objętym pozwem K. K. (2) zajmowała przedmiotowy lokal; osoba ta zmarła w toku postepowania (w lipcu 2020r).

(zestawienie naliczeń, dokumentacja oraz korespondencja w sprawie lokalu przy ul. (...) k. 105 – 140, k. 362; zeznania świadków: B. M. k. 602 - 603 T. D. k. 656 - 658)

Wyrokiem SR w Gliwicach I C 1498/04 z 1 lutego 2005 roku orzeczono eksmisję A. K. (1), J. K., R. K. (1) oraz małoletniego A. K. (2) z lokalu położonego w G. przy ul. (...), wstrzymując wykonanie wyroku do czasu złożenia przez pozwaną oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Za okres luty 2016 – sierpień 2017 powódka naliczyła tytułem szkody za bezumowne zajmowanie lokalu łącznie 17.044 zł (suma opłat eksploatacyjnych, kosztów zarządu, opłat za media rozliczane ryczałtowo oraz wywóz śmieci). Powódka zwracała się do pozwanej o zapewnienie lokalu socjalnego pismami z 7.04.2005r i z 18.05.2007r, na co pismami z 14.04.2005 i 31.05.2007r pozwana wskazała, iż nie posiada lokali socjalnych. Pismem z 23 listopada 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania w wysokości 17044 zł w terminie 14 dni. Pozwany w odpowiedzi z 4.12.2017r żądanie to uznał za bezzasadne. W chwili zamykania rozprawy powódka nie zalegała z opłatami na rzecz wspólnoty w budynku której lokal jest położony. W okresie objętym pozwem lokatorzy K. zajmowali przedmiotowy lokal i nie dokonywali opłat za mieszkanie. Również i ona bezskutecznie starała się o otrzymanie lokalu socjalnego.

(zestawienie naliczeń, dokumentacja oraz korespondencja w sprawie lokalu przy ul. (...) k. 141 – 192, k. 359; zeznania świadków: A. K. (1) k. 407, R. D. k. 603, T. D. k. 656 - 658)

Wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2012 roku I C 385/12 nakazano eksmisje L. K., K. K. (4), M. K. (2) z lokalu położonego w G. przy ulicy (...), przyznając prawo do lokalu socjalnego L. K. i wstrzymując wykonanie wyroku w stosunku do L. K. do czasu złożenia jej przez pozwaną oferty najmu lokalu socjalnego. Po uprawomocnieniu się wyroku powódka bezskutecznie wzywała pozwaną do złożenia oferty najmu lokalu socjalnego. Za okres luty 2016 – sierpień 2017 powódka naliczyła tytułem szkody za bezumowne zajmowanie lokalu łącznie 12 414,78 zł (suma opłat eksploatacyjnych, kosztów zarządu, opłat za media rozliczane ryczałtowo oraz wywóz śmieci). Pismem z 24 listopada 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania w wysokości 12 414,78 zł w terminie 14 dni. Pozwany w odpowiedzi z 4.12.2017r żądanie to uznał za bezzasadne. Na chwilę zamykania rozprawy powódka nie zalegała z opłatami na rzecz wspólnoty w budynku której ww. lokal jest położony. L. K. zajmowała ww. lokal zarówno w okresie objętym postępowaniem jak i obecnie, wraz z synem M... Z pomocą syna spłaca zadłużenie. Obecnie zadłużenie za lata 2016 – 2017 zostało spłacone (poza odsetkami). Występuje zadłużenie za lokal, jednak dotyczy ono innego okresu. Opłaty na bieżąco są regulowane. Pozwana nie składała L. K. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(zestawienie naliczeń, korespondencja oraz dokumentacja w sprawie lokalu P. 31/2 k. 193 – 233, k. 361; zeznania świadków: L. K. k. 602, A. K. (3) k. 649 T. D. k. 656 - 658)

Wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 15 maja 2012 roku I C 46/12 orzeczono eksmisję I. K. (2), P. K., M. K. (3), I. K. (3) z lokalu położonego w G. przy ulicy (...), wstrzymując wykonanie wyroku w stosunku do ww. osób do czasu złożenia im przez pozwaną oferty najmu lokalu socjalnego. Po uprawomocnieniu się wyroku powódka bezskutecznie wzywała pozwaną do zawarcia oferty najmu lokalu socjalnego. Za okres luty 2016 – sierpień 2017 powódka naliczyła tytułem szkody za bezumowne korzystanie z lokalu łącznie 10.913,59 zł (suma opłat eksploatacyjnych, kosztów zarządu, opłat za media rozliczane ryczałtowo oraz wywóz śmieci). Pismem z 23 listopada 2017 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty odszkodowania w wysokości 10913,59 zł w terminie 14 dni. Pozwany uznał to żądanie za bezzasadne pismem z 4.12.2017r. W latach objętych pozwem I. K. (2) zajmowała przedmiotowy lokal i nie opłacała go. Lokator ten nie otrzymał od pozwanego oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(zestawienie naliczeń, korespondencja oraz dokumentacja w sprawie lokalu M. 5A/7 k. 234 – 290; zeznania świadków: I. K. (2) k. 407; zeznania R. D. k. 603, T. D. k. 656 - 658)

Wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 29 października 2012 roku I C 232/12 orzeczono eksmisję K. K. (5), H. K., R. K. (2), K. K. (6), małoletniej A. K. (4), małoletniego J. F. z lokalu położonego w G. przy ulicy (...). Sąd ustalił uprawnienie K. K. (6), mał. A. K. (4) i mał. J. F. do otrzymania lokalu socjalnego; prawa tego nie przyznał sąd pozwanym K. K., H. K. i R. K. (2). Sąd wstrzymał wykonanie wyroku do czasu złożenia K. K. (6) oraz ww. małoletnim oferty najmu lokalu socjalnego. Po uprawomocnieniu się wyroku powódka bezskutecznie wzywała pozwaną do złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Za okres luty 2016 – sierpień 2017 powódka naliczyła tytułem szkody za bezumowne korzystanie z lokalu łącznie 9.540,26 zł (suma opłat eksploatacyjnych, kosztów zarządu, opłat za media rozliczane według zużycia, wywóz śmieci) Pismem z 11 kwietnia 2018 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania w wysokości 9574,54 zł. Pozwana uznała to żądanie za niezasadne w piśmie z 23.04.2018r. Na chwilę zamykania rozprawy powódka nie zalegała z opłatami na rzecz wspólnoty w budynku której lokal jest położony. W okresie objętym pozwem K. K. (6) nie zamieszkiwała w ww. lokalu (mieszkała wówczas przy ul. (...)); lokal ten zajmowała H. K., jej były mąż K. K. (5) oraz wnuczka A.. H. K. dokonywała wpłat na poczet zajmowanego lokalu, w różnorodnych kwotach (od 535 zł do 300 zł). Powódka prowadziła również przeciwko niej postępowanie egzekucyjne (do czasu ogłoszenia upadłości konsumenckiej).

(naliczenie opłat, korespondencja oraz dokumentacja w sprawie lokalu (...) k. 291 – 336, k. 358; zeznania świadków: M. J. (2) k. 603 – 604, T. D. k. 656 – 658; H. K. k. 660).

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie dokumentów podlegających z mocy art. 243 ² kpc zaliczeniu w poczet materiału dowodowego. Prawdziwość dokumentów nie została przekonująco zakwestionowana; mogły więc stanowić podstawę ustaleń. Ustaleń w zasadniczej mierze dokonano w oparciu o oryginały dokumentów bądź odpisów dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocników. Warto przy tym wskazać, że jakkolwiek kserokopie dokumentów nie są dokumentami w rozumieniu art. 245 kpc lub choćby odpisami takich dokumentów, to bezsprzecznie mogą być źródłem wiadomości tak o istnieniu dokumentów, jak i o ich treści. Nie są one wprawdzie bezpośrednimi dowodami z dokumentów, ale mogą zostać uznane za dowody pośrednie świadczące o istnieniu i treści dokumentów – w związku z innymi wiarygodnymi dowodami. Kserokopie nie są ani dokumentami ani nawet ich odpisami (kopiami), i to także w znaczeniu, w jakim obecnie obowiązujący (od dnia 8 września 2016 r.) przepis art. 243 ¹ k.p.c. nakazuje stosować przepisy Kodeksu postępowania cywilnego do dokumentów zawierających tekst, umożliwiających ustalenie ich wystawców, tym niemniej nie można całkowicie odmówić im jakiegokolwiek znaczenia dowodowego (procesowego). /por. wyrok SA w Gdańsku z 22 lutego 2019 roku I AGa 367/18, LEX nr 2712216/. W powiązaniu z innymi dowodami, w szczególności z zeznaniami świadków, można z ich pomocą czynić ustalenia faktyczne.

Wiarę dowodom z zeznań przesłuchanych świadków sąd dał albowiem były logiczne, konsekwentne, znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów – tym samym były wiarygodne. Wiarygodność zeznań nie została przy tym przez strony przekonująco podważona.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka K. K. (6) (art. 235 (2) par. 1 pkt 5,6 kpc) albowiem powódka, pomimo zobowiązania, nie wskazała w zakreślonym terminie adresu tego świadka, co uniemożliwiało jego przesłuchanie. Na rozprawie w dniu 16.03.2021r strona ponowiła wniosek o przesłuchanie świadka, wskazując, iż adres tego świadka wynika z zeznań świadka H. K. (k.660). Jak wynika jednak z treści zeznań świadka H. K., nie wie ona gdzie obecnie mieszka K. K. (6) (świadek wiedział natomiast o jej miejscu zamieszkania w okresie luty 2016 –sierpień 2017r). W tej sytuacji sąd uznał, że przeprowadzenie dowodu nie jest możliwe a kolejne próby w tym kierunku spowodują jedynie zbędną zwłokę w postępowaniu.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu. Powódka dochodziła roszczeni z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, za okres luty 2016 – sierpień 2017. Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c. Zaniechanie obowiązku określonego w art. 18 ust. 5 w/w ustawy winno być zatem traktowane jak każde niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Odesłanie do art. 417 k.c. wskazuje, iż odpowiedzialność pozwanej Gminy jest niezależna od winy. Powódka dochodziła roszczeń dotyczących lokali położonych w G. przy ul. (...). Poza sporem było, iż pozwana została wezwana przez powódkę do złożenia lokatorom tych mieszkań, wobec których sądy orzekły o eksmisji z prawem do otrzymania lokalu socjalnego, oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego i takiej oferty pozwana nie złożyła.

Odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wynikająca z art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z 21 czerwca 2001 roku za niedostarczenie osobom uprawnionym do lokalu socjalnego z mocy wyroku związana jest z zaniechaniem podjęcia przez gminę czynności umożliwiających wierzycielowi przeprowadzenie skutecznej egzekucji. Przy określaniu zakresu roszczeń odszkodowawczych należnych właścicielowi nieruchomości w związku z odpowiedzialnością gminy na podstawie art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów wskazać należy, że orzecznictwo sądów powszechnych przyjmuje konieczność objęcia roszczeniem odszkodowawczym szkody w pełnej wysokości. Zgodnie zatem z art. 471 k.c. w zw. z art. 361 k.c. uprawnionym do odszkodowania jest ten, kto wykaże szkodę pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z niedostarczeniem lokalu socjalnego, a więc uszczerbek w wysokości różnicy między majątkiem jaki by miał, gdyby lokalem swoim dysponował swobodnie, a majątkiem jaki ma, nie mogąc tym lokalem dysponować z powodu niemożności wykonania wyroku eksmisyjnego na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego przez pozwaną Gminę osobom uprawnionym. Uszczerbek ten może obejmować korzyści w postaci pożytków, które z wystarczającą dozą prawdopodobieństwa zostałyby pobrane, gdyby lokal został opróżniony, jak i stratę w postaci poniesionych kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu, a także opłaty związane z korzystaniem z lokalu, które nie są kompensowane w ramach możliwego do uzyskania czynszu. W istocie więc chodzi o ustalenie w konkretnych okolicznościach faktycznych czy na określonym rynku najmu lokali, przy uwzględnieniu danej rynkowej stawki czynszu, można uzyskać jeszcze dodatkowo od najemcy także należności pokrywające w całości lub w części wysokość opłat związanych z korzystaniem z lokalu. Tym samym ustalić należy czy normalnym następstwem bezczynności gminy jest, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., tylko szkoda w postaci utraconego czynszu najmu, czy także straty związane z ponoszonymi przez właściciela opłatami za lokal. Powódka podkreślała, że w niniejszym postepowaniu domaga się jedynie wyrównania szkody w postaci faktycznej straty związanej z koniecznością ponoszenia opłat, nie domagała się natomiast utraconych korzyści czyli czynszu jaki mogłaby otrzymać na wolnym rynku przekraczającym wysokością te opłaty. W każdym jednak przypadku powódka powinna te szkodę również co do wysokości wykazać. Nie budzi wątpliwości, że w normalnym związku przyczynowym z zaniechaniem gminy pozostaje strata właściciela lokalu mieszkalnego spowodowana nieuiszczaniem przez byłego lokatora wszelkich wymaganych opłat wiążących się z używaniem zajmowanego lokalu, w tym także opłat na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, administratora czy też wspólnoty mieszkaniowej, które są nierozerwalnie związane z szeroko rozumianym obowiązkiem utrzymania lokalu. Brak w tym zakresie podstaw do innego traktowania poszczególnych elementów tej szkody, które jawią się jako strata w postaci konieczności ponoszenia przez właściciela wszelkich opłat, i bazując na doświadczeniu życiowym można przyjąć za wysoce prawdopodobne, że szkoda tego rodzaju nie byłaby poniesiona, gdyby właściciel mógł lokalem swobodnie dysponować.

Podzielić należy stanowisko judykatury co do możliwości objęcia roszczeniem odszkodowawczym także opłat ponoszonych przez właściciela na rzecz innych podmiotów, a które łączą się z utrzymaniem i korzystaniem z lokalu. Można przyjąć ,że gdyby powódka swobodnie dysponowała lokalami określonymi w pozwie w obecnych realiach gospodarczych uzyskałaby czynsz, który wyrównywałby jej wszystkie te opłaty, którymi jako właściciel jest obciążona. Czynsz wolnorynkowy zwyczajowo obejmuje opłaty związane z mediami oraz kosztami utrzymania lokalu (nieruchomości), albowiem zgodnie z zasadą prawidłowej gospodarki, jak i podstawowymi kalkulacjami ekonomicznymi – czynsz za wynajem lokalu powinien co najmniej pokrywać niezbędne koszty utrzymania lokalu.

Powódka przedstawiła szczegółowe wyliczenia szkody za poszczególne lokale. Wyliczenia te są wiarygodne i znajdują potwierdzenie w przeprowadzonym postępowaniu dowodowym. Tym niemniej nie wszystkie ze zgłoszonych w niniejszym postępowaniu należności zasługiwały na uwzględnienie. Zdaniem Sądu nie wykazała powódka, w sposób wystarczający dla przyjęcia za udowodniony, kosztów określonych przez powódkę jako różnica pomiędzy kosztami (...) a kosztami ponoszonymi przez wspólnoty mieszkaniowe a ujętych w kolumnie 5 zestawień naliczeń. Koszty ponoszone przez powódkę w ramach prowadzonej bez siebie działalności w zakresie administracji nie są bowiem bezpośrednio wliczane w wolnorynkowy czynsz za dany lokal. Powódka nie wykazała konkretnych części składowych składających się na ową różnicę, ograniczając się do lakonicznego podsumowania w treści kolumny „5” zbiorczych wyliczeń. Powódka winna wyszczególnić i wykazać zasadność naliczenia tych kosztów. Ogólnikowi wskazanie kosztów nie pozwala na ich weryfikację.

Jak wynika z zeznań świadka T. D., należności ujęte w kolumnie 5 tabelki naliczeń to to różnica pomiędzy opłatami naliczanymi przez powódkę najemcom, których stawka jest wyliczana na podstawie 3% wartości odtworzeniowej lokalu w skali roku publikowaną przez Wojewodę (...) (potencjalny czynsz jaki winien być opłacany gdyby najem nie wygasł; koszty administracyjne) a sumą opłata naliczanych powódce przez daną wspólnotę mieszkaniową (fundusz remontowy, bieżący, koszty zarządu). Powódka wykazując szkodę rzeczywistą winna jednak każdy element szkody udowodnić. Powódka w tej sytuacji winna udowodnić możliwość uzyskania wolnorynkowego czynszu za dany lokal obejmującego tak ogólnie przedstawione swoje koszty a tego nie uczyniła..

Odnośnie lokalu przy ul. (...) sąd uznał roszczenie za zasadne i udowodnione co do kwoty 9.169,72 zł (13.811,19 zł – 4.641,47 zł). Lokatorzy zajmujący lokal (Z. i M. J. (1)), uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkują lokal, czynszu nie płacą. Wysokość szkody wykazana w szczególności zestawieniem naliczeń przedstawionym przez powódkę a potwierdzonym przez wspólnotę mieszkaniową (k.46, 48). Odnośnie lokalu przy ul. (...) sąd uznał roszczenie za zasadne i udowodnione co do kwoty 8.172,87 zł (12.461,39 zł – 4.288,52 zł). Lokator zajmujący lokal (K. K. (2)) a uprawniony do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwała lokal w spornym okresie (na co wskazuje fakt odbieranie korespondencji k.115-123), czynszu nie płaciła. Wysokość szkody wykazana w szczególności zestawieniem naliczeń przedstawionym przez powódkę a potwierdzonym przez wspólnotę mieszkaniową (k.105, 106). Media w tym lokalu rozliczane były według wskazań liczników (k.657). Odnośnie lokalu przy ul. (...) sąd uznał roszczenie za zasadne i udowodnione co do kwoty 12.402,40 zł (17.044 zł – 4.641,60 zł). Lokatorzy zajmujący lokal (K.) a uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwali lokal w spornym okresie (na co wskazuje fakt odbieranie korespondencji k.151-157), czynszu nie płacili. Wysokość szkody wykazana w szczególności zestawieniem naliczeń przedstawionym przez powódkę a potwierdzonym przez wspólnotę mieszkaniową (k.141, 142). Naliczenia opłat za lokal (k.171v, k.183v) nie były przez lokatorów kwestionowane (co pośrednio potwierdza rzetelność naliczeń powódki) – a miało to wpływ na wysokość wpłat dokonywanych przez powódkę na rzecz wspólnoty mieszkaniowej. Przesłuchana w charakterze świadka lokatorka A. K. (1) wskazała, że nie dokonywała żadnych opłat za lokal (coś ściągał komornik ale nie wie na jakie należności), nadto podała, że na rzecz powódki zostało przekazane odszkodowanie związane z budową tzw średnicówki w wysokości 10.000 zł; nie wie jednak na co (za jaki okres) pieniądze te zostały rozliczone. Sąd uznał, iż zeznania świadka (ogólne, nieprecyzyjne i nie potwierdzone żadnymi dokumentami) nie podważają przedstawionych przez powódkę dowodów w szczególności zestawienia naliczeń a potwierdzonych przez wspólnotę mieszkaniową (k.141, 142). Odnośnie lokalu przy ul. (...) sąd uznał roszczenie za zasadne i udowodnione co do kwoty 8.715,76 zł (10.913,59 zł – 2197,83 zł). Lokatorzy zajmujący lokal (K.) a uprawnieni do otrzymania lokalu socjalnego zamieszkiwali lokal w spornym okresie, czynszu nie płacili. Wysokość szkody wykazana w szczególności zestawieniem naliczeń przedstawionym przez powódkę a potwierdzonym przez wspólnotę mieszkaniową (k.234, 235). Naliczenia opłat za lokal (k.282, k.289v) nie były przez lokatorów kwestionowane (co pośrednio potwierdza rzetelność naliczeń powódki) – a miało to wpływ na wysokość wpłat dokonywanych przez powódkę na rzecz wspólnoty mieszkaniowej.

Biorąc pod uwagę powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki łącznie 38460,75 zł, z odsetkami ustawowymi od kwoty 17 342,59 zł od dnia 10 października 2017 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 21 118,16 zł od dnia 4 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 kc; pozwana pozostawała w zwłoce wskutek wezwań do zapłaty.

Całkowitemu oddaleniu podlegało żądanie zasądzenia odszkodowania za niezapewnienie lokali socjalnych osobom uprawnionym do tego odnośnie lokali przy ul. (...). Co do pierwszego z tych lokali świadek I. K. (4), zajmujący ów lokal, zeznała, że zadłużenie dotyczące okresu objętego pozwem zostało spłacone. Występuje zadłużenie za lokal, jednak dotyczy ono innego okresu. Istniało kiedyś zadłużenie za korzystanie z lokalu około 60.000 zł, obecnie zadłużenie wynosi około 20.000 zł. Opłaty bieżące są natomiast regulowane. Strona powodowa zeznań tych nie podważyła ani nie poddała w wątpliwość, przedkładając chociażby aktualne rozliczenie opłat dotyczących tego lokalu. W związku z powyższym należało uznać, iż nie wykazano w tym wypadku zasadności wyliczeń. Nie wykazano również wysokości ewentualnie występującej aktualnie szkody. Odnośnie lokalu przy ul (...), powódka nie wykazała ani zasadności żądania odszkodowania ani wysokości szkody. Wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 29 października 2012 roku w sprawie sygn.. I C 232/12 orzeczono eksmisję z tego lokalu K. K. (5), H. K., R. K. (2), K. K. (6) oraz małoletniej A. K. (4) i małoletniego J. F.. Sąd ustalił uprawnienie K. K. (6), mał. A. K. (4) i mał. J. F. do otrzymania lokalu socjalnego; prawa tego nie przyznał sąd pozwanym K. K. (5), H. K. i R. K. (2). Jak wynikało z zeznań świadka H. K., w okresie objętym pozwem K. K. (6) nie zamieszkiwała w ww. lokalu (mieszkała wówczas przy ul. (...)); lokal ten zajmowała H. K. (nie posiadająca uprawnienia do przyznania lokalu socjalnego), jej były mąż K. K. (5) (nie posiadający uprawnienia do przyznania lokalu socjalnego) oraz wnuczka A.. Nie jest jasne w jakim charakterze lokal zajmuje obecnie A. K. (4), czy jest to osoba małoletnia czy też pełnoletnia, ani od kogo wcześniej wywodziła swe prawa do zamieszkiwania w lokalu. Tym samym nie jest więc wiadome czy powódka nie jest w stanie aktualnie domagać się opuszczenia przez nią lokalu. Ponadto H. K. dokonywała wpłat na poczet zajmowanego lokalu, w różnorodnych kwotach (od 535 zł do 300 zł). Powódka prowadziła również przeciwko niej postępowanie egzekucyjne (do czasu ogłoszenia upadłości konsumenckiej). W sytuacji gdy z zeznań świadka wynika, iż za lokal były dokonywane płatności, wątpliwa staje się rzetelność rozliczeń dotyczących tego lokalu i wiarygodność naliczonego odszkodowania. Strona powodowa zeznań wskazanego świadka nie podważyła ani nie poddała w wątpliwość, przedkładając chociażby aktualne rozliczenie opłat dotyczących tego lokalu. W związku z powyższym należało uznać, iż nie wykazano w tym wypadku zasadności wyliczeń. Nie wykazano również wysokości ewentualnie występującej aktualnie szkody.

Biorąc wszystko powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na mocy art. 100 k.p.c, uwzględniając wynik procesu. Powód wygrał sprawę w 50,48 %. Łączna wysokość kosztów stron wynosi 14.627 zł Biorąc pod uwagę wysokość poniesionych przez obie strony kosztów (powód: opłata od pozwu 3.810 zł, koszty zastępstwa procesowego wg taryfy 5.400 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł; pozwana:; koszty zastępstwa procesowego wg taryfy 5.400 zł,) oraz wynik procesu, należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1983,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Andrzej Kieć