Treść orzeczenia II K 422/20 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

II K 422/20 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Bartoszycach z 2021-04-20

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 422/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. Z. (1)

Czyny z pkt I-szego i II-go aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. czas czynów: 26 maja 2020 r.,

2. miejsce czynów: Ł., gm. B., woj. (...)- (...),

3. szarpanie pokrzywdzonego J.J. N. przez oskarżonego M. Z., uderzanie go rękoma po twarzy, chwycenie ręką za głowę i uderzanie nią o kierownicę,

4. skutek powyższego: obrażenia ciała pokrzywdzonego w postaci powierzchownych obrażeń głowy i szyi, tj. otarcia naskórka skóry owłosionej głowy oraz twarzy i bolesność szyi, które naruszyły czynności narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni,

5. grożenie przez oskarżonego M. Z. pokrzywdzonemu J.J. N. pozbawieniem życia,

6. wzbudzenie w pokrzywdzonym uzasadnionej obawy spełnienia powyższej groźby,

7. złożenie wniosku o ścigania i ukaranie oskarżonego M. Z. za powyższą groźbę.

zeznania pokrzywdzonego J.J. N.,

k.3,258v-259v

dokumentacja medyczna dot. J.J. N.

k.8

zeznania A. N.,

k.10,257-257v

zeznania M. G.,

k.47v,258-258v

zeznania S.S. A.,

k.51v-52,258

zeznania I. P.,

k.54v-55,259v-260

opinia lekarska dot. J.J. N.

k.77

zeznania M. W.

k.22,255-255v

wyjaśnienia M. Z.

k.114,129v,253v

zeznania I. P..

k.274v-275

1.1.2.

M. Z. (1)

Czyn z pkt III-go aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. czas czynu: 26 maja 2020 r.,

2. miejsce czynu: Ł., gm. B., woj. (...)- (...),

3. rozmowa telefoniczna oskarżonego M. Z. z A. N..

1. zeznania A. N.,

k.10,257-257v

2. wyjaśnienia M. Z.,

k.114,129v,253-254v

3. zeznania R. L.,

k.184v,273-273v

4. zeznania M. B.,

k.186 v,293v-294

5. zeznania S. L..

k.188v-189,274-274v

1.1.3.

M. Z. (1)

Czyn z pkt IV-go i V-go aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. czas czynu: 23 czerwca 2020 r.,

2. miejsce czynu: Ł., gm. B., woj. (...)- (...),

3. grożenie przez oskarżonego M. Z., trzymającego nóż w dłoni, pokrzywdzonemu J.J. N. pozbawieniem życia,

4. wzbudzenie w pokrzywdzonym uzasadnionej obawy spełnienia powyższej groźby,

5. złożenie wniosku o ścigania i ukaranie oskarżonego M. Z. za powyższą groźbę

6. obecność m.in. D. W. w czasie powyższego zdarzenia, który słyszał groźby wypowiadane przez M. Z..

zeznania pokrzywdzonego J.J. N.,

k.35-37v,258v-259v

zeznania A. N.,

k.40v,257-257v

zeznania M. G.,

k.47v-48,258-258v

zeznania I. P.,

k.54v-55,259v-260

zeznania D. W.,

k.59v-60,256-257

zeznania P. M.,

k.61v-62,270v-271v

zeznania Ł. N.,

k.68v,271v-272

zeznania E. K.,

k.71v,272-272v

zeznania M. B.

k.191v-192,293v-294

nagranie audio,

k.216

zeznania M. P..

k.275

wyjaśnienia M. Z.

k.114,129v,253-254v

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. Z. (1)

Czyn z pkt III-go aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Na postawie zgromadzonego materiału dowodowego nie można przyjąć, aby oskarżony M. Z. w dniu 27 maja 2020 roku w Ł., gm. B., powiat (...), w woj. (...)- (...), drogą telefoniczną groził A. N. (2) co najmniej pobiciem.

1.2.2.

M. Z. (1)

Czyn z pkt V-go aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Na podstawie zebranych dowodów nie można przyjąć, aby oskarżony M. Z. w dniu 23 czerwca 2020 roku w Ł., gm. B., powiat (...), w woj. (...)- (...), trzymając w ręku nóż, groził małoletniemu D. W. (2) co najmniej uszkodzeniem ciała.

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

1.1.2

1.1.3.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. Z.

Zeznania M. W.

Sąd uznał je za wiarygodne. Zdaniem Sądu świadek złożył szczere zeznania, relacjonując przebieg wydarzeń tak jak je zapamiętał. Znajdują one swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

W części zeznania D. W.

W części zeznania A. N.

Zeznania S. A.

Zeznania M. G.

Zeznania J.J. N.

Zeznania I. N.

Zeznania P. M.

Sąd uznał je za wiarygodne. Zdaniem Sądu świadek złożyła szczere zeznania, relacjonując przebieg wydarzeń tak jak je zapamiętała. Znajdują one swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. W szczególności świadek ten na rozprawie ostatecznie zeznała odnośnie noża, który miał mieć w ręku w dniu 23.06.2020 r. oskarżony M. Z.. Świadek ten nie wykluczył tego, że wymieniony miał nóż, jednak tego wymieniona po prostu nie widziała. Mogło to wynikać z braku tego dnia okularów do dali, które świadek powinna nosić. Jednocześnie świadek zeznała, że inne osoby widziały nóż u oskarżonego i o tym mówiły.

W części zeznania Ł. N.

Sąd uznał je w części za wiarygodne. Zasadniczo znajdują one swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Jednakże w zeznaniach tego świadka widać tendencję do takiego relacjonowania wydarzeń, aby jak najmniej mieć z nimi do czynienia. Świadek ten w rozmowie z J. N. powiedział, że „jak coś, to nie było go na miejscu zdarzenia”. Dodał, że „nie chce chodzić po sądach”. Sąd zaliczył też w poczet materiału dowodowego zrzut ekranu ze telefonu ze zdjęciem świadka przed złożeniem zeznań i podpisem „nie wiem, nie pamiętam haha”. Z powyższego -zdaniem Sądu- wynika to, że świadek ten przed sądem w części wycofywał się ze swoich wcześniejszych zeznań, tj. że „to ten mężczyzna chciał mnie pobić” (k.68v). W ocenie Sądu z tego też wynikają jego zeznania dotyczące tego, że do samochodu przez okno wskoczył dla śmiechu, podczas gdy w rzeczywistości była to ucieczka przed agresywnym oskarżonym.

Zeznania E. K.

Zeznania R. L.

Sąd uznał je za wiarygodne. Zdaniem Sądu świadek złożył zeznania, relacjonując przebieg wydarzeń tak jak je zapamiętał. Znajdują one swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

Zeznania S. L.

W części zeznania I. P.

Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim świadek ten zrelacjonował szarpanie pokrzywdzonego J.J. N. w dniu 26.05.2020 r. przez oskarżonego M. Z.. W pozostałym zakresie Sąd uznał je za niewiarygodne. Wynika to z faktu, iż wymieniony jest kolegą oskarżonego i z rodziną pokrzywdzonego pozostawał wcześniej w konflikcie. Do akt sprawy został dołączony protokół z mediacji i protokół ugody, w której wymieniony (wskazany tam jako I. K.) występował jako nieletni sprawca czynu karalnego na szkodę S. C., którego matką jest A. N.. Wersja podawana przez tego świadka jest zbieżna z wersją oskarżonego i wygląda wręcz na uzgodnioną. Dodatkowo zeznaniom tego świadka we wskazanej powyżej części Sąd nie dał wiary i dlatego, że świadek ten –jak zeznał- znajdował się około 3 metrów od oskarżonego i pokrzywdzonego. Jednocześnie zeznał, że wymienieni rozmawiali, jednak on nie słyszał żadnych słów z tej rozmowy. Zdaniem Sąd z odległości 3 metrów świadek ten musiał słyszeć przynajmniej fragmenty tej rozmowy. Zaprzeczanie temu powoduje ten skutek, że świadek ten nie musiał ustosunkowywać się do tego, czy padły wówczas groźby ze strony oskarżonego. Dodatkowo zeznania tego świadka w zakresie braku przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonego pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, który został omówiony przy ocenie wyjaśnień oskarżonego.

W części zeznania M. B.

Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim świadek ten zrelacjonował treść rozmowy telefonicznej oskarżonego M. Z. z A. N.. W tym zakresie pozostają one zgodne z pozostały materiałem dowodowym.

Karta karna M. Z., k.234

Niekwestionowana przez strony.

Protokół z przeprowadzonych mediacji, k.251

Niekwestionowany przez strony.

Ugoda mediacyjna, k.252

Niekwestionowany przez strony.

Postanowienia i wyrok Sądu Rejonowego III Wydział Rodzinny i Nieletnich w B. dot. M. Z., k.265-269

Niekwestionowane przez strony.

Nagranie audio, k.216

Niekwestionowane przez strony.

Kopie dokumentów dot. E. Z. w postaci zaświadczeń, świadectw, opinii oraz książeczki wojskowej, k.284-291

Kopie dokumentów wystawionych przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony.

Zrzut ekranu z telefonu komórkowego z Ł. N., k.292

Niekwestionowany przez strony.

Dokumentacja medyczna dot. J.J. N., k.8

Niekwestionowana przez strony.

opinia lekarska dot. J.J. N., k.77

Niekwestionowana przez strony.

Zaświadczenie z PUP w B., k.151

Niekwestionowane przez strony.

Zaświadczenie z U.G. w B., k.155

Niekwestionowane przez strony.

Zaświadczenie z (...), k.159-162

Niekwestionowane przez strony.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

1.1.3.

W części wyjaśnienia M. Z.

Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w tym zakresie, w jakim oskarżony przyznał się do szarpania pokrzywdzonego J.J. N. w dniu 26.05.2020 r., a także w zakresie negacji gróźb wobec A. N. w dniu 27.05.2020 r. oraz wobec D. W. w dniu 23.06.2020 r. W pozostałym zakresie Sądu uznał je za niewiarygodne, albowiem pozostają w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i są –w ocenie Sądu- przyjętą przez oskarżonego linią obrony, mającą doprowadzić do uwolnienia go od poniesienia surowszej kary. Zdaniem Sądu przyznanie się przez oskarżonego do pojedynczego faktu szarpania było wynikiem kalkulacji, która miała uwiarygodnić całość jego wyjaśnień. Otóż oskarżony -jak się wydaje- chciał na Sądzie zrobić wrażenie osoby, która przyznaje się do tego co rzeczywiście zrobiła, natomiast nie przyznaje się do pozostałych czynów, o które rzekomo jest tylko pomawiana. Oskarżony chciał się też dowiedzieć, dlaczego wobec niego są formułowane takie zarzuty jak w akcie oskarżenia. Taka koncepcja obrony miałaby rację bytu, gdyby nie pozostałe dowody zebrane w sprawie, które stoją w opozycji do narracji oskarżonego.

Na wstępie Sąd odniesie się do wypowiedzi oskarżonego M. Z. z k.254v o treści „Myślę, że nie ma takiej możliwości, żeby J. N. (2), żeby czuł strach przed mną (…)”.

Zatem należy przyjrzeć się osobie oskarżonego, ustalić z kim mamy do czynienia.

W aktach sprawy na k.265-269 znajdują się orzeczenia Sądu Rejonowego III Wydział Rodzinny i Nieletnich w B. za okres od roku 2009 do 2012. Wynika z nich, że nieletni wówczas M. Z. jest agresywny wobec innych uczniów, jest sprawcą czynów karalnych z art. 157 § 2 k.k., z art. 190 § 1 k.k., z art. 222 § 1 k.k., z art. 207 § 1 k.k. i ponownie dwóch czynów z art. 157 § 2 k.k. Ostatecznie został wobec niego orzeczony zakład poprawczy.

Jak sytuacja wygląda obecnie wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Pomijając nawet zeznania pokrzywdzonych J.J. N. i D. W., którzy wprost zeznali, iż najbardziej boją się oskarżonego M. Z., a J.J. N. na początkowym etapie wręcz wnioskował o ochronę Policyjną, należy wskazać na zeznania świadków:

- A. N., która zeznała, że syn po zdarzeniu z 26.05.2020 r. prosił, aby nie wzywać Policji, bo (...) go dojedzie (k.257), że po zajściu z dnia 19.06.2020 r. w obawie przez M. Z. J.J. N. płakał jak dziecko, że w obawie przed nim sam nie wychodził z domu (k.40v),

- A. A., policjanta, który zeznał, że J.J. bał się o swoje życie i zdrowie, mówił, że bał się wrócić do domu, bo nie wiedział, gdzie mogą być sprawcy, że widać było że jest wystraszony (k.51v-52),

- M. G., policjanta, który zeznał analogicznie jak A. A., nadto dodał, że po zdarzeniu z dnia 23.06.2020 r. J.J. N. i D. W. byli bardzo wystraszeni, N. trząsł się głos, mówili że obawiają się o swoje życie, gdyż Z. jest nieobliczalny (k.258,47v),

- I. N., który zeznał, że syn boi się wychodzić z domu, że jeżeli już musi to wyjeżdża samochodem, że z tego co wie to M. Z. nadto pobił syna właścicielki sklepu,

- P. M. która zeznała, że boi się M. Z., bo to jest M. Z., można powiedzieć, że to taka postać , że jak się powie jego nazwisko to wszyscy drżą ze strachu.

Pozostali świadkowie nie wypowiadali się w powyższym zakresie.

Zatem zdaniem Sądu oskarżony M. Z. jest osobą, której można się obawiać. Z pewnością obawiał się go pokrzywdzony J.J. N., zwłaszcza po zajściach z dni 26.05.2020 r. i 23.06.2020 r.

Przechodząc do analizy wyjaśnień oskarżonego M. Z. w zakresie przypisanych mu czynów należy wskazać, iż odnośnie zdarzenia z dnia 26.05.2020 r. wyjaśnił on, iż nie groził pokrzywdzonemu J.J. N., a jedynie szarpał go za bluzę. Oświadczył, iż obrażenia głowy jakich doznał pokrzywdzony mogły powstać wskutek koszenia trawy kosiarką spalinową bez przyłbicy. Pokrzywdzony trawę kosił bowiem w ramach pracy w dniu zdarzenia oraz w dzień poprzedzający.

Wyjaśnienia takie nie mogą być uznane za wiarygodne.

Z zeznań pokrzywdzonego J.J. N. wprost wynika, jaki był rzeczywisty przebieg zdarzenia. Zeznania te znajdują swoje potwierdzenie w zeznaniach A. N. i I. N., którego wymieniony telefonicznie jako pierwszego powiadomił o tym, że został pobity. Po powrocie pokrzywdzonego do domu wymienieni ponownie usłyszeli, że został on pobity przez M. Z., który nadto groził mu pozbawieniem życia. J.J. N. miał rozdartą bluzę i czerwoną twarz. O zdarzeniu od razu została powiadomiona Policja. Zgłoszenie dotyczyło pobicia. Policjantom przybyłym na miejsce pokrzywdzony zrelacjonował, jak przebiegało pobicie, a także to że M. Z. groził mu pozbawieniem życia. Skutkiem całego zajścia pokrzywdzony źle się czuł i zemdlał. Na miejsce została wezwana karetka pogotowia, która zabrała J.J. N. do szpitala. Z opinii lekarskiej wynika, iż w dniu 26.05.2020 r. pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownych obrażeń głowy i szyi, tj. otarcia naskórka skóry owłosionej głowy oraz twarzy i bolesność szyi, które naruszyły czynności narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni. W ocenie biegłego do powstania powyższych obrażeń mogło dojść w wyniku uderzania przedmiotem dość twardym, raczej tępokrawędzistym, np. but, ale biegły zastrzegł, iż nie może dokładnie określić jego charakteru. Biegły nie wykluczył uderzenia np. o podłogę, ścianę, mebel.

Odnośnie dnia 23.06.2020 r. oskarżony M. Z. wyjaśnił, iż w tym dniu widział pokrzywdzonego J.J. N., zaprzeczył jednak, aby miał przy sobie nóż i mu groził. Dodał, że w dniu 23.06.2020 r. jedyne co zrobił, to uspokajał M. B., aby nie doszło do bójki z Ł. N.. Wskazał, że w jego ocenie J.J. N. chciał go sprowokować, gdyż pokazywał mu środkowy palec, ale on nie dał się sprowokować.

Już na wstępie należy podkreślić, iż w kontekście poczynionych ustaleń faktycznych dotyczących zarówno osoby oskarżonego M. Z., jak też wcześniejszego zdarzenia z dnia 26.05.2020 r. oraz jego wpływu na pokrzywdzonego J.J. N. powyższe twierdzenie o prowokowaniu oskarżonego brzmi kompletnie niewiarygodnie.

Zdaniem Sądu z zeznań J.J. N., D. W., P. M., E. K. i w części Ł. N. wprost wynika jaki był przebieg wydarzeń w dniu 23.06.2020 r. Relacje te znajdują swoje potwierdzenie w zeznaniach świadków A. N., I. N. i M. G..

I tak pokrzywdzony J.J. N. zeznał zarówno o tym, iż oskarżony M. Z. miał nóż, jak też że groził mu pozbawieniem życia. Nóż w ręku oskarżonego widział także D. W., który słyszał także wypowiadane przez M. Z. groźby. Świadek P. M. najpierw zeznała, że widziała w ręku oskarżonego nóż, a następnie na rozprawie stwierdziła, że noża nie widziała bo nie miała okularów, a zeznała tak dlatego, że o nożu mówili jej Ł. N. i E. K.. Jak podała po prostu inne osoby mówiły jej, że widziały nóż. Ostatecznie świadek ten nie zeznała, że oskarżony nie miał noża a jedynie tyle, że ona nie widziała noża i nie wie czy on mógł mieć nóż. Świadek E. K. zeznała m.in. że już w dniu zdarzenia J.J. N. mówił jej, że oskarżony miał nóż w ręku. W złożonych w postępowaniu przygotowawczym zeznaniach świadek ten zeznała, że w trakcie zdarzenia „J. krzyczał, że Z. ma nóż”. Jednocześnie wymieniona zeznała, że noża nie widziała. Zeznała, że była odwrócona tyłem i dlatego dużo nie widziała. Z kolei J. N. zeznał, że noża mógł nie zobaczyć dlatego, że przebieg sytuacji był dynamiczny. A. N. zeznała, że syn w dniu zdarzenia dzwonił do niej i powiedział, że oskarżony ponownie mu groził i miał w ręku nóż. O groźbach i nożu zeznał także I. N.. Tego dnia na kolejną interwencję została wezwana Policja, która na miejsce przyjechała z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi. Było to spowodowanie zawartą w zgłoszeniu informacją, że mężczyźni, którzy chcą pobić J.J. N. mogą mieć nóż (k.47v). Po przybyciu na miejsce patrol Policji uzyskał od pokrzywdzonego J.J. N. informację o groźbach i nożu, który miał w ręku oskarżony M. Z.. Nie sposób też pominąć faktu, że enigmatyczne zeznania świadków w zakresie noża mogą wynikać z obawy przed oskarżonym.

W części zeznania D. W.

Sąd uznał je za wiarygodne, za wyjątkiem grożenia pokrzywdzonemu w dniu 23.06.2020 r. przez oskarżonego M. Z. co najmniej uszkodzeniem ciała. Zdaniem Sądu świadek złożył szczere zeznania, relacjonując przebieg wydarzeń tak jak je zapamiętał. Znajdują one swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Jednie co do jednej okoliczności, groźby z dnia 23.06.2020 r., nie znajdują one oparcia w innych dowodach. Sąd już na wstępie pragnie podkreślić, iż wskazana rozbieżność nie nosi cech intencyjności. W ocenie Sądu wynika ona z dynamiki wydarzeń, które miały miejsce tego dnia, tj. dużego zamieszania związanego z ucieczką przed oskarżonym i jego znajomymi, niewątpliwie ogromnego stresu związanego ze strachem przed M. Z., z tego że oskarżony miał nóż w ręku, że chciał wyciągnąć z samochodu pokrzywdzonego, który tam się schronił i któremu ostatecznie z J.J. N. udało uciec autem. Zaś przed wszystkim wynika z tego, że oskarżony M. Z. rzeczywiści groził, ale jedynie J. J. N.. Oskarżony swoją groźbę wypowiedział, zaś pokrzywdzony D. W. mógł ją niezasadnie odnieść do swojej osoby. Pokrzywdzony D. W. w pierwszych zeznania zeznał, iż usłyszał słowa „dojadę was” lub „zajebię was”. Już ten fakt, tak znacznej rozbieżności sformułowań, jakich miał użyć oskarżony, poddaje w wątpliwość co rzeczywiście usłyszał pokrzywdzony i do kogo to było kierowane. W zeznaniach złożonych przed Sądem D. W. najpierw podał, że M. Z. słownie mu nie groził, a jednie to że szedł w jego kierunku z nożem odebrał on jako groźbę. Po odczytaniu mu zeznań z postępowania przygotowawczego zeznał, że teraz już nie pamięta czy słowa „dojadę was” lub „zajebię was” padły, ale to prawdopodobne. Dodał, że wydaje mu się, iż po zdarzeniu z nożem były groźby od oskarżonego M. Z.. Oświadczył, iż nie chce karać M. Z. za zdarzenie z dnia 23.06.2020 r., gdyż tego dnia on mu nic nie zrobił.

Zdaniem Sądu pokrzywdzony niewątpliwie wystraszył się oskarżonego M. Z. z nożem, zmierzającego w jego kierunku. W swoim osobistym przekonaniu mógł to potraktować jako groźbę, która w sensie prawno-karnym sama w sobie (bez innych okoliczności) groźbą nie jest.

W ocenie Sądu pokrzywdzony słyszał też groźby wypowiadane przez oskarżonego M. Z. tego dnia. Z tym jedynie, że były to groźby kierowane do J.J. N.. Ten pokrzywdzony jednoznacznie zeznał, iż oskarżony M. Z. wyciągnął do niego obie ręce, w tym tę z nożem, kiwał do niego palcami i mówił wyraźnie że „go zajebie, załatwi i że nie może wiecznie uciekać”. J.J. N. zeznał, że te słowa były kierowane wyłącznie do niego. Takie zeznania złożył on już w dniu 24.06.2020 r. Zeznania tego pokrzywdzonego są konsekwentne, nie podlegają takim zmianom jak zeznania D. W..

Z zeznań policjanta M. G. (k.47v) wynika, że D. W. w dniu zdarzenia w rozmowie z nim „nie odzywał się, nie mówił nic o groźbach w jego kierunku”.

Na koniec należy też dodać, że oskarżony M. Z. zaprzeczył, jakoby miał grozić D. W..

Zeznania M. P.

Sąd uznał je za niewiarygodne. Pozostają one w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wymieniony jest kolegą oskarżonego M. Z. i –w ocenie Sądu- to przesądziło o złożeniu korzystnych dla niego zeznań. Nadto znamienne są słowa tego świadka o treści „Nie powiadomiłem Policji, bo nie zwykłem powiadamiać Policji. Nie zrobiłem tego, ponieważ nie powiadamiam Policji.”. W kontekście tego, że wymieniony taką zasadą kieruje się w swoim życiu tym bardziej prawdopodobne jest, że wymieniony nie zeznałby obciążająco o nożu w ręku swojego kolegi M. Z., nawet gdyby ten nóż w jego ręku widział. Niechęć do współpracy z Policją z pewnością bowiem rozszerza się na wszystkie organa wymiaru sprawiedliwości.

W części zeznania M. B.

Sąd uznał je za niewiarygodne w zakresie, w jakim świadek ten zrelacjonował przebieg zdarzenia z dnia 23.06.2020 r. W tym zakresie pozostają one w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wymieniony jest kolegą oskarżonego M. Z. i –w ocenie Sądu- to przesądziło o złożeniu korzystnych dla niego zeznań.

1.1.2

W części zeznania A. N.

Sąd uznał je za wiarygodne, za wyjątkiem grożenia -w czasie rozmowy telefonicznej- pokrzywdzonej w dniu 27.05.2020 r. przez oskarżonego M. Z.. Zdaniem Sądu świadek złożył szczere zeznania, relacjonując przebieg wydarzeń tak jak je zapamiętał. Znajdują one swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. W ocenie Sądu w swoim subiektywnym przekonaniu świadek ten może utrzymywać, że w dniu 27.05.2020 r. oskarżony jej groził, choć wypowiedziane wówczas słowa w sensie prawno-karnym groźby stanowić nie mogły. Świadek ten na rozprawie zeznał, iż od oskarżonego usłyszała słowa „no to kurwa zobaczymy, uważaj na siebie. Coś w tym stylu.” W trakcie tych samych zeznań świadek doprecyzowała następnie, iż oskarżony groził jej słowami „no to kurwa zobaczymy”, czy też „no to kurwa zobaczysz”. W toku dochodzenia wymieniona zeznała, iż groźba brzmiała, iż „ma kurwa na siebie uważać”. Zatem pokrzywdzona podała dwa alternatywne sformułowania, które miała usłyszeć od oskarżonego i potraktować jako groźby. Niewątpliwie groźbą w rozumieniu art. 190 § 1 k.k. nie może być sformułowanie „no to kurwa zobaczymy”, czy też „no to kurwa zobaczysz”. W istocie rzeczy nic konkretnego z niego nie wynika, w szczególności nie wynika z niego groźba popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonej bądź jej najbliższych. Podobnie ze sformułowaniem, iż pokrzywdzona ma na siebie uważać. O ile ono w ogóle padło, należy je postawić w kontekście, w jakim zostało wypowiedziane. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego oskarżony powiedział do niej że: „mojego syna i jego kolegi szuka Policja, bo on ich sprzedał na Policję i dalej powiedział mi, że on jedzie na Policję złożyć sprawę za jego pomówienie i że mam kurwa na siebie uważać”. W szczególności na podkreślenie zasługuje to, że oskarżony o uważaniu na siebie powiedział w kontekście mającego był złożonego na Policji zawiadomienia o pomówieniu go. Tan kontekst przesądza o tym, iż tego sformułowania nie można jednoznacznie traktować jako groźby karalnej. W istocie rzeczy oskarżony mógł w ten sposób wskazać na negatywne dla pokrzywdzonej konsekwencji związane ze złożeniem takiego zawiadomienia. Oskarżony M. Z. nigdy nie przyznał się do grożenia A. N.-P.. Świadkowie tej rozmowy, tj. R. L., M. B. i S. L. jednoznacznie zaprzeczyli, jakby w jej trakcie miała paść groźba. Zeznania tych świadków Sąd uznał za wiarygodne.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt Ia wyroku.

M. Z. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z „Komentarzem do Kodeksu Karnego” pod redakcją prof. Andrzeja Zolla przepis art. 190 § 1 k.k. chroni wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Natomiast groźba jest oddziaływaniem na psychikę drugiej osoby, której celem najczęściej jest podporządkowanie woli zagrożonego woli sprawcy. Możliwa jest jednak groźba karalna, której celem jest jedynie wywołanie u zagrożonego stanu obawy przed spełnieniem groźby. Groźba może być wyrażona za pomocą wszystkich środków, mogących przekazać do świadomości odbiorcy jej treść. Zapowiedź popełnienia przestępstwa może, więc być dokonana ustnie, na piśmie, ale także za pomocą gestu, czy też innego zachowania. Przy czym nie jest konieczne, aby grożący miał w rzeczywistości zamiar zrealizowania groźby. Wystarczy, że treść groźby zostaje przekazana zagrożonemu. Do dokonania tego przestępstwa konieczne jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona, tzn. że zarówno okoliczności, w jakich groźba została wyrażona, jak i osoba grożącego robią wrażenie, iż groźba wyrażona została na serio. Pokrzywdzony musi potraktować groźbę poważnie i uważać jej spełnienie za prawdopodobne. Nie jest wymagane natomiast obiektywne niebezpieczeństwo realizacji groźby.

W ocenie Sądu z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Z zeznań pokrzywdzonego J.J. N. wynika bezsprzecznie, że groźby jakie zostały wobec niego wypowiedziane, tj. pozbawienia życia, wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Okoliczność ta wynika nie tylko z zeznań wskazanego pokrzywdzonego, ale także z pozostałego materiału dowodowego, który w tym zakresie nie budzi wątpliwości.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Punkt Ib wyroku.

M. Z. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 157 § 2 k.k. podlega sprawca, który powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Czynność sprawcza w treści powołanego przepisu została określona w dość szeroki sposób. Czasownik „powodować” obejmuje bowiem niemal każde zachowanie, które rodzi określony skutek, w tym przypadku powstanie określonych obrażeń ciała (zdefiniowanych w samym kodeksie). Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 19 września 1995r. wskazał, że „czynność sprawcza” polega na „powodowaniu” opisanych w art. 157 § 1 lub 2 skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem” (II AKR 308/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 7-8, poz. 14). Jak wskazano wyżej owo zachowanie sprawcze musi prowadzić do powstania określonego w przepisie art. 157 § 2 k.k. skutku. Oznacza to, że między zachowaniem sprawcy a tym skutkiem musi istnieć związek przyczynowy. Określony w przepisie art. 157 § 2 k.k. skutek definiowany jest czasem trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonego. W przypadku skutku spowodowanego przez sprawcę inkryminowanego zachowania najważniejsze jest ustalenie, czy uszkodzenie określonego narządu ciała pozbawiało go możliwości normalnego funkcjonowania przez okres dłuższy, czy też krótszy od siedmiu dni, ewentualnie ustalenie, jak długo występowały zaburzenie w funkcjonowaniu organizmu (patrz: Andrzej Marek, Kodeks Karny. Komentarz. LEX 2010).

Przełożenie opisanych wyżej cech występku z art. 157 § 2 k.k. na zachowanie oskarżonego z dnia 26 maja 2020 r. prowadzi do wniosku, że poprzez szarpanie pokrzywdzonego, uderzanie go rękoma po twarzy, chwycenia go ręką za głowę i uderzanie głową o kierownicę zrealizował on wszystkie znamiona tego czynu przestępczego. Spowodowało to skutek w postaci powierzchownych obrażeń głowy i szyi w postaci otarć naskórka skóry owłosionej głowy oraz twarzy oraz bolesności szyi, naruszających normalne funkcjonowanie narządu ciała pokrzywdzonego na okres nie dłuższy niż siedem dni.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

Punkt II wyroku

M. Z. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Powody uniewinnienia zostały szczegółowo omówione przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Z. (1)

Punkt Ia wyroku.

Punkt Ia wyroku

Sąd przyjął, iż czynów określonych w pkt I i IV aktu oskarżenia, które wypełniają znamiona przestępstw z art. 190 § 1 k.k. (z tym jedynie ustaleniem, iż nazwisko pokrzywdzonego w pkt IV brzmi N.), oskarżony dopuścił się w ramach tzw. ciągu przestępstw i za to skazał go za każdy z tych czynów, a na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k., wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym

Sąd wymierzając karę oskarżonemu baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, wynikający z rodzaju dwukrotnie zaatakowanego dobra prawnego, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary wobec oskarżonego, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze potrzebę wychowawczego oddziaływania na jego osobę, który aktualnie pozostaje bez stałej pracy. Za powyższym przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno się dowiedzieć o nieopłacalności dokonywania tego typu przestępstw.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył działanie bez powodu, fakt dwukrotnego grożenia pokrzywdzonemu, a także skutki jakie wywołało przestępnie postępowanie oskarżonego na zachowanie pokrzywdzonego.

Okolicznością łagodzącą był fakt wcześniejszej niekaralności oskarżonego za przestępstwo.

M. Z. (1)

Punkt Ib wyroku.

Za popełnienie występku z art. 157 § 2 k.k. Sąd, przy zastosowaniu art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym

Sąd wymierzając karę oskarżonemu baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, który wynikał z rodzaju zaatakowanego dobra, tj. zdrowia drugiego człowieka, które powinno pozostawać pod szczególną ochroną, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył mu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary wobec oskarżonego, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze potrzebę wychowawczego oddziaływania na jego osobę, który obecnie pozostaje bez stałej pracy. Za powyższym przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno się dowiedzieć o nieopłacalności dokonywania tego typu przestępstw.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył działanie bez powodu, duży stopień agresji, a także skutki jakie wywołało przestępnie postępowanie oskarżonego na zachowanie pokrzywdzonego.

Okolicznością łagodzącą był fakt wcześniejszej niekaralności oskarżonego za przestępstwo.

M. Z. (1)

Punkt IV wyroku.

Punkt Ib wyroku.

Sąd na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. oraz art. 43 § 1 k.k., w związku ze skazaniem oskarżonego M. Z. (1) w pkt Ib, orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego J.J. N. na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów na okres 3 (trzech) lat.

Wskazany środek karny ma pełnić -w ocenie Sądu- funkcję głównie prewencyjną, a jego celem jest wdrożenie oskarżonego do określonego schematu postępowania. Schemat ten ma zmniejszyć prawdopodobieństwo popełnienia w przyszłości przez oskarżonego przestępstw z użyciem przemocy bądź innych na szkodę pokrzywdzonego. Niewątpliwie ma też przyczynić się do zwiększonego poczucia bezpieczeństwa pokrzywdzonego i poprawić komfort jego życia.

M. Z. (1)

Punkt VI wyroku

Punkt Ia i Ib wyroku.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. jednostkowe kary ograniczenia wolności wymierzone oskarżonemu M. Z. (1) w pkt Ia i Ib Sąd połączył i wymierzył karę łączną 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, zaś w oparciu o art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. orzekł obowiązek wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. dolną granicę kary łącznej wyznacza najwyższa z kar wymierzonych jednostkowo, co odpowiada systemowi absorpcji, zaś górną granicę tworzy suma wymierzonych kar jednostkowych, co odpowiada systemowi kumulacji oraz górna granica tego rodzaju kary przewidziana w tym przepisie. Stosownie zaś do art. 85a k.k. Sąd orzekając karę łączną bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając w sprawie niniejszej oskarżonemu - na skutek połączenia na podstawie art. 86 § 1 i 3 k.k. kar ograniczenia wolności - karę łączną 1 roku ograniczenia wolności Sąd kierował się zasadą asperacji (tj. wymiar kary został określony pomiędzy najniższą z wymierzonych kar a najsurowszą z nich). Stosując przy wymiarze kary łącznej ograniczenia wolności powyższą zasadę, Sąd uwzględnił stopień zawinienia oskarżonego- przestępstw tych dopuścił się z winy umyślnej - wagę i ilość tych czynów, a także znaczny stopień ich społecznej szkodliwości, jak też skutek jaki one wywarły na pokrzywdzonym. Równocześnie, w ocenie Sądu, w sprawie powyższej nie zachodzą żadne szczególne względy, które uzasadniałyby zastosowanie zasady pełnej absorpcji w odniesieniu do orzeczonych kar jednostkowych.

Fakt dokonania wielu przestępstw nie może być dla oskarżonego swoistą premią, która spowodowałaby, że w wyniku pochłonięcia -zgodnie z zasadą absorpcji- przestępstwa za których popełnienie wymierzono kary łagodniejsze uległyby swoistej depenalizacji. Przeciwko takiemu rozstrzygnięciu przemawiają względy sprawiedliwości społecznej oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

M. Z. (1)

Punkt VIII wyroku.

Sąd, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzekł od oskarżonego M. Z. (1) na rzecz pokrzywdzonego J.J. N. kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zdaniem Sądu jest to kwota adekwatna zarówno do możliwości finansowych oskarżonego, który pracuje dorywczo, jak też do krzywdy jaką wyrządził on pokrzywdzonemu.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Z. (1)

Punkt V wyroku.

Punkt IV wyroku.

Sąd, na postawie art. 63 § 3 k.k., na poczet orzeczonego w pkt IV wyroku środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego J.J. N. zaliczył oskarżonemu M. Z. (1) okres rzeczywistego stosowania wobec niego odpowiadającego mu rodzajowo środka zapobiegawczego w postaci oddania pod dozór Policji z zakazem zbliżania się do pokrzywdzonego J. N. (2) od dnia 10.07.2020 r.

M. Z. (1)

Punkt X wyroku.

Punkt VI wyroku.

Sąd, na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej w pkt VI wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu M. Z. (1) okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 09.07.2020 r., godz. 13:20, do dnia 10.07.2020 r., godz. 10:55, przy przyjęciu, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm dniom kary ograniczenia wolności i karę tę uznał za wykonaną do wysokości 2 (dwóch) dni.

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt XII wyroku

Sąd, na podstawie art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k., 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 3 i ust. 7 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z późn. zm.), zasądził od oskarżonego M. Z. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. N. (2) kwotę 1.176 ( jeden tysiąc sto siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika procesowego.

Punkt XIII wyroku

Mając na uwadze sytuację finansowo-majątkową oskarżonego M. Z. (1), tj. uzyskiwanie dochodów jedynie z pracy dorywczej, brak majątku, a także orzeczone wobec niego niniejszym wyrokiem obciążenia finansowe, Sąd zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych

1.Podpis

Dodano: 27 kwietnia 2021, Opublikował(a): Elżbieta Zięba
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Bartoszycach
Data wytworzenia informacji: 20 kwietnia 2021