Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Żelewska
Protokolant:	protokolant Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 r. w G.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G.

przeciwko A. K. M. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. K. M. C. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G. kwotę 8.165,44 zł (osiem tysięcy sto sześćdziesiąt pięć złotych 44/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 lutego 2017r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej A. K. M. C. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G. kwotę 4.067,75 zł (cztery tysiące sześćdziesiąt siedem złotych 75/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 490/17

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położona w G. przy ul. (...) domagała się zasądzenia od pozwanej A. K. M. C. kwoty 10.157,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana jest właścicielem lokalu użytkowego oznaczonego nr 18 położonego w budynku przy ul. (...) w G. oraz miejsca postojowego i z tego tytułu zgodnie z ustawą o własności lokali zobowiązana jest do uiszczania należności związanych z użytkowaniem lokalu oraz na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej. Pozwana w całym okresie dokonała tylko jednej wpłaty w październiku 2016 roku. Zaległość za okres od stycznia 2012 roku do lutego 2017 roku wynosi 10.157,81 zł z tytułu należności głównej i skapitalizowanych odsetek.

(pozew k. 2-3).

Nakazem zapłaty z dnia 30 marca 2017 roku wydanym w sprawie I Nc 481/17 w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 52).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zarzuciła brak udowodnienia przez powódkę wysokości jak i zasadności dochodzonego roszczenia. Zdaniem pozwanej regularnie wpłaca zaliczki na koszty utrzymania nieruchomości w pełnej wysokości. Dodała, iż skoro nie przebywała w przedmiotowym lokalu, to w tym okresie nie powinna zostać obciążana kosztami wywozu nieczystości. Zakwestionowała również zasadność naliczenia opłat za „zimną wodę - za części wspólne” oraz pozostałe koszty. Podniosła, iż błędnie wyliczona jest powierzchnia użytkowa jej lokalu mieszkalnego oraz garażu, co skutkuje nieprawidłowym wyliczeniem udziałów w nieruchomości. Wskazała również na wady techniczne użytkowanego lokalu.

(sprzeciw k. 55-57).

Pismem z dnia 26 czerwca 2017 roku powódka cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty głównej w łącznej wysokości 2.002,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, co skutkowało umorzeniem postępowania w tej części.

(pismo powódki z dnia 26.06.2017r. k. 75-76, postanowienie o umorzeniu z dnia 13.10.2017r. k. 116)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. K. M. C. jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...), o powierzchni 96,61 m ² znajdującego się w budynku przy ul. (...) w G., dla którego prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) oraz posiada prawo udziału wynoszące 2/36 w hali garażowej o powierzchni 421,36 m ², dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...).

(dowód: wydruki z ksiąg wieczystych nr: (...) k. 17-18 – ponownie na k. 77-79, (...) k. 80-85)

W okresie od sierpnia 2015 roku do lutego 2017 roku pozwana była obowiązana uiszczać na rzecz powódki zaliczki na poczet wydatków związanych z utrzymaniem lokalu pozwanej oraz kosztów zarządu i utrzymania nieruchomością wspólnej a nadto na fundusz remontowy. Pozwana była zawiadamiana o wysokości opłat.

Na dzień zamknięcia rozprawy, za okres od sierpnia 2015 roku do lutego 2017 roku pozwana zalega z zapłatą kwoty 8.165,44 zł, w tym kwoty 7.600,04 zł tytułem należności głównej oraz 565,40 zł z tytułu odsetek.

(dowód: kartoteka finansowa k. 4-5, 6, zawiadomienia o wysokości zaliczek k. 7-8, 9-10, 11-12, 13-14, rozliczenie mediów k. 15-16, potwierdzenia wpłat k. 63-65, uchwały wspólnoty k. 86-90v. 93v-95v, 96v-97v, 98v, 100, 103, 105 rozliczenie k.91v, 102, sprawozdania k. 92v, 96, 98, 104, 107, 108 plany kosztów k. 93, 101, 106, opinia biegłego G. Ł. k. 122-126)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów w postaci kartotek finansowych, zawiadomień o wysokości zaliczek, rozliczeń mediów, potwierdzeń wpłat, uchwał powodowej wspólnoty, sprawozdań planów kosztów, potwierdzeń wpłat, a także wydruków z ksiąg wieczystych, które stanowiły również podstawę wydania opinii przez biegłego G. Ł., która dodatkowo stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Pozwana kwestionowała w niniejszej sprawie zasadność naliczenia opłat przez powodową wspólnotę wskazując na fakt, iż nie przebywała ona w przedmiotowym lokalu podczas pobytu zagranicą oraz przedłożyła potwierdzenia wpłat, co jednak skutkowało ostatecznie umorzeniem postępowania w zakresie objętym cofnięciem pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia i nie może być już przedmiotem merytorycznego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu, brak było podstaw do kwestionowania pisemnej opinii wydanej przez biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność wyliczenia wysokości zadłużenia pozwanej względem powódki z tytułu kosztów zarządu i eksploatacji lokalu nr (...) przy ul. (...) w G. w okresie od sierpnia 2015 roku do lutego 2017 roku włącznie. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, w tym przede wszystkim załączonych do niniejszej sprawy dokumentów, wskazanych powyżej. Przedstawiona przez biegłego opinia jest jasna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, ani też nie budzi wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Wnioski do jakich doszedł biegły są kategoryczne i zostały dobrze uzasadnione. W związku z powyższym uznać należało, że opinia przedstawiona przez biegłego G. Ł. jest jednoznaczna, zupełna i nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do wysokości zadłużenia pozwanej wobec powódki w spornym okresie. Nadto opinia biegłego nie była przez strony kwestionowana.

Powódka w niniejszej sprawie domagała się od pozwanej jako właścicielki lokalu nr (...) przy ul. (...) w G. zapłaty zaległych zaliczek na poczet kosztów eksploatacji i zarządu nieruchomością wspólną za okres od sierpnia 2015 roku do lutego 2017 roku opierając swe roszczenie na treści art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i jest obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż powyższy obowiązek ciąży na właścicielu lokalu. Pozwana bezspornie jest właścicielem lokalu nr (...) przy ul. (...) w G. oraz posiada udział w częściach wspólnych i hali garażowej, co wynika z wydruków z ksiąg wieczystych, dlatego zarzuty pozwanej w tym zakresie nie mogły stanowić przedmiotu badania w niniejszej sprawie.

Odnośnie z kolei twierdzeń pozwanej w zakresie regularnego dokonywała płatności na rzecz powódki, uznać należało, iż poza zakresem w którym pozew został cofnięty, pozwana, mimo ciężaru na niej spoczywającego, twierdzeń tych nie wykazała.

Przesądziwszy powyższe nie ulega wątpliwości w ocenie sądu, iż pozwana jest w myśl art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali zobowiązana do ponoszenia kosztów związanych z użytkowaniem spornego lokalu oraz pokrywaniem kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali, obowiązek właścicieli lokali uiszczania zaliczek w formie bieżących opłat płatnych miesięcznie jest ustawowo określonym sposobem pokrywania przez właścicieli lokali kosztów zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się w szczególności wydatki i ciężary wymienione w art. 14 tejże ustawy. W konsekwencji odpowiedzialność pozwanej nie budzi wątpliwości. Jak już wyżej wskazano obowiązek uiszczania zaliczek i pokrywania kosztów związanych z posiadanym lokalem nie jest obowiązkiem umownym a ustawowym, który wynika z art. 13-15 ustawy o własność lokali. Stąd też faktyczne przebywanie bądź nie w należącym do pozwanej lokalu miałoby znaczenie o tyle o ile sam fakt oraz wpływ tej okoliczności na wysokość zobowiązania pozwana by udowodniła. Tymczasem żadne dowody w tym kierunku, nie zostały przeprowadzone, w tym dowód z zeznań pozwanej, który sąd pominął wobec niestawiennictwa pozwanej mimo prawidłowego jej wezwania.

Podobnie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia są zarzuty pozwanej dotyczące wystąpienia wad lokalu. Spór w tym zakresie nie jest objęty żądaniem pozwu, pozwana zaś nie podniosła zarzutu potrącenia z tego tytułu.

W związku z tym sąd uznał wysokość zadłużenia pozwanej względem powódki w wysokości 8.165,44 zł za wykazaną, zarówno na podstawie złożonych w sprawie dokumentów w postaci zestawień, rozliczeń, uchwał oraz sprawozdań, jak i opartej na tych dokumentach oraz dowodach wpłat dokonanych przez pozwaną, opinii biegłego z zakresu rachunkowości G. Ł..

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 14 ustawy o własności lokali oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie I. wyroku zasadzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.165,44 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 24 lutego 2017 roku dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (ze zm.), biorąc pod uwagę pierwotną wartość przedmiotu sporu i uznając, że powódka wygrała proces w 90%, a pozwana – w 10 % zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4.067,75 zł.