Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 14 czerwca 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VIII Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący : SO Włodzimierz Jasiński (spr.)

Sędziowie : SO Jadwiga Siedlaczek , SO Małgorzata Kończal

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2013 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy egzekucyjnej z wniosku (...) Bank S.A. w W.

przeciwko dłużnikowi J. G. prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sadzie Rejonowym w Grudziądzu Macieja Przybylskiego pod sygnaturą Km 134/12 na skutek skargi dłużnika na czynność tego komornika polegającą na przekazaniu sprawy Km 134/12 innemu komornikowi działającemu przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu – Alicji Sokołowskiej

na skutek zażalenia dłużnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Grudziądzu

z dnia 31 stycznia 2013 roku

w przedmiocie odrzucenia zażalenia dłużnika z dnia 8 listopada 2012 roku na postanowienie z dnia 28 września 2012 roku

sygn. akt I.Co 2159/12

p o s t a n a w i a : oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z 31 stycznia 2013 Sąd Rejonowy w Grudziądzu oddalił wniosek dłużnika o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 28 września 2012 roku ( pkt 1) oraz w konsekwencji tej decyzji odrzucił zażalenie dłużnika z dnia 8 listopada 2012 roku na postanowienie z dnia 28 września 2012 roku jako spóźnione.

Sąd Rejonowy ustalił ,że postanowienie z dnia 28 września 2012 roku zostało doręczone dłużnikowi w dniu 22 października 2012 roku. W dniu 8 listopada pełnomocnik dłużnika wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia. Wezwany do uzupełnienia braków formalnych tego wniosku wskazał ,że do uchybienia terminu doszło nie z jego winy , gdyż w tym czasie wykonywał obowiązku służbowe poza kancelarią , zaś ewentualna pomoc osoby współpracującej z kancelarią poprzez ustanowienie jej jako pełnomocnika substytucyjnego była niemożliwa z uwagi na przebywanie tej osoby na urlopie wypoczynkowym.

Nie uwzględniając usprawiedliwienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia Sąd pierwszej instancji odwołując się do poglądów judykatury podniósł , iż obowiązkiem profesjonalnego pełnomocnika jest przedsiębranie takich czynności , które pozwoliłyby mu zachować staranność i troskliwość oraz szczególna ostrożność przy wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych . Takiego jednak zachowania nie dostrzegł Sąd Rejonowy w przypadku oceny działania pełnomocnika dłużnika i dlatego nie uwzględnił wniosku o przywrócenie terminu i w konsekwencji odrzucił zażalenie jako spóźnione.

Niejako w drugiej kolejności Sąd Rejonowy zauważył , iż w świetle obowiązującego prawa wniesienie zażalenia na decyzje sądu będącą wynikiem skargi na czynność komornika było niedopuszczalne z uwagi na przedmiot rozstrzygnięcia sądu w stosunku do którego ustawa nie przewiduje wniesienia zaskarżenia w enumeratywnym wyliczeniu tego przypadku , a ponadto decyzja sądu nie kończyła postepowania w sprawie bowiem dotykała kwestii incydentalnej ( ustalenia , który z komorników ma prowadzić postepowanie egzekucyjne) .

W zażaleniu pełnomocnik dłużnika nie zgadzając się z argumentacją Sądu Rejonowego wskazał , iż dochował on staranności ogólnie wymaganej jednak okoliczności występujące w sprawie nie pozwoliły mu na zachowanie terminu do wniesienia zażalenia.

Sąd okręgowy zważył co następuje :

Zażalenie podlegało oddaleniu.

Podnoszone w zażaleniu argumenty dotyczące spełnienia przesłanek uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia środka zaskarżenia w istocie w ocenie Sądu Okręgowego na gruncie rozpoznawanej sprawy nie miały żadnego wpływu dla jej rozstrzygnięcia podobnie jak i wcześniej przeprowadzone przez Sąd Rejonowy rozważania w tej kwestii znajdujące swoje odzwierciedlenie w sporządzonym pisemnym uzasadnieniu, a dotyczące generalnie winy pełnomocnika dłużnika przejawiającej się na zaniedbaniu niedochowania terminu do wniesienia zażalenia.

Punktem wyjścia uzasadniającym powyższe stwierdzenie jest trafnie dostrzeżony w drugiej kolejności przez Sąd pierwszej instancji fakt , iż od postanowienia z dnia 28 września 2012 roku , które zamierzał zaskarżyć pełnomocnik dłużnika nie przysługiwał żaden prawny środek zaskarżenia ( zażalenie). Jak bowiem trafnie skonstatował to Sąd Rejonowy powyższe postanowienie dotyczyło bowiem kwestii incydentalnej będącej przedmiotem skargi na czynność komornika i ostatecznie przesądzające który z komorników będzie właściwy do prowadzenia egzekucji z majątku dłużnika. Również w tej sytuacji trafnie ocenił Sąd Rejonowy , iż wydane przez niego postanowienie z dnia 28 września 2012 roku oddalające skargę na czynność komornika nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie egzekucyjnej ( art. 394 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.) , a także nie zostało wymienione enumeratywnie w kodeksie postępowania cywilnego jako podlegające zaskarżeniu z mocy szczególnego przepisu tej ustawy (767 ^{( 4)} k.p.c.) .

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanego zażalenia należało zdaniem Sądu Okręgowego ocenić , iż niedopuszczalne jest co do zasady złożenie wniosku o przywrócenie terminu do wykonania czynności procesowej ( wniesienia zażalenia) , która z mocy prawa jest również niedopuszczalna .

Konsekwencją formalną powyższej konstatacji powinno być odrzucenie przez Sąd Rejonowy wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia z przyczyn formalnych ( art. 171 k.p.c.) , a nie jego oddalenie z przyczyn materialnych ( art. 168 § 1 k.p.c.) oraz odrzucenie zażalenia jako niedopuszczalnego , a nie jako złożonego po terminie ( art. 370 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i art. 397 § 2 k.p.c. ) , chociaż w tym ostatnim przypadku nie miało to wpływu na samą treść zaskarżonego orzeczenia.

Już tylko na marginesie powyższych rozważań należałoby w ocenie Sądu Okręgowego zauważyć , iż gdyby nawet ocenić inaczej zaskarżone postanowienie z dnia 28 września 2012 roku i uznać , że jest ono zaskarżalne , to i tak w świetle art. 168 § 2 k.p.c. przywrócenie terminu do jego zaskarżenia byłoby niedopuszczalne bowiem jego ewentualne uchybienie nie pociągałoby za sobą ujemny skutków procesowych dla strony.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. `13 § 2 k.p.c. postanowił jak na wstępie.