Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2015 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku IX Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Ewa Reginia-Jurkiewicz

Protokolant: Karolina Gworek

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 roku w Słupsku

na rozprawie sprawy

z powództwa A. L.

przeciwko (...) S.A. we W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. we W. na rzecz powódki A. L. kwotę 3.200 zł (trzy tysiące dwieście złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 17.03.2015r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej (...) S.A. we W. na rzecz powódki A. L. kwotę 777 zł (siedemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt IX C 167/15

UZASADNIENIE

Powódka A. L. domagała się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwoty 3.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na uzasadnienie pozwu powódka podniosła, iż pozwana w okresie od dnia 6 listopada 2013r. do dnia 6 marca 2015r. bezumownie korzystała z nieruchomości powódki położonej w R., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) poprzez umieszczenie na nieruchomości reklamy prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Dochodzona pozwem kwota stanowi iloczyn 16 miesięcy bezumownego korzystania przez pozwaną z nieruchomości powódki oraz wymiaru miesięcznego wynagrodzenia z tego tytułu w kwocie 200 zł. Pozwana pomimo wielokrotnego wezwania do zapłaty zaległego wynagrodzenia związanego z bezumownym zajmowaniem nieruchomości powódki nie uregulowała swojego zobowiązania.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniosła o odrzucenie pozwu, ewentualnie o jego oddalenie. Pozwana wskazała, iż powódce nie przysługuje legitymacja czynna, gdyż powódka nie była stroną umowy dzierżawy. Ponadto w ocenie strony pozwanej umowa dzierżawy zawarta z K. L. została w sposób dorozumiany przedłużona na czas nieoznaczony, gdyż pozwana w dalszym ciągu korzystała z nieruchomości a K. L. nie wezwał jej do usunięcia tablicy reklamowej. Przedmiotowa umowa nie została wypowiedziana przez K. L., wobec czego pozwana miała tytuł prawny do korzystania z nieruchomości w okresie za jaki wytoczone zostało powództwo.

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2015r. Sąd oddalił wniosek pozwanej o odrzucenie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. L. jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej w R. o powierzchni 1,8888 ha, dla której Sąd Rejonowy w Słupsku VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) ( dowód: treść księgi wieczystej nr (...) – k. 4-26).

Przedmiotowa nieruchomość położona jest przy drodze krajowej nr (...) łączącej S. i K. ( bezsporne).

Na przedmiotowej nieruchomości znajduje się tablica zawierająca reklamę działalności gospodarczej prowadzonej przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą we W. ( bezsporne, nadto dowód: dokumentacja fotograficzna – k. 43-46, zeznania K. L. – k. 104).

Powyższa reklama została umiejscowiona na nieruchomości powódki na podstawie umowy dzierżawy z dnia 5 listopada 2012r. zawartej pomiędzy K. L. będącym mężem powódki i ówczesnym użytkownikiem nieruchomości a pozwaną. Roczne wynagrodzenie z tytułu czynszu dzierżawnego strony umowy ustaliły na kwotę 2.400 zł. Umowa dzierżawy została zawarta na okres od dnia 5 listopada 2012r. do dnia 5 listopada 2013r. W razie rozwiązania umowy pozwany zobowiązał się do niezwłocznego wydania nieruchomości poprzez usunięcie z przedmiotu umowy tablicy reklamowej. Pozwany uiścił na rzecz powódki czynsz w wysokości 2.400 zł ( bezsporne, nadto dowód: umowa dzierżawy z 5.11.2012r. – k. 28-29, 31, potwierdzenie przelewu – k. 32, zeznania K. L. – k. 103).

Po upływie okresu obowiązywania powyższej umowy powódka wystosowała wobec pozwanej propozycję zawarcia z nią umowy dzierżawy przedmiotowej nieruchomości pod tablicę reklamową na okres od dnia 5 listopada 2013r. do dnia 4 listopada 2014r. ( dowód: treść umowy dzierżawy z 5.11.2013r. – k. 34-36, zeznania K. L. – k. 103).

Początkowo pozwana wyrażała chęć zawarcia umowy dzierżawy z powódką, ale ostatecznie nie podpisała przedłożonej jej umowy ani nie usunęła z nieruchomości powódki tablicy reklamowej ( bezsporne, nadto dowód: zeznania K. L. – k. 103).

W dniu 15 stycznia 2014r. powódka wystawiła fakturę obejmującą należność z tytułu umowy dzierżawy powierzchni reklamowej z dnia 5 listopada 2013r. na kwotę 2.952 zł ( dowód: faktura VAT (...) – k. 37).

Pozwana nie uregulowała należności ( bezsporne).

Powódka skierowała do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty ( dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z 2.01.2015r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 39, 40).

Pozwana odmówiła zapłaty oraz poinformowała, iż tablica reklamowa zostanie usunięta ( dowód: pismo pozwanej z 22.01.2015r. – k. 41).

Sąd zważył:

Zgodnie z art. 225 w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 kc samoistny posiadacz w złej wierze jest obowiązany względem właściciela rzeczy do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy.

W niniejszej sprawie strona pozwana nie zaprzeczyła temu, iż w okresie objętym żądaniem pozwu na nieruchomości powódki znajdowała się jej tablica reklamowa. Jednakowoż pozwana broniła się, iż przysługiwało jej skuteczne względem powódki uprawnienie do władania jej nieruchomością (por. art. 222 § 1 kc), które wywodziła z umowy dzierżawy zawartej z mężem powódki K. L..

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził tej okoliczności.

Z treści umowy dzierżawy łączącej K. L. z pozwaną wynika, że umowa została zawarta na czas oznaczony, co oznacza, że wygasła ona z dniem wskazanym w umowie.

Wprawdzie pozwana po upływie terminu na jaki została zawarta umowa dzierżawy z K. L. w dalszym ciągu korzystała z nieruchomości powódki trzymając na niej tablicę reklamową, niemniej powyższe nie oznaczało, iż dzierżawa została przedłużona na czas nieoznaczony. W świetle art. 674 w zw. z art. 694 kc do przedłużenia dzierżawy nie wystarczy samo używanie rzeczy przez dzierżawcę po upływie terminu oznaczonego w umowie, lecz konieczne jest, aby używanie to odbywało się za wyraźną lub chociażby domniemaną zgodą wynajmującego, wyrażoną jednak w sposób dostatecznie czytelny (art. 60 kc) ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2003 r. V CKN 1754/00).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wykazał, by K. L. wyraził zgodę na przedłużenie umowy dzierżawy. Wprawdzie słuchany w charakterze świadka K. L. zeznał, iż razem z żoną nie sprzeciwiali się na korzystanie z nieruchomości przez pozwaną po upływie umowy, niemniej podkreślić należy, iż z całego kontekstu jego wypowiedzi jednoznacznie wynika, że wolą K. L. było, ażeby kolejna umowa dzierżawy nieruchomości została zawarta nie pomiędzy nim a pozwaną lecz pomiędzy powódką, w imieniu której K. L. działał a pozwaną. Powyższe pozostaje także w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym w postaci dokumentu zawierającego treść umowy dzierżawy z dnia 5 listopada 2013r., w której jako wydzierżawiająca wskazana została powódka. Okoliczność, iż K. L. podczas rozmów ze stroną pozwaną dotyczących kolejnej umowy dzierżawy występował w charakterze pełnomocnika powódki nie pozwala w ocenie Sądu uznać, iż wyraził zgodę na przedłużenie zawartej z nim umowy dzierżawy. Tym samym stwierdzić należy, iż umowa dzierżawy nie została przedłużona, co oznacza, że pozwana utraciła uprawnienie do władania przedmiotową nieruchomości z chwilą upływu okresu wskazanego w umowie dzierżawy.

Bezsporną w niniejszej sprawie jest okoliczność, iż pozwana, mimo wyrażania takowych chęci, ostatecznie nie podpisała z powódką umowy dzierżawy przedmiotowej nieruchomości. Ponadto pozwana zakwestionowała zasadność wystawienia przez powódkę faktury obejmującej należności czynszowe za sporny okres, czym jednoznacznie dała do zrozumienia, że nie uważa, by strony postępowania łączyła jakakolwiek umowa.

Dla wywołania skutku prawnego w postaci zawarcia umowy konieczna jest zgodna wola stron umowy.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż między stronami nie doszło do zawarcia umowy dzierżawy przedmiotowej nieruchomości, gdyż pozwana nie wyraziła na powyższe zgody. Tym samym pozwana nie uzyskała skutecznego względem powódki uprawnienia do władania jej nieruchomością, to zaś oznacza, że od dnia 6 listopada 2013r. posiadała nieruchomość powódki bez tytułu prawnego jako posiadacz w złej wierze.

Obowiązkiem posiadacza w złej wierze względem właściciela rzeczy jest zapłata wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy.

W niniejszej sprawie pozwana nie kwestionowała samej wysokości dochodzonego wynagrodzenia.

Reasumując, powództwo zasługiwało na uwzględnienie, o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98, 99 w zw. z art. 108 § 1 kpc. Stroną przegrywającą spór jest pozwana, dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powódki koszty postępowania, na które złożyła się opłata od pozwu w wysokości 160 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w minimalnej wysokości 600 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu /Dz.U.2013.490 j.t./) oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.