Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka(...)" w B. wniosła pozew o nakazanie pozwanym T. L., W. L.i S. P. opróżnienia lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w B. przy ul. (...). Ponadto powódka żądała zasądzenia od pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż pozwani zajęli lokal mieszkalny przy ul. (...) w B. na podstawie umowy najmu. Z uwagi na fakt, że pozwani zalegali z zapłatą z tytułu czynszu wraz z opłatami eksploatacyjnymi powódka wezwała ich do uregulowania zaległości, wyznaczając w tym celu dodatkowy termin. Jednocześnie uprzedziła najemców, iż zwłoka przekraczająca trzy pełne okresy płatności upoważnia wynajmującego do wypowiedzenia umowy najmu. Pozwani nie uregulowali zaległych należności czynszowych. W związku z tym powódka wypowiedziała umowę najmu, a następnie wezwała do dobrowolnego opróżnienia i wydania zajmowanego lokalu. Sporny lokal nie został jednak wydany.

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy nakazał pozwanym W. L., S. P. iT. L., aby opróżnili i wydali lokal mieszkalny numer (...)znajdujący się w B. przy ul. (...) /punkt 1/, orzekając, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego /punkt 2/. Ponadto zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu /punkt 3/ .

Powyższy wyrok Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach natury prawnej:

Powódka jest zarządcą nieruchomości położonej w B. przy ul. (...), w której znajduje się lokal numer (...), w którym zamieszkują pozwani. Lokal ten wchodzi w skład gminnych zasobów mieszkaniowych.

W dniu 4 maja 1999 r. powódka zawarła z pozwaną T. L.umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w B. przy ul. (...). Prawo do zamieszkania wraz z najemcą przysługiwało także pozostałym pozwanym.

W związku z nie regulowaniem na bieżąco czynszu i opłat eksploatacyjnych dotyczących spornego lokalu powódka powiadomiła pozwanych, że zamierza wypowiedzieć umowę najmu oraz że zwłoka z zapłatą czynszu i opłat niezależnych od właściciela za trzy pełne okresy płatności upoważnia ją do wypowiedzenia umowy najmu. Ponadto powódka wezwała pozwanych do uregulowania przedmiotowych zaległości, wyznaczając w tym celu dodatkowy termin.

Pismami z dnia 25 maja 2004 r. powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu z uwagi na nieuregulowane należności czynszowych przekraczających równowartość trzech okresów płatności podając jako podstawę prawną art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie prawa lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwaniW. L.i T. L.pracują i uzyskują łączny dochód w wysokości 2.600 zł netto. Wobec pozwanych nie wydano orzeczenia o niepełnosprawności. Pozwany S. P. przebywa w Areszcie Śledczym w B.. W spornym lokalu pozostawił swe rzeczy.

Sąd I instancji wskazał, iż istota rozstrzygnięcia sporu sprowadzała się do ustalenia czy powódka skutecznie wypowiedziała pozwanym najem oraz czy w przypadku orzeczenia eksmisji należałoby ustalić prawo pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów gminnych.

Bezsporne w sprawie było to, że pozwanym przysługiwał tytuł prawny do spornego lokalu w wyniku zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr(...)przy ul. (...) w B., jak również, że pozwani byli lokatorami w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2005 r. Nr 31 poz. 266; dalej u.o.l.), a tym samym podlegali ochronie przed rozwiązaniem stosunku prawnego umożliwiającego im korzystanie z mieszkania.

W ocenie Sądu I instancji oświadczenia złożone przez powódkę w dniu 25 maja 2004 r. spełniały wymogi formalnoprawne określone w art. art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i wskazują rzeczywistą przesłankę uzasadniającą wypowiedzenie umowy. W związku z czym Sąd Rejonowy uznał, że powódka skutecznie wypowiedziała umowę najmu pozwanym, co także nie było sporne między stronami. Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało skutecznie doręczone.

Sąd Rejonowy dodatkowo wskazał, że przebywanie przez pozwanego S. P. w Areszcie Śledczym nie sprzeciwia się orzeczeniu eksmisji. Pozwany w związku z pozbawieniem wolności czasowo nie przebywa w miejscu swojego zamieszkania, ale po zakończeniu odbywania kary mógłby do lokalu wrócić. Tym samym zasadne było żądanie eksmisji także w stosunku do tego pozwanego

W dalszej kolejności Sąd wskazał, iż skoro powódka skutecznie wypowiedziała pozwanym najem, należy uznać, iż pozwani nie posiadają już tytułu prawnego do zajmowania przedmiotowego mieszkania. W myśl art. 675 k.c. w związku z art. 680 k.c., po zakończeniu najmu lokalu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz (...). Stosownie do treści tego przepisu pozwani winni opróżnić i wydać powódce lokal mieszkalny, o czym orzekł Sąd Rejonowy w punkcie pierwszym wyroku.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, których nakaz dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną, przy czym orzeczenie to jest obligatoryjnie w stosunku do osób wymienionych w ust. 4 tego artykułu. Zgodnie z tym ostatnim przepisem Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, ze zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Sąd Rejonowy powołując się na treść art. 6 k.c. w związku z art. 3 k.p.c. podkreślił, że to na pozwanych spoczywał ciężar dowodu, iż spełniają kryteria uprawniające ich do otrzymania lokalu socjalnego. Mając to na uwadze zarządzeniem z dnia 12 lipca 2013 r, zobowiązano pozwanych do nadesłania stosownych dokumentów. Tymczasem pozwani nie przedstawili żadnego dowodu wykazującego okoliczność spełnienia kryteriów wynikających z art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego. Sąd Rejonowy po uzyskaniu informacji, że pozwany S. P. przebywa w Areszcie Śledczym w B. przesłał temu pozwanemu odpis pozwu jak i zobowiązał go do nadesłania odpowiedzi na pozew oraz do wskazania czy domaga się doprowadzenia na termin rozprawy. Pozwany nie skorzystał z przysługującego mu prawa. Z przesłuchania pozwanych wynikało, że pracują a uzyskiwany dochód wykracza poza normę określoną w uchwale gminy uprawniającą do uzyskania lokalu socjalnego. Nie są też osobami niepełnosprawnymi.

W ocenie Sądu I instancji pozwani nie wykazali, aby należeli do kategorii osób, o których mowa w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd Rejonowy w punkcie drugim sentencji orzekł, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 105 § 2 k.p.c.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli pozwani T. L.i S. P. zaskarżając wyrok w całości.

Pozwany S. P. wskazał, iż przebywa w Zakładzie Karnym i jest osobą bezrobotną, zatem wnosi o przyznanie mu prawa do lokalu socjalnego.

Pozwana T. L.w apelacji wskazała, iż mąż pracował na umowę o dzieło, obecnie jednak stracił pracę, ona zaś pozostaje jedynym żywicielem rodziny otrzymując wynagrodzenie netto 1191,38 zł. Podejmuje starania spłaty zadłużenia, jednakże wnosi przyznanie lokalu socjalnego.

Pismem z dnia 29 lipca 2014 roku pozwana wskazała, iż obecnie jest osobą bezrobotną. Dołączyła decyzję z której wynika, iż z dniem 23 kwietnia 2014 roku jest osobą bezrobotną z prawem do zasiłku.

Na rozprawie apelacyjnej pozwana okazała kartę osoby bezrobotnej, z której wynika, iż co 3 miesiące stawia się w celu potwierdzenia statusu osoby bezrobotnej. Podała również , iż płaci czynsz w kwocie 500 zł i spłaca zaległości u powoda około 100 zł oraz ponosi inne opłaty. Zasiłek dla bezrobotnych wynosi 850 zł. W. L.nie pracuje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

Skoro powódka skutecznie wypowiedziała pozwanym najem, konsekwencją była utrata tytułu prawnego do zajmowania lokalu nr (...) przy ul. (...) w B.. Wobec treści art. 675 k.c. w zw. z art. 680 k.c. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pozwani winni opróżnić i wydać powódce lokal mieszkalny. Okoliczności leżące u podstaw powyższych ustaleń były pomiędzy stronami bezsporne i w istocie również nie kwestionowane w apelacji.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity – Dz. U. 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), a w szczególności zaś przepis art. 14 ust. 4, który stanowi, że sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: m.in. osoby posiadającej status bezrobotnego (pkt 5) – chyba że osoby te mogą zamieszkiwać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy według stanu po zamknięciu rozprawy, pozwani znajdują się poza kręgiem osób wymienionych w wyżej przytoczonym przepisie. T. L.i W. L.pracowali uzyskując łączny dochód w granicach 2600 zł. Wobec tego nie było podstaw do orzeczenia względem nich uprawnienia do lokalu socjalnego.

Co prawda skarżąca w toku postępowania apelacyjnego wskazywała na fakt utraty pracy przez nią oraz W. L., jednakże twierdzenia te są nie do pogodzenia z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w związku z czym Sąd Okręgowy uznał je za niewiarygodne.

Pozwana T. L.twierdziła na rozprawie apelacyjnej, że jest w stanie utrzymać się wraz z mężem z kwoty około 800 zł miesięcznie, przy opłacaniu czynszu w kwocie 500 zł oraz zaległości czynszowych w kwocie 100 zł. Oznaczałoby to, iż na życie pozostawałaby im kwota 200 zł miesięcznie, przy czym od powyższej kwoty należałoby jeszcze odjąć wydatki na media, tj. prąd, gaz, woda. W przekonaniu Sądu Okręgowego niemożliwym jest by dwie dorosłe osoby były w stanie utrzymać się miesięcznie za kwotę około 100 zł, nawet jeśli jak twierdzi pozwana, córka czasem przekazuje im drobne kwoty. Zważyć bowiem należy, iż w okresie wcześniejszym, gdy dochody rodziny pozwanej były zdecydowanie wyższe, pozwani nie płacili czynszu najmu i innych opłat.

Należy również zwrócić uwagę, iż T. L.uiściła opłatę od apelacji w wysokości 200 zł bez podejmowania w ogóle próby uzyskania zwolnienia od kosztów sądowych w tym zakresie. Gdyby rzeczywiście sytuacja materialna pozwanych miałaby być tak fatalna, po pierwsze pozwana podjęłaby starania o uzyskanie zwolnienia od kosztów sądowych, po drugie nie byłaby w stanie obok czynszu w wysokości 500 zł uiszczać jeszcze opłat i to w wysokości 100-200 zł miesięcznie na spłatę zaległości. Dodatkowo nie byłaby również w stanie przeznaczać kwoty 200 zł miesięcznie na leki. Tyle bowiem zgodnie z twierdzeniami zawartymi w apelacji pozwana płaci miesięcznie za leki, z uwagi na swoje liczne choroby.

W przekonaniu Sądu Okręgowego utrata przez pozwaną pracy po dziesięciu latach, akurat po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, mocą którego nie przyznano pozwanym lokalu socjalnego, nasuwa poważne wątpliwości. Co prawda pozwana twierdziła, iż miała zawartą umowę na czas określony, jednakże w świetle zasad logiki wysoce nieprawdopodobnym było, by akurat po wydaniu wyroku orzekającym o braku prawa do lokalu socjalnego upłynął czas zawarcia umowy. Tym bardziej, iż pozwana przed Sądem Rejonowym nie dokonywała jakiegokolwiek zastrzeżenia, iż jej umowa o pracę jest na czas określony. Oczywistym pozostawałoby, iż mając świadomość zakończenia umowy o pracę w najbliższej przyszłości zaznaczyłaby to w swoich zeznaniach. Poza tym skarżąca nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych dowodów.

Dlatego też Sąd Okręgowy nie dał wiary pozwanym, iż ich jedynym źródłem dochodu jest zasiłek przyznany T. L., a obydwoje pozostają bez pracy. Dokumenty przedstawione przez T. L.powstały, zdaniem Sądu Okręgowego, na potrzebę postępowania apelacyjnego i miały służyć jedynie wykazaniu prawa do lokalu socjalnego.

W konsekwencji czego Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego iż pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Odnosząc się natomiast do pozwanego S. P., w chwili obecnej brak jest konieczności o orzeczeniu lokalu socjalnego, przebywa on bowiem w chwili obecnej w Areszcie Śledczym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy miał na uwadze, iż pozwany nie jest odpłatnie zatrudniony w Areszcie, jednakże brak jest również podstaw do uznania, iż po opuszczeniu aresztu pozwany nie będzie miał pracy, w szczególności mając na względzie wiek pozwanego i stan jego zdrowia.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, iż orzeczenie Sądu Rejonowego, w szczególności w zakresie braku uprawnienia do lokalu socjalnego jest nieprawidłowe. Podniesione przez pozwanych w apelacjach argumenty nie podważają prawidłowości wyroku Sądu I instancji.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż pozwanyW. L.nie złożył apelacji, zatem argumenty dotyczące utraty przez niego źródła dochodu zaraz po orzeczeniu Sądu I instancji nie były brane pod uwagę.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił obie apelacje jako niezasadne na podstawie art. 385 k.p.c.