Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1569/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. P. (1)

w okresie od 02.03.2021 - 23.06.2021 r. w miejscowości C., ul. (...), gmina Z. dokonała przywłaszczenia pojazdu m-ki O. (...) o nr rej. (...) powodując straty na kwotę (...) na szkodę (...) S. A.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (2) 10.10.2018 r. zawarła umowę leasingu z (...). Przedmiotem umowy był samochód osobowy marki O. (...) , (...). M. P. (2) prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą C. M. P. (1). Do lipca 2020 roku M. P. (1) regulowała raty leasingowe. Potem zwlekała z ich płatnością lub czyniła to w niepełnej wysokości. W dniu 23 lutego 2021 roku (...) wypowiedział umowę leasingu w trybie natychmiastowym. Wypowiedzenie wysłane na adres M. P. nie zostało podjęte w terminie w związku z czym M. P. nie wiedziała o wypowiedzeniu umowy. M. P. (1) wcześniej kontaktowała się z leasingodawcą - w dniu 19 marca 2020 roku przez portal klienta złożyła wniosek o zawieszenie płatności. Oferta zmiany płatności nie została wprowadzona z uwagi na brak aneksu do umowy.

W dniu 18 sierpnia 2021 roku samochód został zatrzymany i zwrócony leasingodawcy.

wyjaśnienia M. P.

68-69, 108-108v.

zeznanie Ł. S.

24-25

umowa leasingu z załącznikami

4-16

wypowiedzenie umowy

17-20

protokół zatrzymania rzeczy

33-35

protokół oględzin rzeczy

36-46

wykaz płatności rat

55-56

pismo (...) S.A.

112

pismo K. I.

115-121

M. P. (1) nie byłą karana sądownie.

karta karna

65

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany

Lp.

Oskarżony

, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia M. P.

wyjaśnienia jasne, spójne i logiczne, brak podstaw do ich kwestionowania

zeznanie Ł. S.

Zeznania spójne, logiczne i konsekwentne, zgodne z dowodami z dokumentów i w większości z wyjaśnieniami oskarżonego.

umowa leasingu z załącznikami

Dokumenty niebudzące wątpliwości co do autentyczności i rzetelności. Ich wartość dowodowa nie była przez strony podważana.

protokół zatrzymania rzeczy, protokół oględzin, karta karna

dokumenty urzędowe

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

I

M. P. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Istotą czynu kwalifikowanego z art. 284 kk jest to, że sprawca musi działać w celu przywłaszczenia, tj. z jednej strony działanie sprawcy ma polegać na definitywnym włączeniu rzeczy do swojego majątku, a z drugiej do pozbawienia właściciela prawa własności. Sprawca przywłaszczenia musi działać z zamiarem trwałego włączenia przedmiotu przestępstwa do własnego majątku, zatem nie tylko z zamiarem bezprawnego władania rzeczą. Rozporządzenie przez sprawcę rzeczą jak własną nie obejmuje nieuprawnionego wykorzystania z niej, nawet w celu osiągnięcia przez sprawcę korzyści majątkowej, o ile nie towarzyszy mu cel definitywnego włączenia rzeczy do majątku sprawcy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 października 2017 r., sygn. akt II AKa 331/17, Legalis nr 1772504).

Konfrontując powyższe z faktami, które legły u podstaw rozstrzygnięcia należy zauważyć, że w sposób oczywisty uprawniały one do przyjęcia, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej czynu, bowiem wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego nie pozwalają na dokonanie stanowczych ustaleń co do tego, że oskarżona miała zamiar przywłaszczenia samochodu objętego umową leasingu. Samo posiadanie takiego przedmiotu nie świadczy jeszcze o tym, że dąży się do wyjęcia go spod władztwa właściciela i że ostatecznie to przywłaszczenie następuje.

W niniejszej sprawie bezsprzecznie oskarżona z uwagi na trudności finansowe zaprzestała regularnych spłat rat, wynikających z zawartej umowy leasingowej. Nie ulega również wątpliwości, iż w chwili, gdy leasingodawca rozwiązał z oskarżoną umowę leasingu na oskarżonej ciążył obowiązek niezwłocznego zwrotu leasingowanego pojazdu, który nie został dopełniony. Należy w tym miejscu podnieść, że oskarżona nie wiedziała o wypowiedzeniu umowy, gdyż przesyłka zawierająca takie wypowiedzenie została zwrócona do nadawcy jako niepodjęta w terminie (k. 134). Reprezentujący leasingodawcę nie podejmował zaś kolejnych prób doręczenia wypowiedzenia.

Oczywistym jest jednocześnie, że osoba, która podpisała umowę leasingu zobowiązała się do przestrzegania jej postanowień i ponosi odpowiedzialność z tytułu jej niewykonania.

Wbrew jednak tezie aktu oskarżenia odpowiedzialność M. P. (1) ma charakter wyłącznie cywilnoprawny. Dla przyjęcia realizacji znamion, określonego w art. 284 § 2 k.k. przestępstwa przywłaszczenia konieczne jest bowiem wykazanie zarówno obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą, jak też tego, że jego działaniu towarzyszył tzw. animus rem sibi habendi, to jest zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu. Nie znajduje podstaw identyfikowanie zamiaru przywłaszczenia powierzonego mienia z samym tylko faktem nieuprawnionego postąpienia z nim w inny, niż umówiony z właścicielem sposób, niezależnie od tego, jaką wolą objęty był skutek tak podjętego działania i jaki przyświecał mu cel. Istotą przywłaszczenia jest bowiem zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku i jest to przestępstwo skutkowe. Skutek w postaci utraty przez właściciela rzeczy powstaje z chwilą rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby upoważnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy (np. wyroki: SN z dnia 3 października 2005 r. V KK 15/05 LEX nr 157206, SA w Warszawie z dnia 12 lutego 2010 r. II AKa 443/09 LEX nr 677998 oraz postanowienie SN z dnia 15 listopada 2002 r. IV KKN 380/99 LEX nr 77427).

Nie można także tracić z pola widzenia faktu, że oskarżona w związku ze swoją sytuacją finansową i rodzinną podejmowała próby porozumienia z leasingodawcą celem ustalenia sposobu spłaty zadłużenia. Wnosiła o zawieszenie rat jednak nie dostała zgody. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, że w tym czasie zachorowała na Covid-19 a po powrocie do pracy pierwsze zarobione pieniądze przeznaczyła na gospodarstwo domowe gdyż na utrzymaniu ma chore dzieci i matkę. Oskarżona nigdy nie przeczyła prawu własności leasingodawcy. Podkreślić również należy, iż leasingodawca za pośrednictwem firmy windykacyjnej odebrał samochód od oskarżonej.

Wszystkie te działania oskarżonej świadczą o tym, iż nie chciała pozbawić leasingodawcy prawa własności, czy też trwale włączyć używany pojazd do własnej masy majątkowej, a takie dopiero działania znamionowałyby zamiar przywłaszczenia.

W tych okolicznościach nie można przyjąć, że M. P. (1) towarzyszył zamiar określony jako animus rem sibi habendi. Podkreślić należy, że do istoty przywłaszczenia należy osiągnięcie celu w postaci uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności. Sprawca przestępstwa przywłaszczenia musi działać w ściśle określonym celu, nie wystarcza by godził się na możliwość przywłaszczenia, musi on bowiem tego chcieć i to musi być jego celem. W zamiarze tym nie mieści się więc jedynie czasowe uniemożliwienie dysponowania rzeczą przez jej właściciela. Szkoda powstała w majątku osoby uprawnionej ma w zamierzeniu przywłaszczającego nieodwracalny charakter. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach, z dnia 6 maja 2011 r., II AKa 104/11 Lex 1001353).

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

O kosztach orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 kpk obciążając nimi Skarb Państwa.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono na rzecz adw. B. R. kwotę 672 złote (plus VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonej z urzędu.

7.  Podpis

Sędzia Marcin Czarciński