Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Przysucha

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kłosowicz

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2022 roku w C.

sprawy M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 11 sierpnia 2021 roku Nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, iż M. R. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 lutego 2021 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. na rzecz adwokat K. T. – Kancelaria Adwokacka w C. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ubezpieczonej.

Sygn. akt IV U 1014/21

UZASADNIENIE

Decyzją z 11 sierpnia 2021 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. stwierdził, że M. R. od 1 lutego 2021 roku nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że w jego ocenie zgłoszenie się przez M. R. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od 1 lutego 2021 roku miało charakter pozorny w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i jako takie nie podlega uwzględnieniu. Zdaniem organu rentowego w szczególności wskazuje na to:

- brak wskazania przez ubezpieczoną stałego miejsca wykonywania działalności – podanie jedynie adresu do korespondencji;

- brak zatrudnienia pracowników;

- brak poparcia znajdujących się w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zapisów o sprzedaży usług dowodami w postaci zawartej umowy na wykonywanie usługi lub wystawionymi fakturami czy rachunkami za wykonaną usługę;

- krótki okres jaki upłynął pomiędzy zgłoszeniem się przez M. R. do ubezpieczeń społecznych a rozpoczęciem korzystania przez nią ze świadczeń
z ubezpieczeń społecznych;

- fakt iż przychody uzyskane przez ubezpieczoną w okresie od 1 lutego 2021 roku do 10 maja 2021 roku nie pokryły nawet wysokości miesięcznych składek na ubezpieczenia społeczne za ten okres.

Od powyższej decyzji odwołała się M. R., domagając się jej zmiany
i uznania, że od 1 lutego 2021 roku podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że faktycznie prowadzi działalność gospodarczą jako fotograf, wykonuje wszystkie czynności składające się na rzetelne prowadzenie firmy i działa zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W okresie od 1 września 2013 roku do 8 sierpnia 2017 roku M. R. prowadziła na własny rachunek pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...) (...) z siedzibą w H..

Od 1 lutego 2021 roku odwołująca ponownie prowadzi na własny rachunek pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...) M. R.. Dokonując wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej odwołująca nie wskazała stałego miejsca prowadzenia działalności, a jedynie adres do korespondencji, który jest jednocześnie jej adresem zamieszkania. Z tytułu prowadzenia powyższej działalności M. R. zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych emerytalnego, rentowych i wypadkowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Rozpoczynając prowadzenie działalności gospodarczej odwołująca była w ciąży i miała tego świadomość.

Ubezpieczona prowadzi działalność w zakresie wykonywania różnego rodzaju fotografii na zamówienie, przy czym nie posiada studia fotograficznego i pracuje wyłącznie w ternie, głównie u klientów lub w innych wskazanych przez nich miejscach, np. na imprezach okolicznościowych. Podejmując w 2021 roku działalność gospodarczą M. R. nie zakupywała niezbędnego sprzętu fotograficznego i sprzętu do obróbki cyfrowej zdjęć, ponieważ posiadała go z poprzedniego okresu prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. zakupione w 2013 roku aparat fotograficzny N. za kwotę 9.900,00 zł, obiektyw N. za kwotę 7.555,00 zł, laptop (...) z akcesoriami za kwotę 8.900,00 zł). Ubezpieczona nie reklamowała swojej działalności, licząc na renomę zdobytą w poprzednim okresie prowadzenia działalności oraz pozyskiwanie kolejnych zleceń w drodze polecenia przez zadowolonych klientów.

Działalność gospodarczą ubezpieczona faktycznie prowadziła w okresie od 1 lutego do 10 maja 2021 roku, a następnie stała się długotrwale niezdolna do pracy
z powodu schorzeń związanych z ciążą. W powyższym okresie odwołująca wykonała dwie sesje fotograficzne noworodków, sesję fotograficzną ciążową, dwie sesje fotograficzne plenerowe (jedną konia) oraz plenerową sesję fotograficzną ślubną. Ubezpieczona nie drukowała wykonanych zdjęć, przekazywała je klientom w formie cyfrowej na nośnikach elektronicznych.

Z tytułu prowadzonej działalności ubezpieczona w okresie od 1 lutego do 10 maja 2021 roku uzyskała przychody w kwotach (wszystkie z tytułu sprzedaży nieudokumentowanej):

- 17 lutego 2021 roku 500,00 zł;

- 1 marca 2021 roku 500,00 zł;

- 15 marca 2021 roku 500,00 zł;

- 17 marca 2021 roku 1.000,00 zł;

- 22 kwietnia 21021 roku 540,00 zł;

- 8 maja 2021 roku 1.000,00 zł,

co łącznie stanowi kwotę 4.040,00 zł.

Równolegle w tym samym okresie odwołująca poniosła wydatki związane
z działalnością gospodarczą w kwocie 4.330,55 zł (według książki przychodów
i rozchodów).

W dniu 24 kwietnia 2021 roku M. R. zawarła umowę wstępną na wykonanie sesji fotograficznej ślubnej (...)roku za kwotę 3.000,00 zł.

(v. dokumenty w aktach organu rentowego, przykładowe zdjęcia wykonane przez odwołującą k. 13-14, kopia umowy wstępnej z 24 kwietnia 2021 roku k. 16, faktury za zakup sprzętu fotograficznego k. 27-28, dokumentacja medyczna ubezpieczonej k. 29-31, zeznania świadka A. S. i zeznania odwołującej – elektroniczny protokół rozprawy z 11 marca 2022 roku)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2021 roku poz. 423 ze zm.) – dalej ustawa systemowa, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi.

Na mocy art. 11 ust. 2 ustawy systemowej, dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 7b, 8 i 10.

Obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (art. 12 ust. 1).

W myśl art. 13 pkt 4 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy potwierdza, że odwołująca w spornym okresie od 1 lutego 2021 roku,
z przerwą spowodowaną niezdolnością do pracy w związku z chorobą
i ciążą prowadzi na własny rachunek pozarolniczą działalność gospodarczą.

Na powyższe przede wszystkim wskazują zebrane w sprawie dokumenty, które wprost i bezpośrednio potwierdzają faktyczne wykonywanie przez ubezpieczoną określonych czynności na rzecz kontrahentów. Jednocześnie treść tych dokumentów
w pełni koresponduje z zeznaniami słuchanej w charakterze świadka A. S., która wprost potwierdziła wykonywanie na jej zlecenie przez M. R. sesji fotograficznych. Na faktyczne wykonanie przez ubezpieczoną umówionych prac na rzecz kontrahentów, wskazuje także uzyskiwanie przez nią z tego tytułu przychodów, które wykazywała w podatkowej książce przychodów i rozchodów.

Powyższe dowody Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne, albowiem wzajemnie się one potwierdzają i uzupełniają, łącznie tworząc spójną i logiczną całość. Jednocześnie
w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących przeciwnie.

Owszem, jak zauważył organ rentowy, nie ulega wątpliwości, że prowadzenie działalności gospodarczej to proces rozciągnięty w czasie, charakteryzujący się stałym wykonywaniem lub co najmniej stałą gotowością do wykonywania czynności (kupna, sprzedaży, świadczenia usług) wchodzących w zakres prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności w dłuższych okresach czasu. Podobnie niesporne jest, że w okresie od 1 lutego do 10 maja 2021 roku M. R. wykonała jedynie kilka usług fotograficznych, zyski z których nie pokryły nawet kosztów prowadzenia działalności. Niemniej w istocie jest to normalny stan rzeczy przy rozpoczynaniu usługowej działalności gospodarczej, zwłaszcza bazującej na poleceniach od zadowolonych klientów. Normą jest, że zanim dany przedsiębiorca zyska pewną renomę i wiadomości o nim rozejdą się powszechnie wśród potencjalnych klientów, to nie będzie w stanie pozyskać zbyt wielu zleceń i zwykle
w początkowym okresie działalności będzie „dokładał do interesu”. Jednocześnie niezrozumiały jest zarzut organu rentowego, że o pozorności działalności odwołującej ma świadczyć niezatrudnianie przez nią żadnych pracowników czy brak stałej siedziby. Obowiązujące przepisy prawa nie nakładają na przedsiębiorców obowiązku zatrudniania pracowników, zaś specyfika działalności prowadzonej przez M. R., która zdecydowała się wykonywać sesje jedynie u klientów lub w plenerach, nie wymagała posiadania przez nią stacjonarnego studia fotograficznego.

Podkreślić przy tym należy, że wykonywanie pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawcze). W ocenie, czy zostały podjęte czynności zmierzające bezpośrednio do rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej (czynności przygotowawcze stanowiące już o wykonywaniu tej działalności) należy uwzględniać wszelkie okoliczności sprawy, w tym także zamiar (wolę) osoby prowadzącej działalność gospodarczą (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyrokach z dnia 26 sierpnia 2014 roku, III AUa 277/14, LEX nr 15116060 oraz z dnia 17 grudnia 2003 roku, III AUa 1531/03, OSAB 2004/1/51). Podobny pogląd wyraził również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 listopada 2005 roku, I UK 80/05, OSNP 2006/19-20/309), w którego uzasadnieniu dodatkowo wyjaśnił, że prowadzenie działalności gospodarczej występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności związanych z działalnością – takich jak poszukiwanie nowych klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. Wszystkie te czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością usługową, bowiem zmierzają do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania.

W niniejszej sprawie niesporne jest, że odwołująca posiada kwalifikacje niezbędne do prowadzenia działalności fotografa, taką działalność z powodzeniem prowadziła już dłuższy czas kilka lat wcześniej oraz dopełniła wszystkich wymogów formalnych związanych z jej podjęciem, w tym we właściwym terminie zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż odwołująca wykonywała działalność w sposób zorganizowany i ciągły, tj. w sposób, o którym mowa w art. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców. Ciągłość, jako cecha działalności gospodarczej oznacza zamiar podmiotu podejmującego i wykonującego działalność gospodarczą, objawiający się
w pewnej metodzie postępowania (powtarzalność czynności) właściwej rodzajowi działalności gospodarczej. Nie oznacza to oczywiście utożsamiania ciągłości
z koniecznością wykonywania działalności gospodarczej bez przerwy. Z punktu widzenia ciągłości działalności gospodarczej istotny jednak staje się zamiar powtarzalności określonych czynności w celu osiągnięcia dochodu (por. wyrok NSA
z dnia 28 kwietnia 2011 roku, II OSK 333/11, LEX nr 992553). Ciągłość musi być elementem zamiaru podmiotu podejmującego działalność gospodarczą (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 sierpnia 2012 r., II SA/Po 427/12, (...). Należy ponadto zwrócić uwagę, iż ciągłość oznacza, że działalność gospodarcza nastawiona jest na
z góry nieokreślony czas (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 stycznia 2008 r., I UK 208/07, LEX nr 442841) (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 3 marca 2016r., sygn. III AUa 1674/15, LEX nr 2044393). Jednocześnie zamiaru ciągłego prowadzenia działalności nie podważa również przewidywanie jej zawieszenia ze względu na ciąże albo konieczność opieki nad dzieckiem (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 21 września 2016 roku, sygn. III AUa 632/16, Legalis nr 15222755). Nawet podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w 8 miesiącu ciąży nie stanowi przeszkody do podlegania ubezpieczeniom społecznym w aspekcie wykonywania jej w sposób ciągły - art. 2 ustawy z 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2014r., sygn. I UK 235/13, LEX nr 1444493, G.Prawna UiŚ2014/70/4).

W przypadku ubezpieczonej działalność została przerwana po ponad
4 miesiącach jej prowadzenia z powodu przeciwwskazań lekarskich i nie można a prori przyjąć, że nie miała ona zamiaru ciągłego wykonywania działalności po okresie ciąży i macierzyństwa.

W konsekwencji powyższego, mając na uwadze całokształt materiału dowodowego zaoferowanego przez strony, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że
w spornym okresie od 1 lutego 2021 roku M. R. faktycznie prowadzi na własny rachunek pozarolniczą działalność gospodarczą, a co za tym idzie zaskarżona decyzja organu rentowego, wyłączająca ją z ubezpieczeń społecznych z tego tytułu, jest nieprawidłowa.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ustawy z 6 marca 2018 roku Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity Dz. U. z 2021 roku, poz. 162 ze zm.) działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa wykonywana we własnym imieniu w sposób ciągły.

Zgodnie z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Z przepisu tego wywodzona jest zasada dostatecznej określoności prawa. Jednym z pierwszych orzeczeń, w których Trybunał Konstytucyjny dał wyraz szerszego niż dotychczas rozumienia zasady określoności, było orzeczenie U 11/97. Trybunał stwierdził w nim, iż naruszenie zasady określoności przepisów prawa może polegać na stanowieniu prawa na tyle nieprecyzyjnego, by mogło stać się podstawą nieuzasadnionego naruszania praw jednostki, ale także na nakazie (w sensie pozytywnym) tworzenia prawa zrozumiałego dla jednostki. W orzeczeniu K 39/97 TK podjął próbę bardziej precyzyjnego zdefiniowania treści wynikających z tak rozumianej zasady określoności przepisów prawa. Trybunał Konstytucyjny stwierdził mianowicie, że zgodnie z zasadą określoności przepisy prawa muszą cechować się „poprawnością”, „precyzyjnością” i „jasnością”. Pogląd, odwołujący się do tych trzech cech przepisu prawa jako przesłanek stał się podstawą ustalania treści tej zasady
w późniejszym orzecznictwie. Z kolei w postanowieniu w sprawie U 22/97 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „jasność” przepisu ma istotny związek z jego zrozumiałością dla adresatów. Z kolei w orzeczeniu SK 5/99 zauważył, że „precyzyjność” przepisów polega na jednoznaczności w ustaleniu ich znaczenia
i wskazaniu skutków prawnych. Zaznaczył jednak, iż wymogu precyzyjności nie można traktować jako zakazu posługiwania się przez prawodawcę pojęciami nieostrymi lub klauzulami generalnymi, bowiem w niektórych okolicznościach ich użycie jest niezbędne. W orzeczeniu K 24/00 (OTK 2001/3/51) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż „z tak ujętej zasady określoności wynika, że każdy przepis prawny winien być skonstruowany poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego – dopiero spełnienie tego warunku podstawowego pozwala na jego ocenę w aspekcie pozostałych kryteriów. Wymóg jasności oznacza nakaz tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych nie budzących wątpliwości co do wykładni. Precyzja przepisu winna przejawiać się w konkretności nakładanych obowiązków
i przyznawanych praw tak, by ich treść była oczywista i pozwalała na wyegzekwowanie”. Pogląd ten był następnie przytaczany przez Trybunał Konstytucyjny w licznych późniejszych orzeczeniach. Można go także uznać za dominujący obecnie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Gdy chodzi natomiast o przepisy prawa daninowego, muszą one, zgodnie z aktualnym poglądem Trybunału Konstytucyjnego, zapewniać „maksymalną przewidywalność i obliczalność rozstrzygnięć podejmowanych przez organy skarbowe”. Podobnie przewidywalność tego rodzaju powinna dotyczyć norm regulujących prowadzenie działalności gospodarczej (art.22 w zw. z art.8 Konstytucji).

ZUS jako podstawę kompetencyjną w decyzji wskazuje art. 83 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 w związku art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 3 ustawy z 6 marca 2018 roku prawo przedsiębiorców. Przyjęcie, iż wskazane przepisy mają kompetencyjny charakter narusza art. 2 Konstytucji, bowiem przepisy te mają na tyle ogólny charakter, iż nie zawierają wskazań do dokonania ustaleń zawartych w zaskarżonej decyzji. Z kolei wywodzenie tej kompetencji z orzeczeń sądów narusza konstytucyjną zasadę legalności zawartą art. 7 Konstytucji, podziału władz (art.10), oraz art. 87 Konstytucji, który to określa katalog źródeł prawa.

Organy stosujące prawo nie mogą kreować ograniczeń działalności gospodarczej bo tworzą stan ekstremalnej niepewności prawa naruszając art.2,art.7 i art.22 Konstytucji. Akceptacja praktyk ZUS tworzy stan niepewności co do obowiązującego prawa i wiążących stron umów dotyczących sfery obrotu gospodarczego. ZUS swoimi praktykami kreuje nowe poza ustawowe jej ograniczenie. Ważność działalności gospodarczej zależy od kaprysu organu stosującego prawo, który w dowolnym czasie zmienia jej charakter i na nowo definiuje jej treść lub ocenia jej skuteczność w przestrzeni ubezpieczeń społecznych. ZUS weryfikuje działalność gospodarczą tylko wtedy gdy ubezpieczony pobierze jakiekolwiek świadczenie z ZUS.

Prawo ubezpieczeń nie przewiduje instytucjinadużycia prawa publicznego przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Taka konstrukcja prawna nie może wynikać z sądowej kreacji uprawnień ze sfery prawa prywatnego do sfery prawa publicznego poprzez przeniesienie cywilistycznych konstrukcji wad oświadczeń woli do prawa publicznego. Na poziomie ustawy sprzeciwia się temu zakres art.1 Kodeksu Cywilnego (KC), na poziomie Konstytucji art.2, art.7,art.22, art.87 oraz art.10.

Sądowa kreacja uprawnień ZUS zmienia zakres art.1 Kodeksu Cywilnego (KC) a w świetle orzecznictwa SN ujawnia jego niespójność.

Paradoksalnie gdy ZUS broni Skarbu Państwa można z woli Sądu Najwyższego kreować nieważność działalności gospodarczej z otwartych norm prawa oraz odwoływać się do zasad współżycia i poczucia sprawiedliwości aby zmienić jednoznaczną normę prawa publicznego. Gdy trzeba chronić obywatela przed bezprawiem organu państwa już tego nie wolno czynić.

Jest to zatem nierówne i antyobywatelskie stosowanie prawa.

Należy wskazać, iż konstrukcja prawna wadliwiej czynności w sferze prawa publicznego musiałaby kompleksowo rozwiązywać skutki unieważnienia działalności gospodarczej w przestrzeni podatkowej, karnej, ubezpieczeniowej i czasowej. Wszak kwestionując jej ważność ZUS w sposób milczący twierdzi, iż strony nadużyły uprawnień w tych dziedzinach prawa.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż ZUS nie posiada kompetencji zgodnej z zasadami Konstytucji do kwestionowania tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym. Na powyższe zwrócił uwagę także Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu, który w wyroku z 4 lutego 2021 roku (skarga nr 54711/15) wskazał, że państwo nie może dyskryminować kobiety w ciąży, która chce podjąć pracę. Ciężarnej, która ma kłopoty ze zdrowiem zaraz po podjęciu zatrudnienia, również należy się zasiłek. Powyższy wyrok wydany został na gruncie sytuacji kobiety, która poddała się zabiegowi zapłodnienia in vitro i krótko potem podjęła pracę zawodową na podstawie umowy o pracę. Z powodu komplikacji zdrowotnych szybko poszła na zwolnienie lekarskie, a chorwacki urząd nie chciał wypłacić jej zasiłku, bo uważał, że kobieta zatrudniła się dla pozoru, a jej umowa o pracę była fikcyjna.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. oraz przepisów powołanych w treści uzasadnienia, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.).