Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13.02.2018 r.

sprawy z powództwa (...) SA w B.

przeciwko I. O.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej I. O. na rzecz powoda (...) SA w B. kwotę 1.337,85 (jeden tysiąc trzysta trzydzieści siedem 85/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22.06.2017r. do dnia zapłaty.

II.  Umarza postępowanie co do kwoty 751,15 zł.

III.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

IV.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 887,94 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 848/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w B. (dalej (...)) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej I. O. kwoty 2.392,59 złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 7.06.2017 r. do dnia zapłaty. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana poprzez podpisanie weksla, zobowiązała się do zapłaty kwoty wskazanej w wekslu, stąd też powód wezwał pozwaną do wykupu weksla, a po bezskutecznym upływie zakreślonego terminu, skierował niniejszy pozew. Nadto powód podał, że pozwana, podpisując kalendarz spłaty rat znała doskonale wysokość zobowiązania i termin spłaty. Wreszcie powód wskazał, że na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. wstąpił we wszystkie prawa przysługujące (...) Sp. z o.o. (pożyczkodawcy).

Pozwana I. O. nie kwestionowała powództwa co do zasady, nie zgodziła się jednak z wysokością dochodzonego roszczenia. Wskazała przy tym, że dokonywała spłat na rzecz powoda i nie wie skąd wzięła się kwota wskazana na wekslu. Argumentowała, że na 36 rat spłaciła 29 rat, zatem do zapłaty, zdaniem pozwanej pozostało 980 zł.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19.02.2015 r. (...) Sp. z o.o. w B. jako pożyczkodawca oraz pozwana I. O. jako pożyczkobiorca zawarli umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...), na podstawie której pozwana otrzymała pożyczkę w wysokości 4.592 zł. Zgodnie z zawartą umową pozwana miała dokonać spłaty pożyczki w 36 równych miesięcznych ratach po 138,00 zł każda w łącznej wysokości 4.968,00 zł. Termin ostatniej raty przypadał na 18.02.2018 r.

(dowód: słuchanie pozwanej- k. 30

umowa z kalendarzem spłat- k. 34)

Zabezpieczeniem pożyczki był weksel własny in blanco nie na zlecenie, którego ważność strony określiły w umowie do momentu spłaty zobowiązań pożyczkobiorcy z tytułu tej umowy. Integralną częścią przedmiotowej umowy była deklaracja wekslowa, regulująca tryb i terminy upoważniające pożyczkodawcę do wypełnienia weksla.

(dowód: słuchanie pozwanej- k. 30

deklaracja wekslowa-k. 34

weksel- k. 5)

Pozwana I. O. przekazała na rzecz powoda łącznie kwotę 4.155,15 zł tytułem spłaty pożyczki z 19.02.2015 r., z tymże po wniesieniu pozwu uiściła kwotę 751,15 zł (w tym zakresie powód cofnął pozew).

(dowód: dowody wpłat- k. 35,

karta rozliczeniowa pozwanej- k. 37)

Dnia 3.02.2015 r. (...) Sp. z o.o. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. połączył się z (...) S.A. w związku z czym wstąpił we wszystkie prawa przysługujące (...) Sp. z o.o., w tym nabył prawo do dochodzonej od pozwanej wierzytelności.

(dowód: odpis KRS – k. 9-12)

W dniu 7.05.2017 r. powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia i informacją o wypełnieniu weksla. Powód wskazał, że dług pozwanej obejmuje kwotę 1.656,00 zł niespłaconej pożyczki; 331,20 zł jako 20 % pozostałej do zapłaty faktycznej kwoty pożyczki tytułem poniesionych kosztów windykacji, 525,00 zł jako opłaty za czynności związane z umową (opłata za pisemne upomnienie lub wezwanie do zapłaty); 18,39 zł jako odsetki umowne od niespłaconych w terminie rat pożyczki.

Pozwana otrzymała w/w wypowiedzenie umowy pożyczki, podobnie jak wcześniej otrzymywała liczne wezwania do zapłaty.

(dowód: słuchanie pozwanej- k. 30,

wypowiedzenie- k. 6)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny, co wynika przede wszystkim z treści dokumentów zalegających w aktach sprawy, ale również z twierdzeń pozwanej. Mając na uwadze, że strona powodowa nie kwestionowała w żadnym zakresie twierdzeń pozwanej, należało uznać w/w depozycje za wiarygodne i oprzeć na nich rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, tym bardziej, że korelują one z bezosobowym materiałem dowodowym sprawy.

Kwestią sporną pozostała wysokość zobowiązania pozwanej wobec powoda. Jakkolwiek bowiem pozwana nie kwestionowała, że nie wywiązała się z terminowej spłaty rat, to jednak wskazała, że nie wie skąd wzięła się kwota wskazana w wekslu i że pozostało jej do spłaty jedynie kilka ostatnich rat.

Analizując roszczenia powoda Sąd w pierwszej kolejności dostrzegł oparcie owych roszczeń o weksel i związane z tym unormowania. Niewątpliwym przy tym jest, że weksel stanowił zabezpieczenie spłaty pożyczki, był on wystawiony in blanco nie na zlecenie, a zasady wypełnienia weksla regulowała deklaracja wekslowa. Zgodnie z w/w deklaracją wierzyciel upoważniony był do wypełnienia weksla w trzech enumeratywnie wskazanych wypadkach:

1.  gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności – wówczas pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu i wypełnić weksel, ale po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania;

2.  gdy doszło do zaległości z zapłatą zobowiązania wynikającego ze ściśle wskazanych uregulowań umowy pożyczkodawca miał prawo wezwać pożyczkobiorcę do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania z zastrzeżeniem, że w przypadku braku płatności wypełni weksel i będzie dochodzić na tej podstawie zobowiązań przez sądem;

3.  w razie odstąpienia pożyczkobiorcy od umowy i braku zwrotu środków pożyczkodawca miał prawo wezwania pożyczkobiorcy do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania z zastrzeżeniem, że w przypadku braku zapłaty wypełni weksel i będzie dochodzić na tej podstawie zobowiązań przez sądem.

Niezależnie od powyższego deklaracja wekslowa przewidywała, że pożyczkodawca będzie mógł wypełnić weksel wyłącznie na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy. Identyczne zapisy znalazły się również w samej umowie pożyczki, a to w pkt 11.

Odnosząc się w tym miejscu do samej treści weksla, kwestionowanej zresztą przez pozwaną stwierdzić należy, że kwota wpisana tamże przez stronę powodową nie wynika z jakiegokolwiek dokumentu, ani nie została w toku procesu w jakikolwiek sposób wykazana. Kwota 2.530,59 zł wskazana została jedynie w wypowiedzeniu umowy pożyczki jako suma kwot: 1.656 zł niespłaconej pożyczki; 331,20 zł - 20 % pozostałej do zapłaty faktycznej kwoty pożyczki tytułem poniesionych kosztów windykacji, 525,00 zł jako opłaty za czynności związane z umową (opłata za pisemne upomnienie lub wezwanie do zapłaty); 18,39 zł jako odsetki umowne od niespłaconych w terminie rat pożyczki.

Analizując wskazaną w wypowiedzeniu umowy kwotę 1.656 zł tytułem niespłaconej pożyczki Sąd dostrzegł zestawienie wpłat dokonywanych przez pozwaną przedłożone przez powoda, wszak nie kwestionowane przez stronę pozwaną. Wynika z niego, że pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę łącznie 4.155,15 zł, w tym przed wniesieniem pozwu kwotę 3.404 zł. Z kolei analiza zestawienia wpłat prowadzi do wniosku, że w dniu wypełnienia weksla pozostała do spłaty kwota niespłaconej pożyczki wynikająca z umowy pożyczki wynosiła 1.564 zł. Jakkolwiek zatem w kontekście powyższych unormowań umownych stron, dostrzec należy, że o ile pozwana I. O. rzeczywiście dokonywała spłaty pożyczki z naruszeniem terminów, wynikających z planu spłaty, o tyle do wypełnienia weksla doszło już po spłaceniu przez pozwaną części zadłużenia, a weksel został wypełniony na kwotę, która nie odpowiadała zadłużeniu pozwanej, pozostałym do spłaty. Już samo to prowadzi do wniosku, że wypełnienie przez powoda weksla pozwanej na kwotę wskazaną w wekslu było pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych. Można stwierdzić zatem, że wskazywana przez powoda kwota rzekomego zadłużenia pozwanej na dzień 7.05.2017 r. (1.656 zł) jawi się jako dowolna i nie wynikająca z jakichkolwiek wyliczeń. Gdyby bowiem nawet uwzględnić, że powodowi przysługiwały odsetki za czas opóźnienia się przez pozwaną ze spłatą poszczególnych rat i to w wysokości określonej w pkt 13.1 umowy pożyczki oraz to, że powód mógłby zaliczyć dokonywane wpłaty pozwanej w pierwszej kolejności na owe odsetki, to i tak dokonane obliczenia nie uprawniałyby do określenia wysokości zadłużenia pozwanej na poziomie kwoty 1.656 zł. Powód zresztą nie przedstawił w tym zakresie żadnych obliczeń. Warto w tym względzie przytoczyć fragment wypowiedzenia umowy pożyczki (k 7), gdzie sam powód wskazał, że wysokość umownych odsetek dziennych, obliczonych na podstawie pkt 13.1 umowy od przeterminowanych wpłat pozwanej na dzień wypowiedzenia umowy wyniosła kwotę 18,39 zł. Potwierdza to dobitnie wniosek co do braku oparcia wyliczenia zadłużenia pozwanej przez stronę powodową na jakichkolwiek podstawach, choć kwota 18,39 zł również nie została wyprowadzona z jakichkolwiek obliczeń, a przynajmniej nie zostały one w toku procesu zaprezentowane.

Podobnie zresztą rzecz przedstawia się z następnym składnikiem sumy wpisanej na wekslu tj. kwotą 331,20 zł. Zgodnie z pkt 11.2b umowy pożyczki pożyczkodawca w przypadku wypowiedzenia umowy pożyczki ma prawo wpisać na wekslu kwotę w wysokości do 20 procent z pozostałej do zapłaty faktycznej całkowitej kwoty pożyczki tytułem poniesionych kosztów windykacji, nie więcej jednak niż faktycznie poniesione przez pożyczkodawcę koszty tej windykacji. Pomijając już nawet opisany wyżej brak wykazania kwoty niespłaconej pożyczki, implikujący brakiem zasadności samego wyliczenia kwoty 331,20 zł (1.656 zł x 20% = 331,20 zł), wskazać trzeba, że kwota wynikająca z pkt 11.2b umowy miała odpowiadać wysokości poniesionych przez pożyczkodawcę kosztów windykacji, nie więcej niż owe 20 % sumy zadłużenia pożyczkobiorcy. W niniejszej sprawie tymczasem powód w ogóle nie twierdził nawet, by prowadził wobec pozwanej jakąkolwiek windykację, nie wspominając już o udowodnieniu, by poniósł z tego tytułu jakiekolwiek koszty. Prowadzi to do wniosku, że kwota 331,20 zł stanowi jedynie proste wyliczenie matematyczne 20% od sumy 1.656 zł i nie ma nic wspólnego z jakimikolwiek kosztami windykacyjnymi.

Przechodząc do kolejnego elementu kwoty wskazanej w wekslu tj. 525,00 zł, obliczonej (wedle powoda) na podstawie pkt 11.2c umowy pożyczki, Sąd dostrzegł treść tego punku umowy, przewidującą, że pożyczkodawca w przypadku wypowiedzenia umowy pożyczki ma prawo wpisać na wekslu kwotę wynikającą z tabeli opłat, umieszczonej w pkt 19.4 umowy, a konkretnie z punku 8, 9 i 10 owej tabeli. Wedle tejże tabeli, pożyczkobiorca zobowiązany jest ponieść opłaty za czynności dodatkowe związane z realizacją umowy w tym: opłaty za upomnienie pisemne lub wezwanie do zapłaty – 15 zł (pkt 8 tabeli), opłaty za monit SMS – 0 zł (pkt 9 tabeli) i opłaty za monit telefoniczny – 0 zł (pkt 10 tabeli). Zestawienie wskazanej powyżej treści umowy prowadzi do konstatacji, że pozwana zobowiązana była do poniesienia kosztów jedynie pisemnych upomnień i wezwań do zapłaty. Co oczywiste – jedynie tych upomnień i wezwań do zapłaty, które powód wystosował do pozwanej. W realiach niniejszej sprawy wprawdzie brak jest jakiegokolwiek śladu, by powód kierował w ogóle jakieś upomnienia lub wezwania do zapłaty, to z twierdzeń pozwanej wynika, że zarówno wypowiedzenie umowy pożyczki, jak i liczne wezwania otrzymywała. Zatem wysokość opłaty za wezwania do zapłaty, o których mowa w pkt 8 tabeli z pkt 19.4 umowy pożyczki w kwocie 525 zł należało uznać jako koszt niezbędny, który winna ponieść pozwana w związku z niedotrzymaniem warunków terminowej spłaty.

Analizując roszczenia powoda należy w tym miejscu cofnąć się jeszcze raz do stwierdzenia, że powód dochodzi owego roszczenia w oparciu o weksel. Bezspornym przy tym pozostaje fakt, że ów weksel był wystawiony przez pozwaną in blanco nie na zlecenie. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 160) wystawca weksla odpowiada za przyjęcie i za zapłatę weksla. Przepis art. 10 w/w ustawy przewiduje jednak, że jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Nie cytując całości bogatego orzecznictwa i literatury przedmiotu, dotyczących omawianej kwestii, warto wszakże przytoczyć garść tez, odnoszących się bezpośrednio do sytuacji, występującej w niniejszej sprawie. I tak „Wręczeniu weksla in blanco towarzyszy porozumienie dotyczące uzupełnienia weksla. Istnienie porozumienia co do uzupełnienia weksla jest obligatoryjne, związane jest z wystawieniem i wydaniem weksla in blanco. Z brzmienia art. 10 wynika konieczność istnienia porozumienia stron (zob. A. S. (...), Komentarz, s. 77) … Skoro wystawca wydał weksel in blanco, to tym samym upoważnił otrzymującego weksel do wypełnienia go zgodnie z umową (orz. SN z 5.3.1929 r., Rw. 182/29, Gł.Pr. 1929, poz. 36) … W wyniku wypełnienia weksla in blanco częściowo niezgodnie z porozumieniem na niekorzyść osoby na nim podpisanej, osoba ta może stać się zobowiązana wekslowo w granicach, w których tekst weksla odpowiada porozumieniu – deklaracji wekslowej (wyr. SN z 26.1.2001 r., II CKN 25/00, L.). W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że w razie naruszenia uprawnienia do uzupełnienia weksla in blanco przez wpisanie wyższej sumy od kwoty wierzytelności, dla której zabezpieczenia weksel in blanco został wręczony, osoba na nim podpisana staje się zobowiązana wekslowo w granicach w jakich tekst weksla jest zgodny z upoważnieniem (por. wyr. SN z 22.6.2006 r., V CSK 70/06, OSNC 2007, Nr 4, poz. 59; wyr. SN z 1.12.2010 r., I CSK 181/10, L.) … Weksel in blanco powinien być uzupełniony przez posiadacza zgodnie z przepisami prawa wekslowego i zawartym porozumieniem pomiędzy osobą na wekslu in blanco podpisaną a pierwszym nabywcą weksla, tj. remitentem … Uzupełnienie weksla niezgodnie z umową nie czyni weksla nieważnym, powoduje natomiast to, że dłużnik może postawić zarzut nieprawidłowego uzupełnienia weksla … Jeżeli dłużnik twierdzi, że weksel był wydany in blanco, a wypełnienie jego nastąpiło niezgodnie z umową musi on najpierw udowodnić, że w jakiejkolwiek formie zawarto porozumienie; na nim spoczywa ciężar dowodu, a nie na posiadaczu weksla. Ciężar dowodu, że weksel wypełniono niezgodnie z porozumieniem, spoczywa na dłużniku, który może korzystać ze wszystkich środków dowodowych przewidzianych w KPC (zob. orz. SN z 2.5.1930 r., C II 97/30, RPEiS 1930, s. 201; orz. SN z 24.10.1962 r., II CR 976/61, OSN 1964, poz. 27; NP 1964, Nr 11, s. 112 z glosą A. S. Ważbińskiego; orz. SN z 28.10.1963 r., II CR 249/63, OSN 1965, poz. 208; orz. SN z 24.2.1928 r., I C 273/27, Zb. Orz. SN 1928, poz. 27; wyr. SN z 17.1.2008 r., III CSK 193/07, PB 2008, Nr 5; wyr. SA w Poznaniu z 2.3.2005 r., I ACA 1413/04, OSA 2006, Nr 4, poz. 10; wyr. SA w Katowicach z 29.8.2007 r., I ACA 442/07, Biul. SA Katowice 2008, Nr 1; wyr. SA w Poznaniu z 9.3.2011 r., I ACA 122/11, Lex Nr 989634; wyr. SA w Poznaniu z 31.3.2011 r., I ACA 164/11, L. (...)) … Zarówno na stwierdzenie faktu wystawienia weksla in blanco, jak i wypełnienia go niezgodnie z wolą wystawcy dowód ze świadka jest dopuszczalny, gdyż ustawa dowodu tego nie wyłącza (orz. SN z 12.1.1934 r., C I 2217/33, (...) 1934, poz. 1248; (...) 1935, s. 207) … Suma wekslowa może być określona w porozumieniu poprzez wskazanie konkretnej kwoty lub poprzez opisowe określenie jej wysokości, np. do wysokości niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami i innymi kosztami … Posiadacz weksla jest zobowiązany do uzupełnienia weksla na sumę odpowiadającą zawartemu porozumieniu … W razie niezgodnego z porozumieniem wypełnienia weksla in blanco na niekorzyść dłużnika wekslowego (osoby, która wręczyła weksel in blanco) nie powstaje zobowiązanie o treści wyrażonej w wekslu. Nie oznacza to jednak, iż w każdym wypadku wypełnienia weksla in blanco niezgodnie z porozumieniem, osoba która weksel wręczyła nie jest w ogóle zobowiązana wekslowo. Będzie tak w sytuacji uzupełnienia weksla in blanco nie przez osobę upoważnioną lub w przypadku uzupełnienia weksla in blanco otrzymanego przez odbiorcę na zabezpieczenie określonej wierzytelności po jej wygaśnięciu na skutek spełnienia świadczenia (wyr. SN z 26.1.2001 r., III CKN 25/00, OSNC 2001, Nr 7–8, poz. 117 oraz orzeczenia SN tam powołane) lub po jej przedawnieniu (orz. SN z 19.11.2004 r., V CK 228/04, OSP 2005, Nr 11, poz. 130) … Należy podzielić wyrażany w piśmiennictwie oraz orzecznictwie pogląd, że w razie naruszenia upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco przez wpisanie w nim wyższej sumy od kwoty wierzytelności, dla której zabezpieczenia został wręczony, osoba na nim podpisana staje się zobowiązana wekslowo w granicach, w jakich tekst weksla jest zgodny z upoważnieniem. Uzupełnienie weksla in blanco o kwotę wyższą od tej, na której wpisanie pozwala deklaracja wekslowa nie spowoduje, iż zobowiązanie wekslowe pozwanego w ogóle nie powstało, lecz uległo ograniczeniu jedynie do wysokości kwoty mieszczącej się w ramach upoważnienia (por. orz. SN z 26.1.2001 r., II CKN 25/00, OSNC 2001, Nr 7–8, poz. 117; wyr. z 9.12.2004 r., II CK 170/04, Gl. 2006, Nr 4, poz. 28)”. [tak: M. C., L. B., Prawo wekslowe. Komentarz [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz. Wyd. 6, W. 2013].

Wracając na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że pozwana nie zgodziła się z kwotą widniejącą na wekslu, a zatem niniejszy zarzut należało zinterpretować jako wniosek o stwierdzenie, że sporny weksel został wypełniony przez powoda niezgodnie z porozumieniem stron, zawartym tak w umowie pożyczki, jak i przede wszystkim w deklaracji wekslowej. Pozwana – na poparcie swoich tez i twierdzeń przedstawiła zarówno samą umowę pożyczki oraz deklarację wekslową, jak i potwierdzenia wpłat, dokonanych na rzecz strony powodowej. W ten sposób wypełniła w zupełności obowiązek udowodnienia zarówno istnienia porozumienia wekslowego oraz jego treści, jak i częściowego spełnienia swojego świadczenia, wynikającego z umowy pożyczki. Przedstawione przez pozwaną dowody, w szczególności dokonane przez I. O. wpłaty, znalazły potwierdzenia w piśmie powoda, zawierającym zestawienie otrzymanych przez (...) wpłat. Z drugiej strony powód pozostał całkowicie biernym uczestnikiem niniejszego procesu, nie podważając w żaden sposób twierdzeń pozwanej, ani tym bardziej nie wykazując poprawności wypełnienia posiadanego weksla z zapisami deklaracji wekslowej.

Sumując powyższe, stwierdzić należy, że oprócz kwoty 4.968 zł, stanowiącej całkowitą kwotę do spłaty wynikającą wprost z umowy pożyczki, pozwana w związku z nieterminową spłatą winna uiścić również kwotę 525 zł wynikającą z pkt 11.2c umowy pożyczki (4968 zł + 525 zł = 5.493 zł). Uwzględniając, że zestawienie wpłat, dokonanych przez pozwaną wskazuje na łączną kwotę 4.155,15 zł Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.337,85 zł (5.842,59 zł – 4.155,15 zł), o czym orzekł jak w pkt I sentencji. W odniesieniu do żądania odsetek w przedmiotowej sprawie wskazać należy, że w oparciu o regulację zawartą w art. 48 prawa wekslowego zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie. Jak wskazuje literatura przedmiotu w przypadku weksli płatnych w oznaczonym dniu (z terminem płatności) oprocentowanie kapitału, jeżeli zostało przez strony ustalone musi zostać uwzględnione z góry, przy oznaczeniu sumy wekslowej, co oznacza, że wierzyciel oblicza odsetki od kapitału i dolicza je do niego, a co łącznie stanowi sumę wekslową, dokładnie w wekslu oznaczoną. Natomiast czym innym są odsetki za opóźnienie w zapłacie sumy wekslowej, których wierzyciel może żądać na podstawie art. 48 pkt 2 prawa wekslowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9.07.2015 r., V Aca 8/15, OSA/Kat.2015 nr 4, poz. 3, L.). Wynikająca z art. 5 prawa wekslowego klauzula oprocentowania ma zastosowanie tylko do weksli płatnych za okazaniem lub pewien czas po okazaniu. Żądanie zasądzenia odsetek w wysokości przewyższającej odsetki ustawowe za opóźnienie jako niedopuszczalne podlegało oddaleniu. W kontekście okresu, za który należą się odsetki Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu w myśl art. 321 § 1 k.p.c., tj. od 22.06.2017 r. do dnia zapłaty, bowiem niewątpliwie w tym okresie pozwana pozostawała w opóźnieniu (vide: k. 6).

Mając na względzie, że powód cofnął pozew w toku postępowania co do kwoty 751,15 zł, po myśli art. 203 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. należało orzec jak w pkt II sentencji.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym jak w pkt III sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosownie do wyniku sprawy. Sąd przy tym uwzględnił, że strona pozwana przegrała sprawę co do zasądzonej kwoty 1.337,85 zł oraz co do kwoty 751,15 zł (uiszczonej po wniesieniu pozwu), łącznie co do kwoty 2.089 zł, która stanowi 87,31 % dochodzonej kwoty. Do kosztów poniesionych przez stronę powodową w łącznej kwocie 1.017 złotych zaliczono: uiszczoną opłatę sądową od pozwu w wysokości 100 złotych, koszt zastępstwa procesowego w wysokości 900 złotych, uiszczoną opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Po dokonaniu wyliczeń matematycznych (1017 zł x 87,31%) Sąd zasądził jak w pkt IV sentencji.