Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód D. G. w dniu 4 lipca 2016 roku wniósł pozew przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. o zapłatę kwoty 5.943,65 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 4.951,01 zł od dnia 9 marca 2014r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 992,64 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 6 lutego 2014 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd matki R. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność A. D.. Sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym towarzystwie. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał odszkodowanie w łącznej wysokości 3.064,67 złotych. Następnie w dniu 31 lipca 2015 roku zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności, na podstawie której powód nabył od A. D. wierzytelności o zapłatę odszkodowania przysługującego poszkodowanemu wobec pozwanego towarzystwa, wynikające z opisanego zdarzenia. W ocenie powoda wysokość należnego odszkodowania istotnie przewyższa wypłaconą dotychczas poszkodowanemu kwotę. Rozbieżności miedzy kwotą przyznaną przez ubezpieczyciela, a kwotą żądaną pozwem wynikają z przyjęcia innych stawek za roboczogodzinę, różniących się wyliczeń dotyczących amortyzacji za lakierowanie oraz kalkulacji w zakresie części zamiennych i naprawy pojazdu.

W dniu 22 lutego 2017 roku Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Szczytnie w sprawie I Nc 88/17 wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, uwzględniając w całości żądanie powoda.

Strona pozwana (...) S.A. V. (...) w W. w ustawowym terminie złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż wypłacona kwota odszkodowania została obliczona na podstawie średnich cen wolnorynkowych części zamiennych i usług naprawczych, co daje możliwość przeprowadzenia skutecznej naprawy pojazdu w realiach polskiego rynku motoryzacyjnego w ramach przyznanego odszkodowania. Pozwany uwzględnił przede wszystkim stan pojazdu oraz realne koszy umożliwiające przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, tym samym wyczerpując zapisy art. 361 k.c. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał, że zastosowane w kalkulacji zamienniki nie są jakości porównywalnej lub takiej samej jak oryginalne części producenta, nie gwarantują odpowiedniego bezpieczeństwa użytkownika pojazdu, czy też ich trwałość byłaby istotnie niższa od trwałości oryginalnej części wymiennej.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 lutego 2014 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr rej (...), stanowiący własność A. D.. Sprawca szkody posiadał polisę OC w (...) S.A. V. (...) w W.. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał poszkodowanemu świadczenie w wysokości 4.255,29 złotych, w tym kwotę 3.064,67 zł tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu.

(okoliczności bezsporne, akta szkody nr 02/ (...) na płycie CD k. 50, kosztorys k, 48-49)

W dniu 30 października 2015 roku nastąpiło połączenie (...) S.A. V. (...). ​W wyniku połączenia funkcjonuje jedna spółka ubezpieczeniowa pod nazwą (...) S.A. V. (...)

(dowód: odpis z KRS (...) k. 33-37)

Umową z dnia 31 lipca 2015 roku A. D. przeniósł na D. G., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), wierzytelność z tytułu odszkodowania przysługującego zbywcy od B. Towarzystwa (...), wynikającego ze zdarzenia z dnia 6 lutego 2014 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), zarejestrowanego w w/w Towarzystwie pod nr szkody (...).

(dowód: wydruk z (...) k. 7, umowa sprzedaży wierzytelności k. 8-10)

Pismem z dnia 13 sierpnia 2015 roku powód wezwał pozwane towarzystwo ubezpieczeń do dopłaty odszkodowania w wysokości 4.951,01 wraz z odsetkami od dnia 3 marca 2014 roku w związku z nabyciem wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży zawartej z A. D.. W odpowiedzi pozwany poinformował, iż na chwilę obecną uznaje swoją wycenę za prawidłową oraz podał, że wypłacona kwota odszkodowania daje możliwość naprawy pojazdu. Jednocześnie wskazał, że po przedstawieniu oryginału FV zgodnej z przedstawionym przez powoda kosztorysem, kopii faktur potwierdzających zakup oryginalnych części oraz po przeprowadzeniu oględzin po naprawczych możliwa będzie dopłata odszkodowania.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 14-15, kosztorys k. 11-13, odpowiedź z dn. 6.11.2015r. k. 16-17)

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu R. (...), nr rej. (...), związanych z kolizją z dnia 6 lutego 2014 roku, w zakresie ustalonych uszkodzeń oraz grup weryfikacyjnych przy wykorzystaniu do naprawy elementów oryginalnych i przy przyjęciu stawek za roboczogodzinę obowiązujących w miejscu zamieszkania powoda, tj. w wysokości 90 zł / rbg netto dla czynności mechaniczno-blacharskich i lakierniczych wynosi 8.130,34 zł. Zaproponowany przez pozwanego sposób i zakres naprawy pojazdu R. (...) wskazany w kalkulacji naprawy nr (...) jest nieprawidłowy z uwagi na niezasadne zastosowanie przez pozwanego zaniżonej stawki rbh za czynności mechaniczno-blacharskie i czynności lakiernicze oraz tzw. potrącenia amortyzacyjne w wysokości 60% na wymienne elementy oryginalne. Naprawa uszkodzeń pojazdu zgodnie z technologią naprawy określoną przez producenta pojazdu wymaga, aby przy naprawie wykorzystywane były części oryginalne. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby w samochodzie R. (...) a uszkodzone w wyniku zdarzenia elementy były częściami innymi niż części oryginalne.

(dowód: opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego R. S. k. 59-80, opinia uzupełniająca k. 95-98)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości.

W niniejszej sprawie bezsporna była zasada odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia drogowego z dnia 6 lutego 2014 roku oraz legitymacja czynna strony powodowej. Pozwany nie kwestionował również zakresu uszkodzeń pojazdu, a jedynie kwestię naprawy przy użyciu części oryginalnych oraz stawkę za rbg, co przekładało się natomiast na wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę znajduje podstawę w art. 822 k.c. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje natomiast obowiązek zapłaty sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.), natomiast wysokość odszkodowania ustalona winna być zgodnie z art. 363 k.c.

Zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody, wyrażonej w art. 361 § 2 k.c., poszkodowany może domagać się od odpowiedzialnego podmiotu (ubezpieczyciela) odszkodowania, które obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł. W takim przypadku naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę uszczerbku jakiego doznał poszkodowany, obejmującą wszelkie koszty niezbędne do poniesienia celem przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalność istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego.

Powód, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodowego, wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych oraz zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin na lokalnym rynku usług motoryzacyjnych. Z wnioskiem o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego wystąpiła również strona pozwana w sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty, wnosząc o dopuszczenie tego dowodu na okoliczność ustalenia wysokości niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów napraw pojazdu, koniecznych do przywrócenia go do stanu sprzed kolizji, przy przyjęciu średnich cen części i stawek naprawy za roboczogodzinę na lokalnym rynku usług naprawczych, stosowanych w dacie powstania szkody z wykorzystaniem części oryginalnych i alternatywnych oraz na okoliczność czy sposób i zakres naprawy pojazdu zaproponowany przez pozwanego w kalkulacji naprawy jest prawidłowy i zgody z technologią naprawy tego pojazdu.

W przedmiotowej sprawie biegły z zakresu mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego R. S. w opinii z dnia 3 sierpnia 2017 roku wskazał, iż koszt naprawy uszkodzeń pojazdu przy wykorzystaniu do naprawy elementów oryginalnych i przyjęciu stawek rbg obowiązujących w rejonie zamieszkania powoda, czyli w wysokości 90 zł / rbg netto wynosi 8.130,34 zł, natomiast przy wykorzystaniu do naprawy dostępnych zamienników i przyjęciu stawki 90 zł /rbg wynosi 4.365,84 zł. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby w pojeździe zamontowane były części inne niż oryginalne, dlatego też zdaniem biegłego do naprawy pojazdu powinny zostać wykorzystane analogiczne części, czyli oryginalne. Odnosząc się natomiast do stawek za roboczogodzinę przyjętych w kalkulacji pozwanego biegły wskazał, iż są to stawki niskie i bardzo rzadko występujące jako realne stawki na rynku usług motoryzacyjnych. Zastosowanie przez pozwanego stawki 57 zł netto / rbg dodatkowo zaniżyło wartość kosztów naprawy. W rejonie zamieszkania powoda stawki roboczogodzin kształtują się na poziomie 80-100 zł netto dla czynności mechaniczno-blacharskich i czynności lakierniczych, wobec tego biegły w opracowanej kalkulacji do wyliczeń przyjął średnie stawki w wysokości 90 zł netto/rbg. Zastrzeżenia do tak opracowanej opinii złożyła strona powodowa, wnosząc o sporządzenie przez biegłego opinii uzupełniającej, w której odniesie się on do kwestii naprawy pojazdu przy użyciu tzw. zamienników, tj. czy jest to działanie zgodne z technologią naprawy określoną przez producenta, zastosowanie których części pozwoli na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, iż naprawa uszkodzeń samochodu R. (...) zgodnie z technologią naprawy określoną przez producenta wymaga, aby do naprawy wykorzystywane były części oryginalne. Biegły dodał również, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby w samochodzie R. (...) a uszkodzone w wyniku zdarzenia elementy były częściami innymi niż części oryginalne. W związku z powyższym pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed rozpatrywanego zdarzenia możliwe jest jedynie przy wykorzystaniu części oryginalnych, zaś koszt naprawy wynosi 8.130,34 zł.

Sąd uznał, iż zarówno opinia główna jak i opinia uzupełniająca, zostały sporządzone w sposób wyczerpujący, zrozumiały, rzetelny, jak również jasny i logiczny. Należy również wskazać, iż żadna ze stron postępowania nie złożyła zarzutów do tej opinii, co dodatkowo potwierdza jej walor wiarygodności. Strona powodowa wniosła jedynie o jej uzupełnienie, nie kwestionując wniosków wywiedzionych w opinii pierwotnej.

Nawiązując do opinii sporządzonej przez biegłego i zarzutów podnoszonych przez stronę pozwaną, Sąd wskazuje, że w niniejszej sprawie nie zachodziły żadne przesłanki do uznania, iż zamontowane w pojeździe, a uszkodzone w wyniku zdarzenia z dnia 6 lutego 2014 roku elementy samochodu, były częściami innymi niż oryginalne. Jak już podnosił biegły, w aktach szkody brak jest protokołu oględzin pojazdu (oceny technicznej). W takim protokole, poza informacjami odnośnie stwierdzonych uszkodzeń elementów i ustalonych grup weryfikacyjnych, występują także ewentualne informacje odnośnie stwierdzonych uszkodzeń nie związanych z rozpatrywanym zdarzeniem drogowym. Brak jest zatem podstaw do uznania, że w samochodzie należącym do poszkodowanego zamontowane były części inne niż oryginalne. Zważyć przy tym należy, że nie można na poszkodowanego przenosić ryzyka zastosowania części pochodzących od innych producentów (tzw. zamienników). Skoro naprawa pojazdu ma przywrócić go do stanu sprzed szkody, nie ma zatem podstaw, aby w miejsce części oryginalnych zamontować zamienniki. Wątpliwości orzecznicze, czy nowe części zamienne powinny być oryginalnymi częściami zamiennymi sygnowanymi logo producenta czy też częściami zamiennymi w porównywalnej jakości ostatecznie przesądził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012 roku. Sąd Najwyższy stwierdził, że w przypadku uszkodzenia tych części pojazdu, które przed uszkodzeniem były częściami oryginalnymi sygnowanymi logo producenta należy uwzględniać ceny nowych części oryginalnych, zaś pomniejszenie ich wartości o wartość zużycia uszkodzonych części dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdyby uwzględnienie nowych części w znaczny sposób zwiększało wartość całego pojazdu ( zob. postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2012r., sygn. akt III CZP 85/11, LEX nr 1218190). Inaczej mówiąc - jeśli naprawa pojazdu przy użyciu części oryginalnych doprowadzi do wzrostu jego wartości w porównaniu do stanu sprzed szkody, to należne odszkodowanie może ulec zmniejszeniu. Dopóki wykorzystanie części oryginalnych przy naprawie samochodu nie prowadzi jednakże do zwiększenia jego wartości w stosunku do wartości jaką posiadał przez wypadkiem, nie ma żadnych przeszkód do uwzględnienia ich cen w kosztach naprawy. W tych zaś przypadkach, gdy wykorzystanie części oryginalnych skutkuje przyrostem wartości auta, ubezpieczycielowi przysługuje żądanie obniżenia odszkodowania, tj. ograniczenia go do sumy stanowiącej różnicę pomiędzy pełnym kosztem naprawy a kwotą odpowiadającą przyrostowi wartości auta. Uwzględnieniu przy ustaleniu tej relacji podlegają ceny części oryginalnych (wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 października 2014 r. III Ca 673/14). Naprawa pojazdu nie może być źródłem wzbogacenia dla poszkodowanego, jednakże ciężar dowodu w tym zakresie obciąża zakład ubezpieczeń. To on wywodzi bowiem skutki prawne z faktu zwiększenia wartości pojazdu po naprawie, gdyż skutkowałoby to zmniejszeniem należnego odszkodowania. Także względy celowościowe przemawiają za tym, aby ciężarem dowodu w tym zakresie obciążyć ubezpieczyciela, a nie poszkodowanego. Poszkodowany bowiem ma prawo oczekiwać, że kwota ubezpieczenia pokryje wszystkie koszty przywrócenia jego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę. Nie jest on zazwyczaj specjalistą w zakresie cen części i samochodu jako całości, gdyż nie prowadzi analiz z tym związanych, których na co dzień dokonuje ubezpieczyciel (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11. OSNC 2012, nr 10, poz. 112; wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia
18 sierpnia 2016 r. w sprawie III Ca 698/16)

W przedmiotowej sprawie strona pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wykazała, iż naprawa pojazdu poszkodowanego A. D. przy użyciu części oryginalnych doprowadzi do wzrostu wartości tego pojazdu w stosunku do jego stanu sprzed kolizji, a to na pozwanym, wobec powyższych rozważań, spoczywał ciężar dowodowy w tym zakresie.

W konsekwencji Sąd za zasadne uznał zasądzenie na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu kwoty 5.065,67 zł, stanowiącej różnicę między uzasadnionymi kosztami naprawy a dotychczas wypłaconą przez pozwanego kwotą odszkodowania. Sąd uznał te koszty za celowe, biorąc pod uwagę, iż jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w szczególności z opinii biegłego, koszt naprawy szkody wyliczony przez pozwanego ubezpieczyciela, był znacznie zaniżony – zarówno z uwagi na wysokość stawek roboczogodzin przyjętych przez ubezpieczyciela jak i zastosowanie części zamiennych zamiast oryginalnych.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu o odsetkach stanowił art. 481 k.c. Stosownie do treści art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Jak wynika z akt sprawy, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 4.951,01 zł pismem z dnia 13 sierpnia 2015r. (zakreślając 7 dniowy termin na spełnienie żądania), które to pismo zostało dostarczone pozwanemu w dniu 17 sierpnia 2015r. A zatem uzasadnionym było zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 4.951,01 od dnia 25 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty. Odsetki od pozostałej kwoty tj. 114,66 zł należało zasądzić od dnia 24 marca 2017r., tj. od dnia następującego po dniu złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty, w którym pozwany nie uznał żądań powoda i wnosił o oddalenie powództwa w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., mając na uwadze, iż powództwo zostało uwzględnione niemalże w całości. Na rzecz powoda należało zasądzić: 2.400 zł wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia pozwu), 298 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.000 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)