Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Banaszewska
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Monika Nalewajk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 roku w S.

sprawy z powództwa M. Z.,

przeciwko M. N.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. N. na rzecz powoda M. Z. kwotę 3.066,36 (trzy tysiące sześćdziesiąt sześć złotych trzydzieści sześć grosze) złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 września 2017 roku do dnia 17 kwietnia 2018 roku,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  należność zasądzoną w pkt I rozkłada na 11 miesięcznych rat, w tym pierwsza rata w wysokości 196,32 złotych, a kolejne 10 rat w wysokości po 300 złotych, płatne do 15 każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po miesiącu, w którym wyrok się uprawomocni z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat,

IV.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu

Sygn. akt I C 1610/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód M. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł o zasadzenie od pozwanej M. N. kwoty 3.148,77 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 września 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że strony w dniu 30 czerwca 2014 roku zawarły umowę na usługę dostępu do Internetu jaką powód świadczył w związku z prowadzona przez siebie działalnością gospodarczą. W związku z zawartą umową pozwana zobowiązała się do uiszczania opłat z tytułu użytkowania sieci wg. obowiązującego cennika do ostatniego dnia bieżącego miesiąca za miesiąc następny. Z uwagi na fakt, iż pozwana w okresie od 31 grudnia 2014 roku do 31 stycznia 2016 roku nie uiszczała opłat wynikających z zawartej umowy powód pismem z dnia 1 lutego 2016 roku rozwiązał umowę z winy użytkownika i jednocześnie wezwał pozwaną do zapłaty: kwoty 700 złotych stanowiącej różnicę między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a wartością promocyjną, kwoty 1.836 złotych stanowiącej różnicę pomiędzy podstawową wartością abonamentów a wartością promocyjną począwszy od daty rozpoczęcia umowy do dnia jej rozwiązania, kwoty 36 złotych stanowiącej opłatę za przygotowanie i wysłanie wezwań do zapłaty, kwoty 300 złotych tytułem opłaty za urządzenie teletransmisyjne. Na kwotę objętą żądaniem pozwu składały się również skapitalizowane odsetki na dzień poprzedzający wniesienie pozwu.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w dniu 20 września 2017 roku wydał nakaz zapłaty (sygn. akt I(...))

Pozwana M. N. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym w całości zaskarżyła nakaz zapłaty wnosząc o rozłożenie na raty zasądzonej należności. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazywała na trudną swoją sytuację materialną, która uniemożliwia jednorazowe spełnienie roszczenia. Pozwana twierdziła, że wspólnie z rodziną mężem i dwójką dzieci utrzymuje się ze świadczeń wypłacanych w ramach programu 500+, stypendium stażowego – 997 złotych oraz świadczenia rodzinnego w wysokości 247 złotych.

W piśmie z dnia 3 kwietnia 2018 roku powód precyzując żądanie pozwu w zakresie skapitalizowanych odsetek wskazał, że kapitalizacja odsetek nastąpiła od kwot zaległych opłat z tytułu użytkowania sieci od dnia wymagalności każdej z opłat do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu tj.

- od kwoty 106 złotych (opłata za styczeń 2015 roku) od dnia 1 stycznia 2015 roku,

- od kwoty 106 złotych (opłata za luty 2015 roku) od dnia 1 lutego 2015 roku,

- od kwoty 106 złotych (opłata za marzec 2015 roku) od dnia 1 marca 2015 roku,

- od kwoty 106 złotych (opłata za kwiecień 2015 roku) od dnia 1 kwietnia 2015 roku,

- od kwoty 106 złotych (opłata za maj 2015 roku) od dnia 1 maja 2015 roku,

- od kwoty 106 złotych (opłata za czerwiec 2015 roku) od dnia 1 czerwca 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za lipiec 2015 roku) od dnia 1 lipca 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za sierpień 2015 roku) od dnia 1 sierpnia 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za wrzesień 2015 roku) od dnia 1 września 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za październik 2015 roku) od dnia 1 października 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za listopad 2015 roku) od dnia 1 listopada 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za grudzień 2015 roku) od dnia 1 grudnia 2015 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za styczeń 2016 roku) od dnia 1 stycznia 2016 roku,

- od kwoty 150 złotych (opłata za luty 2016 roku) od dnia 1 lutego 2016 roku (k. 68)

Sąd ustalił, co następuje:

Powód M. Z. od dnia 1 lutego 2001 roku prowadzi w S. działalność gospodarczą pod firmą (...) i w ramach tej działalności w dniu 1 marca 2011 roku zawarł z pozwaną M. N. umowę promocyjną o świadczenie usług dostępu do Internetu. Zgodnie z § 5 umowa została zawarta na czas określony 36 miesięcy począwszy od daty wykonania instalacji, tj. od 30 czerwca 2014 roku. W § 5 ust. 1 umowy przewidziano, że po upływie okresu 36 miesięcy umowa zostaje przedłużona na czas nieokreślony z możliwością złożenia przez użytkownika oświadczenia o nieprzedłużeniu umowy na czas nieokreślony. Pozwana z tytułu użytkowania sieci zobowiązana była do uiszczania opłat z tytułu użytkowania sieci wg. obowiązującego cennika do ostatniego dnia bieżącego miesiąca za miesiąc następny, a w przypadku rozwiązania umowy przez operatora w przypadku nieprzestrzegania przez użytkownika postanowień umowy lub regulaminu użytkownik zobowiązany był pokryć różnicę między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a opłatą promocyjną opłaty instalacyjnej oraz różnicę podstawowych wartości abonamentów od abonamentów promocyjnych licząc od dnia rozpoczęcia trwania umowy do dnia jej zakończenia. Wartość opłaty instalacyjnej i opłat abonamentowych określone były w Cenniku usług stanowiącym załącznik do umowy. Pozwana zapoznała się z Regulaminem (...) Sieci Komputerowej i Cennikiem usług użytkownika sieci i wyraziła zgodę na włączenie ich treści do niniejszej umowy (§ 7 umowy). W wykonaniu umowy w lokalu pozwanej została wykonana instalacja umożliwiająca korzystanie z usługi użytkowania Sieci M. i pozwanej przekazano do użytkowania urządzenie teletransmisyjne.

Zgodnie z cennikiem usług wartość opłaty instalacyjnej bez umowy promocyjnej wynosiła 700 złotych, a wartość tej opłaty przy umowie promocyjnej 0,00 złotych, wartość opłaty abonamentowej bez umowy promocyjnej wynosiła 150 złotych, a wartość abonamentu przy umowie promocyjnej do której uiszczenia zobowiązana była pozwana wynosiła 44 złote miesięcznie.

(dowód: wydruk z (...) k. 7, umowa promocyjna k. 8-9, protokół powykonawczy k. 14, cennik usług k. 10)

W Regulaminie Świadczenia Usługi (...) do (...) Sieci Komputerowej (...) w § 13 przewidziano, iż po zakończeniu umowy użytkownik ma obowiązek zwrotu urządzenia teletransmisyjnego w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy, a gdy w terminie tym użytkownik urządzenia nie zwróci operator może według swego wyboru żądać zwrotu urządzenia albo zapłaty kwoty 300 złotych odpowiadającej zryczałtowanej wartości tego urządzenia w chwili instalacji. Nadto, przewidziano, iż koszt przygotowania i doręczenia monitu dotyczącego zaległości w opłatach abonenckich oraz braku zwrotu urządzeń teletransmisyjnych określone są w cenniku i zgodnie z jego zapisami opłata za przygotowanie i doręczenie monitu/wezwania do zapłaty została ustalona na kwotę 12 złotych.

(dowód: regulamin świadczenia usługi dostępu do lokalnej sieci komputerowej (...) k. 11-12, cennik usług k. 10)

W Regulaminu przewidziano, że umowa o świadczenie usługi może zostać rozwiązana przez operatora za 30 dniowym wypowiedzeniem w przypadku nieprzestrzegania przez użytkownika postanowień umowy lub regulaminu a w szczególności zalegania przez użytkownika z płatnościami na rzecz operatora, za co najmniej 30 dni licząc od dnia w którym użytkownik powinien był dokonać płatności. Oświadczenie o rozwiązaniu umowy abonenckiej wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności (§ 20 i 22 Regulaminu)

Pozwana za okres od 31 grudnia 2014 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku nie opłacała na rzecz powoda opłat abonamentowych.

(bezsporne)

Powód skierował do pozwanej 3 pisma zawierające wezwania do zapłaty.

(dowód: wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 18-19, 20-21, 22-23)

Powód w dniu 3 lutego 2016 roku złożył pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia i jednocześnie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.991,27 złotych w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania. Na kwotę wskazaną w wezwaniu składały się: różnica podstawowej wartości opłaty instalacyjnej od wartości promocyjnej – 700 złotych, wartość różnicy podstawowej wartości abonamentów od promocyjnych począwszy od daty rozpoczęcia umowy do dnia jej rozwiązania – 1.836 złotych, odsetki ustawowe na dzień 1 lutego 2016 roku – 119,27 złotych, opłaty za przygotowanie i przesłanie wezwania –36 złotych, oplata za urządzenie teletransmisyjne – 300 złotych.

(dowód: rozwiązanie umowy ze strony operatora wraz z potwierdzeniem odbioru k. 15-17)

Pozwana wspólnie z mężem i dwójką małoletnich dzieci mieszka w lokalu socjalnym w B. W.. Z tego tytułu ponosi opłaty w łącznej wysokości 203,62 złotych, na które składają się: czynsz za mieszkanie, opłata za wodę oraz odprowadzenie nieczystości. Ponosi opłaty za telefon w wysokości 270 złotych, za energię w wysokości około 180 złotych na dwa miesiące, opłaca podatek w wysokości 100 złotych, spłaca pożyczkę, której miesięczna rata wynosi 250 złotych. Ponosi opłaty za przedszkole i zajęcia dodatkowe organizowane w przedszkolu i z tego w miesiącach styczeń-luty 2018 roku poniosła łącznie wydatki w kwocie 284 złote.

Pozwana do września 2017 roku była osobą bezrobotną. W styczniu 2018 roku pozwana pobierała stypendium stażowe w łącznej wysokości 997,40 złotych, zaś jej mąż wynagrodzenie za pracę w łącznej wysokości około 608 złotych netto. Rodzina pobiera świadczenie wychowawcze w ramach programu 500+ w łącznej wysokości 1.000 złotych oraz świadczenie rodzinne w wysokości 249 złotych

(dowód: zaświadczenia k. 45, k. 55, k. 56, k. 57, umowa o najem lokalu socjalnego k. 46-48, dowody wpłaty k. 49-51, dowód z przesłuchania stron – pozwanej k. 63-63v – nagranie 00:05:04-00:28:30)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie, co do wysokości zasadne jest jedynie w części.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie niewątpliwym jest fakt, że strony w dniu 30 czerwca 2014 roku zawarły umowę o świadczenie usług dostępu do Internetu na warunkach promocyjnych. Umowa została zawarta na czas określony 36 miesięcy od daty wykonania instalacji, tj. od 30 czerwca 2014 roku, przy czym w umowie zastrzeżono, że po upływie okresu 36 miesięcy umowa zostaje przedłużona na czas nieokreślony. Na podstawie tej umowy pozwana miał uiszczać opłaty z tytułu użytkowania sieci do ostatniego dnia bieżącego miesiąca za miesiąc następny. W przypadku wypowiedzenia umowy z winy użytkownika pozwana zobowiązał się pokryć różnicę między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a opłatą promocyjną opłaty instalacyjnej oraz różnicę podstawowych wartości abonamentów od abonamentów promocyjnych liczonych od dnia rozpoczęcia trwania umowy do dnia jej zakończenia. Powód wypowiedział pozwanej umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia składając oświadczenie na piśmie w dniu 1 lutego 2016 roku realizując tym samym uprawnienie przewidziane w regulaminie stanowiącym integralną część umowy. Tak więc na skutek oświadczenia złożonego przez powoda umowa zawarta przez strony w dniu 30 czerwca 2014 roku uległa rozwiązaniu w dniu 3 marca 2016 roku.

Powód w wykonaniu zawartej z pozwaną umowy w dniu 20 czerwca 2014 roku dokonał instalacji w jej lokalu urządzenia teletransmisyjnego umożliwiającego dostęp do internetu. Zgodnie z zawartą umową pozwana jako użytkownik zobowiązana była do zwrotu tego urządzenia w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy, a w przypadku gdy urządzenia tego nie zwróci w przewidzianym terminie operator mógł według swego uznania żądać zwrotu urządzenia lub zapłaty kwoty 300 złotych odpowiadającej jego zryczałtowanej wartości w dniu instalacji. Pozwana po rozwiązaniu umowy nie zwróciła powodowi urządzenia umożliwiającego jej dostęp do internetu. Nie uczyniła tego ani w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy, ani w okresie późniejszym, gdy powód składając oświadczenie o rozwiązaniu umowy, jak również później w okresie późniejszym wyzwał ją do zapłaty m.in. kwoty 300 złotych, informując jednocześnie, iż od obowiązku zapłaty tej kwoty będzie zwolniona w razie zwrotu sprzętu. Pozwana zawierając umowę o świadczenie usług dostępu do internetu zobowiązała się również do ponoszenia kosztów związanych z przygotowaniem i doręczeniem monitów/wezwań do zapłaty w wysokości 12 złotych za każde wezwanie. W warunkach niniejszej sprawy pozwany przygotował i doręczył pozwanej w sumie 3 wezwania do zapłaty. Pozwana zaakceptowała cennik przewidujący opłatę na tym poziomie i jednocześnie opłata ta nie jest w ocenie Sądu opłatą wygórowaną uwzględniając koszty biurowe związane ze sporządzeniem monitu/wezwania do zapłaty i jego wysłaniem przesyłką poleconą na adres pozwanej.

Okoliczności powyższe pozwana przyznała. Pozwana tak na rozprawie jak i w sprzeciwie uznała żądanie pozwu w całości i Sąd stanowiskiem tym był związany.

W ocenie Sądu żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie jedynie w zakresie sposobu dokonania kapitalizacji odsetek. Powód precyzując w tym zakresie stanowisko w piśmie z dnia 3 kwietnia 2018 roku wskazał sposób kapitalizacji odsetek kwot stanowiących różnicę pomiędzy podstawową wartością abonamentów a wartością promocyjną tj. 106 złotych (za okres styczeń 2015 roku – czerwiec 2015 roku) oraz 150 złotych (za okres od lipca 2015 roku do lutego 2016 roku. Powód od należności tych mógł domagać się kapitalizacji odsetek, ale dopiero od dnia wymagalności roszczenia w tym zakresie, a więc od dnia upływu terminu wypowiedzenia umowy co miało miejsce w dniu 3 marca 2016 roku, albowiem dopiero w tym dniu stały się wymagalne należności stanowiące różnicę pomiędzy podstawową wartością abonamentów a wartością promocyjną.

Zdaniem Sądu sytuacja rodzinna pozwanej i jej stan majątkowy wskazują, że jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanej niemożliwe do wykonania lub bardzo utrudnione i narażałoby ją na niepowetowane szkody, które w sposób pośredni dotknęłyby rodzinę pozwanej. Pozwana stwierdziła, iż uwzględniając bieżące wydatki, w tym koszty utrzymania mieszkania, koszty związane z wydatkami na leczenie jednego z synów jest ona w stanie spełnić na rzecz powoda zasadzone świadczenie w ratach po 200 złotych miesięcznie.

Instytucja rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przewidziana w przepisie art. 320 k.p.c. ma służyć urzeczywistnieniu dobrowolnego spełnienia świadczenia przez dłużnika, co jest korzystne nie tylko dla dłużnika, ale również dla wierzyciela, który w ten sposób unika konieczności wszczynania często długotrwałego i żmudnego postępowania egzekucyjnego. W opinii Sądu w realiach niniejszej sprawy za rozłożeniem świadczenia na raty, w sposób wskazany w wyroku, przemawia realna możliwości wypełnienia przez pozwaną zobowiązania we wskazanym zmodyfikowanym zakresie. Zdaniem Sądu postawa pozwanej, która w zasadzie przy pierwszej czynności uznała żądanie pozwu, w świetle jej aktualnej sytuacji materialnej oraz szczególnej sytuacji rodzinnej, jak również konieczności zabezpieczenia stałych środków finansowych daje gwarancję, że pozwana będzie spłacała swoje zobowiązanie wobec powoda, co nie naruszy interesów powoda, a pozwoli mu na realizację jego interesów w sposób racjonalny i celowy. Dłużnik zaś będzie dysponował środkami pozwalającymi na wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku. W ocenie Sądu po stronie pozwanej istnieje wola dobrowolnego spełnienia świadczenia w ramach posiadanych możliwości płatniczych. Poza tym wykazała ona w toku niniejszego procesu, że będzie dysponować środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego świadczenia. W obecnej sytuacji życiowej pozwanej jednorazowe spełnienie przez nią świadczenia wiązałoby się ze znacznym obciążeniem domowego budżetu i koniecznością ograniczenia wydatków niezbędnych na utrzymanie rodziny. W opinii Sądu rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w wysokości po 300 złotych bilansuje interesy obu stron, a sposób spłaty w ratach określonych w wyroku nie narusza istotnie interesów powoda zapewniając mu uzyskanie jednak systematycznych wpłat w dość krótkim okresie czasu. W ocenie Sądu takie rozstrzygniecie nie zachwieje jego interesami i nie spowoduje utraty płynności finansowej.

Zgodnie z powszechnie panującym w doktrynie i orzecznictwie poglądem – w przypadku gdy sąd na podstawie art. 320 k.p.c. rozkłada na raty zasądzone świadczenie, odsetki za opóźnienie w płatności całego świadczenia naliczane są tylko do daty wyroku, natomiast w odniesieniu do poszczególnych rat, Sąd może zastrzec ustawowe odsetki na wypadek opóźnienia, naliczane od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat (uchwała składu 7 sędziów SN z 22 września 1970 r., III PZP 11/70, której nadano moc zasady prawnej; uchwała SN z 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/2006 ). Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 750 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.066,36 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 września 2017 roku do dnia 17 kwietnia 2018 roku, oddalając powództwo w pozostałej części tj. obejmującej kapitalizację odsetek od kwoty 1.836 złotych od dni wskazanych w piśmie z dnia 3 kwietnia 2018 roku przejmując jako datę początkowo dokonania kapitalizacji odsetek dzień 3 marca 2016 roku jako dzień rozwiązania umowy między stronami. Sąd zgodne z art. 320 k.p.c. należność tę tj. kwotę 3.066,36 złotych wraz z kwotą stanowiącą kapitalizację odsetek ustawowych za opóźnienie obliczoną od kwoty 3.066,36 złotych za okres od 8 września 2017 roku do 17 kwietnia 2018 roku tj. kwotą 129,96 złotych rozłożył na 11 miesięcznych rat, w tym pierwsza rata w wysokości 196,32 złotych, a kolejne 10 raty w wysokości po 300 złotych, płatne do 15 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego po miesiącu w którym wyrok się uprawomocni z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat.

Sąd o kosztach procesu orzekł w myśl przepisu art. 102 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Cytowana regulacja ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w przepisie art. 98 k.p.c. Obecna sytuacja materialna pozwanej, która przesądziła o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty przesądziła również o nie obciążeniu wymienionej kosztami procesu.