Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2015 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: R. W.

przeciwko: S. K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 3 lipca 2015 r. , sygn. akt. VIII GC 377/15 upr

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł. (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Elżbieta Kala

Sygn. akt VIII Ga 215/15

UZASADNIENIE

Powód R. W., prowadzący działalność pod nazwą (...) domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego S. K. kwoty 5.238,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 486,00 złotych liczonymi od dnia 15 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 486,00 złotych liczonymi od dnia 27 września 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 378,00 złotych liczonymi od dnia 15 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 345,60 złotych liczonymi od dnia 15 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 691,20 złotych liczonymi od dnia 30 maja 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 345,60 złotych liczonymi od dnia 28 maja 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 691,20 złotych liczonymi od dnia 27 maja 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 1.814,40 złotych liczonymi od dnia 14 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśnił, iż w okresie od kwietnia do listopada 2014 roku na podstawie zleceń pozwanego wykonał usługi, polegające na wywozie odpadów budowlanych. Powód wykonał usługę zgodnie z zawartą umową. Pozwany zaś nie wnosił zastrzeżeń co do terminowości i jakości wykonanych usług oraz co do wysokości należności powoda za wykonanie usługi. Pomimo nadejścia terminu płatności, pozwany nie dokonał zapłaty. W związku z tym powód wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia, jednakże wezwanie to pozostało bez odzewu. Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie spłacił wymagalnych zobowiązań wobec powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym w dniu 27 stycznia 2015 roku, sygn. akt VIII GNc 310/15, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zarzucił, iż dochodzone roszczenie pieniężne powoda nie istnieje, gdyż pozwany posiada wobec powoda roszczenie w wysokości przenoszącej wysokość roszczeń objętych pozwem.

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2015 roku Sąd na podstawie art. 177 k.p.c. a contrario, oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o zawieszenie postępowania, z uwagi na brak tożsamości stron w obu postępowaniach, co skutkowało brakiem powodu, by oczekiwać na zakończenie postępowania w sprawie wskazywanej przez pozwanego. Wierzytelność, na którą powołuje się pozwany i która jest przedmiotem osobnego postępowania, to wierzytelność brata pozwanego - M. K., nie zaś samego pozwanego.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 3 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.238 zł. z ustawowymi odsetkami oraz kwotę 1.467 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód wykonał usługi w postaci wywozu odpadów budowlanych na rzecz pozwanego S. K. prowadzącego działalność (...). Świadczenie to zostało spełnione w okresie od kwietnia do listopada 2014 roku.

Z tego tytułu powód wystawił pozwanemu faktury VAT. Pozwany zaksięgował faktury VAT objęte pozwem.

Pozwany nie wnosił zastrzeżeń co do należności powoda oraz w zakresie terminowości i jakości wykonania usług, jednak mimo wezwania do zapłaty, nie spełnił dobrowolnie świadczenia do dnia wniesienia pozwu .

Sąd Rejonowy uznał, iż umowę łączącą strony należy zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług.

Natomiast w myśl art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie zaś z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Nadto w myśl art. 735 § 1 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Zgodnie z art. 735 § 2 k.c. w braku obowiązującej taryfy i umowy o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy.

Sąd Rejonowy stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie między stronami wytworzył się stosunek zobowiązaniowy. Powód zobowiązał się do świadczenia usługi polegającej na odebraniu odpadów, a pozwany zobowiązał się do dokonania zapłaty za wykonaną usługę. Podstawą płatności miała być faktura VAT wystawiana przez powoda.

Pozwany w toku niniejszego procesu pierwotnie zakwestionował istnienie zobowiązania, powołując się na dokonane potrącenie. Jednak w treści zeznań potwierdził, że usługi powoda zostały wykonane i nie kwestionuje wysokości należności objętych fakturami VAT.

Sąd Rejonowy uznał zeznania pozwanego za wiarygodne. Okoliczność wykonania usług przez powoda potwierdzili świadkowie oraz pośrednio fakt zaksięgowania przez pozwanego faktur VAT objętych pozwem.

Jednocześnie wobec dokonanych ustaleń Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, iż potrącenie, na które powoływał się pozwany nie mogło być skuteczne. Zgodnie bowiem z art. 498 § 1 k.c. potrącenie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami. Tymczasem w przypadku, na który powoływał się pozwany, wierzytelność, która jest przedmiotem osobnego postępowania, to wierzytelność brata pozwanego - M. K., nie zaś samego pozwanego.

Wobec powyższego roszczenie powoda było zasadne.

Sąd Rejonowy miał też na uwadze, że w przypadku, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie to dopuszcza się zwłoki w spełnieniu świadczenia (art. 476 k.c). Stosownie zaś do art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy na podstawie art. 735 § 1 k.c. w związku z art. 750 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.238,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dat następujących po terminach zapłaty wskazanych w fakturach VAT do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany, zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:

1. naruszenie norm prawa procesowego mające istotny wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia, poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 232 w zw. z art. 233 § 1 i 2 k.p.c, polegającą na przyjęciu wbrew zasadom doświadczenia życiowego, iż powód wykonał na rzecz pozwanego usługi objęte żądaniem pozwu w sytuacji braku zlecenia ich wykonania pomimo, iż z praktyki stron wynikało, iż powód zawsze wymagał wystawienia pisemnego zlecenia na wykonanie usługi

2. naruszenie norm prawa procesowego mające istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 232 w zw. z art. 233 § 1 i 2 k.p.c polegającą na przyjęciu wbrew zasadom doświadczenia życiowego, iż powód wykazał kwotę dochodzonego roszczenia, gdzie wysokość za konkretny wywóz odpadów nie wynikała z umowy stron, a przynajmniej brak dowodu co do tego.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Na wstępie przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, a mianowicie, że w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenie sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne, co niniejszym Sąd Okręgowy czyni.

Odnosząc się zaś do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c, w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy pragnie zaznaczyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139).

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanego nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy, zwłaszcza w sytuacji, gdy pozwany w apelacji nie wykazał aby wnioski Sądu Rejonowego były nielogiczne, sprzeczne z zasadą swobodnej oceny dowodów oraz aby sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Pozwany przedstawił jedynie własną ocenę materiału dowodowego, nie precyzując zarzutu co do oceny Sądu.

Dlatego też, Sąd Okręgowy dokonując w ramach pełnej apelacji, własnej oceny zebranego przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż materiał ten pozwala na przyjęcie, że pozwany zlecił powodowi wykonanie usług wywozu odpadów budowlanych, a powód usługi te wykonał w okresie od kwietnia do listopada 2014 r.

Okoliczność podnoszona przez pozwanego w apelacji, że część zleceń nie miała formy pisemnej nie ma w ocenie Sądu Okręgowego znaczenia dla zasadności roszczenia powoda. Jak bowiem słusznie wskazał Sąd Rejonowy, okoliczność wykonania usług przez powoda potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie A. W. i T. W., jak również pośrednio fakt zaksięgowania przez pozwanego faktur VAT objętych pozwem. Co jednak najistotniejsze, sam pozwany w złożonych zeznaniach wyraźnie oświadczył, że nie kwestionuje faktur objętych pozwem w niniejszej sprawie, ani tego, że doszło do wykonania usług, których dotyczą (k-126). Zatem trudno uznać za zasługujący na uwzględnienie kolejny, podniesiony w apelacji zarzut, że powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia.

Trzeba też zauważyć, że pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie podnosił zarzutów wskazanych w apelacji, kwestionując jedynie fakturę jako dokument potwierdzający istnienie roszczenia powoda, powołując się na rozwiązanie umowy z powodem, poprzez jej wypowiedzenie przez pozwanego, czy podnosząc wreszcie zarzut istnienia własnej wierzytelności wobec powoda, przy czym Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił nieskuteczność takiego potrącenia i Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie w pełni stanowisko Sądu Rejonowego.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego (punkt 1 wyroku).

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. (punkt 2 wyroku), w związku z czym pozwany zobowiązany jest zwrócić powodowi kwotę 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, zgodnie z § 6 pkt. 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 j.t.).