Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: Hanna Cholcha

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Gdyni, na rozprawie

sprawy z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych w W.

przeciwko J. T. (1) i D. T.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II obciąża powoda kosztami procesu uznając je za uiszczone.

UZASADNIENIE

Powód Agencja Nieruchomości Rolnych w W. wniósł w dniu 20 sierpnia 2015 r. pozew przeciwko J. T. (1) i D. T., domagając się od nich zapłaty solidarnie kwoty 1.670,38 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że J. T. (1) był na podstawie umowy najmu najemcą lokalu mieszkalnego stanowiącego własność powoda i zobowiązany był do ponoszenia opłat z tytułu czynszu mieszkaniowego za użytkowany lokal oraz że w wynajmowanym lokalu zamieszkiwały również inne osoby, w tym m.in. żona głównego najemcy D. T.. Powód wskazał, że na żądaną kwotę składa się kwota główna w wysokości 1.102,95 zł i odsetki ustawowe w wysokości 567,43 zł oraz że dochodzona pozwem należność obejmuje zadłużenie z tytułu czynszu najmu, opłat za zimną wodę, ścieki i śmieci za okres: wrzesień 2012 r., październik 2012 r., grudzień 2012 r. i od stycznia 2013 r. do 4 czerwca 2013 r., tj. do dnia nieodpłatnego przekazania przedmiotowego lokalu Gminie M. G..

(pozew – k. 15-16v, pismo pełnom. powoda z dnia 07.09.2015 r. – k. 13)

Nakazem zapłaty z dnia 16 listopada 2015 r. wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 34)

Pozwani złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa, które zakwestionowali tak co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwani podnieśli, że w okresie, którego dotyczy pozew, regularnie uiszczali opłaty za użytkownie lokalu, opłacając należności w dniach: 27 września 2012 r. (150,00 zł), 24 października 2012 r. (150,00 zł), 27 grudnia 2012 r. (155,00 zł), 29 stycznia 2013 r. (150,00 zł), 25 lutego 2013 r. (196,38 zł), 25 marca 2013 r. (150,00 zł), 25 kwietnia 2013 r. (150,00 zł), 24 maja 2013 r. (150,00 zł), 25 czerwca 2013 r. (150,00 zł), 25 lipca 2013 r. (150,00 zł) i 23 sierpnia 2013 r. (150,00 zł), przy czym pozwani uiszczali opłaty na rzecz powoda również w miesiącach, w których przedmiotowy lokal nie był już własnością powoda. Ponadto pozwani zarzucili, że w przedmiotowym lokalu do lutego 2013 r. mieszkały 3 osoby: pozwani oraz ich syn J. T. (2), a od lutego do czerwca 2013 r. również wnuk pozwanych B. T., a tym samym bezpodstawnie obciążono pozwanych opłatą za wywóz śmieci w kwocie 45,96 zł miesięcznie poprzez przyjęcie, że w lokalu zamieszkiwało 6 osób. Pozwani zarzucili również, że stawki wskazane w zestawieniu dołączonym do pisma powoda z dnia 7 września 2015 r. różnią się od stawek wskazanych w załączniku nr 1 do umowy najmu. Pozwani podnieśli przy tym, że ww. zestawienie nie jest podpisane i nie można uznać go za dowód w sprawie. Pozwani podnieśli również, że: dołączony do pozwu wydruk zatytułowany „Rozliczenie umowy na dzień 12.08.2015 r.” nie wskazuje, na jakiej podstawie obliczona została kwota dochodzona pozwem, a przede wszystkim nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy, bowiem nie uwzględnia kwot wpłaconych przez pozwanych, dokument zatytułowany „Rozliczenie należności historycznej” nie wyjaśnia podstawy dokonanych obliczeń, poza wskazaniem kwot rzekomego zadłużenia, natomiast z wezwania z dnia 9 grudnia 2014 r. nie wynika, by dotyczyło ono należności dochodzonych pozwem.

(sprzeciw – k. 39-41)

W piśmie procesowym z dnia 27 stycznia 2016 r. powód wskazał, że wpływające od pozwanych należności opisane były jako „czynsz”, w związku z czym rozliczane były przez powoda na spłatę najstarszych zobowiązań czynszowych, zaś dług z tytułu czynszu istniał już od 2009 r.

(pismo pełnom. powoda z dnia 27.01.2016 r. – k. 57)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Agencja Nieruchomości Rolnych w W. zawarła z J. T. (1) umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...), na podstawie której J. T. (1) był zobowiązany do ponoszenia opłat z tytułu czynszu najmu oraz opłat za zimną wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz śmieci.

(niesporne)

W okresie od września 2012 r. do czerwca 2013 r. w ww. lokalu zamieszkiwała również D. T. – żona J. T. (1).

(niesporne)

Pismem z dnia 9 grudnia 2014 r. Agencja Nieruchomości Rolnych w W. wezwała J. T. (1) do zapłaty należności z tytułu opłat czynszowych.

(niesporne)

W dniu 21 stycznia 2015 r. G. Z. sporządziła pismo zatytułowane „Rozliczenie należności historycznej – T. J. P. (...)”, które zostało podpisane przez Zastępcę Głównego Księgowego D. P., w treści którego wskazano: Rok 2012 – 215,00 zł, Rok 2013 – 887,95 zł.

(niesporne, nadto rozliczenie należności historycznej – k. 22)

W okresie od września 2012 r. do sierpnia 2013 r. J. T. (1) dokonał na rzecz Agencji Nieruchomości Rolnych następujących wpłat z tytułu czynszu: 150,00 zł w dniu 27 września 2012 r., 150,00 zł w dniu 24 października 2012 r., 155,00 zł w dniu 27 grudnia 2012 r., 150,00 zł w dniu 29 stycznia 2013 r., 196,38 zł w dniu 25 lutego 2013 r., 150,00 zł w dniu 25 marca 2013 r., 150,00 zł w dniu 25 kwietnia 2013 r., 150,00 zł w dniu 24 maja 2013 r., 150,00 zł w dniu 25 czerwca 2013 r., 150,00 zł w dniu 25 lipca 2013 r. oraz 150,00 zł w dniu 23 sierpnia 2013 r., tj. w łącznej kwocie 1.551,38 zł.

(niesporne, nadto druki dowodów wpłat – k. 42-45)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych twierdzeń stron oraz wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, które nie budziły zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, a ponadto ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie wziął pod uwagę złożonego przez powoda wraz z pismem z dnia 7 września 2015 r., w formie niepodpisanej tabeli, „Salda należności do pozwu – wg stanu na dzień 12.08.2015 r. – T. J.” (k. 14) oraz złożonych przez powoda wraz z pozwem, w formie niepoświadczonych za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda radcę prawnego kserokopii w postaci: rozliczenia umowy na dzień 12 sierpnia 2015 r. (k. 20-21), porozumienia nr (...) z załącznikiem nr 1 (k. 23-26), aneksu nr (...) do umowy najmu lokalu mieszkalnego z załącznikiem nr 1 (k. 27-31), wezwania do zapłaty z dnia 9 grudnia 2014 r. (k. 32) oraz wykazu salda niezasądzonego z dnia 25 stycznia 2016 r. (k. 58-59), gdyż z uwagi na formę, w jakiej zostały złożone, nie stanowią one dokumentów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego i nie mają mocy dowodowej w postępowaniu cywilnym (tak też Sąd Najwyższy m.in. w: wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie I CKN 1572/99, opubl. LEX nr 1172463, wyroku z dnia 2 kwietnia 2008 r. w sprawie III CSK 299/07, opubl. LEX nr 393875, wyroku z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie II CSK 401/06, opubl. LEX nr 453727), która to moc dowodowa w odniesieniu do niepodpisanej tabeli zatytułowanej „Saldo należności do pozwu – wg stanu na dzień 12.08.2015 r. – T. J.” została zakwestionowana również przez pozwanych – całkowicie zasadnie.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd miał natomiast na względzie zeznania złożone przez świadka J. T. (2) na okoliczność ilości osób zamieszkałych w lokalu nr (...) przy ul. (...) w G. w okresie wrzesień, październik i grudzień 2012 r. oraz od stycznia do czerwca 2013 r., jednakże zeznania te były nieprzydatne dla ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy, gdyż świadek nie posiadał wiedzy w zakresie wskazanych okoliczności.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanych solidarnie kwoty 1.670,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu tytułem czynszu najmu oraz opłat za zimną wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz śmieci - dotyczących korzystania z lokalu mieszkalnego stanowiącego własność powoda, za okres obejmujący wrzesień, październik i grudzień 2012 r. oraz okres od stycznia do 4 czerwca 2013 r. Roszczenie swoje powód wywodził z łączącej go z pozwanym J. T. (1) umowy najmu oraz z faktu zamieszkiwania przez pozwaną D. T. w przedmiotowym lokalu w okresie objętym żądaniem. Normatywną zatem podstawę odpowiedzialności pozwanych stanowią przepisy dotyczące najmu, tj. art. 659 k.c. i następne.

Między stronami bezspornym był fakt, iż w ww. okresie objętym żądaniem pozwu powoda i pozwanego J. T. (1) łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...), jak również fakt, iż w tym okresie w przedmiotowym lokalu mieszkała pozwana D. T.. Pozwani nie kwestionowali również swojego obowiązku uiszczania na rzecz powoda czynszu najmu oraz opłat związanych z korzystaniem z lokalu (za zimną wodę, wywóz śmieci i odprowadzanie ścieków), zarzucali jednak, że należności te za wskazywany przez powoda okres zostały przez nich w całości zapłacone, a nadto – że uiszczali opłaty na rzecz powoda również w miesiącach, w których sporny lokal nie był już własnością powoda. Pozwani kwestionowali tym samym zasadność żądania powoda. Pozwani kwestionowali również wysokość żądanej przez powoda kwoty i podnosili, że w okresie objętym żądaniem pozwu w spornym lokalu mieszkały najpierw 3 osoby (do lutego 2013 r.), a następnie 4 osoby (od lutego do czerwca 2013 r.), w związku z czym bezpodstawnie obciążono pozwanych opłatą za wywóz śmieci w wysokości naliczonej dla 6 osób. Pozwani podnosili również, że stawki wskazane w zestawieniu dołączonym do pisma powoda z dnia 7 września 2015 r. różnią się od stawek wskazanych w załączniku nr 1 do umowy najmu (pozwani kwestionowali przy tym moc dowodową przedmiotowego zestawienia, co zostało już wcześniej przeanalizowane). Pozwani podnosili również, że: dołączony do pozwu wydruk zatytułowany „Rozliczenie umowy na dzień 12.08.2015 r.” nie wskazuje, na jakiej podstawie obliczona została kwota dochodzona pozwem, a przede wszystkim nie uwzględnia kwot wpłaconych przez pozwanych, dokument zatytułowany „Rozliczenie należności historycznej” nie wyjaśnia podstawy dokonanych obliczeń, poza wskazaniem kwot rzekomego zadłużenia, natomiast z wezwania do zapłaty z dnia 9 grudnia 2014 r. nie wynika, aby dotyczyło ono należności dochodzonych pozwem.

Wobec powyższych zarzutów pozwanych oraz obowiązującej w postępowaniu cywilnym zasady rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) wskazać należy, że to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, jak i wysokości zgłoszonego w pozwie żądania, w tym obowiązek wykazania, że uiszczone przez pozwanych w okresie od września 2012 r. do sierpnia 2013 r. należności z tytułu czynszu najmu (których fakt zapłaty powód potwierdził w piśmie procesowym z dnia 27 stycznia 2016 r.) zostały zasadnie i prawidłowo zaliczone przez powoda na inne – wcześniejsze zobowiązania pozwanych względem powoda. Na powodzie spoczywał również obowiązek wykazania, w jaki sposób została wyliczona żądana od pozwanych kwota oraz obowiązek wykazania prawidłowości i zasadności jej wyliczenia.

W ocenie Sądu powód powyższych okoliczności nie wykazał. Powód nie przedstawił żadnych wiarygodnych środków dowodowych potwierdzających istnienie po stronie pozwanych zaległości w opłatach związanych z korzystaniem ze spornego lokalu powstałych w okresie obejmującym wrzesień, październik i grudzień 2012 r. oraz okres od stycznia do 4 czerwca 2013 r. Powód nie przedstawił również żadnych dowodów wykazujących wysokość ewentualnych zaległości. Za jedyny dowód przedłożony przez powoda uznać należało bowiem pismo z dnia 21 stycznia 2015 r. zatytułowane „Rozliczenie należności historycznej – T. J. P. (...)” (k. 22), w treści którego wskazano następujące dane: rok 2012 – 215,00 zł, rok 2013 – 887,95 zł. Dane te są jednak bardzo ogólnikowe i nie wynika z nich ani podstawa, ani sposób wyliczenia wskazanych kwot. Ponadto nie wiadomo, co kwoty te oznaczają - czy wskazują wysokości zaległości pozwanych za lata 2012 i 2013 (ich suma jest niższa od kwoty żądanej w pozwie), czy też dotyczą np. bliżej nieokreślonej „należności historycznej”. Pozostałe przedłożone przez powoda rozliczenia rzekomych zaległości pozwanych nie mają - ze względu na formę, w jakiej zostały przedłożone - mocy dowodowej i nie mogą być uznane za dowody wykazujące zasadność i wysokość żądania powoda, co zostało wskazane już wcześniej.

W tym miejscu wskazać należy, że nawet gdyby złożone przez powoda rozliczenia zaległości pozwanych w postaci: dołączonego do pozwu wydruku zatytułowanego „Rozliczenie umowy na dzień 12.08.2015 r.” (k. 20-21), tabeli dołączonej do pisma powoda z dnia 7 września 2015 r. zatytułowanej „Saldo należności do pozwu – wg stanu na dzień 12.08.2015 r. – T. J.” (k. 14) oraz dołączonego do pisma powoda z dnia 27 stycznia 2016 r. pisma zatytułowanego „T. J., T. D. - wykaz salda nie zasądzonego” (k. 58-59) zostały przedłożone w wymaganej przepisami kodeksu postępowania cywilnego formie i mogły zostać uznane za środki dowodowe, to z ich treści również nie wynika ani podstawa, ani sposób wyliczenia kwot tam wskazanych. Analizując poszczególne ze wskazanych rozliczeń zauważyć należy, że wydruk zatytułowany „Rozliczenie umowy na dzień 12.08.2015 r.” dotyczy - co wyraźnie wynika z jego treści - umowy najmu zawartej w dniu 31 grudnia 2013 r., a więc umowy zawartej w trakcie okresu objętego żądaniem pozwu oraz w innej dacie niż wynika to z treści aneksu do umowy najmu stanowiącej podstawę żądania pozwu (złożonego przez powoda również w niewłaściwej formie - k. 27-31), gdzie określono datę zawarcia umowy najmu jako 23 września 1976 r. Ponadto „Rozliczenie (...)” wskazuje na łączne zadłużenie na dzień 12 sierpnia 2015 r. w kwocie 30.683,94 zł, w tym 19.586,42 zł z tytułu rat i 11.097,52 zł z tytułu odsetek, które to kwoty w ogóle nie odnoszą się do żądania pozwu.

Dołączona do pisma powoda z dnia 7 września 2015 r. tabela zatytułowana „Saldo należności do pozwu – wg stanu na dzień 12.08.2015 r. – T. J.” dotyczy natomiast należności naliczonych z tytułu czynszu najmu, opłat za zimną wodę, wywóz śmieci i odprowadzanie ścieków w oparciu o stawki wyższe niż wskazane w Załączniku nr 1 do ww. aneksu do umowy najmu z dnia 23 września 1976 r., których to wysokość pozwani kwestionowali, zaś powód w żaden sposób do zarzutu tego się nie ustosunkował i nie wykazał, aby stawki te zostały naliczone zasadnie, nie wykazał m.in. że stawki te zostały podwyższone (a jeśli tak - to kiedy), nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego obowiązek pozwanych uiszczania opłat według wyższych stawek. Przedmiotowa tabela dotyczy również dokonanych przez pozwanych wpłat, jednak w ramach okresu objętego żądaniem pozwu w tabeli ujęto jedynie wpłatę w listopadzie 2012 r. w kwocie 155,00 zł i w grudniu 2012 r. w kwocie 155,00 zł oraz wskazane w niejasno opisanej kolumnie „wpłaty w 2013 r. rozliczone na 2012 r.” łączne wpłaty w kwocie 689,68 zł. Z dowodów wpłat przedłożonych przez pozwanych wynika natomiast, że w 2012 roku wpłacili 150,00 zł w dniu 27 września 2012 r., 150,00 zł w dniu 24 października 2012 r. i 155,00 zł w dniu 27 grudnia 2012 r., natomiast w 2013 roku wpłacili łącznie 1.246,38 zł.

Sporządzone w dniu 25 stycznia 2016 r. pismo zatytułowane „T. J., T. D. - wykaz salda nie zasądzonego”, które powód przedłożył w odpowiedzi na zarzuty pozwanych dotyczące niewykazania przez powoda zasadności i wysokości jego żądania, wskazuje natomiast kwoty naliczeń obejmujące saldo na dzień 31 grudnia 2009 r. (1.196,14 zł) i naliczenia za lata 2010, 2011, 2012 oraz za okres od stycznia do sierpnia 2013 r. (w łącznej kwocie 6.344,78 zł), a także kwoty wpłat dokonanych w latach 2010, 2011, 2012 i w okresie od stycznia do sierpnia 2013 r. (w łącznej kwocie 6.437,97 zł). Z treści tego pisma nie wynika jednakże, w jaki sposób i na jakiej podstawie ustalono wysokość salda na koniec 2009 roku, która to kwota salda była następnie uwzględniana przy rozliczaniu wpłat pozwanych dokonywanych w latach kolejnych, w tym w okresie objętym żądaniem pozwu. Nie ma więc możliwości zweryfikowania, czy ewentualne zaległości pozwanych z poprzedniego okresu zostały przez powoda zasadnie uwzględnione przy rozliczaniu wpłat dokonanych we wrześniu, październiku i grudniu 2012 r. oraz w okresie od stycznia do sierpnia 2013 r.

Skoro więc z przedstawionych przez powoda dowodów, jak również z treści przedłożonych bez zachowania wymaganej formy rozliczeń rzekomych zaległości pozwanych, nie wynika ani podstawa, ani jednoznaczny i precyzyjny sposób wyliczenia żądanej w pozwie kwoty (co było kwestionowane przez pozwanych), w tym zasadność i prawidłowość zaliczenia uiszczonych przez pozwanych w okresie od września 2012 r. do sierpnia 2013 r. należności z tytułu czynszu najmu na wcześniejsze zobowiązania pozwanych, to uznać należało, że w okresie objętym żądaniem pozwu, za który powód domagał się od pozwanych zapłaty kwoty 1.102,95 zł, pozwani uiścili na rzecz powoda łączną kwotę 1251,38 zł, a więc kwotę przekraczającą żądanie powoda. Żądanie to było więc niezasadne, a powództwo podlegało oddaleniu.

Odnosząc się jeszcze do pozostałych zarzutów podniesionych przez pozwanych wskazać należy, że za nieistotny Sąd uznał zarzut uiszczania przez pozwanych na rzecz powoda opłat za korzystanie ze spornego lokalu również w miesiącach, w których przedmiotowy lokal nie był już własnością powoda, gdyż żądanie powoda obejmowało jedynie okres, w którym powód posiadał tytuł prawny do tego lokalu.

Za niezasadny Sąd uznał z kolei zarzut pozwanych dotyczący naliczenia przez powoda opłat za wywóz śmieci przy uwzględnieniu 6 osób zamieszkujących sporny lokal, zaś w okresie objętym żądaniem pozwu w lokalu mieszkały najpierw tylko 3 osoby (do lutego 2013 r.), a następnie 4 osoby (do czerwca 2013 r.). Pozwani nie wykazali bowiem, że liczba osób faktycznie zamieszkujących w lokalu w spornym okresie była mniejsza od liczby osób wskazanych w umowie najmu, zaś zgodnie z art. 6 k.c. obowiązek wykazania tego faktu spoczywał na pozwanych.

Za zasadny natomiast Sąd uznał zarzut dotyczący treści złożonego przez powoda (w niewłaściwej formie) wezwania do zapłaty z dnia 9 grudnia 2014 r. (k. 32), z którego zdaniem pozwanych nie wynika, by dotyczyło ono należności dochodzonych pozwem. Sąd zważył, że z treści wezwania wynika, iż dotyczy ono umowy zawartej w dniu 31 grudnia 2013 r., a więc umowy zawartej w trakcie okresu objętego żądaniem pozwu oraz w innej dacie niż wynika to z treści aneksu do umowy najmu stanowiącej podstawę żądania. W wezwaniu wskazane zostało również łączne zadłużenie pozwanych na dzień 9 grudnia 2014 r. w kwocie 31.884,23 zł, w tym kwotę 1.608,95 zł opisaną jako „historyczna” oraz kwotę 30.275,28 zł opisaną jako „nakaz – SALDO z dn. 31-12-2013”, przy czym kwoty te nie pokrywają się w z kwotą żądaną przez powoda w niniejszej sprawie, a nadto nie wiadomo, czego dokładnie dotyczą.

Podsumowując powyższe, Sąd w pkt. I wyroku, na podstawie art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario, oddalił powództwo jako niezasadne, gdyż nieudowodnione co do zasady i co do wysokości.

O kosztach procesu w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. obciążył tymi kosztami powoda jako stronę przegrywającą postępowanie i uznał te koszty za uiszczone.