Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Marek Osowicki
Protokolant:	Kierownik sekretariatu Anna Górska

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2022 r. w Człuchowie

sprawy z powództwa B. C.

przeciwko (...) Przychodni (...) w C.

o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków pracy i płacy

1.  Oddala powództwa.

2.  Zasądza od powódki B. C. na rzecz pozwanej (...) Przychodni (...) w C. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu.

Sędzia Marek Osowicki

Sygn. akt IV P 75/22

UZASADNIENIE

Powódka B. C. 24.08.2022 r. wniosła powództwo przeciwko Samodzielnej Publicznej Przychodni (...) w C. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków pracy i płacy i w uzasadnieniu wskazała, że 4.08.2022 r. otrzymała wypowiedzenie warunków pracy wskazujące jako podstawę wskazano wypowiedzenie przez powódkę umowy o pracę a powódka nie wypowiedziała umowy o pracę.

Zarządzeniem z 25.08.2022 r. wezwano powódkę od usunięcia braków formalnych pozwu, przez podanie numeru PESEL powódki, podanie wartości przedmiotu sporu stosownie do art. 23 ¹ k.p.c. i podpisanie pozwu i jego odpisu w terminie tygodniowym od dnia doręczenia wezwania pod rygorem zwrotu pozwu. W wezwaniu przytoczono treść przepisu art. 23 ¹ k.p.c.

Zarządzenie z 25.08.2022 r. doręczono osobiście powódce 5.09.2022 r.

Powódka 5.09.2022 r. uzupełniła braki formalne pozwu za wyjątkiem wskazania wartości przedmiotu sporu.

Zarządzeniem z 5.10.2022 r, zwrócono powódce pozew albowiem mimo wezwania powódka nie wskazała wartości przedmiotu sporu. Powyższe zarządzenie doręczono powódce 11.10.2022 r.

13.10.2022 r. powódka wniosła do sądu nowy pozew również bez wskazania wartości przedmiotu sporu a 17.10.2022 r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych pozwu, podania wartości przedmiotu sporu wskazując wartość przedmiotu sporu na kwotę 32100 zł i uzasadniając go przebywaniem na urlopie w okresie od 15.08 do 30.09.2022 r.

Zarządzeniem z 18.10.2022 r. sprawę wpisano pod nowy numer bez faktycznego zwrotu pozwu.

Pełnomocnik pozwanej Samodzielnej Publicznej Przychodni (...) w C. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej przychodni podniosła, iż powódka 12.07.2022 r. złożyła pracodawcy wypowiedzenie prosząc o rozwiązanie punktu 1 umowy z 19.08.2011 r. zawartej między pracodawcą a powódką odnoszącą się do warunków i zasad zwrotu kosztów używania dla celów służbowych prywatnego auta osobowego nie będącego własnością pracodawcy z dniem 3.10.2022 r. Pracodawca w piśmie 13 lipca 2022 r. wskazał, iż pkt 1 umowy z 19 sierpnia 2011 r. stanowi integralną część i nie jest możliwe rozwiązanie przedmiotowej umowy wyłącznie w zakresie pkt 1. Pozwana przychodnia wyjaśniła powódce, że zgodnie z treścią zawartych umów o pracę w tym obowiązującej od 29 czerwca 2012 r. powódka jest zatrudniona na stanowisku położnej środowiskowo–rodzinnej, do której podstawowych zadań należy udział w zapewnieniu właściwej opieki profilaktyczno – leczniczej w zakresie położnictwa i ginekologii w miejscu zamieszkania pacjentów. Rozwiązanie umowy skutkować będzie utratą możliwości wykonywania przez powódkę powierzonych jej obowiązków pracowniczych, czego konsekwencją będzie konieczność rozwiązania z powódką stosunku pracy. Powódka w pismach z 18 i 22 lipca 2022 r. podtrzymała swoje stanowisko odnośnie zmiany treści punktu 1 umowy z 19 sierpnia 2011 r. i wniosła o zapewnienie środka transportu do pełnienia czynności służbowych. Pozwana przychodnia nie posiada samochodów służbowych a co za tym idzie nie jest możliwe powierzenie powódce takiego pojazdu w celu wykonywania obowiązków położnej środowiskowo-rodzinnej, co z kolei wyklucza możliwość dalszego zatrudnienia powódki na dotychczasowym stanowisku pracy. Pozwana w celu umożliwienia dalszego zatrudniania powódki przy jednoczesnym zwolnieniu powódki z obowiązku wykonywania pracy poza siedzibą pracodawcy, wystąpiła z propozycją zmiany umowy o pracę na mocy porozumienia stron na co powódka nie wyraziła zgody. Pozwana przychodnia 4 sierpnia 2022 r. wypowiedziała powódce, na podstawie art. 42 k.p. warunki pracy i płacy w zakresie wymiaru czasu pracy na ½ etatu i płacy zasadniczej 2675 zł brutto plus dodatek stażowy plus premia uznaniowa. Pozwana w treści wypowiedzenia warunków pracy i płacy podała szczegółowe motywy swojej decyzji i pouczyła powódkę, że w przypadku odmowy przyjęcia zaproponowanych warunków pracy umowa rozwiąże się z upływem okresu wypowiedzenia. Ponadto poinformowano powódkę o terminie i sposobie wniesienia odwołania do sądu pracy.

Uzasadnienie faktyczne:

Powódka B. C. jest zatrudniona w Samodzielnej Publicznej Przychodni (...) w C. od 19.08.2011 r. na stanowisku położnej środowiskowo–rodzinnej.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B umowa o pracę k. B/1).

Strony stosunku pracy 19.08.2011 r. zawarły umowę w celu określenia warunków i zasad zwrotu kosztów używania dla celów służbowych prywatnego auta osobowego nie będącego własnością pracodawcy.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B umowa k. B/2).

Powódka 19.08.2011 r. przyjęła do wiadomości i wykonania opis stanowiska pracy położna środowiskowo-rodzinna, w którym określono między innymi jako warunki pracy: stanowisko zlokalizowane w terenie oraz budynku administracyjnym.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, opis stanowiska pracy k. B/8).

Strony 1.05.2020 r. zawarły aneks do umowy w sprawie określenia warunków i zasad zwrotu kosztów używania dla celów służbowych prywatnego auta osobowego nie będącego własnością pracodawcy, w którym pozwana przychodnia wyraziła zgodę na używanie przez powódkę do celów służbowych samochodu marki T. (...).

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, aneks k. B/44).

Powódka w piśmie z 8.07.2022 r. wniosła do dyrekcji Samodzielnej Publicznej Przychodni (...) z prośbą o zapewnienie jej środka transportu do wykonywania czynności służbowych zgodnie z zawartą umową o pracę, przynajmniej na trzy dni w tygodniu, do wykonywania wizyt patronażowych u położnic i noworodków w ich domach. Wskazała na drastyczny wzrost kosztów paliwa i na obowiązek przychodni zapewnienia jej auta do pełnienia czynności służbowych.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, pismo powódki k. B/53).

Powódka B. C. 12.07.2022 r. złożyła pracodawcy wypowiedzenie prosząc o rozwiązanie punktu 1 umowy z 19.08.2011 r. zawartej między pracodawcą a powódką odnoszącą się do warunków i zasad zwrotu kosztów używania dla celów służbowych prywatnego auta osobowego nie będącego własnością pracodawcy. Zmiana warunków wchodzi w życie z dniem 3.10.2022 r.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, wypowiedzenie k. B/56).

Pracodawca w piśmie 13 lipca 2022 r. wskazał, iż pkt 1 umowy z 19 sierpnia 2011 r. stanowi integralną część i nie jest możliwe rozwiązanie przedmiotowej umowy wyłącznie w zakresie pkt 1. Pozwana przychodnia wyjaśniła powódce, że zgodnie z treścią zawartych umów o pracę w tym obowiązującej od 29 czerwca 2012 r. powódka jest zatrudniona na stanowisku położnej środowiskowo–rodzinnej, do której podstawowych zadań należy udział w zapewnieniu właściwej opieki profilaktyczno – leczniczej w zakresie położnictwa i ginekologii w miejscu zamieszkania pacjentów. Rozwiązanie umowy skutkować będzie utratą możliwości wykonywania przez powódkę powierzonych jej obowiązków pracowniczych, czego konsekwencją będzie konieczność rozwiązania z powódką stosunku pracy. Powódka w pismach z 18 i 22 lipca 2022 r. podtrzymała swoje stanowisko odnośnie zmiany treści punktu 1 umowy z 19 sierpnia 2011 r. i wniosła o zapewnienie środka transportu do pełnienia czynności służbowych.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, pisma stron k. B/57-59, B/61).

Pozwana w celu umożliwienia dalszego zatrudniania powódki przy jednoczesnym zwolnieniu powódki z obowiązku wykonywania pracy poza siedzibą pracodawcy, wystąpiła z propozycją zmiany umowy o pracę na mocy porozumienia stron na co powódka nie wyraziła zgody.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, porozumienie k. B/62).

Pozwana przychodnia 4 sierpnia 2022 r. wypowiedziała z zachowaniem ustawowego okresu wypowiedzenia powódce, na podstawie art. 42 k.p. warunki pracy i płacy w zakresie wymiaru czasu pracy proponując ½ etatu i płacę zasadniczą 2675 zł brutto plus dodatek stażowy plus premia uznaniowa. Jako przyczynę wypowiedzenia warunków pracy i płacy pozwana przychodnia wskazała wypowiedzenie przez powódkę 12 lipca 2022 r. umowy z 19 sierpnia 2011 r. w celu określenia warunków i zasad zwrotu kosztów używania dla celów służbowych prywatnego auta osobowego nie będącego własnością pracodawcy a co za tym idzie brakiem możliwości dalszego wykonywania przez powódkę obowiązków położnej środowiskowo-rodzinnej w miejscu zamieszkania pacjentów SP (...), zgodnie z opisem stanowiska pracy położnej środowiskowo-rodzinnej. Wykonywanie przedmiotowych obowiązków wymaga korzystania dla celów służbowych z samochodu osobowego nie będącego własnością pracodawcy, gdyż przychodnia nie posiada samochodów służbowych. W wypowiedzeniu warunków pracy i płacy pracodawca poinformował o terminie wniesienia odwołania do sądu pracy.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, wypowiedzenie warunków umowy o pracę k. B/63).

Pozwana przychodnia nie posiada samochodów służbowych a inni pracownicy korzystają z samochodów prywatnych do celów służbowych, za co otrzymują tzw. kilometrówkę na podstawie zawartych umów.

(dowód: zeznania świadków k. 90-91 A. R. od 00:20:42 do 00:32:40 i K. T. od 00:35:34 do 00:43:19).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 264 § 1 k.p. odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę.

Zarządzeniem z 5.10.2022 r, zwrócono powódce pozew albowiem mimo wezwania powódka nie wskazała wartości przedmiotu sporu. Powyższe zarządzenie doręczono powódce 11.10.2022 r.

Pozew zwrócony nie wywołuje żadnych skutków prawnych, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa.

Przepis art. 264 § 2 k.p. kreuje 21 dniowy termin do wniesienia odwołania, biegnący od dnia doręczenia pracownikowi pisma o rozwiązaniu stosunku pracy w opisanym trybie. Wobec wątpliwości co do charakteru określonych w tym artykule terminów dochodzenia przez pracownika roszczeń z tytułu sprzecznego z prawem rozwiązania stosunku pracy, Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86, wpisanej do księgi zasad prawnych, stwierdził, że terminy te są terminami prawa materialnego, do których nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące uchybienia i przywrócenia terminu. Konsekwencją powyższej kwalifikacji prawnej terminów z art. 264 k.p. jest to, że wraz z ich upływem w zasadzie wygasa możliwość dochodzenia na drodze sądowej wymienionych w tym przepisie roszczeń. Sąd oddala więc powództwo, jeżeli pozew został wniesiony po upływie terminów określonych w tym przepisie. Niezachowanie przez pracownika terminu do zaskarżenia czynności prawnej pracodawcy rozwiązującej stosunek pracy, wyłącza także potrzebę rozważenia legalności i zasadności przyczyny rozwiązania tegoż stosunku. Jednocześnie jednak Sąd ma możliwość przywrócenia uchybionego terminu, w oparciu o przepis art. 265 § 1 k.p., zgodnie z którym sąd pracy przywróci pracownikowi na jego wniosek termin do zgłoszenia roszczenia, przekroczony z przyczyn przez niego niezawinionych.

Stosownie do hipotezy normy art. 265 § 1 k.p. przywrócenie uchybionego terminu z art. 264 k.p. możliwe jest tylko przy spełnieniu jednej, ale za to koniecznej przesłanki, a mianowicie braku winy pracownika w przekroczeniu tego terminu. Muszą zatem zaistnieć szczególne okoliczności, które spowodowały opóźnienie w wytoczeniu powództwa, oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami a niedochowaniem terminu do wystąpienia strony na drogę sądową.

Mają to być okoliczności uzasadniające ocenę, że przekroczenie terminu nastąpiło bez winy pracownika, z przyczyn od niego niezależnych w tym znaczeniu, że uchybienie terminu nie było skutkiem braku z jego strony należytej staranności. Ocena co do braku zawinienia powinna być dokonywana z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy, a także wszystkich okoliczności sprawy i indywidualnych cech pracownika.

Muszą zatem zaistnieć szczególne okoliczności, które spowodowałyby opóźnienie w wytoczeniu powództwa oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami a niedochowaniem terminu do wystąpienia strony na drogę sądową. Te obiektywne okoliczności muszą być jednak zestawione z indywidualnymi cechami pracownika, by ocenić ich wpływ na procesy decyzyjne strony i w konsekwencji tego móc przyjąć istnienie lub nieistnienie winy w uchybieniu terminu do wystąpienia z roszczeniami na drogę sądową. Warunek ten podlega analizie przy uwzględnieniu, z jednej strony, subiektywnej zdolności pracownika do oceny rzeczywistego stanu rzeczy, mierzonej zwłaszcza poziomem wykształcenia, skalą posiadanej wiedzy prawniczej i życiowego doświadczenia, z drugiej zaś - zobiektywizowanego stopnia staranności, jakiej można oczekiwać od osoby należycie dbającej o swoje interesy (tak: Postanowienie SN z 29.06.2021 r., II PSK 89/21, LEX nr 3363552).

Powódka w swoim wniosku o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych pozwu, podania wartości przedmiotu sporu wskazała, że termin przekroczyła, bowiem przebywała na urlopie wypoczynkowym w okresie od 15.08. do 30.09.2022 r. Zaś na rozprawie 25.11.2022 r. wskazała, że nie usunęła braku formalnego pozwu co wartości przedmiotu sporu, bo nie jest prawnikiem i nie wiedziała co to oznacza. Dopiero po zwrocie pozwu i po otrzymaniu porady prawnika uzupełniła ten brak.

Jednak w wezwaniu powódki do usunięcia braków formalnych pozwu wskazano nie tylko podstawę prawną ustalenia wartości przedmiotu sporu ale również dosłownie przytoczono jasną, nie wymagającą wykładni i wiedzy prawniczej treść przepisu art. 23 ¹ k.p.c. oraz wskazano, iż usunięcie braków formalnych winno nastąpić w terminie tygodniowym od daty doręczenia niniejszego wezwania pod rygorem zwrotu pozwu (k.6).

W ocenie sądu przeciętna osoba winna zrozumieć treść powyższego przepisu i umieć na jego podstawie obliczyć za pomocą podstawowego działania matematycznego wartość przedmiotu sporu.

Gdyby zrozumienie przepisu nastręczało, z jakiś względów, trudności osoba należycie dbająca o swoje interesy winna udać się po pomoc do osoby bardziej doświadczonej lub obeznanej z prawem albo udać się po poradę prawniczą.

Należy podkreślić, iż powódka posiada wyższe wykształcenie, ukończyła wiele kursów i szkoleń, jest długoletnim pracownikiem potrafiącym stanowczo prezentować swoje stanowisko co warunków umów z pracodawcą, z powołaniem się na obowiązki przychodni i przepisy, co wynika z jej pism znajdujących się w aktach osobowych powódki.

Również sam fakt przebywania na urlopie wypoczynkowym nie usprawiedliwia przekroczenia ustawowego terminu do uzupełnienia braków formalnych pozwu. Powódka nie wskazała, iż np. przebywała za granicą kraju i nie miała możliwości sporządzenia pisma a przede wszystkim nadania go w sposób zapewniający zachowanie terminu.

Wręcz przeciwnie powódka w terminie usunęła inne braki formalne pozwu, nadając przesyłkę w polskim urzędzie pocztowym 5 września 2022 r.

Zatem zdaniem sądu nic więc nie stało na przeszkodzie, by usunąć i brak formalny pozwu przez podanie wartości przedmiotu sporu.

W ocenie sądu ponowne wniesienie pozwu 17.10.2022 r., po jego zwrocie z powodu upływu terminu określonego w art. 264 k.p. nastąpiło z winy powódki.

Sąd w pełni zgadza się z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, że niezachowanie przez pracownika terminu do zaskarżenia czynności prawnej pracodawcy rozwiązującej stosunek pracy (art. 264 KP) wyłącza potrzebę rozważania zasadności i legalności przyczyn rozwiązania umowy o pracę i zawsze prowadzi do oddalenia powództwa, bez względu na to, czy rozwiązanie umowy o pracę w rzeczywistości było zgodne z prawem lub uzasadnione (zobacz: I PK 6/14 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 27-05-2014).

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 264 § 1 k.p. oddalił powództwo jako wniesione po upływie ustawowego terminu uznając, iż brak jest ustawowych podstaw od jego przywrócenia (art. 265 k.p.).

Ponadto zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy do wypowiedzenia warunków pracy i płacy mają odpowiednie zastosowanie przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę (art. 42 § 1 k.p.).

Przepis art. 45 k.p. wymaga by wypowiedzenie umowy o pracę było uzasadnione i nie naruszało przepisów o wypowiadaniu umów o pracę.

Zgodnie z przepisem art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie, przy czym wbrew literalnemu brzmieniu przepisu, wskazanie przyczyny jest nie tylko powinnością pracodawcy, lecz jego obowiązkiem. Ponadto przyczyna rozwiązania umowy o pracę musi być rzeczywista i konkretna.

Postępowanie przed sądem pracy toczy się w granicach zakreślonych przyczyną podaną w wypowiedzeniu. Sąd powinien dokonać oceny zasadności przyczyny wypowiedzenia w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę (wyrok SN z 10.11.1998 r., I PKN 434/98, OSNAPiUS Nr 21/1999, poz. 688.).

Należy podkreślić, iż zgodnie z obowiązującym prawem, wypowiedzenie warunków umowy o pracę stanowi normalny, zwykły sposób zmiany stosunku pracy.

Ciężar udowodnienia zasadności przyczyny stanowiącej podstawę wypowiedzenia obciąża pracodawcę, a pracownika natomiast obciąża dowód istnienia okoliczności przytoczonych przez niego w celu wykazania, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione (wyr. SN z 8.9.1977 r., I PRN 17/77, (...) 1978, Nr 5, s. 70).

W niniejszej sprawie pracodawca nie naruszył wymogów formalnych oświadczenia o wypowiedzeniu warunków pracy i płacy (art. 30 § 2 ¹ , 3, 4 i 5 k.p.).

Z przeprowadzonych dowodów, w tym wiarygodnych zeznań świadków A. R. i K. T. jednoznacznie wynika, że wypowiedzenie powódce warunków pracy było podyktowane jedynie wypowiedzeniem przez nią 12 lipca 2022 r. umowy z 19 sierpnia 2011 r. w celu określenia warunków i zasad zwrotu kosztów używania dla celów służbowych prywatnego auta osobowego nie będącego własnością pracodawcy a co za tym idzie brakiem możliwości dalszego wykonywania przez powódkę obowiązków położnej środowiskowo-rodzinnej, w miejscu zamieszkania pacjentów a wynikających z opisu stanowiska pracy położnej środowiskowo-rodzinnej. Również bezsporne było, iż pozwana przychodnia nie posiadała i nie posiada żadnych samochodów służbowych a inni pracownicy celem dojazdu do miejsca wykonywania swoich obowiązków korzystają z samochodów prywatnych, na podstawie umów zawartych z pracodawcą.

Przepis art. 34a ustawy z 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.) stanowi o możliwości używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów na podstawie umów cywilnoprawnych. Zwrotu kosztów, używania samochodu prywatnego do celów służbowych musi wynikać z zawartej między stronami stosunku pracy umowy cywilnoprawnej.

W przypadku stanowiska pracy powódki samochód nie stanowi narzędzia jej pracy, jedynie umożliwia dogodny dojazd do miejsca jej wykonywania, bowiem środki transportu publicznego nie zawsze zapewniają wystarczającą liczbę połączeń do małych miejscowości, szczególnie wiejskich.

Brak samochodów służbowych i wypowiedzenie przez powódkę umowy co do korzystania z samochodu prywatnego do celów służbowych a co za tym idzie brak faktycznej możliwości wykonywania części terenowych obowiązków powódki, zdaniem sądu uzasadniało wypowiedzenie jej warunków pracy.

Dodatkowo należy zauważyć, iż pozwana przychodnia prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług zdrowotnych, gdzie instrumenty wolnego rynku ograniczone są przez zamawiającego usługi zdrowotne tj. NFZ, będącym jedynym podmiotem budżetowym je kontraktującym.

Sąd nie stwierdził by przedmiotowe wypowiedzenie warunków pracy i płacy naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, jak również by było nieuzasadnione.

O kosztach procesu sąd orzekał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) zasądzając od powódki na rzecz strony pozwanej kosztu procesu w kwocie 180 zł wraz z ustawowymi odsetkami z opóźnienie.

Sędzia Marek Osowicki